Omdat ik me regelmatig voorneem om ook nog iets nuttigs te
doen met mijn computer, schrijf ik dit blog niet online, maar vanuit office.
Dat schijnt te kunnen dus dat ga ik uitproberen. Als jullie dit niet kunnen
lezen is het kunstje mislukt en dan rommel ik gewoon weer verder op de oude
manier.
Tis nie anders.
Jullie kunnen het bovenstaand niet lezen, hoor!
Vannacht was ik enorm aan het dromen. Wel meer dan één
droom. Hoezo onrust in mijn hoofd?
Nou, nee; zo erg is het niet. Als ik dromen droom die ik me
nog redelijk kan herinneren zodra ik wakker ben, betekent dat gewoon dat ik
dingen aan het verwerken ben.
De dromen van vannacht hadden elementen van best lang
geleden. Zo droomde ik dat ik de nieuwe racefiets van Bertus Staigerpaip mocht
lenen. “Van Wie?”, hoor ik jullie roepen….
Van Bertus, of Ruud zoals hij echt heet. Hij had een nieuwe
fiets van het merk ‘Ferrari’ en ik mocht erop rijden om te controleren of het
echt een hele goeie, sportieve maar vooral Snelle fiets was.
Ik vond het een eng ding want al bij de minste of geringste
pedaalbeweging schoot ik heel snel vooruit en dat op ongelofelijk dunne bandjes
en met weinig, nee; nagenoeg geen, voelbare weerstand in het stuur. Ik was als
de dood dat ik zou vallen en mezelf vreselijk pijn zou doen. Het zou natuurlijk
ook een drama zijn als ik Ruud zijn nieuwe fiets zou beschadigen, want hij
heeft best een kort lontje.
Na de proefrit over mijn geboortedorp, gaf ik de fiets terug
aan Ruud en nog voordat ik er iets over kon zeggen keek Ruud, of Bertus, me een
beetje benauwd aan en hij vroeg of ik het geen eng ding vond om op te fietsen,
want met zulke smalle bandjes en zo weinig gevoel in het stuur zo hard fietsen
is niet leuk voor een beginnend racefietser.
“Tsja, Bertus… Da hedde meej ‘nun Ferrari!”
En toen werd ik wakker omdat er allemaal poezen zaten te
miauwen. Twiggy in de huiskamer en de buurkat onder mijn raam. Het was nog maar
net 05:00u, dus ik besloot lekker verder te slapen.
Nou ging het over huizen. In het één woonde ik. Geen slecht
huis, maar de tuin zat bij mooi weer steeds vol met de gasten van het café-restaurant
waar ik naast woonde (in die droom). Ik had al een paar keer gezegd dat ik zou
gaan verhuizen zodra ik een geschikt nieuw hutje vond.
Nu had iemand met wie ik ooit samen heb gewoond, iets moois
voor mij gevonden. Dat is niet zo erg, maar deze persoon had meteen alles voor
de verhuizing geregeld. Ook de verkoop van het huis naast het café-restaurant.
Ik had nog één dag om te verhuizen, want de makelaar had al van alles geregeld
zonder dat ik dat wist.
Het nieuwe huis was mooi. Zelfs nog leuker dan het oude. Een
mooi pandje met drie verdiepingen. Heel sfeervol, maar best wel verwaarloosd. Het
stond me tegen om zo plotseling te moeten verhuizen!
Er stonden nog allemaal spulletjes in mijn nieuwe huis die
niet van mij waren, maar waar ik wel op moest passen want ze mochten niet
beschadigen, ook niet gestolen worden. De makelaar wilde zelfs dat ik mijn
eigen spullen zolang in de tuin onder een zeiltje liet staan, totdat die andere
zooi opgehaald zou worden. Maar hij zei er niet bij door wie, ook niet wanneer.
Ik was eerst heel verdrietig en wanhopig, want ik wist niet
hoe ik alles voor elkaar moest krijgen: Het ene huis leegmaken, het andere
opknappen, alle spullen veilig bewaren (het was ook al gaan regenen). Ik zag
het echt niet zitten…
Tot ik een geweldig idee kreeg. Ik vroeg aan de makelaar of
ik ergens een handtekening onder had gezet. Dat was niet zo. Hij had alles
samen met die ander van vroeger geregeld en hun handtekeningen stonden onder
alle contracten. Hij vertelde dat ik me geen zorgen hoefde te maken, want het
huis waar ik in zou moeten gaan wonen was echt officieel van mij, dat kon
niemand me afnemen.
Maar de zorg voor de spullen die erin stonden kon niemand me
verplichten, want dat was niet met mij afgesproken. Daar moesten degenen voor
zorgen die hun handtekening wel onder de papieren hadden gezet.
Dus toen heb ik alles keurig op straat gezet en ik heb het
huisje netjes ingericht met mijn eigen spulletjes. Toen begon de zon te
schijnen en het opeens het leukste huisje wat ik ooit vanbinnen gezien heb.
Echt een droomhuisje.
En ik leefde nog lang en gelukkig….
Totdat Twiggy naast mijn bed stond te miauwen. Dat doet ze
altijd als ik uit wil slapen. De kleine dwingeland! Maar ze is wel erg lief,
hoor
Geen opmerkingen:
Een reactie posten