Geloof

Nee, het gaat niet over religie. Dat is een ding waar ik geen touw aan vast kan knopen. Zoals het heet ben ik van huis uit katholiek, maar toen ik zo'n beetje begon met nadenken over de wereld en wat zich daarin bevindt, kwam ik er snel achter dat het instituut 'kerk' een doolhof is van merkwaardige gedachtengangen waar je slechts op twee manieren een weg in kan vinden. De ene is door helemaal nergens bij na te denken en gewoon te doen wat 'ze' zeggen, de andere is je wereldbeeld te baseren op waarnemingen die gewoonlijk alleen plaatsvinden wanneer men sterk onder invloed is van middelen als LSD, XTC, THC of iets dergelijks. Misschien is het geen toeval dat de naam van de heilige vader in ons deel van de wereld uit drie letters bestaat?

Zodoende ben ik sinds mijn zeventiende de kerk gaan mijden. Behalve uit piëteit met een overledene heb ik nooit meer een gewijde tempel of gebedshuis betreden. Eén keer heb ik overwogen me netjes af te melden bij de R.K. kerk, maar de manier waarop men in die tijd het verwerpelijke gedrag van sommige van hun medewerkers probeerde te verdoezelen en vergoelijken, zelf te suggereren dat deze priesters de slachtoffers zouden zijn en niet de kinderen die, als gevolg van hun wangedrag, voor het leven gekwetst en getekend zijn, deed mij besluiten om dit instituut stilzwijgend de rug toe te keren. Omgekeerd gebeurt min of meer hetzelfde. De kerk blijft erbij dat transseksualiteit 'tegennatuurlijk' is, zelfs wanneer de paus zelf zegt dat wij niet gehaat en niet verstoten dienen te worden, blijft hij van mening dat wij van een minder, een slechter 'soort' zijn dan de vrome, blanke, heteroseksuele christenen.
Dus: Doei !!

Maar goed; Geloof. Zelf heb ik er weinig last van, maar ik denk wel dat anderen er veel waarde aan hechten en er zelfs moed en kracht uit kunnen putten.
Soms kan ik daar met enige afgunst naar kijken. Hoe fijn zou het zijn om je leven te leiden in een wetenschap dat alles wat je overkomt een onbekend doel heeft. Het lijkt me een ongelofelijke luxe als je jezelf geen zorgen hoeft te maken over gevolgen omdat deze, samen met hun oorzaken, op geen enkele manier door je eigen doen en laten beïnvloed kunnen worden om de doodsimpele reden dat heel je leven bepaald wordt door een wereld die zich overal, behalve in het hier en nu, bevindt.

Ik heb weleens gehoord over allerlei energiën en krachten die nooit door 'de wetenschap' ontdekt zullen worden omdat 'de wetenschap' de wereld waarneemt met vijf zintuigen en deze waarnemingen rationeel probeert te duiden. Deze Krachten en Energiën kun je alleen waarnemen door gebruik te maken van intuïtie en door jezelf te verbinden met iets waar geen koperdraad aan vast valt te knopen.

Toch ben ik zo nu en dan weleens geneigd om mezelf vast te klampen aan een bericht uit het niets.
Bijvoorbeeld iets wat ik vandaag in mijn mailbox vond.
Ik werd gewezen op elf tekenen die erop wijzen dat ik een Spiritueel Ontwaken ervaar, zonder dat ik het zelf in de gaten heb.
Een ingesloten link naar een website bracht me bij een lijst met kenmerken.
Ik voldoe aan allemaal.

Bij nader inzien moet ik misschien toch eens naar mijn huisarts.
Het zou goed een combinatie kunnen zijn van teveel stress en een licht zomergriep.

Gevaarlijke Wereld

Omdat ik geen mr. G.B.J. Hiltermann ben, doe ik niet makkelijk aan 'de Toestand in de Wereld'.
(Voor de mensen die na 19-tig geboren zijn: Hiltermann was die stem die op zondagmiddag vanuit de radio aan Pappa kwam vertellen dat de GrotemensenWereld best somber is.)

Nu doe ik dus mijn duit in het zakje, mijn slok op de borrel en mijn druppel op de gloeiende plaat.

Ik wil eigenlijk niet praten over die één op de 113 mensen die vandaag op de vlucht zijn. Dit cijfer is van een half jaar geleden, waarschijnlijk zijn er intussen al veel meer mensen op de vlucht.
ook wil ik niks zeggen over Artsen Zonder Grenzen, die vorige week lieten weten dat ze geen geld meer aan willen nemen van EU landen. De reden waarom maakt me strikt genomen misselijk.
Toch vat ik het even samen: Wij, Europeanen, doen ons uiterste best om mensen die uit een brandend huis proberen te vluchten, op te sluiten in die vuurzee. Niet gewoon door de deur dicht te houden. Nee; we zetten er nog een stevig hek omheen zodat we zeker weten dat deze mensen volkomen kansloos zijn.

Ook wil ik niet praten over het veranderende klimaat. Natuurlijk weet ik wel dat het de laatste jaren veel meer en veel harder is gaan waaien, daardoor heb ik een behoorlijke hekel gekregen aan het rijden op mijn fiets. Ook de wateroverlast staat soms letterlijk bij mij op de stoep, en dan heb ik nog geluk, want bij heel veel andere mensen heeft het water al in huis gestaan.
Als ik daar iets mee zou willen doen, moet ik mijn computer, internet, auto, televisie en nog veel meer niet meer gebruiken of willen bezitten, want de klimaat-shit is echt wel een gevolg van mijn levensstijl - en dus ook van degenen die dit lezen -

Zwarte Piet is voor mij helemaal geen punt: Ik haat Sinterklaas al sinds mijn kindertijd. Voor mij is hij al heel lang een symptoom van onderdrukking, schijnheiligheid en zinloze bangmakerij. Sinds ik weet dat kindemishandeling meer vormen kent dan kindjes in elkaar beuken, schaar ik de hele Sint-traditie tot één van de meest subtiele vormen van kinderbeulerij. Sinds de pedofilie-toestanden in de RK kerk, vind ik het Sint-Feest te eng voor woorden. Daar kan Piet weinig aan doen. Zou hij dat proberen, dan was hij nog meer 'de lul' dan hij nu al is....

Waar ik het wel over wil hebben is de moeite die het me kost om niet bang te zijn. Wanneer ik iets zeg over de manier waarop te veel van mijn Witte Cultuurgenoten omgaan met anderen, word ik uitgescholden voor 'enge linkse heks'.
Daar kon ik eerst nog wel stiekem een beetje trots op zijn. Zo'n titel vind ik niet beledigend, eigenlijk wel integendeel.
Dat veranderde toen ik in de commentaren op de dood van Jo Cox terecht kwam bij reacties van mensen die er weinig moeite mee bleken te hebben dat deze vrouw haar strijd voor een betere wereld niet meer kan voeren.
De zin: "Deze enge linkse heks verdient de dood", kwam eigenlijk best hard binnen bij mij.
Enge linkse heks.
Het voelt opeens niet meer als een geuzennaam, het klinkt nu als een doodsbedreiging.

Ook zie ik hoe de wereld reageert op die ene schietpartij in Orlando. Politici geven er overal hun eigen draai aan, vooral om kiezers te pleasen. Ze vergeten de slachtoffers. Niemand lijkt stil te staan bij het gevoel wat veel LBGTQIA mensen nu hebben bij de wetenschap dat een plek waar zij altijd dachten veilig en onbevangen het leven te vieren, opeens verandert in de gevaarlijkste plek op aarde.

Zelfs op de plaatsen waar deze mensen begraven en herdacht worden, roepen veel te veel mensen dat LBGTQIA-zijn niet deugt. Dat LBGTQIA mensen het verdienen te sterven. De aanhangers van deze of gene Sint lezen slechts één boek en ze klimmen plompverloren op de stoel van God om te oordelen en om te straffen.
Degenen die geloven in een traditionele Piet, lopen onder spandoeken de straat op. Ze roepen dat 'Daar een Piemel In Moet'.
Wanneer niemand kijkt gooien deze mensen een willekeurige trans over de brug in het water en noemen haar Pedofiel.

Sommige mensen die zich mijn vrienden noemen staan erbij, klagen over de herrie en het stof wat opwaait en vinden dan dat iedereen tenslotte recht heeft op een mening.
Ook 'daar-moet-een-piemel-in' roepen,
gaybashen
en Enge Linkse Heksen dood wensen
moet mogen volgens deze mensen die zich mijn vrienden noemen.

En vooral dat laatste maakt het voor mij moeilijk om niet bang te zijn.

Pasta Cortile

Er ligt een noedel in mijn tuin.
Net op de rand van het terras, één tegelbreedte vanaf de border waar ik vorig jaar veldbloemen heb gezaaid. Geen idee hoe die noedel daar komt. 'Pipe Rigate'. Het duurde even eer ik op de naam kwam. Wanneer heb ik die voor het laatst gekookt of gekocht?

Het is in elk geval langer geleden sinds ik iets aan mijn tuin heb gedaan. Behalve een paar verloren bloempjes die met moeite opschieten uit het zaad van vorig jaar, groeien er vooral distels en paardenbloemen. Op twee plekken groeit een pol grasachtig iets. Daar ligt de poes heel graag in wanneer de zon schijnt.

Poes vindt, net als ik, de tuin heel fijn. Het is zalig om daar lekker slaperig te zijn in de zon. ik kan mezelf er in no time goudbruin laten bakken, althans de delen van mijn lijf die ik openlijk bloot durf te geven aan de ogen van de buren, want mijn tuin is slechts begrensd met een heuphoog muurtje.

Ondertussen ligt de noedel er nog steeds. Poes snuffelt er niet aan terwijl ze er vlak langs loopt, op weg van mijn krauwende hand naar haar fijnste graspol , dus de noedel is allang vertrouwd voor haar.

In gedachten probeer ik me voor te stellen hoe de tuin eruit kan zien met een gazonnetje om languit op te liggen in de zon, omgrensd door struiken die hoog en dicht genoeg zijn om poes en mij onzichtbaar te maken voor nieuwsgierige buurmannen. Ik heb geen idee hoe ik zoiets moet maken. Ik hou van mijn tuin, maar dan vooral als bezoeker, minder als beheerder ervan.

Misschien wil één van mijn nieuwsgierige buurmannen er de nodige tijd aan besteden in ruil voor mijn gezelschap en een kop koffie met wat lekkers?
Of heb ik, zonder dat ik het zelf weet, een vriend met groene vingers die hier graag een serie vrije middagen wil komen spitten, zaaien en planten?

Of gewoon iemand die het leuk en gezellig vindt:

In gedachten zie ik een gespierd bovenlichaam, glimmend van het zweet, aan het werk in mijn tuin. Hij gaat een geheimzinnig pact aan met de grond. Poes kijkt toe, haar staart laat met zachte schokjes zien wat ze deze verstoring van haar wereldje vindt.
Ik smeer brood en schenk koffie, geef blije complimentjes en vraag of hij blijft eten?
Pipe Rigate met saus naar mijn eigen recept. Een glaasje wijn erbij, of twee.
Het toetje weet ik nog niet, maar het begint in elk geval te schemeren als we daar aan toe zijn.

Ik sta op om de noedel op te rapen. Poes komt met sierlijke schreden op me af om mijn enkels een kopje te geven.
Wij genieten....

zes woorden verhaal

Vertalen is niet mijn sterkste kant, maar 'six word story' staat zo raar als titel boven mijn Nederlandstalige blog
Of misschien vind ik dat nu doordat ik net een prachtig artikel las waarin iemand zijn ergernis uitsprak over het feit dat er op kantoor steeds meer Engelse woorden gebruikt worden.

Natuurlijk heb ik vandaag ook zitten schrijven, want dat is een vak wat ik wil beheersen.
Na alle kennis die ik de afgelopen tijd/jaren/eeuwen heb opgezogen omtrent de manier waarop gevestigde schrijvers hun vak beoefenen, komt mijn eigen werkwijze.

Vandaag kwam ik de sleutel tot mijn flow tegen. Of die er morgen nog is, moet nog blijken.
In elk geval kwam ik erachter dat het vooral belangrijk is om mijn gedachten zo goed mogelijk samen te vatten.
Als ik namelijk alles wat zich in mijn hoofd afspeelt op zou proberen te schrijven, was het verhaal nooit te volgen. Als ik alle gedachten en beelden in alle detail weer kon geven.......

Dat wil je niet weten.

Dus ik ben gaan redeneren en op zoek gegaan naar een goede geheugensteun, leidraad en ijkpunt voor mijn flow (hebben we daar geen Nederlands woord voor?)

Toen dook dat zeswoordenverhaal op.
De moeder van het six word story is deze:

For sale, Baby shoes, Never worn.

Het wordt toegeschreven aan Ernest Hemmingway.
Die houd ik dus bij me, netjes uitgeschreven op een papier wat op mijn prikbord hangt.

Zes woorden gaat me niet lukken.

Zeshonderd pagina's zit er gelukkig ook niet in.

Aan het werk, noggesantoe

Meer dan een miljoen mensen in Nederland wil een boek schrijven.
Gelukkig hoor ik daar niet bij, want ik wil meer dan één boek schrijven.
En een blog, dus het begin is er.

Voor al die mensen die een boek willen schrijven is er heel veel informatie te vinden over het vak van schrijver.
Ook zijn er eindeloos veel cursussen, wurksjops, lezingen, boeken, video's, artikelen en zelfs televisie series over het schrijversvak. Een deel daarvan ken ik. Misschien ben ik heel selectief, maar ik stel altijd heel tevreden vast, dat ik in bijna alle opzichten alles heb om een schrijver te kunnen zijn.

Het zijn hooguit een paar details die me tot nu toe hebben verhinderd om een fantastiese bestseller de wereld in te slingeren.
Eén van die details is bijvoorbeeld het geduld, het zitvlees, wat nodig is voor een heel boek. Gelukkig word ik al een beetje ouder, beter gezegd: Rijper en meer volwassen. Daarmee groeit het geduld en de karaktersterkte die nodig zijn om het monnikenwerk wat schrijven is, te kunnen dulden.
Een ander detail is de regelmaat die nodig is. Kort geleden heb ik bedacht dat mijn leven van dag tot dag heel onregelmatig is, maar van jaar tot jaar zit er echt wel een patroon in. Het enige wat ik hoef te doen is dat patroon te analyseren en dan kan ik met heel weinig moeite tijd inplannen om te schrijven.

Verder komt het goed. Het Groene Boekje staat binnen handbereik, ik heb een paar prima potloden en goede pennen, een stapel blanco papier en een ordner met tabbladen, dus het eerste manuscript is al half af. Ik heb ook meer dan één computer met daarop meerdere tekstverwerkers, dus het typoscript volgt haast vanzelf. Ook mijn werkplek past erg goed in het plaatje van 'De Schrijver'. Ik zit hoog en droog, het raam heeft een gordijn wat open en dicht kan, net als het raam zelf. Er staat ook een muziekinstallatie die ik aan en uit kan zetten naar believen.

Alles is Super, ik krijg zelfs bijna nooit onverwacht bezoek, bedenk ik me nu, dus dat is Perfect!!

Zodoende ben ik er gisteren eens goed voor gaan zitten. Lekker zomers gekleed, want daar is het weer de laatste tijd naar, ben ik al vroeg naar mijn werkkamer, of Knutselhut, zoals ik het liefdevol noem, gegaan.
Ik heb mijn tafel zorgvuldig schoongeveegd, het raam een stukje opengezet en daarna ging ik beneden een kop koffie voor mezelf in schenken. In stilte heb ik mijn buurman bedankt, want dankzij zijn overgewicht, laminaatvloeren en schoenen met harde zolen heb ik geen wekker nodig om heel vroeg wakker te worden. Zelfs geen wekker met repeteermechanisme, want de buurman heeft een hond die hem elke morgen begroet met een uitgebreid en langdurig blafconcert.
Dat concert eindigt pas als de buurman tien tot vijftien keer heel hard een deur heeft dichtgesmeten.

Dus ik ben er tegenwoordig elke dag vroeg bij, niet alleen in het weekend want honden slapen nooit uit.

Na het hele ritueel van Buurman, Zijn Hond en de Deuren, ben ik dus met mijn koffie naar boven gegaan om te werken.
Al snel wist ik dat het zaterdag was. Ik ben op zaterdag namelijk niet de enige die wil werken. Helaas werk ik niet in de buurtpool. Daar is namelijk herrie voor nodig.
Bij mij in de buurt hebben de mensen namelijk een klussen-op-zaterdag pool. Ik weet nog steeds niet precies hoe het zit en wat men doet, maar ik begin het te snappen.
De deelnemers moeten op zaterdag iets buiten bij hun huis doen, het mag tegelijk met iemand anders, maar dat hoeft niet. Belangrijk is, dat er altijd Iemand bezig is op zaterdag vanaf een uurtje of halfacht. vroeger mag ook.
Het moet een klus zijn waar je een machine bij nodig hebt. Het maakt niet zoveel uit wat voor machine, zolang het ding maar minstens drie straten verderop duidelijk te horen is. Zaagmachine, bladblazer, slijptol. Allemaal goed. Voor gevorderden mag iets zwaarders zijn. Iets wat werkt zonder stroom, maar op benzine of diesel. Valsspelen bestaat niet, dus als je bijvoorbeeld een motorfiets wil gebruiken, mag je daar natuurlijk de uitlaat af halen; no problemo.

Gisteren heeft een buur het ultieme bereikt: Hij had een ding in gebruik wat een heel naar en indringend lawaai produceerde. Zo hevig dat ik letterlijk misselijk van werd.
Bravo!

Na een kleine tien minuten twijfelen, besloot ik om maar een eindje te gaan wandelen, want het schijnt niet zo best voor je spullen te zijn als je eroverheen braakt. Bovendien had ik helemaal geen zin om schoon te maken.

Onder het lopen heb ik het dorp nog eens aandachtig bestudeerd. Er zijn ook plekken die op zaterdag heel stil zijn. Met name begraafplaatsen. De rechte rijen met dikke plakken natuursteen waar naast de naam en de leeftijd van de overledenen nog een kort zinnetje, een gedicht of zelfs een heel verhaal is getiept staan daar statig in alle stilte te staan. Een boeiend fenomeen.
Ik begon erover na te denken. Hoe schrijf je een tekst in een plaat marmer of graniet? Kun je dat krassen met een stalen naald? Etsen, beitelen, hakken?

Volgens mij kan dat het beste met zo'n hamerboor-ding. Je ziet ze weleens staan langs de weg, op bouwplaatsen
Dat is zo'n ding wat je met twee handen vast moet houden en het rammelt en het dreunt. Het hamerboor-ding wat ik bedoel werkt op perslucht, dus er hoort zo'n  grote pomp bij die wordt aangedreven door een dieselmotor ofzo. Het ronkt in elk geval heel hard.

Hoe dan ook, Morgen ga ik op zoek naar zo'n apparaat. Misschien vind ik het op E-bay of op Marktplaats. Daarna ga ik fundraisen of subsidie aanvragen voor een stapel natuursteen.

Mijn plan is om in de loop van deze zomer elke week een gedicht te schrijven.
Gezellig in de klussen-op-zaterdag Pool.

"
Ik mijmer,
Marmer.
Kan dat wel?
of graniet.
Met ieder woord
wat ik aftel
Of bijtel
Weet ik:
Het hakt erin.
"

Mijn romans bewaar ik dan voor de winter.

Er is eens...

Eigenlijk kan ik nog steeds moeilijk vatten wat er nou precies veranderd is in mijn leven.
Soms vind ik het helemaal niet nodig om daarover na te denken, maar nog veel vaker voel ik dat het niet te beredeneren valt.

Laat het leven komen zoals het is; luister naar de stem in je binnenste en laat je vooral niet dwingen door de ideeën die anderen je opdringen, door je angsten of door valse hoop.
Het klinkt allemaal zo makkelijk.

In mijn studieboeken staat dat het brein letterlijk anders naar jezelf kijkt dan naar de ander. Men heeft hersenscans gemaakt waarin te zien is dat andere hersengebieden actief worden wanneer men naar een foto van zichzelf kijkt dan wanneer men naar een foto van iemand anders kijkt.

Sinds een paar jaar staat het beeld wat ik bij de ander oproep minder ver van mijn eigen beeld af dan eerst.
Hoe ver precies weet ik niet, maar al doende groeit het begrip.
Het is niet zo erg als ik weleens dacht.
Misschien zelfs beter dan ik durfde hopen.

Stukje bij beetje verander ik nog meer dan ik al deed. Steeds minder toeschouwer, steeds meer deelnemer. Langzaam maar zeker minder dromen en meer doen.
Voorzichtig leer ik te zien dat ik ergens bij hoor, dat ik zelfs dromen kan verwezenlijken.

En gaandeweg wordt het leven minder eng, griezelig en gevaarlijk.

Het lukt steeds beter om te genieten van mijn leven en ik ga me steeds meer verbazen over deze werkelijkheid.

Of misschien ben ik bedacht door Hans Christian Andersen?

In Tilburg

Op paaszaterdag kwam ik om iets over elf uur Marc Marie tegen. We liepen door de straat waar Guus woont. Marc Marie liep in de richting van de schouwburg en ik liep de kant op van het station.
Eerst had ik niet in de gaten dat hij het was, ik kom namelijk vaker in Tilburg en in de loop van de tijd hebben best veel Tilburgers mij leren kennen. Het zijn er zoveel dat ik lang niet alle namen meer kan onthouden, maar wel de meeste gezichten. Het is een paar gebeurd dat Tilburgers mij verweten dat ik uit de hoogte zou doen omdat ik ze op straat zonder te groeten voorbij was gelopen: "Ik zwaaide nog wel naar jou, wer.."

Daarom begin ik tegenwoordig alvast vriendelijk te glimlachen in de richting van gezichten die me bekend voorkomen in Tilburg.

Marc Marie glimlachte niet terug. Hij keek zelfs verstoord van me weg en eigenlijk kwam het door die reactie dat ik me realiseerde dat deze Tilburger mij niet kent en ik hem eigenlijk ook niet. Verder dan zijn gezicht van-zien-op-TV ben ik nog nooit gekomen.

Mijn gezicht moet nog op TV komen. Ik ben wel vaak bij de TV geweest, ik had daar een soort van vast plekje. Daar kwam ik ook veel mensen tegen met een Bekend Gezicht Van Zien Op TV.
Ik praatte eigenlijk nooit met deze mensen, dat hoorde niet bij mijn werk. Ons contact was altijd vluchtig en puur professioneel.
Iets in de trant van: "Natuurlijk zet ik jouw microfoon uit als je naar de WC gaat."
Dat zijn niet echt het soort opmerkingen die een basis leggen voor een langdurige, diepgravende vriendschap.

Onze professionele relatie liet het ook niet toe dat ik me zou verdiepen in- of bemoeien met hun inbreng voor de camera.
De verdieping en bemoeienis was voor redacteuren, producers en regisseurs. Mijn sport was ervoor te zorgen dat redacteuren, producers en regisseurs nooit stil hoefden te staan bij mij en mijn werk. Pas als ik iets per ongeluk verkeerd deed, of een dag niet op mijn plek zat werd ik zichtbaar.
Een beetje zoals pas duidelijk wordt wat de koelkast doet nadat de stroom uitvalt, zal ik maar zeggen.
En ik vond het altijd wel best. Ik vermaakte me steeds prima op mijn plekje.

Maar nu ben ik erg benieuwd. Kort geleden mocht ik even op een ander plekje. Eentje van het soort waar Marc Marie meestal zit: In het licht en voor de camera. Nou was ik eens een keertje voorzien van een microfoon die met me meeging naar de WC.
Redactie, Productie en Regie hielden zich opeens heel erg bezig met mij.
Zo hevig dat ik antwoorden tekort kwam.
Ik ben benieuwd hoe ik eruit zal zien na de montage.
Natuurlijk ben ik minstens zo benieuwd naar Marc Marie.
Glimlacht hij de volgende keer terug als we elkaar tegenkomen op straat omdat hij mijn gezicht dan vaker heeft gezien?

Misschien in Tilburg.
Ergens anders is ook goed.
Wer.

Zelfbeeld, deel zoveel

Natuurlijk kent iedereen ze: Die meiden met goed haar, perfecte jaw- and cheeckbones, van die mooie ogen en dat sprankelende in hun charisma. Daar zijn er best veel van.
In mijn wereld in elk geval wel.
Hun leeftijd doet er niet toe. Ze worden zo geboren en worden niet oud, maar Rijp en Ervaren.
En ze hebben meestal ook nog zo'n naam waar je moeiteloos 'Prinses' voor kan zetten.

Natuurlijk heb ik er weleens van gedroomd om ook zo te zijn. Ik heb zelfs gebeden tot Moeder Natuur, de Goede Fee en Onze Lieve Heer om mij daar op z'n minst één of twee eigenschappen van te geven.
Toen dat niet gebeurde heb ik met mezelf afgesproken om fulltime muurbloem te worden.
Dat past ook goed bij mijn studie; Psychologie is namelijk een wetenschap die het gedrag bestudeert.

Mijn studie is nog lang niet afgerond, dus ik kan in principe nog rustig een tijdje doorgaan met muurbloem zijn.

Die meiden waar ik het over heb durven soms ook heel aardig te zijn.
Nee, dat is niet waar: Ze zijn heel vaak heel aardig.
Dat maakt het alleen maar erger.

Dus ze komen weleens naar me toe, beginnen op vriendelijke toon tegen me te praten en blijken ook nog eens behoorlijk intelligent te zijn.
Ik weet dat je niks onaardigs kunt zeggen zolang je je mond houdt, maar intelligente mensen kunnen ook je lichaamstaal lezen, dus dan is helemaal niets terugzeggen geen optie.
Dan maar heel droevig kijken en zorgen dat ik de vraag niet begrijp. Of alleen maar glimlachen en knikken.
Muurbloempjes mogen best dom overkomen. Dat kun je afwisselen met treurig zijn. Door die afwisseling duurt de dag ook niet zo lang.

In de afgelopen weken heb ik mijn persoonlijk archief -op verzoek- doorgespit.
Terwijl ik dingen aan het sorteren en ordenen was, kwam ik er achter dat ik best vaak in kranten, weekbladen en zelfs op TV te zien ben geweest. Voor een muurbloem is dat heel ernstig. Media exposure ondermijnt je geloofwaardigheid.

Het dreigt nog erger te worden, mede aangemoedigd door zo'n dame met haar, cheeckbones, ogen, intelligentie en charisma. Bovendien heeft ze ook nog een goede stem; ze kan zelfs zingen.
Geholpen door haar elegante geduld en connecties heeft ze me zover gekregen dat ik iets ben gaan doen waarvan ik niet wist dat ik het ooit zou kunnen en durven.

Tot gisteren gaf ik haar de schuld van dat 'iets' wat ik ben gaan doen.
Gisteren kwamen we met een stel mensen die een bijzondere overeenkomst hebben bij elkaar.
Tot gisteren heb ik die groep mensen beschouwd als van-die-meiden met goed haar enzovoorts en daarbij van die mannen die precies weten hoe ze zich tegenover zulke meiden moeten gedragen: Losjes, zelfverzekerd, humorvol en wat al niet meer.

Ik deed mijn muurbloempjes-ding: Ik stond erbij en keek ernaar.
Dacht ik.

In de loop van gisteren mocht ik iets vertellen over mezelf.
Daarbij werd ik geholpen door een echte Televisie Regisseur.

Na afloop van mijn stukje was het stil.
Blijkbaar waren ze onder de indruk.

De stilte duurde precies lang genoeg om mij heel even het gevoel te geven dat alle aanwezigen muurbloempjes waren.

Iedereen was opeens net als ik.

Na afloop heb ik met mensen gepraat, ook met die meiden met hun haar en ogen en al die andere eigenschappen. De gesprekken waren soms heel intens.

Ze hebben net zolang gepraat tot ik ben gaan begrijpen dat ik eigenlijk helemaal geen muurbloempje ben.

Ik heb het gewoon niet in me.
Misschien ligt het aan mijn charisma, mijn intelligentie of mijn ogen.

Misschien bestaat er geen Goede Fee, misschien ook geen Lieve Heer.
Moeder natuur kun je nooit uitvlakken: Sommige dingen heb je, of je hebt ze niet.
Muurbloem bijvoorbeeld. Ik zal maar stoppen met doen alsof.

But it ain't my way to quit mom,
I came to win child
May have run out of luck
But I'm pretty shure
It's gonna come back again
It's gonna come back
Keep on tryin' child - keep on tryin'
Keep on tryin' - keep on tryin'
Cause I
Still believe that I can win.......

Dankjewel Herman, dat ik deel uit mocht maken van jouw wereld en dubbel bedankt omdat jij nog steeds deel uitmaakt van mijn wereld!

Luister en Hoor

Eigenlijk beschouw ik mezelf niet als professioneel geluidsmens. Ik heb gewoon een ontzettend boeiende hobby waar ik toevallig inmiddels een jaar of twintig van heb kunnen leven.
Muziek luisteren en met klank knutselen. Ik vind het nog steeds geweldig en ik raak er nooit op uitgekeken. Ik luister nog steeds met liefde en plezier naar muziek, muziek en nog eens muziek.

Nee, ik ben niet iemand die zit te priegelen met perfecte kabels en de allerbeste luisterpositie, al heb ik wel het soort apparatuur waar het bij past om eindeloos te zoeken naar het puntje op de i.
Tegenwoordig luister ik daar graag doorheen en vallen mij andere dingen op.

Vanavond werd ik bijvoorbeeld bevangen door de magie van een Mattheus Passion in een Akoesties Ongepaste omgeving. Werken van Bach die geschreven zijn voor Koor en Orkest klinken voor onze oren als vanzelf in een ruimte met een levendige akoestiek. Denk aan een kerk met hoge gewelven en galm.

Volgens mij hebben ook musici en vocalisten zich ingesteld op een ruimte die noten rekt en timbres vult. Hoe anders klinkt dit immense werk in een televisiestudio die klankmatig vrijwel het tegendeel is van zo'n kerkgebouw. Opeens voelt de muziek naakt en kwetsbaar en daardoor juist veel intenser.

Je zou het kunnen vergelijken met fruit wat je in het wild plukt van een boom: Net niet volmaakt gevormd. Misschien hier en daar een plekje waar een vogel of insect aan de vrucht geknabbeld heeft. De schil ruw en koel van de buitenlucht en daarbinnen smaakt het onvoorwaardelijk naar de vrucht en niets anders.

Dat was eerder op deze avond. Nu luister ik naar muziek van deze tijd. Het is een album wat nog niet eens officieel uit is, maar het brengt me terug naar studentenkamers met rotanstoelen, groentekistjes en druipkaarsen. We luisterden naar de donkere kant van de maan. De onaardse muziek van Pink Floyd. Muziek die je meeneemt op een reis door je eigen verbeelding. Dromen met je ogen open en geen drugs die iets toe kunnen voegen.

Vrijdagavond presenteren ze hun nieuwe CD in Paradiso. Dat is bijna 50 jaar geleden begonnen als 'cosmisch ontspanningscentrum'.

Daar valt ook weinig aan toe te voegen.

Dresscode

Steeds als ik lees over mode krijg ik het onbehaaglijke gevoel dat ik iets verkeerd doe.
Misschien komt het doordat ik op het platteland woon, maar liefst drie kwartier fietsen vanaf de dichtstbijzijnde aansluiting met de beschaafde wereld. Dat zou een makkelijk excuus zijn.
Volgens mij komt het vooral doordat de mode en ik het stomweg niet met elkaar eens zijn.

In de wereld van de mode wordt van een transvrouw kennelijk verwacht dat ze altijd ietwat 'over the top' zal zijn. Hakken die net wat hoger zijn, kleren die iets meer nadruk leggen op alles wat vooral mannen boeit, make-up die net te zwaar en te zichtbaar is. Natuurlijk dient er ook iets in de manier van praten en bewegen te zijn die ik het beste kan omschrijven als 'queer'.
In films en TV series zie ik momenteel dat de rol van de Trans die uit de kast komt en worstelt met haar transitie, gespeeld moet worden door een cis-gendered man. Waarom in godsnaam? Felicity Huffman heeft ruim tien jaar geleden in de film 'Transamerica' al aangetoond dat een transvrouw in de eerste plaats een vrouw is.

In de loop van mijn transitie heeft de wereld opeens bedacht dat ik nooit transseksueel ben geweest. In plaats daarvan noemt men mij opeens 'transgender'. Een geen vlees en geen vis term die wat mij betreft vooral uitdrukt dat ik eigenlijk niet besta. Transgender is de T die na L, G en B komt; De vierderangs Homo-mens, de onderste trap onder de seksuele minderheden. Waar de Homo worstelt met het stigma van geen 'echte' man en de lesbo steeds stukloopt op het idee dat ze genezen kan worden door .... (Ik durf het niet eens op te schrijven), ben je als transgender de helemaal-niks. Een allemans speeltje wat vooral niet mag bekennen dat Alles Echt is.

Tot mijn grote verbazing en ergernis heb ik vast moeten stellen dat naarmate 'Gender' meer 'Fluïde' wordt, de transvrouw minder mag bestaan. Ik hoor er in een genderneutrale wereld niet bij en eerlijk gezegd vind ik dat een zegen.
Laat mij maar degene zijn die op grond van een leven lang uitproberen kan verklaren dat er zeer zeker een verschil is tussen man en vrouw. Als juist feministische boegbeelden als Germaine Greer en Ultra-Travestieten als Dame Edna beweren dat een transvrouw nooit een vrouw kan zijn, bevestigen zij ongewild hoe wreed het is wanneer je een mens zijn of haar identiteit misgunt op basis van obscene vooroordelen of persoonlijke frustraties.

Het probleem wordt niet opgelost door het stigma om te keren. Wie aanneemt dat de vrouwelijke vrouw het zwakke geslacht is, eist impliciet dat de volgende wereldleidster een vermannelijkte vrouw als Margaret Thatcher of Angela Merkel zal zijn.Misschien zelfs een soort Donald Trump in een rok, en maakt het zodoende de Lady Gaga's, Angelina Jolie's of zelfs Caitlyn Jenners vrijwel onmogelijk om zichzelf te zijn wanneer ze zich willen laten gelden.
Ook mannen die niet 'man genoeg' zijn, zullen alleen in mode en entertainment serieus genomen worden zolang de internationale apenrots wordt gedomineerd door testosteron in plaats van hersens.

Blijkbaar is Genderneutraal vooral mannelijk. De basis van Unisex kleding ligt nog altijd op de heren afdeling. Een vrouw is 'stoer' wanneer ze spieren kweekt, niet als ze een universitaire graad behaalt.
Een man doet gerust wel huishoudelijk werk, maar vooral bedrijfsmatig en tegen betaling. Denk aan ramen lappen of koken.

Bij het zogenaamde glazen plafond wordt steeds gesteld dat vrouwen onder presteren terwijl niemand van oordeel is dat mannen te ver zijn doorgeslagen.
Bij ongelijke beloning wordt steeds beweerd dat vrouwen 'te weinig' verdienen. Niemand zegt dat mannen ten onrechte hoger worden beloond.

Vrijwel alle legers, rebellen organisaties, terroristenbewegingen en andere strijdende partijen worden door mannen geleid. Dat geeft heel wat te denken.
Ik weet niet wat de oorzaak is en wat het gevolg van de verschillen; Nature or Nurture, aanleg of opvoeding. Feministen gaan er nogal makkelijk van uit dat het een kwestie is van opvoeding. Daarmee geven ze de onderdrukker impliciet gelijk en leggen ze de basis voor hun streven om hun eigen identiteit te veranderen in datgene wat ze helemaal niet willen zijn: Mannen...

Voor mij is het natuurlijk makkelijk praten. Ik heb mijn strijd gevoerd. Het heeft best lang geduurd maar ik ben eruit. Genderfluïditeit is mijn verleden. Ik was er helemaal niet gelukkig mee. Voor mij staat vast dat ik vrouw ben en het feit dat er 'Trans' voor staat, laat zien dat ik in de praktijk heb geleerd dat niks is zoals het lijkt.

Genderidentiteit is niet iets wat aan- of juist afgeleerd kan worden, ook niet iets wat een ander voor je kan bepalen. Het is geen basis om iemand ergens toe te dwingen
Het is als de kleur van je ogen, je lichaamslengte of je talenknobbel. Het maakt wie je bent, niet meer of niet minder dan een ander. Alleen maar anders.

Daarom doe ik niet aan mode. Wie denkt men dat men is om van mij te verlangen dat ik gender neutraal of juist overdreven feminine moet zijn?

Ik kies voor comfortabel en zelfbewust. Zolang de kleur niet vloekt bij m'n blauwe ogen denk ik dat iedereen wel met mijn outfit kan leven.

Nachtwake

Wakker liggen heb ik in principe afgeschaft. Door ondervinding weet ik dat daardoor niks wordt opgelost.
Maar soms kan het kind in mij de slaap niet vatten als gevolg van teveel indrukken.
Gewoonlijk heeft het kind namelijk veel beter door dan ikzelf, hoe zwaar, belangrijk en indringend de wonderen in mijn wereld zijn.

Gisteren was weer zo'n dag van het type: 'Knijp eens, want het lijkt wel of ik droom...'
Natuurlijk een hele bijzondere en spannende droom, de voorzienigheid trakteert mij immers heel vaak op dingen die ik zelf niet makkelijk kan geloven

Gelukkig weet het kind in mij dat het de moeite loont om er tijd en aandacht aan te besteden voordat de orde van de dag mijn gedachten weer opeist.
Vanavond drinken we er samen een hete chocolademelk op en zodra het kind geniet van haar welverdiende nachtrust ga ik er nog eens goed voor zitten en stel ik, als onbevoegd therapeut, de prangende vraag:

"Wat doet het met me?"

Heel veel. Gelukkig mag ik altijd met mezelf optrekken, want anders zou ik heel veel mooie momenten zomaar mislopen.
Moet ik mijn belevenissen dan misschien opschrijven; een boek van maken, zogezegd.
Heb ik daar het geduld wel voor? Ik ga namelijk graag op avontuur en als ik dat niet doe ben ik gewoon een perfectionist. Die laatste waakt ervoor dat ik niet zomaar allerlei onzin verkoop,
satire daargelaten.
Waarop de perfectionist de dingen weer ombuigt naar serieuze toon. Het moet niet al te luchtig worden vanwege het leed in de wereld of gewoon om niet de schijn te wekken dat elk rotleven ook zijn leuke kanten heeft en -waarschijnlijk- vice versa.

Of dit verwarrend is? Voor mij niet.

Wat wel verwarrend en beperkend werkt is mijn opvoeding: Mijn Nurture was namelijk nogal strijdig met mijn Nature.
Dat is misschien over een paar jaar een onderwerp voor een lezing ter ere van internationale vrouwendag. Ik heb namelijk in de riante positie verkeerd dat ik mocht proberen welke Nature versus wat voor Nurture het beste bij me past.
Vooralsnog moet ik vaststellen dat het één altijd op gespannen voet staat met het ander zolang ze niet bij elkaar aansluiten.
Gelukkig zit ik nu opnieuw in de pubertijd: Leve de Herkansing...

......  Hier viel ik ongeveer in slaap.

Vandaag realiseer ik me dat mijn toekomst niet drijft op de vraag: "Hoe nu verder", maar dat precies die gedacht waarmee ik in slaap ben gevallen mijn toekomst bepaalt: "Doe de dingen maar eens dunnetjes over".

Daarbij kan ik zomaar gebruik maken van de kennis van iemand die al een prachtige toekomst achter de rug heeft. De belangrijkste dingen op mijn bucket list zijn allang afgevinkt, dus nu is het de beurt aan mijn fuck-it list.

Voor degenen die nu een beetje bezorgd zijn kan ik zeggen dat er pas één persoon op die lijst staat, namelijk de prins op het witte paard.
ik heb immers ruim 45 jaar intiem met een man samengeleefd; Fuck that shit, ik bepaal voortaan lekker zelf wie me wakker houdt...

Voornemens; en wat heeft nieuwjaar daarmee te maken?

Elk jaar neem ik me voor om geen (nieuwe) goede voornemens te maken. Ik heb meestal mijn handen nog vol aan de oude.
Twee daarvan zijn al heel lang belangrijk en actueel. De ene stamt uit pakweg 1980 en de ander uit, neem 'em beet, 2010.

Die eerste is "Op mijn sterfbed wil ik nergens spijt van hebben".
De ander luidt: "Ik doe niet aan 'stel dat' en 'wat als'."

Allebei deze voornemens hebben in de praktijk heel veel met elkaar te maken.
Misschien geldt dat alleen voor mezelf, voor mijn leven, mijn manier van leven, dat weet ik niet.
Maar ik houd me er aan vast.

Natuurlijk kun je altijd terug kijken op je eigen geschiedenis. Natuurlijk kun je jezelf eindeloos afvragen of je altijd goede beslissingen hebt genomen. Natuurlijk begrijp ik dat er heel veel dingen in een leven zijn waar een mens spijt van kan hebben, heel veel 'moments in hindsight' die jaren later heel dom lijken.
Maar waarom zou je je tijd verspillen aan spijt van iets wat voorgoed buiten je bereik en je macht ligt?

Misschien heb ik veel geluk of gewoon een iets te roze bril, maar ik bekijk het leven liever als een eindeloos wonder en een ongelofelijk, volkomen onvoorspelbaar avontuur. Voor mij hebben alle keuzes hele waardevolle gevolgen.
Mijn leven is de moeite waard. Mijn leven heeft genoeg stof voor minstens drie 'award winning movies' en misschien wel vijf Van Den Ende Musicals.
Of dat klopt hangt vooral af van het script en de regie, niet van de inhoud.
Dat minstens één film een horrormovie is en twee van die musicals oprechte tearjerkers zijn, maakt het niet minder waardevol.

Voor mij zijn alle avonturen en gebeurtenissen een geschenk. Het bittere, zoete en wrange zit er volop in en ik verwacht nog veel meer want ik wil nog wel een tijdje blijven bestaan.
De opdracht die ik voor mezelf heb bedacht toen ik achttien was is nog niet helemaal ingevuld: "Ik wil géén saai leven!"

Veel mensen zijn alvast benieuwd naar mijn geschiedenis. Het schijnt zozeer de moeite waard te zijn dat men wil, verlangt en hoopt dat ik er boek over schrijf.
Dat is iets waar ik zelf nog niet helemaal uit ben. Misschien later. Voorlopig wil ik nog teren op mijn fantasie en mijn ambitie.

Voor de komende tijd heb ik het nog druk met mijn baan, studie, sociaal leven en mijn verhuizing naar de bewoonde/beschaafde wereld.
Als ik daarnaast nog tijd en energie heb, schrijf ik soms wel wat.

Al was het maar een blog.