Vorige week viel me opeens in dat ik, nu ik financieel een beetje ruimte heb, een treinabonnement kan kopen.
Ik geloof niet dat ik zoiets ooit eerder gedaan heb, dus het leek me wel goed om er lekker wat tijd voor uit te trekken. Een hele middag bijvoorbeeld.
Ervaren NS-klanten zullen me nu vast stilletjes uitlachen, want in theorie doe je zoiets makkelijk binnen een halfuur: Even foto's maken in de automaat, dan formuliertje invullen bij de NS-balie, ff pinnen en klaar is Miep.
Nou ik het zo opschrijf, kan het zelfs binnen een kwartier.
In theorie.
Als alles meezit.
Als je het vaker gedaan hebt....
De fotomachine had ik zo gevonden: Naast de AH. Maar daar moet gepast geld in: 5 €uro. Die zaten niet in mijn portemonnee. Waarom ook, iedereen wil tegenwoordig dat je betaalt met PIN. Wat moet je nou nog met geld? Toch?
Gelukkig zit er naast de foto automaat een PIN automaat. Vandaag heb ik geleerd dat je alleen €10,- kunt pinnen bij de automaat, of een veelvoud daarvan.
Dus na pinnen, kwam wisselen. Op het station kun je nergens wisselen. In Breda niet, in ieder geval. Niet bij de boekenkiosk, niet bij de broodjescorner, niet bij de CD-boer.
Niet helemaal waar: Je kunt wisselen bij hetzelfde loket waar je een NS abonnement kunt kopen. Maar daar denk je niet meteen aan, want dat loket is he-le-maal aan de andere kant van de stationshal. Voorbij de Bruna, voorbij de Broodjes, voorbij de Free Record Shop en voorbij nog zo wat.
Na het wisselen riep ik nog vrolijk: "Tot straks!" tegen de geduldige meneer van de NS achter het loket, maar eigenlijk voelde ik al dat het voorbarig was om tot Straks te roepen. Ik had misschien beter iets kunnen roepen als: "Tot Ooit".
Scholen beginnen en scholen gaan ook weer uit. Zodra scholen uitgaan, belandt een significant deel van de leerplichtige jeugd op het station. Vandaag was geen uitzondering. Tijdens mijn queeste voor contant geld had een kluitje jongedames in de leeftijd waarop jongedames zich nog ouder voor proberen te doen dan ze werkelijk zijn, zich verzameld rond de foto-automaat.
Ik had net door de uitstraling van de NS-loketbediende weer bevestigd gezien dat geduld een wondermooie eigenschap is, dus ik begon een rij te vormen achter het kluitje jongedames.
Tot nu toe heb ik nog steeds niet vast kunnen stellen of ze allemáál portretfoto's hadden willen maken. Zeker is wel dat zij die in het hokje zat dat in elk geval van plan was, maar dat haar demonstratie dat vrouwen en techniek niet altijd succesvol samengaan, uiteindelijk de show stal.
Tegen de tijd dat ik bedacht dat ik geen fan ben van dit soort volautomatische fotografeerinrichtingen, had de jongedame in kwestie, het definitief voor elkaar dat er vanaf pakweg half drie vanmiddag géén pasfoto's meer gemaakt konden worden op Station Breda. Ik kon geen beheerder van het ding vinden en de mensen van Informatie ook niet, dus toen leek het me beter om ergens anders alsnog pasfoto's te gaan maken. Zodoende ben ik het park door gefietst en het halve voetgangersdomein in het centrum doorgefiets naar dat ene adres wat ik nog wist van vroeger waar men nog traditioneel, met behulp van een Echte Fotograaf, pasfoto's maakt. Dat was zo gepiept, maar mag ook wel voor twee en een half keer de prijs van dat ding op het station.
Terugfietsen naar het station ging behoorlijk op routine. Lekker slalommen tussen de voetgangers in het park door. Geen 65 plusser te zien daar in het park, dus dat leverde hoegenaamd geen risico voor wie dan ook op. De gepensioneerden waren met zijn allen naar het station gegaan, bleek kort daarna.
Bejaarde mensen hebben vaak een erg beperkt sociaal netwerk. Hun vrienden, familie, leeftijdsgenoten en wat dies meer zij, zijn verhuisd naar ver weg, ziek, overleden of anderszins onbereikbaar.
Om toch nog contact te hebben met levende mensen kun je goed bij de NS terecht. Je vraagt een ingewikkeld abonnement aan of je doet gewoon iets een beetje verkeerd bij zo'n ingewikkelde kaartjes automaat en voor je het weet heb je weer ruim een halfuur intermenselijk contact met een geduldige NS-baliemedewerker.
Goed; ik had een missie. Alles wat tegen had kunnen zitten, had ook tegen gezeten en om dan op een later tijdstip de draad weer op te pakken, met alle risico's op vertraging, tegenslag en ander ongerief, vond ik behoorlijk laf, dus ik ben braaf in de rij blijven staan en ik nam de gelegenheid te baat om mijn geduld nog wat op te pimpen.
Misschien had ik wat van mijn geduld aan de brave NS-baliemedewerker aan kunnen bieden, want het zijne begon zichtbaar uitgeput te raken. Misschien was het daarom, maar toen ik eindelijk aan de beurt was, ging het opeens op rolletjes. Hij had het goede aanvraagformulier in één keer te pakken, ik kreeg er een goed-werkende balpen bij. Mijn kostbare Nieuwe Pasfoto bleek zo exact in het daartoe bedoelde vakje te passen dat het leek of ze voor elkaar geschapen waren....
Toen ik weer achteraan de rij aan wilde sluiten, was de rij verdwenen, dus ik ben maar in één keer naar de balie gelopen. De vriendelijke baliemedewerker met het uitgeputte geduld werd net op dat moment afgelost, maar ik hoefde niet eens langer dan heel kort te wachten tot de nieuwe shift was ingelogd.
Toen ik het formulier inleverde werd er niet eens naar een legitimatiebewijs gevraagd. Misschien leidde ik de Verse Vriendelijke NS-baliemedewekster af door te vragen of er bij 'geslacht' ingevuld dient te worden wat er ook in mijn paspoort staat. Ik was allang blij dat ze me alleen maar heeft leren kennen van hoe ik er nu uitzie en niet heeft hoeven kijken naar dat heel erg uit-de-tijd-zijnde portret wat in mijn Officiële Reisdocument prijkt....
Al met al heb ik een geweldige middag gehad en ik ben zo blij als een kind want ik heb een kortingsabonnement van de NS. En het is een hele goeie!
Het staat op naam van mij:
MEVROUW C. de graaf.
:-))))
Geen opmerkingen:
Een reactie posten