Gek eigenlijk, maar naarmate ik meer gewend raak en zelfverzekerder wordt in mijn nieuwe leven, komen er herinneringen in me op aan allerlei gebeurtenissen en gebeurtenisjes uit de afgelopen jaren die nu eigenlijk pas hun volle betekenis krijgen.
Zo is een paar keer tegen me gezegd dat ik ook rekening moest houden met andere mensen, met name met mensen uit mijn omgeving die mijn vervrouwelijking moeilijk of zelfs helemaal niet konden verwerken.
Ik ben me er pas sinds een paar dagen van bewust dat ik daar in feite veel te lang en veel te intensief mee bezig ben geweest.
Rekening houden met die anderen betekende in feite dat ik ervoor koos om mezelf totaal weg te cijfern. Niet alleen maar het meisje-in-mij te verbergen, maar ook te ontkennen dat ik in de rol van jongen, en later man, diep ongelukkig was, uiteindelijk zelfs dodelijk ongelukkig.
Ik hoorde deze week een wijs mens zeggen, dat je feitelijke transitie het moment is waarop je het risico neemt om je familie, je vrienden, je werk en je status kwijt te raken. Dat is het moment waarop je geen rekening meer kan houden met anderen. Dat is het moment waarop je alles wat je dierbaar is loslaat, vrijlaat en uitdaagt om te laten zien op welke voorwaarden de wereld waarin je leeft van je houdt.
Soms zijn die voorwaarden bitter en diep kwetsend. Zelfs mensen waarvan je het totaal niet verwacht, kunnen in die situatie buitengewoon onbegrijpend en wreed zijn.
Het risico waar ik het over had, neem je. Het is geen keuze, maar het is domweg accepteren van de kale voorwaarden om verder te kunnen leven. Ik heb zelf geprobeerd een alternatief te vinden. Een weg, een manier om het meisje-in-mij te kunnen laten bestaan zonder het zichtbare jongetje aan te tasten. Die innerlijke strijd was zo hevig dat ik er ziek van werd. Mijn lijf begon me letterlijk uit te kotsen. Ik was niet zomaar misselijk en beroerd, ik kreeg een lange periode elke dag een hevige migraine aanval. De hele riedel van de psychotishe en schizofrene waanbeelden tot en met het vreselijke braken en de kolkende hoofdpijn. En moe. Elke dag iets meer. En elke dag iets minder mens.
Niet alleen de lichamelijke verzwakking werd een hele last, maar ook de angst voor de aanval, die op elk moment van de dag als een roofdier tevoorschijn kon springen om me nog verder te slopen.
Het laat zich moeilijk beschrijven, maar ik kan je verzekeren dat het vreselijk is om machteloos tegenover jezelf te zijn. Ik moest kiezen tussen leven en dood, letterlijk. Er was niemand om tegen te vechten, niks om me tegen te verzetten, alleen maar die keuze. Alsof de duivel met je speelt.
Ik heb gekozen voor het leven en gekozen voor de hoop dat de mensen die echt van me houden, dat onvoorwaardelijk doen. Toch heeft het nog jaren geduurd, eer ik ervan overtuigd was dat ik de goeie keuze heb gemaakt. Ik heb nog heel lang alle opties opengelaten om mijn oude leventje toch weer op te kunnen pakken. Heel veel spullen die bij mijn oude leven hoorden heb ik nog jarenlang bewaard. Pas toen ik me ervan bewust werd dat ik die spullen vasthield omdat ik diep in mijn hart meende dat anderen wilden dat ik dat deed, kon ik het opbrengen om ze weg te doen. Het was een bevrijding. Sindsdien durf ik veel meer. het kost me minder moeite om wildvreemden aan te spreken. Ik ben soms bijna in staat om heel belangstellend aan giechelaars te vragen wat ze over me te vertellen hebben. Ik ben daar echt benieuwd naar. Het boeit me.
Als dat geen manier is van rekening houden met anderen, weet ik het niet meer.
Ik neem ook steeds meer de moeite om er leuk en verzorgd uit te zien, om me vriendelijk en geduldig op te stellen, puur omdat ik inmiddels maar al te goed weet hoe vervelend het is om een ongeduldig stuk chagrijn tegen te komen. Dat is niet alleen omdat ik rekening wil houden met anderen, maar ook omdat ik op die manier de leukste mensen tegenkom.
Het enige waarmee ik, volgens mij, te weinig rekening heb gehouden met anderen, is voorlichting. Ik heb misschien niet duidelijk genoeg uitgelegd dat het echt niet meer ging en dat het echt 'daar ergens' is gestopt.
'Hij' had zich voor de trein kunnen gooien en mij daarbij mee nemen. Dit is de andere manier.
Ik laat 'hem' langzaam verdwijnen, alsof er een bodysnatcher aan het werk is. Het meisje-in-mij wordt steeds meer Het Meisje.
Het is niet anders
Gelukkig maar.
Heel Gelukkig!
XXX
Geen opmerkingen:
Een reactie posten