ik maak het mezelf voortdurend moeilijk met die gedachte. Nu ook weer. Ik schrijf veel te weinig. Al die verhalen die in mijn hoofd, op snippers papier en als rommelige tekstbestanden op de computer ronddwalen, moeten nu eindelijk maar eens echt structuur, gestalte, vorm gaan krijgen. Of zit er helemaal geen schrijver in me? Alleen maar een verhalenverzinner?
Of muziek leren spelen, begrijpen, doorgronden met niks dan een ongepast stemgeluid en een kromgetrokken gitaar die stoffig in de hoek staat, dat leidt alleen maar tot stilte.
Studeren dan. Mijn onopvallende interesse die ik stilletjes best graag tot beroep zou willen maken, maar daar is best veel kunde en kundigheid voor nodig en die maak ik me alleen maar eigen door lang en gedisciplineerd te gaan studeren.
De laatste twee kosten geld. Ik heb een mooie gitaar op het oog en een goede cursus. De muziek zou een goede start zijn om discipline op te doen, iets wat ik nooit erg heb beoefend. Want de studie die ik voor ogen heb is een klus die heel erg alleen gevolgd wordt, weet ik van anderen.
Wat onderhand wel genoeg is, is deze fase in mijn leven. Zo'n tien jaar geleden is er iets begonnen en ik vind dat het nu maar es klaar moet zijn. Mijn aandacht en energie zijn bijna helemaal op gegaan aan leed en een moeizame manier om dat te boven te komen.
Dit was ook een eenzame weg en pas nu ik op die jaren terug kan kijken, dringt tot me door dat het toch wel verschrikkelijk is geweest, maar het gaat sinds ruim een jaar duidelijk de goede kant op.
Ik vind het nog lang niet goed genoeg. Allerlei oude gewoontes, reflexen en onzekerheden hobbelen nog vrolijk met me mee, terwijl ik weet dat ik eigenlijk niet zo ben.
Misschien ben ik toch wel een schrijfster, muzikante en mensen-mens. Het lijkt me in elk geval vreselijk leuk om dat te zijn.
Leuker dan onzeker manwijf wat het bijna niet meer de baas kon worden.
Dat is klaar!
En nu slapen. Morgen schijnt de zon weer en daar wil ik graag bij zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten