Midwinter

Elk jaar rond de kortste dag vieren we het einde en het begin van het jaar.
Voor heel veel mensen een moment om zich te bezinnen op de manier waarop ze hun leven beleven.

Eigenlijk probeer ik dat te omzeilen want ik geloof dat de bewegingen in mijn leven een ander ritme hebben. Maar toch kijk ik terug en probeer ik in te schatten wat in de volgende twaalf maanden of vier seizoenen zou kunnen gebeuren.

Dus nu probeer ik toch weer te zien en te bedenken waar ik de maatstrepen in mijn leven kan aanbrengen en welke noten daar tussenin horen te staan.
Het lukt me niet. Welke lijn zal ik volgen? Werk, liefde, wonen, familie, studie...
Best veel eigenlijk.

Wat ik wel zie is mijn boek, mijn debuut.
Dit jaar zou ik het geschreven hebben, maar dat is dus niet gebeurd.
Ik had het te druk met leven.

Met deze ervaring in gedachten weet ik dat ik niet kan beloven dat het boek er dit jaar komt.
Komend jaar blijf ik nog wel bloggen over wat dan ook.

Misschien over een kerst waarin mijn huis heel sterk rook naar hondenplas.
Of hoe moeilijk het is om voor weinig geld een goede auto te bemachtigen.
Anders wel een verhaaltje over dingen die ik leer tijdens mijn studie en hoe boeiend het is om dat in het dagelijkse leven terug te zien.

Het zou ook kunnen dat ik toch nog vertel over mezelf; hoe magisch het voelt om 'ik' te zijn.
Heb ik dat al eens beschreven?
Blijkbaar niet, want veel mensen dragen me nog steeds woorden aan als 'dapper', 'moedig', 'moeilijk', 'pijnlijk', 'respect' of 'angstig'.

Eerlijk gezegd is het best meegevallen. Het was een geweldig avontuur.

Misschien neem ik me voor om de komende tijd geen ongewone dingen te doen.

Daar zal ik eens diep over nadenken.

Inspiratie

Ik ben de klagers beu. De mensen die van alles in hun leven meemaken waar ze somber en slechtgehumeurd van worden en vervolgens gaan lopen klagen, z**ken en op hoge toon roepen dat 'hullie' de schuld zijn.
Dan heb ik het niet eens over de sukkels die bij de volgende tweede kamer verkiezingen gaan stemmen op een idioot die eruit probeert te zien als een bloemkool.

Ik heb het over mensen die gewoon zeiken....
De stakkers die klagen, klagen en klagen maar niet dóen.

Tuurlijk ontkom ik er ook niet aan. Ik heb ook mijn perioden waarin alles net te moeilijk, te zwaar en te stroef was om met mijn -soms nogal beperkte- energie te lijf te gaan. Soms klaag ik er vrolijk op los, maar door ervaring ben ik nu wel zo wijs om te weten dat het ook anders kan.

Ja, ik heb een prachtige toekomst achter me, maar ook een intens donkere periode. Soms weet ik niet welke van de twee me het meest heeft aangegrepen. Omdat ik het één nooit meer hoop te beleven vind ik het eng om naar de ander terug te verlangen.
Maar ergens wakker van gaan liggen lost niks op.

In gedachten zeg ik tegen mezelf dat ik op een mooie hoge tak in een prachtige boom heb gezeten. Daar ben ik vanaf gevallen. Nu kan ik op de grond gaan zitten huilen en boos worden omdat 'ze' me van die tak zouden hebben gegooid. Dat wil ik niet, dan ben ik als de mensen waar ik nu over zit te mopperen. Ik heb bedacht dat de enige manier om weer hoog in een boom op een mooie tak te belanden, bestaat uit klimmen.

Het hoeft niet snel te gaan, als het maar gestaag is. Misschien kom ik morgen niet verder dan vandaag, maar als ik wat verder kijk, zie ik dat ik sinds vorig jaar al een behoorlijk eind ben opgeschoten.
Volgend jaar zal ik vast weer verder zijn. Ik weet dat de dingen bijna altijd anders gaan dan wat je verzint, dus ik pas mijn plannen aan, want die tak daarboven in de boom is er, dus ik klim. Hoe dan ook.

Wat ik de klagers wil bieden is de kans om te kijken hoe ik klim naar mijn tak. Zelf heb ik bij anderen mee mogen kijken en me mogen laten inspireren door de manier waarop zij hun weg hebben gevonden, dus ik weet hoeveel dat waard is.

Mijn motto is nog steeds:
"Het gaat goed, maar het gaat niet vanzelf."

Proost. XX

Kapotte luidspreker

Niet zo lang geleden vond ik een mooie set luidsprekers. Met mooi bedoel ik dan vooral de Klank.
Helaas is van de boxen het hoge tonen weergevertje niet in orde.
Wat ook jammer is: De fabrikant maakt deze niet meer, dus een vervanger voor dat kapotte tweetertje (Vakterm!) is niet makkelijk te vinden.

Dat vind ik helemaal niet erg; ik heb goede meetapparatuur, boeken vol formules en tabellen, dus als ik een ander merk & type tweeter kan vinden wat goed klinkt en netjes op de plek van de originele past, red ik me wel.
Geluidstechnicus; zoiets gaat nooit over....

Ik heb wel vaker aan luidsprekerboxen gesleuteld, ooit zelfs een set helemaal zelf ontworpen en gebouwd. Vriend en vijand waren het erover eens dat die helemaal niet slecht klonk en dat was nota bene nog voordat ik mijn meetapparatuur en boeken met formules en tabellen had.

Eén van de leuke kanten van zo'n project vond ik het overleg wat ik kon voeren met mensen die ook zelf luidsprekers aan het bouwen waren. Veel verkopers van losse onderdelen hadden zelfgebouwde boxen in huis of in hun werkplaats staan.
Luidsprekerbouwers zijn een soort familie, ze delen iets bijzonders. Hun taalgebruik klinkt voor buitenstaanders heel mysterieus, soms zelfs gek: De stem van Mick Jagger kan 'nogal geel' klinken, of een gitaar 'wordt zo dun als blik', en de zelf-boxen-bouwers begrijpen precies wat hiermee bedoeld wordt.

Later werd ik professional Audio Engineer. Daardoor is mijn taalgebruik verder uitgebreid: 'Veel DrieKaa. Dat merk je vooral bij vrouwenstemmen'....
'Rommelig LowMid, daardoor gaat de boel zwemmen als de backingvocals volume maken'.

Heerlijk om zoveel muziek in je taalgebruik te verwerken.

Mensen die mij een beetje kennen zullen  begrijpen dat ik blij was met mijn kapotte luidspreker.
Nou had ik een reden om gezellig op pad te gaan, vrolijk aan de babbel met SoundNerds, heerlijk bekokstoven welke tweeter 'we' het beste vinden om mijn aanwinst te restaureren.

Maar ik kwam ze niet tegen. Nergens. Winkels zat, daar ligt het niet aan. Ook nerdy personeel, dat zie je aan hun kleding, hun kapsel en aan die speciale blik  in de ogen.
Hoe ik ook mijn best deed, het kwam niet verder dan een afgemeten: "Ik zal eens kijken", alsof je klank kunt beoordelen met je ogen. Daarna eindigt het gesprek steevast met de mededeling dat mijn boxen helaas niet meer te repareren zijn omdat het onderdeel niet meer te krijgen is.

Natuurlijk kan ik ook op zoek gaan via internet, maar ik wil graag fysiek contact maken met een potentiële nieuwe speaker. Ik wil zien of nergens fabricagefouten gemaakt zijn of andere tekenen van een slecht ontwerp.

Ik werd er een beetje treurig van. Is de wereld waarin men boxen bouwt verdwenen, vergaan, opgehouden ofzo?
Zijn er geen mannen meer die snappen dat een stem geel kan klinken of die begrijpen dat de boel op het gehoor kan zwemmen?

Wat is er in hemelsnaam veranderd sinds de laatste keer dat ik op zoek was naar een nieuwe hoog-driver?

Vanmorgen dacht ik hierover na terwijl ik een plas deed en opeens begreep ik het.
Er is iets aan mij veranderd.
Iets waardoor ik niet meer word toegelaten tot het genootschap van Audionerds.

Dat zien ze aan mijn kapsel, mijn kleding, mijn make-up en sieraden.

Vrouwen en techniek.
Daar hebben ze nog best veel moeite mee......

De zin van....

Wat zou de zin zijn van het leven?
Misschien moet je die vraag helemaal niet stellen. Het leven is. punt.
Vandaag heb ik de balans in stilte opgemaakt van mijn bestaan.
Dat had een serieuze aanleiding.
Er is iemand overleden.
Niet zomaar iemand, dat had ik al geblogd.
Een sterfgeval is een moment om stil te staan.
Ik geloof dat het vroeger op veel plaatsen in Europa
heel gewoon was om de klok stil te zetten als de eigenaar van die klok overleed.
Dat zegt iets.

Daarom stond ik stil, in gedachten.
Ik mat het verschil tussen de eerste keer dat ik bij deze persoon was en nu.
ook als eerbetoon aan haar, want wij kwamen samen met het doel
om mij 'verder' te helpen.
In die tijd was ik nogal op zoek naar mezelf.

Tot mijn opluchting mag ik vaststellen dat ik mezelf heb gevonden.
Ik weet dat wij samen, ik en mezelf, de wereld heel goed aan kunnen.
Daar ben ik heel blij mee.

Maar nu is die lieve, bijzondere mens dood.
En net als ik had zij niet de indruk dat er na de dood iets is.

Daardoor vroeg ik me plotseling af wat de zin is van de dood.

Opeens bedenk ik me dat we zonder dood ons leven niet kunnen vullen.
Iets wat geen begin en geen eind heeft is nooit vol en ook nooit leeg.
Zoiets 'is' nooit, het 'gaat' altijd door.
Eindeloos is vermoeiend.

Het stompt af.

Afstompen wil ik niet; ik wil leven.

Het leven heeft zin.

Ik ook.

Menselijk

Laat ik eerlijk zijn. De meeste keren dat ik een blog schrijf, druk ik aan het eind van mijn betoog op 'delete' en dan verdwijnt alles waar ik het over had willen hebben.
Ik weet nog steeds niet zeker of mijn gedachten of ideeën er echt toe doen.
Hoeveel levens kun je redden door ergens op een muf kamertje op een stinkend dorpje (ja, echt) een aantal woorden te tikken?

Zo belangrijk is het dus.
Waar ik wel ooit iets aan hoop te veranderen is het onbegrip wat ik te vaak tegenkom.
Om te beginnen doe ik niet aan kranten. Tot mijn verbijstering zijn zelfs hele grote, gerespecteerde bladen heel bedreven in het verspreiden van suggestieve blabla en klinklare onzin.
Internet is dan weer wel prettig. het kost soms een hoop zoekwerk, maar uiteindelijk vind ik meestal wel genoeg bronnen om een ruimer beeld van de wereld te krijgen.
Daarnaast is een serieuze opleiding ook wel fijn, want ik leer behalve een vak ook een attitude.

Pluim in mijn eigen **** dan maar?
Bijna wel. Gelukkig kom ik soms mensen tegen die me laten zien dat je ook kunt menen dat je het allemaal te goed weet.
Dat herinnert me dan weer aan een belofte die ik mezelf heb gedaan.
Ik wil nergens spijt van hoeven hebben.
En volgens mij is het ergste wat een mens kan overkomen, het verlies van je eigen menselijkheid.

Daarom studeer ik psychologie en daarom houd ik van kunst.
En natuurlijk doe ik dat ook omdat het kan. Ik heb dat talent nou eenmaal en één van de verhalen in de Bijbel die ik toevallig heb onthouden, gaat over Talenten. De moraal van dat verhaal is dat je de talenten die je hebt zo goed mogelijk moet benutten.

Natuurlijk heb ik ook kanten die niet te maken hebben met geleerdheid en Algemene Ontwikkeling.
Ik kan blij, boos, verdrietig en bang zijn. Ik vind emotie eigenlijk ook wel een talent.
Het onweer van afgelopen nacht vond ik best eng. Er viel zo veel regen dat de straten blank stonden dus ik durfde niet te gaan slapen want ik was bang dat het water mijn huis binnen zou stromen en dat daardoor al mijn spulletjes nat zouden worden. Ik deed ook mijn best om er niet aan te denken dat de bliksem in zou kunnen slaan.

Deze dag was ik een beetje boos omdat heel goed te ruiken is dat het riool vannacht was overstroomd en nu ruikt het op het dorp als een plee die al heel lang niet is schoongemaakt. Eigenlijk ruikt het nooit lekker op dit dorp en daar kan ik dus boos om zijn.

En ik ben momenteel oprecht verdrietig omdat ik morgen voor het laatst afscheid ga nemen van iemand die heel veel voor me heeft betekend. Zij heeft mij met heel veel geduld en liefde laten inzien dat ik heel talentvol en ambitieus ben. Zij heeft me laten zien dat het soort talent en ambitie wat ik heb, helemaal niet eng of vervelend is en dat ik geen Slecht Mens word als ik daar iets mee doe. Zij had namelijk ongeveer hetzelfde en ze heeft daar al lang geleden alles uit gehaald wat er voor haar in zat.
Zij was een prachtig mens en volgens haar ben ik dat ook.

Daar drink ik op. XX

Praatgraag

Natuurlijk hebben alle mensen met een mooi beroep, een goede hobby of kennis van zaken een blog.
Behoor ik dan ook tot één van die categorieën?
Daar durf ik me niet over uit te laten en misschien heb ik daarmee alles gezegd. Ik vind het zo ijdeltuiterig, zelf-opblazend om ergens over te bloggen zonder dat ik mezelf op een of ander gebied als expert durf te beschouwen.
Natuurlijk heb ik overal een mening over, ik heb immers hersens en een onderbuik, dus ik beschik over een ruim gebied waarin ik me een mening kan vormen. Toch heb ik zelden of nooit de behoefte om me in dit blog uit te laten over Belangrijke Zaken. Ik ga over veel dingen zelfs niet graag in discussie want ik heb mezelf al vaak genoeg uit een oeverloos gesprek willen laten ontsnappen.

Nee, ik ga liever een plezierige uitwisseling van gedachten aan met iemand die weet waar ze het over heeft.
En ik praat graag, daar weten de meeste van mijn vrienden alles van.
Gelukkig ben ik ook goed in staat om in stilte een boek te lezen, zelfs een slecht boek ga ik niet per sé uit de weg, zodoende leer ik nog steeds bij. Ook kijk ik weleens een film of een documentaire, dus ik ben niet beperkt in mijn bronnen. En natuurlijk besteed ik meer dan genoeg tijd aan mijn studie. Naast de leerstof die de universiteit me aanreikt, zoek ik zelf ook nog het nodige over de materie die in mijn studie wordt behandeld bij elkaar.

Helaas levert dat alles mij nog steeds geen ondergrond die stevig genoeg aanvoelt om hier, op internet, veel en vaak te schrijven over alle opvattingen, inzichten en vragen die ik in me op voel komen.

Mijn blog moet uiteindelijk ergens over gaan, niet zomaar een beetje meedeinen in de waan van de dag, ook niet steeds dezelfde stokpaardjes of ouwe koeien beschrijven. Ik wil graag bespiegelen, liefst met nu en dan een vaststelling waar men over zal praten.

Misschien wil ik er liefst zelf over praten. Nachtenlang praten met een goed glas erbij om bij het krieken van de ochtend alle oplossingen op een rij te hebben en dan moe maar voldaan mijn bed op te zoeken en alles te overgieten met een diepe slaap.

Eerlijk gezegd voel ik me nog te jong voor wereldverbeteraar.

Voor nu ben ik tevreden als Hemelbestormer, maar later als ik Groot ben.........

Sterren kijken

Ergens in de ruimte, niet zo ver van onze zon, zweeft een stofwolk. de planeet waarop wij leven zweeft daar iedere keer doorheen. Hoe meer ik erover nadenk, hoe moeilijker ik het vind om precies te vertellen hoe dat zit, want als bewoner van de aarde denk ik in termen van een jaar om rond de zon te gaan, de maand augustus waarin we heel veel vallende sterren kunnen zien.
En natuurlijk vind ik het prikkelend om te zien wat er gebeurt wanneer de aarde die stofwolk raakt.

Een heleboel lichtsporen in de lucht.
Ook al heb ik met mezelf afgesproken dat ik niet bijgelovig ben, ik doe toch steeds stiekem een wens. Bij elke vonk in de lucht benoem ik in stilte een verlangen wat ik bij me draag. Ik probeer niet te makkelijk te wensen dat ik over een jaar of wat rijk en beroemd ben; een gekend schrijfster en student, of zelfs wetenschapper, waar mensen over praten.
ook wil ik niet zeggen dat ik graag wil dat mijn kinderen nog mooier, wijzer en gelukkiger worden dan ze nu al mogen zijn. Daar achteraan probeer ik niet al te nadrukkelijk te denken aan lieve kleinkinderen waar ik gezellig op mag passen, natuurlijk in het mooie huis met veel licht en ruimte en een heleboel natuur met eindeloze wandelpaden er omheen.

Terwijl ik mijn wensen omzet in gedachten, ga ik zitten in het gras. Voor even ben ik helemaal alleen op de wereld, is er niets tussen mij en dat onbevattelijke ding wat iemand ooit voor het gemak 'heelal' is gaan noemen. Ik probeer te begrijpen hoe groot alles is: De aarde is veertig duizend kilometer in omtrek.
Hoe groot is dat precies? Kan ik voor me zien hoe groot een steen van 40.000 kilometer is?
Nee, het gaat mijn verbeelding te boven. Mijn fantasie tekent een plaatje van een bol met een glimmend laagje lucht eromheen en dat laagje noem ik 'atmosfeer', net als iedereen.
Of kan ik het beter biosfeer noemen, want in dat glimmend laagje is mijn leven mogelijk.

In de hemel streept een steen voorbij en deze neemt mijn gedachten mee. Geleerden zoeken naar sporen van leven op zulk soort stenen. Ik denk aan 'schimmels' en 'bacteriën'. IJle levensvormen die te simpel zijn om zich iets van tijd en omstandigheden aan te trekken. Meneer Darwin was de eerste die bedacht dat elke levensvorm binnen de biosfeer ontstaan is uit een vorige levensvorm. Met de nodige fantasie kan een mens bedenken dat ergens ooit een bacterie of een schimmel is begonnen rare afwijkingen te vertonen, tot uiteindelijk een afwijking ontstond die aan alles een naam kan geven, ook aan zichzelf. De Mens.

Intussen vergeet die mens spontaan waar hij vandaan komt. Het heeft allerlei dingen bedacht en ontdekt. Dat is niet erg, maar De Mens is heel druk doende om heel veel ideeën en ontdekkingen te bewerken tot tastbare dingen. Wielen en stoelen, maar ook auto's en vliegtuigen. De Mens doet hele gekke dingen met de bouwstenen van het leven. Genetische manipulatie, dierproeven, nano technologie. Allemaal om 'de soort' te verbeteren, om de heilige graal van de onsterfelijkheid na te jagen.

Tegelijkertijd is diezelfde mens druk doende om heel veel levensvormen die door Darwin bedacht zijn, het leven onmogelijk te maken. Elk voedsel wat de mens niet lekker vindt wordt door hem vertrapt. Elk dier wat de mens eng vind, moet worden uitgeroeid. Bacteriën die misschien nuttig zijn worden gesteriliseerd. Insecten zijn vervelend genoeg om te worden bestreden en, als klap op de vuurpijl, voert te mens al zolang ik geschiedenisboeken kan lezen, oorlog tegen zichzelf.

Ik zie de brandende stofstrepen boven mijn hoofd en ik weet dat er ergens op de wereld mensen bezig zijn te bedenken hoe we kunnen voorkomen dat onze planeet, met zijn glimmende atmosfeer en zijn toevallige biosfeer, wordt verpletterd door een steen die op ons af komt.
Ik probeer me niet te realiseren dat voor zo'n machine misschien alles nodig is wat we hebben aan ijzer, hout en olie. Misschien is de planeet zelf niet eens sterk genoeg om de planeet te redden.

In gedachten zie ik hoe Isaak Newton  en Archimedes aan Jezus Christus uitleggen waarom het onmogelijk is om op water te lopen. Jezus antwoordt niet. Hij begint gewoon te lachen.
Darwin komt erbij en hij probeert zich verstaanbaar te maken boven het bulderende gelach van Jezus uit. Daarop komt Descartes toegesneld en hij probeert met sterrenstof in de lucht te tekenen waarom lichaam en geest los van elkaar moeten worden gezien en hoe dit kan verklaren waarom Jezus overal kan lopen waar hij wil. Ze beginnen door elkaar te praten. Newton wijst omlaag, Archimedes gebaart omhoog. Darwin kijkt achter zich en Descartes beweegt naar voren. Al die tijd blijft Jezus lachen. Hij kijkt mijn kant op, wenkt mij en zegt zachtjes, zodat de anderen het niet horen.

"De mens is niks anders dan een ingewikkelde manier waarop een organisme zichzelf uit zal roeien"

Toen ik vanmorgen wakker werd, wist ik in elk geval zeker dat ik de vallende sterren niet heb gedroomd.

Kwitnix

Om nog een keer uit de kast te komen:

"Ik lees geen kranten".

Zo. Dat weet iedereen voortaan.
Heeft het zin om geen kranten te lezen?
Dat lijkt me geen slechte vraag. Die beantwoord ik liever niet, ik stel gewoon een vraag terug.
Heeft het zin om wel kranten te lezen?

Soms dwarrelt er wel wat nieuws door mijn schulp, je houdt het immers niet tegen, maar het is gelukkig nooit indringend genoeg om in een moord-en-brand modus te schieten.
Of is het gewoon een combinatie van afgeschermd en afgestompt zijn?
Dat zou natuurlijk best kunnen.

Of ben ik gewoon een bietje de kluts kwijt.

Soms dwarrelt er iets door mijn schulp wat moord en brand schreeuwt en dan kijk ik toch wel even. Vaak zie ik dan een vorm van 'nieuws' die nauwelijks de naam verdient. Ik noem het dan liever massahysterie.
Andere keren dwarrelt er iets door mijn schulp wat ik te erg vind voor woorden, dan pak ik zo'n bericht vast en kijk om me heen wat andere mensen, vooral degenen die tegen mijn schulp aan schuren, er van vinden en die vinden er weinig of niks van.

Daarom lees ik geen kranten. Ik ben liever niet mijn kluts kwijt.

Oja; en televisie doe ik ook bijna niet. Alleen een beetje NPO,
Vooral cultuurgedoe en politieseries.
Dat doet mijn kluts namelijk wel goed, kwa niet kwijt.

Maar eigenlijk heb ik geen idee wat er in de wereld gaande is.
Dus ik weet vrij zeker dat ik eigenlijk niks weet.

Stom hè ?

Nieuwe bladzijde

Gut, wat een orresjienele titel. Dat kan ik toch veel beter?

Maar goed, een tijdje nix geblogd. Niet dat er niks is gebeurd wat de moeite van het vandedakenschreeuwen waard is, volgens mij best wel. Ik leef namelijk nog steeds. De ene dag leef ik in hoofdletters en de andere dag gewoon een beetje scheef gekrabbeld met potlood.
Nee, ik ga het afgelopen jaar niet samenvatten. Ik kan me niet eens herinneren wat er allemaal precies gebeurd is in mijn nederige stukje van de grote, grote wereld.

Vandaag heb ik de knoop doorgehakt omdat ik gisteravond iets las over een bijzondere datum. Daardoor herinnerde ik me een andere bijzondere datum: 20-08-2008 (twee-nul-nul-acht-twee-nul-nul-acht), de dag waarop ik voor het eerst de drempel van het VU-ziekenhuis over stapte om de behandeling te ondergaan die nou heel erg tot het verleden behoort.
Natuurlijk was die handeling op die dag ook een drempel ion mijn leven die ik over ben gegaan.
En gek genoeg kan ik me van die gebeurtenis ongeveer niks meer herinneren. Ik weet nog wel dat ik daarna had afgesproken met een vriendin in Amsterdam.

Maar dat is deze maand zeven jaar geleden; die magische zeven jaar waar ik ooit over las. Zeven jaar om te wennen aan .. ehm .. wat ook weer?
Ik kan alleen maar constateren dat het klopt. Het gespleten gevoel is over. Ik kan mezelf niet meer verdelen in een mannelijk en een vrouwelijk deel. Het is allemaal gewoon één en dezelfde 'ik'.
Deze 'ik' verbaast zich er tegenwoordig vooral over wanneer iemand moeilijk gaat lopen doen over de manier waarop ik mijn plas doe en/of de aan- of afwezigheid van een bobbel ergens onderaan mijn buik. Heeft zo iemand nou echt zo'n bekrompen, saai en seksloos leven dat hij/zij alleen maar aan een plasser kan denken die er misschien niet eens is? Van zulke mensen zou je toch gewoon hondenvoer willen maken ofzo?

Tegenwoordig heb ik het innig knus met mezelf en leuke anderen die links en rechts mijn comfort zone binnen dansen.
Om in de metafoor van de nieuwe bladzijde te blijven -wat een dapper poging tot bruggetje om de titel van het stukje te rechtvaardigen- , zie ik dat deze zich geruisloos en subtiel, haast ongemerkt, heeft omgeslagen.

Ik heb allerlei herinneringen een beetje vervalst, zodat ze gewoon in mijn geheugen passen zonder dat ik me er ongemakkelijk door voel. De eindeloze drang om mezelf voor mijzelf te verontschuldigen is opgedroogd en ik heb oprechte plannen voor de toekomst die zeker niet gekker of moeilijker zijn dan het allergekste of allermoeilijkste wat ik al achter de rug heb.

Zo. Nu sluit ik deze blogpost af want ik wil vandaag nog een poosje studeren, een bladzijde schrijven, zorgen dat ik iets vind waar ik voorlopig van kan leven en ook nog een beetje buitenspelen.

Houdoe!