Gisteren ben ik niet vroeg maar zeker niet laat in bed gekropen. Helemaal erop ingesteld om een mooie nacht te slapen; iets meer dan acht uur vergetelheid en dan vol goede moed en mooie plannen de nieuwe week in.
Misschien komt het doordat de bouwvakkers weer aan het werk zijn, dus al vroeg een heleboel bedrijvigheid in de wereld, of de haan van de buren ging wat meer te keer dan anders. Wat de reden ook was, ik was halverwege mijn nachtrust helemaal klaarwakker. Ik heb me een uur lang geprobeerd te herinneren hoe je de slaap dient te vatten, maar helaas, ik zat om vijf voor zes al aan mijn ontbijt. Om kwart voor zeven vond ik dat ik toch te moe was om de keuken te gaan poetsen, dus mijn bed maar weer opgezocht en om acht uur vond ik dat het weer mooi geweest was. Ik was nog lang niet uitgeslapen, maar blijkbaar alles opgeslapen. Ik heb me de hele dag heel brak gevoeld, alsof ik twee nachten helemaal niet heb geslapen. Zo jammer. Ik was er echt aan toe om de keuken te poetsen....
Logopedie heb ik wel overleefd: Ik doe het goed, maar het kan stukken beter...
De lunch halfslapend naar binnen gewerkt en -o, wonder- daarna nog wel een half uur in mijn bed liggen slapen.
Niet dat het dutje veel heeft uitgericht, ik was nog steeds niet in staat om de keuken aan te pakken. In plaats daarvan iets stompzinnigs gedaan, iets waar je niet echt wakker of fit voor hoeft te zijn: Mijn 'nieuwe' CD-speler gepimpt. De muziek hier klinkt nou helemaal alsof ik een klein kapitaal aan HiFi heb uitgegeven..
Maar dat terzijde...
Na een simpele doch voedzame maaltijd (Spinazie met gebakken champignons moet echt lekker te combineren zijn. Volgende keer maar eens focussen op kruiden. Of is kaas toch de oplossing?)
belde de buurman aan. -Ik begin hem zachtjesaan echt aardig te vinden, maar dat terzijde-. Zijn schoonzoon de boom te lijf. Hoef ik alleen nog, samen met de buurman, het hout op te ruimen.
Ik heb vrijdag met hem afgesproken, maar daar komt iets tussen, tenzij de buurman vast wil houden aan de vrijdag.
Ik heb namelijk vanavond de stoute schoenen aangetrokken en iets gedaan waar ik heel erg tegenop zag. Niet zomaar tegenop zag, ik zat er al ruim anderhalf jaar tegenaan te hikken.
Een hele dierbare vriend van mij wist nog niet hoe ik nu leef. Ik heb hem via internet een bericht gestuurd. Een beetje losjes met een voorzichtige hint, daar reageerde hij blij en nieuwsgierig op, dus daarna in het kort uitgelegd hoe ik nu door het leven ga....
En, o... Wat was ik zenuwachtig, want ik zou het meer dan erg vinden om deze vriend kwijt te raken.
Afgewezen worden door iemand die bijna een deel van jezelf is, doet echt heel veel pijn.
Ik zal maar niet hardop zeggen dat ik erbij heb zitten huilen, anders denken ze straks nog dat ik zo'n hysterisch geval ben...
Maar de reactie was meer dan bemoedigend. Ik geloof dat hij nu twee keer zo nerveus is als ik vanavond was. Hij komt vrijdag op bezoek.
Spannend!
Dus nou maar afwachten of ik de rest van de week wél kan slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten