Uiteindelijk heb ik hem rond etenstijd naar huis gebracht. Het werd te laat om nog op een afspraak voor de kast in te kunnen gaan.
Mijn dochter was niet thuis. Ze was bij haar liefste knuffelbeest. Een pony die helemaal bij haar past, even mooi en even lief.
Toen ik daarheen reed door het groene buitengebied, zo intens groen dat je haast zou kunnen vergeten dat er ook andere kleuren bestaan, miste ik opeens het gezinsleven. Niet uit eenzaamheid, maar omdat ik er graag voor mijn kinderen wil zijn. Na al die jaren van moe-zijn, was er opeens weer energie om te géven. Opeens voelde ik de ambitie om een leven op te bouwen, om dat echt te dóen en niet zomaar te laten gebeuren.
Wonderlijk gevoel, als heimwee naar dingen die nog komen gaan. Ik heb dat nooit eerder zo ervaren.
Nadat ik een poosje bij mijn dochter en haar knuffel was geweest, ging ik op weg naar huis met de bedoeling me rustig voor te bereiden op vandaag, maar daar kwam iets tussen: De kast. De verkoper belde, net toen ik daar zo goed als door de straat reed. Toch maar even langsgegaan om te kijken naar mijn nieuwe kast.
Daar kwam niet veel van, want we raakten aan de babbel alsof we elkaar al jaren kennen. Prachtige ontmoeting en ook heerlijk om te ervaren dat mijn sociale ik toch nog bestaat. Daar kan ik wat mee.
Later deze week gaan mijn zoon en ik de kast echt ophalen. Eerst zijn er nog andere dingen die gedaan moeten, zoals vandaag naar het ziekenhuis.
Bijtijds uit bed, want ik wil niet haasten en ik kan erg goed tutten: Zijn mijn benen glad. Moeten mijn wenkbrauwen nog.. ? Doe ik wel of geen lipstick? Dit geurtje, of dat? Wat past bij deze dag.
Goed ontbijten, mail bekijken, gedag zeggen tegen de netwerkvriendjes en dan brood smeren, fruit klaarmaken. De appel voor onderweg moet namelijk in stukjes, want als je een hele appel eet, smeert die alle lipstick naar je kin. Ook nog even een moeilijk momentje verwerkt en dan naar de auto. Toen was het elf uur.
Alle electronica moet ook nog voorbereid want we kunnen niet meer zonder, maar het mag niet zomaar, dus bluetooth bij de telefoon, bestemming invoeren in dat ding waar ik nog steeds geen vriendjes mee ben, maar het is wel praktisch. Een geleende auto moet je helemaal inrichten, bleek vanmorgen weer En dan op weg. Anderhalf uur asfalt tegemoet. Gelukkig geen problemen onderweg.
Een vreemd ziekenhuis. Zoeken. Ontdekken hoe men daar de patiënt begeleidt. Onwennig. Hier melden, dan daarheen. Wachten want ik was vroeg. Geeft niks, geeft me tijd om te wennen. Even met mijn telefoon in de weer, maar dat vonden de andere patiënten misschien toch wel raar, aan hun blikken te zien. Een blaadje dan maar. Wat heerlijk om meteen in de damesbladen te kunnen duiken zonder dat mensen dat vreemd vinden.
En dan bij de dokter. Wat een ontzettend prettig mens. Geen Arrogante Halfgod of Neerbuigende Aristocraat. Niet zo'n soort Arts, maar een bevlogen vakman die van mensen houdt. Ik bof weer!
De uitleg was kort en helder. Niks wat het moeilijk maakte. Ik kwam helemaal gerustgesteld bij hem vandaan.
Ik mocht ook nog foto's laten maken om straks het verschil te kunnen zien tussen 'voor' en 'na'.
Voor de foto's moest ik in de kelder van het ziekenhuis zijn en daar verdwaalde ik bijna. Gelukkig was er iemand aan wie ik de weg kon vragen. Tijdens het poseren dacht ik maar aan de dingen die een medisch fotograaf allemaal te zien krijgt. Volgens mij is mijn blote lijf eigenlijk niet eens zo heel lelijk ofzo.
Daarna anesthesie. Dat was kort maar krachtig. Ik moet wel eerst naar de tandarts. Eén van mijn kiezen zit een beetje los en men wil niet het risico nemen dat tijdens de operatie, die vier uur zal gaan duren, een tand of een stuk daarvan, losschiet en in mijn long terechtkomt. Dat schijnt erg naar te zijn.
Tot slot nog een heel gesprek bij het loket 'opname'. best veel wat je te horen krijgt, maar ik heb folders meegekregen zodat ik nog eens rustig kan bekijken.
Om kwart voor vijf reed ik weg bij het ziekenhuis. Ook de terugreis viel niet tegen. Alleen Gorinchem, maar dat is altijd een opstopping. Om half acht was ik thuis. Ik had een bakje junkfood klaarstaan voor vandaag en met een kom instant soep, een bordje kant-en-klaar spaghetti en yoghurt met muesli toe, heb ik toch lekker kunnen eten. Nog een kopje koffie voor bij de computer om de dag af te maken. Ergens halverwege feesboek ben ik in slaap gevallen. Toch wel vermoeiend, zo'n gesprekje met de dokter.
Welterusten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten