Omdat ik 2012 ben begonnen zonder goede voornemens, maar met grootse plannen, lijkt het me wel zinvol om jullie, de lezers van dit blog, op de hoogte te houden van mijn vorderingen. Daarmee maak ik jullie in stilte medeplichtig, want feedback is altijd een goeie brandstof voor hoogvliegers.
O, nu heb ik al een deel van mijn plannen verraden. Dat wilde ik eerlijk gezegd niet doen. Verwachtingen zijn namelijk net als Doberman Pinchers met een hernia: Makkelijk vals...
Zodoende wil ik geen slapende honden wakker maken, met name Dobermans.
Maar mijn plannen zitten nog een beetje vast in een winterdip.
De periode rond de kortste dag is bij mij traditioneel de tijd van het jaar waarin de zonnige kant van mijn humeur neigt naar winterslaap, dus ik wist al van te voren dat ik de boel momenteel vooral serieus aan zou moeten pakken. Weinig attitude om vrolijk en lichtvoetig de koe bij de hoorns te vatten, maar dat geeft niks, zolang de stemming niet dieper zinkt dan Melancholie.
Dat ik nog herstellende ben van een operatie, hoeft ook niet echt een reden op zich te zijn om me te laten weerhouden van Het Verbeteren Van De Wereld In De Ruimste Zin, daarbij vooral te beginnen bij mezelf, maar nu ik niet kan fietsen, nauwelijks normaal kan zitten en nog lang niet voldoende energie heb om lang te staan, laat staan te lopen, hangt het allemaal een beetje, vooral te beginnen bij mezelf.
Dat is niet erg, zolang de vlagen van moedeloosheid niet al 's morgens voor het ontbijt opsteken.
Ik mag we wel gelukkig prijzen met een zeer vrouwelijke eigenschap, noem het 'hormoongedoe'.
Of het is gewoon de leeftijd. 50 jaar is... nouja.. zo'n moment in je leven waarop je plotseling niet meer wil denken aan 'oud worden', maar waarop je toch de programma's die Omroep Max uitzendt best leuk begint te vinden.
Maar daar kun je goed mee leven zolang de zon schijnt en zolang je jezelf fit, sterk en gezond voelt.
Toch valt het niet tegen. Rond kerst had ik even wat moeite met het hormoongedoe, dus ik heb mezelf in de laatste week van 2011 tamelijk opgesloten in mijn hutje, diep verscholen achter de kerstboom. Daar merkte ik dat ik toch wel erg hard aan een paar daagjes rust toe was. Het is kennelijk een heleboel heel hard en vermoeiend werk om te worden wie je eigenlijk al je hele leven was.
Gelukkig heb ik mijn hormonen, dus met links en rechts een huilbuitje kwam ik een heel eind in het verwerken van de dingen des levens.
Dit jaar was het winterdipje niet zo zinloos. Ik heb regelmatig en diep nagedacht over het Oud-Hollandsch gezegde: "Ik voel me K*t", en hoe zo'n eenvoudig zinnetje opeens eindeloos veel diepgang kan krijgen.
En toen was het opeens nieuwjaar met heimwee naar de lente en alles erop en eraan. Wat lijkt het me heerlijk om lekker te fietsen in de zon met een zacht briesje in mijn haren en -vooruit dan- onder mijn rokken...
Fris en vrolijk glimlachend naar het jonge vee in de frisse weiden en de Vrolijke Vijftigers en -plussers die ik daarbuiten tegenkom.
(Even voor de goede orde: Ik heb géén E-bike, ik voel me namelijk nog lang geen 50+).
Dat is dus op dit moment de achtergrond en met dit in het achterhoofd plus de wetenschap dat er overal nog heel veel mensen kerstvakantie hebben, vind ik dat ik ga als een speer!
Vandaag heb ik gesolliciteerd op een vrijwilligersbaan.
Tsjakkaaaaaaaaaaa !!!!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten