Toen mij na heel veel jaren duidelijk werd, dat ik alleen uiterlijk een man was, wist ik meteen dat doorgaan met de schijn ophouden onmogelijk en uiteindelijk zelfs dodelijk zou zijn.
Ondanks die wetenschap, heb ik toch nog een jaar of wat getobd zonder mijn lichaam en mijn leven aan te passen aan de vorm waar ik kan bestaan zonder erover na te hoeven denken of dit wel waar is.
De grootste en op het laatst enige reden om niet aan de waarheid toe te geven was angst.
Niet de angst voor het onbekende, ook niet de angst dat ik iets verkeerd zou doen.
Het was de angst dat men mij niet zou accepteren. Ik was bang dat ik, wanneer ik me als vrouw zou gaan kleden en gedragen, uitgelachen en bespot zou worden door de hele wereld.
Als man vond ik mezelf veel te groot, lomp en lelijk. Ik was niet elegant, op geen enkele wijze charmant en ik miste elke verfijning, dus ook dat wat ik als typisch vloeiend-vrouwelijk beschouw.
Een wezen met die eigenschappen zou volgens mij nooit de indruk kunnen wekken dat er werkelijk een vrouwelijke ziel in dat lijf huist.
Als jongen en als man werd ik al vaak uitgelachen, gepest en zelfs in elkaar geslagen. Ik nam aan dat dit alleen maar erger zou worden wanneer ik me als 'verklede vent' op straat zou durven vertonen.
Ik heb toch de moed en de kracht gehad om het erop te wagen.
Het is alles meegevallen. Natuurlijk ben ik bang geweest, onzeker. Ik wist me vaak bekeken, aangestaard zelfs. Maar ik kan me niet herinneren dat iemand ooit een opmerking heeft gemaakt die bedoeld was om mij te kwetsten, laat staan erger.
Uiteindelijk was en is soms nog steeds mijn eigen angst en mijn onzekerheid voor mij een grotere belemmering voor een bloeiend sociaal leven, dan de reacties van mensen die mijn pad kruisen.
Mijn angst en mijn onzekerheid zijn eerder kenmerkend dan uitzonderlijk voor transvrouwen die beginnen aan hun transitie. Ik heb begrepen van mensen die het weten kunnen, dat ik juist opvallend weinig last schijn te hebben van mijn angst. De enkele keer dat ik echt bang ben geweest in het openbaar, heb ik me redelijk makkelijk over die angst heen kunnen zetten. Ik ben nooit in paniek geraakt, het is nooit voorgekomen dat ik me van schrik dagenlang heb opgesloten in mijn huisje. Ik heb het steeds voor elkaar gekregen om tegenover elke negatieve ervaring meerdere positieve ervaringen te plaatsen.
Ik dacht steeds dat deze dapperheid in mijn karakter zat. Het zit 'm niet in mijn opvoeding.
Dacht ik steeds....
Je opvoeding houdt niet op zodra je niet meer bij pappa en mamma woont. Eigenlijk gaat die heel je leven door.
Ik dacht tot heel kort geleden dat mijn leven als man helemaal passé was. Ik had daar dingen gedaan die weinig of niks te maken hebben met mij als Carine. Dat geloofde ik met heel mijn wezen. Met verstand zei me dat het onmogelijk moet zijn om je leven zo radicaal te 'breken'.
Het is ook niet gebeurd. Veel dingen van 'toen' blijven gewoon bestaan en zijn nog even krachtig en waardevol als ze waren. Het lukt me steeds beter om mijn 'verleden ik' niet als man of als verborgen vrouw te herinneren, maar als persoon. Heel neutraal. De twijfel vervaagt. Ik ben wie ik ben en het heeft er alles van weg dat vrouw-zijn het beste bij me past.
Nu ontsta ik opnieuw. Ik heb opeens een heel leven om op terug te kijken. Een vat vol gebeurtenissen die me hebben gevormd tot de persoon die ik nu kan zijn. Nu weet ik bijvoorbeeld, dat de jaren waarin ik als roady met blues- en rockbandjes door Nederland (en ver daarbuiten) getourd heb, mij hebben geleerd om de dreiging die van gewone mensen uitgaat op waarde te schatten en te hanteren.
De keren dat ik geschoffeerd, gekwetst, beledigd, bedreigd, besmeurd, gehinderd, getergd, getart of gewoon lastiggevallen ben in die jaren zijn letterlijk niet te tellen. Ik geloof niet dat ik op dat gebied ben afgestompt; ik zou het voor geen goud opnieuw willen beleven. Maar ik pluk nu wel de vruchten van deze levensles.
Ik heb mijn angst niet overwonnen, ik heb hem mogen cultiveren.
Buiten dit, heb ik nog veel andere dingen geleerd, kennis opgedaan, ervaring opgebouwd. Eerlijk gezegd wist ik nooit wat al dat moois voor mij in mijn mannenrol kon betekenen.
Nu ik zie dat er geen breuk in mijn leven is, kan ik gaan oogsten.
Ik denk dat ik een hele grote meid ga worden....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten