Als er wetenschappers zijn, met name sociologen of psychologen, die dit volgen, zijn ze bij deze uitgenodigd om mij van tijd tot tijd fysiek te volgen, zeg maar: Te schaduwen. Gewoon een paar meter achter me blijven lopen terwijl ik door een stad wandel als, laten we zeggen: Tilburg.
Ik wil ze vragen om mijn omgeving met wetenschappelijke ogen en oren te observeren, te bekijken hoe de mensen in de stad op mij reageren. ik ben namelijk benieuwd.
Ik zal mezelf niet wijsmaken dat ik niet opval. Er zijn in verhouding niet veel mensen langer dan 1 meter 95 en als je de mannen die langer zijn dan 1,95 m dan niet meerekent, denk ik dat ik best zeldzaam ben.
Afgezien daarvan, vind ik het gewoon leuk en prettig om in een rok te lopen en dat het er soms één is die alweer een paar seizoenen uit de mode is, deert me meestal weinig, dus ook wat kleding betreft ga ik eigenlijk niet echt op in de massa.
Er wordt dus nog wel eens met meer dan terloopse aandacht naar me gekeken en soms wil iemand ook laten merken dat hij of zij me ziet,en dat gebeurt met name door merkwaardige geluiden uit te stoten.
Al een poos geleden is me opgevallen dat die geluiden in feite onder de noemer 'lachen' vallen. De herriemaker trekt het middenrif immers ritmisch samen waardoor de lucht in de longen stotend naar buiten wordt geperst en niet zelden wordt die lucht in de keel of in één van de holten in het KNO-gebied zodanig in trilling gebracht, dat er sprake is van een ongearticuleerd geluid.
Als dat geluid klinkt als: "ha -ha - ha - ha", herkennen we dat doorgaans als een gezonde, geamuseerde lach.
Die hoor ik dus zelden om me heen. Wat de mensen doorgaans laten klinken, is een ronduit dierlijk geluid.
Nou ben ik dus met name benieuwd naar de bron(nen) van deze categorie geluiden:
Wat voor mensen klinken zo, hoe kijken ze op ondertussen, richten ze door hun houding en lichaamstaal de aandacht op mij, of juist op zichzelf?
In tweede instantie zou ik graag willen weten welke emoties of gevoelens mijn verschijning bij ze oproept, want ik meen vaak een nerveuze of zelfs hysterische ondertoon te horen. Wek ik lustgevoelens bij ze op? Herkennen ze in mij iets van de man in vrouwenkleren, die zijzelf regelmatig (willen) zijn?
Het lijkt misschien een beetje obsessief, maar de klanken die ik weleens hoor zijn echt wonderlijk.
Ik heb al eens iemand horen knorren als een big, een ander stond vrij natuurgetouw te balken als een ezel. Nog iemand stond te 'waffen' als een hond. Vorige week was er een meisje wat begon te hinniken als een shetlandmerrie die trek heeft in een hengst. Dit is nog maar een deel van mijn waarneming in de afgelopen zomer.
Vandaag heeft iemand nummer één met stip bereikt. Het geluid klonk zó on-mensachtig dat ik bijna ben omgedraaid om hem een slokje water aan te bieden en om meteen vast te stellen of het al dan niet nodig was om 112 te bellen. In tweede instantie bedacht ik me, want ik weet zeker dat ik, als zou blijken dat hij 'alleen maar' stond te lachen, de wijs- en middelvinger van mijn linkerhand in elk van zijn neusgaten gehaakt zou hebben en met één felle ruk die kerel z'n snavel van z'n smoelwerk getrokken had.
Hij stond namelijk te kwaken als een eend die met één van d'r pootjes klem zit onder de schuurdeur.Een vreselijk geluid. Ook verschrikkelijk zielig om zo'n dier in die situatie te zien, een beeld waar je liever nooit meer aan herinnerd wordt.
Wij hadden ooit een tamme eend in de tuin. Vreselijk lief, aanhankelijk, speels dier. Ze heeft een keer klem gezeten onder de deur en had echt vreselijk pijn aan haar pootje, ze heeft minstens een week mank gewaggeld.
Met zulk dierenleed spot men niet !!!!
Met mij trouwens ook niet, hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten