Changes...

Ik zou vandaag kunnen vertellen over mijn dipje. Eigenlijk iets wat ergens, een paar dagen of weken geleden, begonnen is en wat vandaag op een punt is beland, dat ik 't gewoon niet meer wist. Ik voel me niet heel erg rot of depri, ik ben 'het' soms even kwijt, dan moet ik even gezellig een stukje huilen, of ik zit gewoon een halfuurtje in stilte voor me uit te staren. Andere momenten hobbel ik vrolijk verder, maak mijn leven hier of daar nog wat gezelliger of blijer. Als ik een natuurlijke hormoonhuishouding zou hebben, zou ik die de schuld kunnen geven van allerlei emotionele wisselvalligheden.

Of zou het psychisch zijn? Opspelende jeugdtrauma's of onverwerkte stressmomenten. Misschien is mijn leven op dit moment gewoon een mentaal draaikolkje, eigenlijk niks aan de hand. Gewoon een beetje verwarrend allemaal. 

De tijd zal het leren, is de standaard dooddoener.

Of is het gewoon dat ingesleten gewoontes tegenwoordig wringen met een nieuw zelfbewustzijn?

Het klonk vroeger zo mooi, sprookjesachtig zelfs: Een nieuw leven beginnen. Al het oude in één keer laten vallen en bij nul (her)beginnen. Mijn ervaring is: Da Kannie !

Misschien na een ongeluk met zwaar hersenletsel, uitzonderingen zijn er immers altijd, maar op de manier zoals iedereen in een zwak moment middenin een crisis wel een stilletjes wenst: Nee, dat bestaat niet.

Ik denk dat ik het niet eens gewild zou hebben. Mijn vermoeden is dat je jezelf verliest als alles wat je hebt en wat maakt wie je bent in één klap weg is. 

Misschien dat later opeens blijkt dat alles wat aanvankelijk niet te veranderen lijkt toch geleidelijk verdwenen is. 

Het kan goed zijn dat fases als deze, waarin ik me soms een beetje verward en verloren voel, waarin ik soms niks anders meer kan voortbrengen dan een stroom dikke tranen, een stille strijd blijken te zijn waarin de gewoontes die ik al heel lang had, zich om moeten buigen om te kunnen passen in mijn noden van nu en later.

Met andere woorden: Zou het uiteindelijk toch gebeuren, zal er toch een dag komen waarop alle dingen die ik heel lang heel vanzelfsprekend gedaan heb en waar ik me jarenlang comfortabel bij gevoeld heb, volkomen anders geworden zijn?

Waarom niet eigenlijk? Ik ben immers ook gestopt met roken na jaren de meest fervente paffer geweest te zijn uit mijn omgeving. Er was een tijd dat ik alleen het vlees van mijn bord at en de rest liet liggen, tegenwoordig loop ik het liefst met een boog om de vleesafdeling heen. Vroeger moest ik een goede zit hebben midden tussen mijn luidsprekerboxen en dan liefst in de perfecte luisterhoek. Tegenwoordig wil ik op die plek juist alle ruimte hebben, zodat ik lekker middenin mijn kamer kan dansen.

Maar al die dingen hebben moeten groeien. 

Wat fijn dat ik dit vandaag op heb geschreven. Ik voel mijn geduld alweer opbloeien. Dat is trouwens iets wat ik niet kwijt wil:

Geduld..

Maar niet meer eindeloos.