Hobby

Voor degenen die het nog niet wisten:
ik 'heb iets' met muziek en geluid.
Het begon ooit ergens, volgens mij als kind toen ik nog vreselijk nieuwsgierig en handvaardig was.
In die tijd knutselde ik van alles in elkaar. Volgens mij zat ik, zeker in de winter, hele dagen te knippen en te plakken dat het een lieve lust was. Ik las ook veel en veel verschillende dingen.
Misschien had ik zeer geleerd kunnen worden in één of andere tak van natuurkunde als het fenomeen 'school' mij niet als kind zo vreselijk tegen had gestaan. Ik mocht daar namelijk niks leren. Dat had de meester beslist. Het schijnt dat de kwal een behoorlijk zwaar sterfbed heeft gehad.

Gerechtigheid!!

Maar daar ging het niet over.
Ik knutselde dus. Van alles. Bijvoorbeeld een platenspeler. Gewoon omdat ik wilde weten of het echt zo simpel was om muziek uit een grammofoonplaatje te halen. Met zes kinderen in huis heb je weleens een singletje dubbel, of drie- of vier- of achtdubbel, dus maak je geen zorgen, ik heb géén collectorsitems verruïneerd.

Mijn platendraaiertje werkte, op het motortje na, helemaal niet elektrisch  Er zat een hoorn op van papier en de naald was een gewone speld uit moeders naaidoos.
Het leek me ook wel boeiend om geluid te versterken. Het gedoe met transistortjes was voor mij veel te ingewikkeld, maar een luidspreker ... mwah ....
Een doosje, een magneetje, een stukje karton, een velletje papier en een stuk koperdraad. Meer had ik niet nodig voor mijn zelfgemaakte luidspreker. Hij deed het nog ook!

De transistors enzo heb ik wel bekeken, maar ik ben er nooit erg diep op ingegaan. Elektronen boeien me niet zo. Ik ben blijven steken bij bewegende lucht. Liefst in de vorm van muziek.
Dat werd mijn grootste hobby: Muziek luisteren, liefst samen met anderen die ook heel erg kunnen genieten van muziek die ik ook goed te pruimen vind..

Zelf muziek maken zat er bij mij nooit in. Ik weet dat iedereen dat in principe kan leren, maar ik heb nooit geleerd om te leren. Dat mocht niet van de meester. Dat zijn ziel voor eeuwig.... grrrrr!

Ik ben per ongeluk de kant op gerold waar ik mensen die wel geleerd hebben voor het edele vak van Muzikant, Musicus of Musicienne, mag assisteren, helpen, ondersteunen of gewoon op de zenuwen werken.
Met name middels knopjes bedienen.

Mijn hobby werd mijn beroep. ik ben jarenlang een veredelde luisteraar geweest en in plaats van te oordelen over wat ik hoorde, moest ik er zelf het beste van zien te maken.
Het viel nooit mee. Ik ben namelijk niet snel tevreden.

Toch zijn er momenten geweest dat ik heel blij en tevreden heb staan luisteren. Een paar keer zelfs zo intens, dat ik helemaal vergat dat ik aan het werk was.
Muziek kan zo Prachtig zijn!

Eén keer in al die jaren was ik overdonderd door een apparaat.
Een mengtafel die luistert naar de naam Midas.
De XL3

Die was al legendarisch voordat ik er zelfs maar een plaatje van had gezien.
Ik schrok vooral van de hoeveelheid knopjes (we praten over lang geleden. Vorige eeuw, zeg maar)
Destijds was ik wel een beetje bang van zoooooooveel knoppen op één mengtafel.
Daar kon je echt heel veel mee verprutsen, dacht ik stilletjes.

Dus ik begon maar met de knopjes te bedienen die ik in elk geval begreep en al die andere zou ik later wel voorzichtig gaan proberen.

Al doende toog ik aan het werk volgens de regelen der kunst. Het enige wat ik niet deed was soundchecken.  Dat hadden Herman Brood & his Wild Romance namelijk al in 1980 gedaan, dat was nergens meer voor nodig (ik heb het nu over de '90-s).

Ik had dus een soort-van-basisinstelling gemaakt, heel aandachtig alle knopjes bestudeerd zodat ik een idee had waar ik waarschijnlijk/hopelijk als eerste aan zou moeten draaien. Verder kon ik weinig anders doen dan hard zweten en mezelf groot houden. Ik bedoel; als je geluid doet voor Herman Brood & his Wild Romance laat je je de pis niet lauw maken door één of andere mengtafel. Al helemaal niet door eentje die ongeveer net zo veel kost als een starterswoning.
Midas XL3... tsssssss .......

*kreun*

Maar goed. De jongens komen op, Herman doet iets waardoor de band loos gaat en ik .........

Sta met een mond vol tanden......

Wat een sound!!!!

Gewoon alle schuiven op min zes, want dan kun je nog kiezen: Harder of zachter.
Maar dat hoefde niet.
Rock'n'roll zoals Herman Brood & his Wild Romance het sinds 1980 geprobeerd hadden. Niks meer en niks minder, compleet, helder en vet uit de boxen.
Ik had het gevoel dat ik nooit zou leren mixen want het klonk eindelijk helemaal fan- fakkin-tasties, maar het was niet ik, het was die fakkin mengtafel die deze sound neerzette....
Fak!!

En dat gevoel, jongens en meisjes, had ik eerder deze week weer zo'n beetje.
Ik heb mezelf namelijk op een nieuwe cd/sacd/dvd speler getrakteerd.
Bruin kon het lijen en op marktplaats vind je nog weleens wat leuks.

Wat kan muziek toch prachtig zijn!

En wat kwam ik heerlijk thuis in mijn oude hobby!

En nu weet ik dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Laat mij asjeblief weer mensen die geleerd hebben voor het edele vak van Muzikant, Musicus of Musicienne, assisteren, helpen, ondersteunen of gewoon op de zenuwen werken.

Als ik maar tijd overhou voor mijn studie.