Als je geen geld meer hebt om je rekeningen te kunnen betalen en als je geen huis meer hebt om in te wonen, ben je dakloos. Dakloos zijn en zwerven is niet per definitie hetzelfde. Ik ben zelf een poosje dakloos geweest, maar ik heb niet hoeven zweven.
Het was een boeiende ervaring, volgens de wetten der logica kon het gewoon niet anders. Ik was op het moment dat het ging gebeuren als de dood dat ik daadwerkelijk 'zonder vaste woon- of verblijfplaats' op straat zou belanden, maar het was dus niet zo. Ik kwam terecht in een opvanghuis en daar heb ik bijna een half jaar gewoond. Dat is lang, maar ik had niet de energie om daar eerder weg te kunnen gaan.
Ik kan eerlijk gezegd niet aan die tijd terugdenken zonder dat ik een brok in mijn keel krijg en tranen in mijn ogen. Twee jaar geleden rond deze tijd, was ik druk bezig het huis waarin ik toen woonde leeg te maken, want per 1 juli was dat huis verkocht. Op zich was ik blij dat ik van het huis af was. De hypotheek hing als een steen om mijn nek en mijn ex-partner heeft, ook al was ze mede eigenaar van het huis, nooit werkelijk geprobeerd om deze last voor mij te verlichten.
Het is heel onwerkelijk om een manier van leven die je niet meer aan kan eindelijk te kunnen beëindigen, maar daar helemaal niets voor in de plaats te krijgen. Leegte, niets, een zwart gat. Gelukkig kon ik terecht in de opvang.
Toen ik daar kwam was ik moe, bijna uitgeput en ik was opgelucht dat ik me tijdelijk niet meer hoefde te bekommeren om de dagelijkse dingen, met name hoe ik die in hemelsnaam zou moeten betalen.
Toch was het zeker geen paradijs. Het was een plek om mezelf bij elkaar te rapen en om me te laten overrompelen door het besef dat ik alles verloren was, niet in de laatste plaats mijn waardigheid.
Ik kan er lang en uitgebreid over praten, maar dat doe ik nu niet in één keer. Het komt vast nog wel eens bij beetjes in mijn blog te staan.
Waar ik het nu over wil hebben is vandaag. Ik kwam namelijk een poosje geleden één van de leidinggevenden van de opvang tegen en door die persoon werd ik gevraagd om aan een projectgroep te komen vertellen over mijn ervaringen als voormalig bewoner van de opvang. Dat heb ik dus vandaag mogen doen. De bijeenkomst was dáár, in dat huis waar ik zoveel dagen vol verdriet en vertwijfeling heb gekend. Het was heel vreemd om die weg daarheen weer te fietsen, om de herinnering aan die keren dat ik die weg gefietst heb nog eens te beleven, maar tegelijkertijd heel intens te ervaren hoe ontzettend veel beter het nu met me gaat. Ik fietste dwars door de stad en ik was opeens hartstikke verliefd op het leven.
De bijeenkomst was boeiend, spannend en toch erg leuk. De mensen waren nieuwsgierig en open. Ze stelden oprecht belang in mijn ervaringen en de ideeën die ik heb. Ze lieten merken dat ze respect hebben voor mij, hoe ik leef en wat ik doe om mezelf staande te houden en te groeien. een heel warme ervaring.
Na afloop bleef ik nog even praten met degene die me gevraagd had voor deze bijeenkomst. Een ontspannen babbeltje in de zon, net niet in de schaduw van een grote, gemoedelijk ruisende boom. Ik weet niet meer precies wat we gezegd hebben, maar tussen de regels door voelt het alsof ik nadrukkelijk ben uitgenodigd om toch vooral deel te nemen aan het leven.
Een uitnodiging waar ik van harte op in zal gaan......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten