Vandaag begon weer heel mooi en goed, tot ergens net na de lunch. Ik meende dat ik met mijn zoon had afgesproken, maar hij was niet thuis. Hij was naar een vriend. Blijkbaar ergens een misverstand. Eigenlijk vond ik het niet eens heel erg vervelend, wel jammer, want het gaf me tijd om een paar best dringende zaken af te handelen.
En ik had opeens tijd om rustig een deel van mijn weekend inkopen te doen. Dacht ik.
Sommige kinderen vervelen zich aan het eind van een week vakantie. En er schijnt een soort regel te bestaan die zegt: "Als je jezelf verveelt, moet je ook een ander vervelen."
En die ander was ik. Twee smiespelende, monkelende, gebberende rotjochies hebben me in de supermarkt de hele tijd gestalkt. Ik weet niet waarom uitgerekend mij. Ik houd het er maar op dat ik gewoon 'aan de beurt' was.
Toen ik eenmaal zover was dat ik af ging rekenen, had ik al bedacht dat ik gewoon een pak melk over de ettertjes leeg zou gieten als ze nog een keer hinderlijk dichtbij zouden komen.
Mijn lichaamstaal heeft mijn plan verraden, want ik had helemaal geen last meer van ze.
Maar mijn telefoon ging...
Dit was meteen de laatste keer dat ik in de supermarkt de telefoon aanneem. Ik vind het namelijk zo dom, goedkoop en aso om in de winkel te lopen bellen. Bovendien vind ik het heel naar voor de cassiëre als er iemand bellend tegenover haar staat.
Daar komt nog bij dat ik heel erg bezig ben om mensen uit te leggen dat ze me over belangrijke zaken juist niet mobiel moeten bellen maar moeten mailen. Ik wil niet in het openbaar praten over mijn financiën, mijn gezondheid of andere persoonlijke, gevoelige of vertrouwelijke dingen. Mail werkt veel discreter en mijn smartfoon lust ook e-mail, hoor!
Dit keer werd ik gebeld door een mens wat begon te ratelen over een pensioenoverzicht. Ik kan me niet herinneren dat ik zoiets in de afgelopen jaren heb gezien. Ik heb geen pensioenopbouw, ik heb altijd gewerkt voor bedrijven die van hun personeel verwachten dat ze zich doodwerken, dus pensioen is volgens hen weggegooid geld; doen ze niet aan. Maar het mens bleef maar dreinen en ik moest mijn pincode invoeren. Weet je hoeveel mijn PIN, mijn foonnummer, mijn postcode en mijn sofinummer op elkaar lijken. Weet je hoeveel energie het kost om al die nummers uit elkaar te houden? Als als dan op dat moment iemand via de telefoon 'meneer' tegen me zegt, ploft er iets. Ik heb letterlijk tegen de vrouw aan de telefoon gezegd: "Ik ga U nu ophangen!"
Einde gesprek.
Ik ben al een jaar bezig met logopedie. Wanneer iemand een jaar of dertig als een man heeft gepraat, gaat dat niet meer vanzelf over. Dat moet je leren. Letterlijk met pijn en moeite. Ik geloof dat ik nu zo ver ben dat ik niet meer klink als vroeger, maar nog niet echt vrouwelijk. Ik kan het wel, maar daar moet ik heel veel moeite voor doen en vooral heel erg concentreren. Letterlijk nadenken bij elk woord wat ik zeg.
Gieberende, gebberende, monkelend rotjochies kunnen je heel goed uit je concentratie halen.
Onverwacht gezeur over geld doet me ook geen goed. Dan valt het woordje 'meneer' meer dan rauw op mijn dak.
Ik was echt van slag. Ik heb thuis mijn hele boekhouding doorgeworsteld en ik heb geen spoor van een pensioenoverzicht gevonden.
Als dat mens me weer belt, giet ik een pak melk over d'r heen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten