Soms kan ik gewoon een beetje in mijn hoofd ronddwalen. De ene gedachte oppakken en meteen weer loslaten. Dingen die gezegd zijn opeens weer in gedachten herhalen en me verwonderen over wat het ook weer was, of gewoon glimlachen. Zinnen afbreken omdat ik toch even kwijt wil dat er van die eindeloos leuke momenten zijn die ik nog voor me zie, zoals een dag of wat geleden tussen de kledingrekken ergens tijdens de uitverkoop in de staad. Een stuk of drie wat oudere dames. Twee ervan kijken discreet vanuit hun ooghoeken naar me , maar de derde staat met haar hand voor haar mond, grote ogen van ontzetting, naar mij te kijken. Ik vroeg aan haar af ze van mij was geschrokken. Ze knikte, aarzelde: "U bent zo ... Lang! kunt U wel slagen?"
"Ja hoor, mevrouw. Kijk maar. Wat ik nu aan heb komt gewoon hier uit de winkel."
"O, gelukkig. En het is erg leuk ook. U ziet er mooi uit!"
Ik word weer blij als ik er aan denk. De spontaniteit, van haar en van mezelf. Hartverwarmende eerlijkheid.
Ontmoetingen, dingen die gezegd zijn. Een opmerking over ervaringen die ik nog steeds te pijnlijk, te beladen vind om er zomaar over te praten. "Je bent daar vast heel blij mee".
"Blij mee? Ik wil er nooit meer aan denken. De pijn in mijn ziel is nog veel te sterk".
"Maar zo'n ervaring is toch uniek. Zeldzaam. Het is iets wat maar weinig mensen ooit zullen leren".
En opeens krijgt de pijn een zilveren randje. Een kostbaarheid die ik nou pas erken. Ik ben een rijk mens.
Ideeën die ik al heel lang heb, waar ik over vertel en waar de ander heel onverwacht een eigen licht op werpt en opeens is het werk wat nodig is om die ideeën om te zetten in tastbaarheden veel minder eenzaam.
Een ontmoeting met iemand die ik tot dan toe alleen maar kende uit de virtuele wereld, maar meteen zo veilig en vertrouwd dat het vertellen van mijn levens verhaal weinig meer lijkt dan 'effe bijkletsen'. Uren die voorbij vliegen en aan het eind van de dag moe en verwonderd omdat 'even samen wat drinken' toch helemaal niet inspannend is?
Blijkbaar wel, maar een leuke klus. Eentje om nog vaak te herhalen.
Drukke tijd met een volle agenda en verwondering. Elke avond moe en op tijd naar bed, maar toch leef ik heel erg op. Ik hou van de wereld, ook al treed ik die nog steeds erg verlegen tegemoet, maar het wordt beter. Ik durf blikken van mensen te lezen en stel vast dat ze alleen maar kijken zoals ze naar iedereen kijken en ik ga dat steeds meer nadoen.
Mensen van toen die ook mensen van nu worden. Moeten we opnieuw met elkaar om leren gaan? Op schouders rammen past niet meer. Wat komt ervoor in de plaats. Gelukkig hebben die-en-die ervaring in het prettig omgaan met vrouwen. Zullen ze merken dat ik verlegen en onzeker ben als een giechelende bakvis? Naief en wereldvreemd, onbekend met mijn nieuwe wereld als dat meisje met dat spinnewiel wat honder jaar sliep.
Gedachtenspul.
Zo belangrijk als het moment zelf.
Niet meer, maar zeker niet minder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten