Een paar daagjes geleden heb ik mezelf dat boek van Dick Swaab cadeau gegeven. Wat heerlijk om dat te hebben en ik denk dat ik het best vaak ga lezen. De materie boeit me enorm, niet het hoe en wat van de cellen enzo, maar vooral wat het 'doet'. Je kunt er ook heerlijke discussies over voeren zoals: "God bestaat, maar is in feite niet meer dan een sapje in je hoofd". Dat heeft meteen een politieke lading, want volgens de waandenkers van de SGP is die uitspraak waarschijnlijk strafbaar.
Ik ga dan ook nadenken over ongerijmde dingen die mensen doen. Zo ken ik bijvoorbeeld iemand die ooit man was, maar al jaren en jaren als vrouw leeft. Van iemand als haar zou je niet anders mogen verwachten dat ze genoeg begrip en respect voor transdingessen heeft en ze dus in het 'wensgeslacht' aan zal spreken. Hoe groot was dan ook mijn verbijstering toen zij mij in de mannelijke vorm aan ging spreken zodra ze mijn oude (ongewenste) naam eenmaal kende. Ik heb haar ook nog steeds niet in kunnen laten zien hoe vervelend en zelfs kwetsend dat voor mij is. Ze kent mij nota bene alleen maar als vrouw. Ze heeft bij mijn weten zelfs nog nooit een foto van mijn oude ik gezien.
Een ander wonderlijk voorval maakte ik mee met een vrouw die zich tegenover mij heel open en begripvol opstelde maar op zeker moment, zomaar uit het niets, aan mij vroeg of ik het ook zo raar vond dat een lesbisch koppel zich amuseert met een kunstpenis: "Als je daar behoefte aan hebt, waarom gaan ze dan niet gewoon met een kerel naar bed?"
Ik zat echt met een mond vol tanden. Ik heb totaal geen ervaring met het minnespel van vrouwen onder elkaar. Ik wil en zal daar ook nooit een punt van maken. Bovendien is bij mijn weten de erogene zone bij de meeste mensen ook wel een stukje groter dan die paar vierkante centimeter tussen de benen. En het verschil tussen man en vrouw is ook veel meer dan datgene waarmee je plast.
Maar buiten dat weet ik nog steeds niet wat ik moet met die opmerking. Als de dame kwestie benieuwd is op welke sekse ik val, mag ze me dat gerust rechtstreeks vragen. Als ze worstelt met haar eigen geaardheid, kan ze de discussie beter op een andere manier op gang brengen. en verder... vind ik zo'n opmerking vooral passen bij een minder ontwikkeld persoon voor wie de uitspraak 'Ik zou dat nooit doen' wetenschappelijke bewijskracht lijkt te hebben.
Misschien ben ik te kort door de bocht. Dit soort dingen zorgen er wel voor, dat ik regelmatig denk dat ik toch maar eens moet leren om vaker: "Dat begrijp ik niet. Waarom zeg je dat?" te zeggen.
Aan de andere kant vind ik het ook wel leuk om dingen niet te begrijpen. Ruim een jaar geleden lukte het me een poos om niets als vanzelfsprekend te zien. Bijna elk ogenblik was een openbaring. Heerlijk om gewoon alles om je heen te ervaren als een wonderlijk iets, om er met een soort naïeve nieuwsgierigheid naar te kunnen kijken en in de eerste plaats op te merken dat het gewoon heerlijk is om samen met datgene wat je op dat moment ziet op de wereld te mogen zijn. Professor Swaab zal er vast een verklaring voor op kunnen diepen. Ik zelf vermoed dat het een gevolg was van een radicaal veranderde hormoonhuishouding. Aan de ene kant is die hormoon omkering heel interessant om mee te maken, maar het heeft ook heel erg vervelende kanten. Ik denk niet dat ik daar in het boek van Prof. Swaab een heldere uitleg over ga vinden, hooguit iets wat in de richting wijst.
Het boek is gelukkig niet zo geschreven dat je zelf opeens allerlei dingen waar meent te nemen in en aan je eigen lijf of psyche waardoor je 's nachts wakker zou kunnen liggen. Ik heb dat wel anders meegemaakt. Lees bijvoorbeeld maar eens een redelijk gedetailleerd boek over Psychopathologie. Een gezond mens zal opeens merken dat hij of zij een beetje schizofreen is, soms neigt naar borderline gedrag, weleens behoorlijk autistisch kan zijn, met name als je heel erg moe bent om maar eens wat te noemen. Allemaal niet erg. Het is vooral vervelend als je gaat twijfelen of het één of het ander misschien zo sterk in je persoonlijkheid zit dat je er hulp voor zou moeten zoeken.
Eén hoofdstukje uit het boek kan ik in elk geval hartstikke op mezelf betrekken: Transseksualiteit.
Ik wist al langer dat Swaab een aantal dingen ontdekt had in de hersenen die iets zeggen over je geaardheid en over je genderidentiteit. Het was bij mij allemaal weggezakt naar het niveua van 'leuke wetenswaardigheden' tot ik ruim een jaar geleden een televisieprogramma zag, wat ging over de opschudding die Swaab's ontdekkingen destijds in de Homo wereld teweeg bracht. Toen wist ik het allemaal weer. Vanaf toen kon ik erin berusten dat ik ben hoe ik ben en dat ik daar heel goed mee kan leven, maar daar moet ik wel wat voor doen.
Gek genoeg helpt deze ervaring eigenlijk niet om andere dingen te begrijpen die ongeveer vergelijkbaar zijn. Bijvoorbeeld dat er mensen zijn die naar hun gevoel een ledemaat teveel hebben, die pas gelukkig zijn als het ledemaat in kwestie geamputeerd wordt. Ik kan niet vatten dat een gezond lichaam aan zou kunnen voelen als erg vervelend, onleefbaar zelfs.
Trans-zijn voelt voor mij heel normaal. Pas als ik aan anderen vertel dat ik mijn eigen spiegelbeeld vroeger helemaal niet leuk vond om naar te kijken, best vies eigenlijk, maar dat ik tegenwoordig met een tevreden glimlach voor de spiegel sta, wordt ik er eerlijk gezegd door de reactie van de ander op gewezen hoe ongewoon het eigenlijk is.
Verder denk ik al een hele dag op willekeurige momenten aan het woordje 'kwetsbaar'. Ben ik dat?
Ik voel me er een beetje ongemakkelijk bij. Komt dat door opvoeding. Kwetsbaar is tenslotte een eigenschap die volgens de samenleving vooral bij meisjes hoort. Zit de gewoonte om de dingen waardoor ik ontdekt zou kunnen worden te ontkennen, nog zo diep dat dit woordje me zo enorm bezighoudt?
Of vind het gewoon eng om kwetsbaar te zijn? Is het hetzelfde als weerloos, hulpeloos, gevoelig of doorzichtig, bijvoorbeeld.
Dit voelt bijna als een therapeutisch moment. Eigenlijk is dat wel fijn. Ik geloof niet dat ik het erg vind om soms te laten zien dat ik kwetsbaar ben. Ik denk dat ik wel bewezen heb dat ik niet hulpeloos of weerloos ben. Ik kan zeker tanden en nagels laten zien! En op één of andere manier heb ik me altijd wel kunnen redden.
Ik laat het nog een poosje door mijn hoofd spelen. Volgens mij hoort het wel bij me om kwetsbaar en gevoelig te zijn. Ik heb in elk geval niet het idee of het gevoel dat ik eronder lijd.
Ik lijd op dit moment vooral onder een behoorlijk volle agenda.
Moe!!!
Nog twee daagjes en dan mag ik neerstorten.
Maar wel een leuke agenda.
XX
Geen opmerkingen:
Een reactie posten