Vanavond was in het Alzheimercafé een Psycholoog te gast. Ik vind Psychologen boeiende mensen, vanwege hun kennis maar ook vanwege hun manier van zijn. Tenminste, zover ik Psychologen ken.
Ik merk dat ik heel graag meer wil weten over het reilen en zeilen tussen 's mensen oren. Niet alleen als de dingen niet helemaal lopen zoals het het merendeel van de mensen gaat, maar ook als alles 'normaal' gaat.
Tot nu toe heb ik begrepen dat je eigenlijk op twee manieren naar het mentaal functioneren van de mens kunt kijken. Aan de ene kant kun je bekijken wat er allemaal gebeurt binnenin de schedel en aan de andere kant kun je observeren hoe iemand in het leven staat. Meestal bekijkt de toegewijde geleerde allebei de gebieden, want het één maakt het andere.
Momenteel ben ik vooral bezig met mensen waarmee het niet zo goed gaat. Ik kom er om een hele vreemde reden, sinds een paar jaar best veel mensen tegen die helemaal niet lekker in hun vel zitten. Het gaat niet om vreemd gedrag, heb ik al geleerd, maar wat belangrijk is, is hoe iemand zich voelt, of hoe de geleerden het noemen: Hoe ervaart de persoon zijn of haar kwaliteit van leven.
De verleiding is soms groot om zomaar iemands beste vriend te worden, maar kan ik dat waarmaken?
Bij de één zal dat makkelijker zijn dan bij de ander, denk ik. Het hangt er mede vanaf waar iemand mee worstelt, maar het is ook een kwestie van vertrouwen.
Dat laatste is voor mij erg moeilijk. Ik kan mensen wel vertrouwen, maar dan 'onder voorbehoud'. Eigenlijk vertrouw ik niemand dus ècht. Dat is een deel van mijn probleem.
Waar ik aan lijd, staat namelijk te boek als 'een extreme persoonlijkheidsstoornis'. Heel bot en ruw vertaald kun je ook zeggen dat ik gewoon knettergek ben. Vreemd genoeg ben ik dat pas sinds ik er openlijk voor uit kom dat ik nooit een jongen of een man ben geweest, maar dat ik me altijd heb moeten behelpen met een mannelijk lijf. Voor die tijd was ik misschien een beetje vreemd, maar ach, daar hebbe immers heel veel mensen last van, dus eigenlijk is dat best normaal.
Maar het grootste wonder vind ik wel, dat ik hoogst waarschijnlijk binnen een jaar of vier definitief niet gek meer ben, en eigenlijk ook nooit geweest. Voor een deel komt dat doordat mijn lichaam wordt aangepast aan mijn 'innerlijke zelfbeleving' en verder komt het doordat de geleerden het er bijna over eens zijn, dat iemand die in het verkeerde lichaam zit, eigenlijk niet gek is.
Dat vind ik best raar, eigenlijk. Want ik ging er wel heel erg onder gebukt. Mijn leven was gewoon sh*t. En om er vanaf te komen is ook helemaal niet leuk. Het is gewoon keihard werken en letterlijk oppassen dat je niet 'van het padje' raakt.
Hoe normaal is het om in de spiegel naar iemand te kijken die je lelijk en vies vindt? Hoe gezond kun je het vinden om jezelf te haten omdat je voor je uiterlijk heel normaal doet?
En er hoeven maar een paar mensen te zijn die niet willen zien dat het verschil tussen mezelf dieper gaat dan kleding en make-up, om heel achterdochtig te worden, om een steeds groter voorbehoud te plaatsen bij 'vertrouwen'.
En toch ben ik niet gek.
Ik ben gewoon moeilijk uit te leggen.
Of helpt het wat ik nu geschreven heb?
Misschien juist niet, maar als je er nu niet veel meer van snapt, begrijp je tenminste een beetje hoe het voelt om Carine te zijn, maar een Jongen te heten.
Hopelijk helpt het mij in elk geval om al die anderen die het op een onbegrijpelijke manier moeilijk hebben, beter te begrijpen.
Daar vertrouw ik dan wel weer onvoorwaardelijk op.
Noem het een oefening.
Ik hou van jullie. XX
Geen opmerkingen:
Een reactie posten