Leeg

Vandaag dacht ik dat het me moest gaan lukken een prachtige blog te schrijven. Maar nu ik ervoor ga zitten weet ik me leeg. Geen fraaie volzinnen in mijn hoofd, geen kleurrijk onderwerp.
Gewoon niks. Zelfs als ik gewoon ergens aan probeer te denken, komt er niks.
Op dit moment voel ik me ongeveer als mijn bovenbuur die momenteel lekker zit te genieten van dorre carnavalsmuziek.... (en ik geniet ongewild mee. Maar ik ben de beroerdste niet. Hij krijgt er een stukje Stanley Clarke voor terug. Lief van me, hè?)

Nee, zo erg is het gelukkig niet.
Wat het lot, toeval of gewoon: Het moment me in de afgelopen dagen heeft aangereikt, is heel wat. Ik was er vol van, dus misschien wel even aan leeg-zijn toe?
Het klinkt heel logisch, maar vrouw & logisch is nooit wat het lijkt. Leeg zijn betekent voor mij dat ik het alleen zijn heel erg beu begin te worden. Nou hoef ik niet direct iemand bij me in huis te hebben, behalve misschien mijn kinderen. Ik bedoel meer iemand de hier lekker aan komt waaien en aanvoelt dat ik Stanley Clarke niet alleen maar lekker stevig aan heb staan om mijn buurman's culturele bagage wat meer substantie te geven.

Ik heb het over mensen met wie ik gewoon tijd en interesses kan delen, lekkere gesprekken kan voeren. Die ik zomaar kan bellen om te vragen of hij/zij die en die film ook wil zien? En dan, zonder verder overleg om kwart vóór bij de bios afspreken....
Klink ik te romantisch?
Ik ben niet opgegroeid met vrienden, het is stilgevallen rond m'n 28ste. In twintig jaar kan er een hoop veranderen. Gaan mensen van ongeveer 50 nog wel naar de film?, vraag ik me af. Vanaf welke leeftijd laten ze je niet meer binnen in de bios?

Gekheid, natuurlijk.

Het is gewoon heel moeilijk om nu tot leven te komen. Ik heb zo lang geen vrienden om me heen gehad dat ik nu niet meer weet hoe ik ze moet vinden.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat vrienden mij niet zouden kunnen vinden. Degenen die dit lezen weten alvast dat ik Stanley Clarke niet verkeerd vind ('Thunder', met Marcus Miller en Victor Wooten).

Ik was trouwens niet alleen mijn vrienden een beetje kwijt, ik had ook niet echt het idee meer dat ik mijn eigen leven nog aan het leiden was, maar dat achterliggende verhaal is teveel voor dit blogje.
Laat ik volstaan met te melden dat het allemaal aan het bijtrekken is.

Geweldig drumgeluid op deze CD, maar dat terzijde....