Vandaag zag ik weer zo'n tafereel van een moeder die haar kind niet aan weet te sturen en zodoende verbaal grof en fysiek hardhandig probeert een kansloze machtsverhouding in stand te houden.
Ik zeg het misschien wat onhandig, maar een ouder die zijn of haar kind een tik geeft, is een enorme verliezer. Een ouder die zijn of haar kind kleineert, vals beschuldigt of geen vertrouwen schenkt, verdient het niet om pappa of mamma te zijn.
Natuurlijk heeft elke ouder die een kind, al dan niet op subtiele wijze, mishandelt daar een goede reden voor. Maar het is wel opmerkelijk dat die reden pas opduikt na de eerste rake klap(pen).
Het meest wrede aan kindermishandelimg is misschien wel, dat de daders in onze wereld doorgaans gelijk krijgen. Ik heb nog niet veel ouders meegemaakt die voor de poort van de school de klagende wreedaard tegenspreken. Iedereen beaamt dat kinderen regelmatig of vaak lastig of onhandelbaar zijn. Niemand zal zeggen tegen een verbitterde moeder die haar kind 'snotjong' noemt, zeggen dat zij op moet houden haar frustraties af te reageren op iemand die zoveel zwakker is dan zijzelf.
Misschien heb ik makkelijk praten omdat ik nooit een reden gehad heb mijn kinderen te slaan of 'af te zeiken'?
Laat ik jullie verklappen dat ik, als ik had gewild, minstens evenveel redenen gehad heb als andere ouders. Maar ik heb die redenen een andere naam gegeven en ik heb steeds bedacht dat er ook andere manieren zijn om een kind te begeleiden naar de tijd dat hij of zij volwassen en zelfstandig zijn of haar weg gaat zoeken in de wereld.
Is dat soft of weet ik wat? Volgens mij niet. Zover ik heb ervaren is het juist heel veel moeilijker je geduld te bewaren en tot tien te tellen wanneer je je ergert, dan gewoon je emoties op de loop te laten en de kinderen te dwingen tot gedrag wat tegen hun wezen ingaat. Het is veel moeilijker om oprecht te zijn en te zeggen wat je werkelijk bedoelt in plaats van te liegen langs de weg van de minste weerstand.
Het is mij lang niet altijd gelukt, maar ik geloof ook niet dat ik dingen gedaan heb waardoor mijn kinderen me nu of later gaan haten. Maar zeker weten doe ik dat nog lang niet. We hebben hopelijk nog heel wat jaren te gaan en misschien komt er ooit nog wel een aap uit een mouw waar ik me heel onprettig bij ga voelen.
Voor nu zijn mijn kinderen in elk geval mensen waar ik met veel liefde van kan houden en waar ik me elke keer als ik ze zie opnieuw over verbaas. Twee wonderen van leven!
Zoveel te erger is het om te zien dat er nog te veel jonge mensen zijn die geen vertrouwen hebben in de wereld en in de mensen die daar in leven. Hoe leg je iemand die alleen maar achterdocht kent, uit wat liefde en genegenheid is? Ik ben weleens bang van deze jonge mensen. Niet omdat ze mij kwaad doen, maar omdat ze opgegroeid zijn in een wereld waar wreedheid zo vanzelfsprekend is. Ze gaan naar scholen die naveltruitjes verbieden 'omdat leerkrachten het daar moeilijk mee hebben'. En niemand stelt vragen over de betrouwbaarheid van zulke leerkrachten (of zal ik ze ouwe drooggeilers en notoire kinderverkrachters moeten noemen.?). Deze kinderen leren al vroeg dat je je emoties niet hoeft te beheersen, want degene die de emoties oproept krijgt steeds de schuld.
Zullen zij de volgende generatie wereldleiders zijn die zich naar hartelust vergrijpen aan vrouwen die toevallig hun pad kruisen? Zullen zij de ouders van straks zijn die menen dat een opvoedkundige tik geen kwaad kan?
Van mij mogen ze. Als ze maar beloven dat ze pas klappen uit gaan delen als hun slachtoffer mans genoeg is om minstens even hard terug te meppen, liefst nog veel harder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten