oud jaar, oud zeer?

Wat waren mijn goede voornemens voor 2013 ook weer?
Weet ik ze nog allemaal?
De voornemens die ik me nog herinner heb ik zo goed mogelijk aangepakt en ik weet nu dat het geen kleinigheden waren.

Dit jaar heb ik heel hard gewerkt, misschien wel harder dan ooit.
In elk geval tè hard.

Gelukkig heeft dat wel het een en ander opgeleverd, genoeg om nog een hele poos mee vooruit te kunnen. In elk geval heb ik nu al een aantal goeie dingen die ik me voor 2014 kan voornemen. Misschien is dat wel de kracht van een goed Goed Voornemen.
Het plant zich voort, als het ware.

Hierboven staat 'oud zeer'. Ik bedoel daar niet mee dat ik nog vreselijk met mezelf in de knoop zit over ellende uit het verleden. Mijn verleden heeft me gevormd tot wat ik nu ben en ik moet eerlijk zeggen dat ik mezelf tegenwoordig een heel interessant, charmant en prettig mens vind.
En voorlopig blijft dat zo, maar dat neemt niet weg dat er nog volop ruimte is voor verandering, verdieping, ontwikkeling en avontuur.

Oud zeer is daar wel een drijfveer in. bepaalde dingen uit het verleden wil ik nooit meer meemaken, niet herbeleven.
Ik wil pijn niet uitbannen. Je buik kan pijn doen van het lachen, je voeten doen zeer na urenlang wandelen en je handen doen zeer als je hard hebt gewerkt.
No Pain no Gain zegt een oud-indiaans spreekwoord.

Daarom hoop ik dat 2014 me een hoop interessante pijn gaat bezorgen.

Vakkenpakket.

Veel mensen praten over 'hun vak'.
Daar ben ik best jaloers op, want volgens mij heb ik geen vak.
Misschien moet ik er eens voor gaan zitten, samen met iemand die als vak heeft: Uitzoeken wat iemand goed kan. Een vakken invuller, zogezegd.

Volgens de wet heb ik niet eens werk. Statistisch ben ik werkloos.
Maar dat is niet waar. Ik werk me suf, maar doordat er al een heleboel regeringen aan het bezuinigen zijn (daar begonnen ze al ver voor de crisis mee) is er geen geld voor het werk wat ik doe, daarom leef ik van een uitkering, dat is beter voor de neukonomie.... (die term heb ik aan Balkenende overgehouden)
Gelukkig leer ik een hoop van mijn werk (ik stam uit de tijd dat onderwijs zich meer en meer ging richten op prestatie en steeds minder op educatie)
En dat komt nu goed van pas. Misschien leer ik ook nog hoe ik kan zeggen wat ik bedoel zonder dat ik allerlei opmerkingen en bijschriften tussen haakjes in de tekst ga voegen (Voegen, dat is ook een vak. Anders zouden alle bakstenen schots en scheef op elkaar liggen. )

Maar zonder gekheid.
Het laatste jaar, misschien iets langer, ben ik heel veel aan het leren wat erg goed bij me past. In zeker zin ben ik druk bezig om een ander mens te worden. Het is heel hard werken, want ik moet maar zien hoe ik de theorie uit de praktijk destilleer. Gelukkig heb ik internet en een e-reader, dat scheelt stapels boeken. Ik heb ook een opleiding tot psycholoog. Helaas doe ik daar veel te weinig aan, want ik heb het te druk met leren.
Mijn belangrijkste en meteen moeilijkste les is leren hoe ik prioriteiten stel en hoe ik de tijd die daarvoor nodig is indeel.
Personal Management, zal ik maar zeggen.

Ik ben er nu achter dat je eerst je eigen leven moet managen en dan moet gaan leren en werken. Ik weet nog niet eens in welke volgorde die laatste twee komen. Daarom vind ik het fijn om mijn weekends vrij te hebben, dan kan ik namelijk dingen doen die niet als 'werk' aanvoelen. Kleren kopen, bijvoorbeeld, want als ik van mijn werk mijn vak wil maken vind ik een representatief voorkomen best belangrijk.

Of lekker op m'n gemakkie filmpjes en artikelen op internet bekijken, want als je niet onder druk staat van je agenda lukt het veel beter de inhoud in je op te nemen. Zo leer je effectiever. Dat laatste heb ik geleerd tijdens mijn studie, ondanks de haperingen. Misschien komt van het één het ander en daardoor komt het één vast nog wel eens goed.

Ontspannen?

Da's een vak op zich.

Ik zal niet jaloers proberen te zijn

Kalme Herfst

Er is iets vreemds aan de hand. Ik voel me onwennig.
De zomer loopt op z'n eind en de herfst komt er aan.
September is al een heel eind om en het is bijna oktober.

Bij mij is alles kalm.
Geen toestanden. Geen stress, geen verdriet, geen enorme drukte.
Er is niks aan de hand. En dat is gek.

Het is al sinds 2010, '09, '08, '07........ ?
dat ik elke keer rond deze tijd met hele ingrijpende dingen doende was.
En nou niks.

Ik heb me deze week voor het eerst in eeuwen jàrig gevoeld, met warme aandacht en lieve cadeautjes erop en eraan.
Toe maar!

En straks op 4 oktober, kan ik rustig terugdenken aan die dag in 2011 waarop 'het' is gebeurd.
Dat was de dag waarop ik wakker werd en geen jongetje meer was.
Misschien ga ik 4 oktober wel thuis zitten met mijn allermooiste kleren aan en een bos bloemen op tafel.
Om te vieren dat dromen echt wel uit kunnen komen
En om te vieren dat er nu niks meer aan de hand is.

Hoe fijn dat is !!

De vierde sekse

Terwijl ik dit begin te schrijven, merk ik dat mijn gedachten nog lang geen vorm hebben. Misschien zou ik eerst nog een heleboel onderzoek moeten doen om te ontdekken waar ik me op dit moment feitelijk druk om maak, want nu is het nog vooral een gevoel.

Maar vooruit, laat ik maar eens beginnen op de smalle basis die ik nu heb en die mijn irritatie veroorzaakt.
Als eerste is er iets wat ik daarnet toevallig op televisie zag. Het was in zo'n programma waar eigenlijk niemand op zit te wachten. Wat heeft het tenslotte voor zin om een televisieprogramma wat nog niet eens is uitgezonden alvast samen te gaan vatten? Verveelt men zich binnen het Hilversumsche of zoiets?

In dat programma probeerde men te belichten hoeveel stof een paar seconden film op internet zouden hebben doen opwaaien: Je zag in die paar seconden een jonge TV presentator iemand van hetzelfde geslacht zoenen. Hoe shokking! Homo-erotiek op internet!. Naar aanleiding van dat filmpje werd een beetje getwitterd en dat was het wel. Een Homo in Televisieland????

Is water nat?????

Dûh......

Er komt een moment waarop je moet aanvaarden dat jouw bemoeienis geen zin meer heeft of zelfs schadelijk is. We zouden nou toch onderhand zo ver moeten zijn dat seksuele geaardheid er niet toe doet. Nederlandse televisiemakers, zeker degenen die voor een organisatie werken die als modern en vrij van geest bekend staat, moeten toch weten dat je alleen nog iets kunt betekenen voor homo-emancipatie door je geëmancipeerd te gedragen. Hou toch op met te doen alsof Geaardheid iets toe voegt aan seksualiteit.
Stigmatisering heet dat. Zoiets moet je overlaten aan de KNVB, IOC of andere heteromannetjes die graag met elkaar onder de douche gaan.

Een tweede bericht wat mij onder ogen kwam, is een relletje rondom een Amerikaanse DeeJay die gezien is tijdens een sexdate met een travestiet of transgender. Een discussie die daarna gevoerd werd, gaat erover wat een man 'is' die valt op vrouwen met bepaalde mannelijke kenmerken.

In allebei deze discussies kwam direct of indirect bovendrijven dat seksuele geaardheid, puntje bij paaltje, maar twee 'soorten' kent. Iemand is Gewoon Hetero of je hoort bij De Rest.

Wanneer je Gewoon Hetero bent, heb je heel veel ruimte om aan de regels te voldoen. Wanneer je bij De Rest hoort, is er niet zo heel veel ruimte tussen de regels die je worden opgelegd.

Omdat ik vroeger fysiek geen meisje was en tegenwoordig niet een jongetje, ben ik eigenlijk niks, want hoe kan men mij definiëren als man of vrouw? Door een speling van de natuur voldoe ik niet aan de regels die gelden voor Gewoon Hetero, dus ik ben automatisch van De Rest.

Dat zorgt ervoor dat één vraag al op voorhand is beantwoord: Iemand die ooit lichamelijk verliefd op mij wordt is Homo. Maar tegelijkertijd valt het niet mee om een grens aan mijn sexualiteit te stellen, daarom ben ik tegenwoordig sexloos:
Niet heteroseksueel, niet homoseksueel, niet biseksueel. Niet eens Transseksueel.....

Ik moet transgender zijn, zelfs homo-mensen noemen mij zo.

Dus als mensen weer eens vragen 'wat' ik ben, zal ik eerlijk antwoorden dat ik een vrouw ben met een genetisch probleempje.

Een Vrouw!

Passend Werk

Misschien sta ik op dit moment wel voor de allergrootste uitdaging van mijn leven:

Een baan vinden die helemaal bij me past, waar ik oud in word met een tevreden glimlach op mijn gezicht, waar mensen helemaal opgetogen door raken als ze horen dat ik het werk kom doen... Enzovoorts.

In zekere zin zie ik dit nog steeds als een uitvloeisel van mijn Grote Verandering, want toen de wereld nog aannam dat ik een Man was, liet ik de dingen gewoon komen zoals ze toevallig op mijn pad kwamen. Dat wil absoluut niet zeggen dat ik niet goed heb gefunctioneerd, hoor. Het probleem was, dat ik zelf helemaal niet in de gaten had wat ik waard was.

En daar zit ik nu mee. Hoe vul ik mijn CV in? Natuurlijk heb ik een keurige lijst waarin ik al mijn banen en baantjes uit het verleden braaf in genoemd heb, ook al mijn opleidingen en cursussen heb ik genoemd (behalve m'n zwemdiploma's en mijn stijldans certificaat).
Toch zie ik in mijn CV niet terug wie ik ben, wat ik kan en vooral wat mijn ambitie is.

Misschien voel ik me gehinderd door het idee dat een CV een opsomming is die vertelt over het verleden. En mijn verleden was nu eenmaal geen logische aanloop naar mijn heden. Ik heb immers een verleden als man en heden ben ik vrouw. Het eerste was een rol die ik speelde en nu ben ik echt wie ik ben.
Hoe maak ik duidelijk dat ik die oude rol niet meer kan spelen? Maar tegelijkertijd draag ik al die kennis en ervaring wel mee en ik vind het zelf eindeloos zonde om al mijn kennis en ervaring zomaar af te schrijven.

Nu ik nog eens in gedachten mijn arbeidzame leven langs loop, stel ik vast dat ik vooral de eerste jaren weinig heb kunnen genieten van het werk wat ik toen deed. Dat was laaggeschoold werk in afgesloten ruimten. Vaak met een hoop dreinende muziek en machine geraas. Voor mij een levende nachtmerrie.

Later werd dat beter. Ik mocht veel mensen ontmoeten en samen met die mensen naar een duidelijk doel werken. Ik kwam vaak eigenzinnige mensen tegen die hoge eisen stelden, maar dat vond ik juist leuk.

En nu ben ik als het ware jaloers op al die mensen die zo goed weten wat ze willen, want ik zit te tobben en te zuchten omdat ik het nu even niet weet.

Dat komt ervan. Zodra een enorm grote levenswens is vervuld zit je even zonder duidelijk doel.

Het doel is er wel, hoor: Ik voel het, ik heb er alleen nog geen woorden voor.

Nog niet, maar het komt wel.

Hello World!
You haven't heard the last of me yet...

At all!

Machteloos in je hoofd?

Niet zo lang geleden is in Nederland een onderzoek uitgevoerd onder mensen die van geslacht veranderd zijn. De uitkomst was niet om erg vrolijk van te worden. Ik kan me de details zo niet herinneren en ik heb even geen zin om het op te zoeken.
Maar toen de uitkomst van dat onderzoek werd gepubliceerd, dacht ik dingen als: "niet iedereen heeft hieraan deelgenomen, hoor." En ik bedacht dat mensen die hun geslacht aan hebben laten passen en daarna een succesvol leven zijn gaan leiden, doorgaans 'onzichtbaar' worden. Je hoort immers bijna alleen maar de trieste verhalen en zelden of nooit het verhaal van mensen die gewoon tevreden zijn.

Toch loop ik er nu zelf tegenaan. Ik dreig vast te lopen. Volgens mij is het vooral een gevolg van jarenlang, eigenlijk een heel leven, 'doen alsof', en dan vooral pretenderen dat je iets bent wat je zelf niet eens wil kennen. Diep in mijn hart vond ik mezelf vies en lelijk. Dat gevoel was zo permanent aanwezig dat ik het zelf niet eens merkte. Het was er gewoon, net als de lucht die je inademt en het water wat je drinkt. Ik merkte pas hoe het mijn leven beïnvloedde toen het een keer wegviel, samen met 'dat ding' waar ik mijn plas mee deed.

Maar dat gevoel van vies & lelijk heeft blijkbaar z'n sporen nagelaten. Ik kan het niet precies benoemen. Misschien is het nu zo moeilijk omdat het gevoel van mooi en trots er (nog) niet voor in de plaats is gekomen, want de twijfel en onmacht willen maar niet weg.
Ik weet nog steeds niet hoe ik mezelf mag laten zien. Als het nodig is om grenzen te stellen of knopen door te hakken. Als het nodig is om anderen te laten weten wat ik kan en wat ik wil, snap ik stomweg niet waar het over gaat (leg aan een goudvis uit hoe je de vierdaagse loopt). Mijn virtuele mond loopt vol met tanden en de vraag die gesteld was, klinkt alsof hij gesteld werd in Oud-Gotisch.
Schiet mij maar lek, ik kan er niks mee. En hoe harder ik probeer te begrijpen wat ik zou kunnen doen, hoe harder ik weg wil rennen en huilend onder de grond kruipen.

Het is alsof ik op de school des levens het semester 'Het vormen van de Ruggengraat' volkomen gemist heb.
Natuurlijk wil ik dat stuk heel graag inhalen. Dat ik ooit als vrouw moest gaan leven wist ik al in mijn kleutertijd. Hoe er van mijn mannenlijf iets vrouwelijks gemaakt zou gaan worden, wist ik al op mijn elfde.
Maar hoe ik zo mooi en sterk en vol levenskracht kunt worden als Eliza die met haar kindje over de ijsschotsen naar haar vrijheid vlucht, of als Grietje die heel listig de Heks overwint, en zo zichzelf en haar broertje verlost, dat weet ik echt niet.

Voor mij is er het gevoel dat er geen enkele ijsschots bestaat die mij kan dragen, of dat Hansje samenspant met de heks om de zorgen dat ik word opgesloten in de brandende oven.
Zelfs optimistisch op mezelf inpraten werkt niet:
"Je moet erin groeien, het gaat niet van de ene op de andere dag", krijgt als tegen opmerking: "Ik ben al vijftig, dan groei je niet meer!"

"Maar we leven in een mannenwereld. Mannen hoeven alleen maar vrienden te verzamelen om iets te bereiken, vrouwen moeten voortdurend vijanden overwinnen om verder te komen. Je was gewend om als man te mogen bestaan, nu merk je wat het verschil tussen de seksen  werkelijk inhoudt."
Zijn alle vrouwen die succes hebben ook hun eigen vijand? Hebben mannen het dan nooit enorm moeilijk?

Schrijf het van je af, zeggen ze. Mopper het eruit, zeg ik zelf wel eens. Morgen schijnt de zon weer en anders volgende week welk ergens.

Of de zeven jaren die het duurt om psychisch en sociaal m'n draai te vinden in mijn leven als vrouw?

Maar het blijft soms best moeilijk....

Waar haal ik het vandaan?

Telkens duikt in de wereld om me heen weer zo'n discussie op over 'achtergrond'.
Wie ben je en hoe komt dat?
Volgens mij spreekt het voor zich dat iedereen die dit leest in elk geval 'een mens' is.
Maar dan begint het, want waarom zit je dit nu te lezen? Wat zorgt ervoor dat je dit kan lezen en waarom wil je dit lezen?
Zit het in je aard of in je opvoeding?

Is het genetisch, biologisch of sociaal bepaald? Heb je een eigen wil? Wil je een eigen wil hebben, of denk je alleen maar dat je een vrije wil zou willen?

Mij boeit deze vraag vooral doordat ik zelf heel lang heb geworsteld met de vraag of ik wilde zijn wie ik was en dat uiteindelijk niet kon. Omdat ik nog niet dood wilde, heb ik gedaan wat ik kon om zoveel mogelijk te worden wat ik wel kan zijn.
Sindsdien durf ik me allerlei dingen af te vragen over aanleg versus opvoeding. Of wilde ik dat altijd al?

Het meest spannende is misschien wel, dat ik steeds meer leer, maar steeds minder weet over het onderwerp. De vragen worden steeds complexer en de antwoorden steeds ongrijpbaarder.
Ik weet inmiddels wel dat psychologie een ontzettend spannende wetenschap is.

Zodoende durf ik mezelf nu de vraag te stellen of ik wel of niet in staat ben om de Psyche ooit te begrijpen, want ik zie de wereld door mijn ogen, niet door die van een ander. Ik hoor met mijn oren, niet met die van een ander en ik denk met mijn hoofd, niet met andermans hoofd.
Ik leg de dingen uit op mijn manier. Hoe weet ik of die manier aansluit op de 'universele waarheid'?

Wat heeft mij gevormd? Hoe sterk ben ik daardoor gekleurd? Hoe ontdek ik wat mijn gedrag bepaalt? En hoe weet ik of die ontdekking dan weer klopt? Is het dan een oordeel of een bevinding?
Wat kan de wereld om me heen mij leren over mezelf?

Of moet ik domweg mezelf tegenkomen om mezelf te leren kennen... ?

Waar haal ik het allemaal vandaan?

Maar ik vind het ontzettend leuk :-)

Winterburn of Gibson?

Mijn bloedgroep is B positief. Op z'n Engels is dat:

Be Positive.

Zo'n bloedgroep is als een knoop in je zakdoek, dunkt mij.
Zeker wanneer je geneigd bent om bij alles wat je onderneemt of op je neemt te twijfelen en te veronderstellen dat het vast beter kan, mits iemand anders het een en ander op zich neemt.
Die neiging heb ik heel sterk. Soms zelfs zo sterk dat ik nauwelijks in staat ben om te kunnen zien dat het echt fout gaat.

Niet alles wat tegenzit komt door mij. Er zijn zelfs dingen die heel goed gaan dankzij mij.
Ik heb het in mijn bloed, zogezegd.

Maar dat neemt niet weg dat ik onlangs hard op weg was om weer in dezelfde diepe kuil te duikelen waar ik tien jaar geleden ook al eens in ben gedonderd.
Ik noem het bewust een Diepe Kuil, want het woordje 'Put' is echt veel te klein voor de situatie van toen.

Het ergste vond ik nog dat ik na heel wat jaren van pijn en afzien er weer ongeveer net zo ellendig aan toe was als toen de pijn en het afzien serieus op gang kwam.

Gelukkig heb ik mijn bloedgroep altijd bij me: B positief, Be Positive.

Gelukkig stikt het op internet van de knopen in je zakdoek. Digitale tegeltjes waarmee je het bord voor je kop redelijk kunt proberen te verdoezelen.

Het is dan weer jammer dat er weinig moeite gedaan wordt om het citaat goed weer te geven, of de juiste bron te vermelden.

Was het Winterburn of Gibson die zei:

“Before you diagnose yourself with depression or low self-esteem, first make sure that you are not, in fact, just surrounded by assholes.”

Maar voor mij was de bron niet zo belangrijk. Dit heeft me vooral aan het denken gezet over mijn omgeving.

Eerlijk gezegd werd ik erg ongelukkig door anderen en niet door mezelf.
Misschien voelen 'anderen' zich nu heel erg aangesproken, dat kan, dat gebeurt. 

Ik vind het vooral knap van mezelf dat ik nou eindelijk eens een keer niet alleen maar vind dat ik 'het' gedaan heb.

Maar nou moet ik wel wat anders doen. Eigenlijk iets wat ik al dertig jaar in stilte tegen mensen zeg die klagen over hun werk of ongelukkig zijn met hun leven.

Daar wordt ook over gekibbeld op internet, want van wie is deze quote en hoe luidt hij oorspronkelijk?

"If you don't like how things are, change it!  You're not a tree." 

"You’re not a tree! If you don’t like where you are – change it!"

Maar het gaat niet om de vorm, het gaat om de inhoud.

Dus nou kan ik er niet omheen. Ik moet mijn stoute schoenen van zolder halen en gaan! 

En mocht jij je schuldig voelen omdat jij jezelf herkent in de assholes hierboven....

Wees vooral blij dat je binnenkort niet meer tegen mijn chagrijnige gezicht aan zit te kijken.

In feite gaan we er allemaal op vooruit.

Ook de niet-assholes in mijn netwerk zullen me vrolijker zien worden.

Samen blij is dubbelblij! 

(die laatste verzon ik zelf. Stom he!)

Feest !

Vandaag zat ik in mijn werkkamer (knutselhut) weer eens ouderwets dingen met een computer te doen die totaal onnodig zijn. Soms moet dat gewoon. Andere mensen vreten een bakkerswinkel leeg, of kopen een vracht overbodigheid.
Ik installeer weer eens een onhandig besturingssysteem.

Omdat computerij zo is ingericht dat je vooral vaak en lang moet wachten, zat ik naar mijn boekenkast te kijken, eigenlijk met het idee om te zien welke boeken ik weg kan geven, want ik heb niet zoveel ruimte en sinds ik een e-reader heb, zijn een aantal titels dubbel.
Het is niet zo dat ik niet van boeken hou. Ik vind boeken hele bijzondere dingen. Ik hou van mooi papier en karton en letters, daarom kan ik nooit voorbij die winkel met die dummies lopen en ik moet me altijd inhouden want ik wil ze hebben-hebben-hebben.....

Vandaag ontdekte ik dat ik lang geleden weleens een dummie gekocht heb. Ik kan me echt niet herinneren dat ik dat gedaan heb, maar ik vond 'm in mijn kast, dus het zal wel.
Ik ben er ook in gaan schrijven, in de zomer van 2008.

Daar ben ik onbeschrijfelijk blij mee, want dat was een hele bijzondere periode in mijn leven.
Ik heb een maand of vier een dagboek bijgehouden. Er gebeurde die zomer niet heel veel, maar het was van enorme betekenis voor mij en voor de mensen die dichtbij me staan.

Omdat ik nu nog maar net terug gelezen heb wat ik vijf jaar geleden heb opgeschreven, lukt het me niet om samen te vatten wat er toen is gebeurd. Hoe ik me daaronder voelde en wat ik er achteraf in zie.
Maar ik ben diep onder de indruk van mijn eigen geschiedenis.

Op de dag dat ik dit boek terug vond, was het namelijk precies vijf jaar geleden dat ik officieel begon met mijn geslachtsaanpassing.
Een feestdag, een jubileum, een gedenkdag.
Ik wist niet hoe ik deze dag het best kan vieren.
Voor Groot Feest heb ik geen geld en andere uitbundige toestanden lijken niet meer te passen.

Nu deze dag voorbij is, denk ik dat ik 'toevallig' een goede manier heb gevonden.
Ik heb de hele dag in mijn badjas gelopen, lekker onverzorgd. Ik heb slecht voor mezelf gezorgd -omdat het kan- (wel goed voor de poes gezorgd) en het grootste deel van de dag zitten verprutsen met die domme computer.
Vroeger heb ik ook aardig wat dagen verprutst met computers. Een volkomen zinloos bestaan, maar beter dan drugs of alcohol.

De komende dagen ga ik niet alleen mijn boeken kast organiseren. Ik ga ook alle zinloze computerrommel opruimen. Ik weet nu zeker dat ik daar geen behoefte meer aan heb.
Zo'n onhandig besturingssysteem is bijna net zo erg als een verkeerd lichaam.

Ik ben blij dat ik het niet meer heb.
Het heeft een hoop getob gekost, maar ik ben ongelofelijk blij dat ik vandaag (be)leef.
Volgens mij heb ik me vandaag voor het eerst van mijn leven Trots op Mezelf gevoeld.

Geweldig gevoel!

Daar kan geen feest tegenop.

Spijt??

Vorige week zei iemand iets tegen mij waar ik toch even helemaal sprakeloos van werd.
Er schijnen namelijk geruchten over mij rond te gaan.

Met name het gerucht dat ik spijt zou hebben van mijn geslachtsaanpassing.

Daar heb ik toch wel een dag of twee mee in mijn hoofd gelopen.
Hoe komen 'ze' erbij??????

Heb ik iets gezegd wat zou kunnen suggereren dat ik liever een mannetje was gebleven?
Of heb ik ergens over gesproken met iemand wat misschien heel ergens anders over ging, maar waar voor een slecht verstaander uitgelegd zou kunnen worden als... ??

Het gekste van alles is, dat dit gerucht van mensen schijnt te komen die ik echt wijzer mag achten.
Of ben ik dan weer veel te coulant tegenover mensen die in feite gewoon als mongolen behandeld dienen te worden?

Voorlopig kan ik dit gerucht niet onderzoeken want zolang mijn vakantie duurt, kom ik niet op plekken waar dit beweerd wordt. En ik heb ook echt geen behoefte om daarheen te gaan. Ik heb niet voor niks vakantie.
(ook al is het 'maar' vrijwilligerswerk)

Als er één ding in mijn leven is waar ik pertinent geen spijt van heb, is het mijn geslachtsaanpassing.
Niet zolang geleden heb ik nota bene mijn huidige leven voor wat betreft 'gendergedoe' uitgebreid geëvalueerd.
(da's gewoon een moeilijke manier om te zeggen dat ik het leuk vind om mezelf te bekijken)

Tot mijn eigen tevredenheid kan ik vaststellen dat ik tegenwoordig erg lekker in mijn vel zit. Eerlijk gezegd vind ik het zelfs een beetje te.
Vroeger was ik nog wel eens heel uitgebreid aan het tutten. Dat is helemaal over. Vroeger kon ik eindeloos bezig zijn met -stilletjes- te onderzoeken hoe vrouwen praten, bewegen, reageren, kijken en wat er in hun doen en laten veranderd wanneer ze weten dat niemand op haar let in vergelijking tot momenten dat ze zich heel bewust zijn van mensen in hun omgeving.
Daar houd ik me tegenwoordig vrijwel niet meer mee bezig, hooguit als ik een dag heb waarop meer dan twee idioten mij 'meneren'. Maar dat is dan eigenlijk heel logisch, want op zulke dagen word ik tenslotte nogal bruut gewezen op de aard van mijn persoonlijke presentatie, die kennelijk nogal onvrouwelijk is.

Maar toch doe ik over het algemeen niet zo heel veel moeite om mijn doen en laten te veranderen, beter gezegd: te vervrouwelijken.
Ik ben ook niet heel erg in de weer met make-up, ik verdiep me niet uitvoerig in mode, ik doe niet aan bewegingslessen en ik ben zelden bezig met stemoefeningen.
Ik zit gewoon lekker in mijn vel -punt-.

Juist dat lekker in mijn vel zitten, zette mij aan het denken.
In de afgelopen jaren is de term 'transseksueel' een beetje in de verdrukking aan het raken.
Die term wordt vervangen door het woord 'Transgender', in het engels: 'Transgendered'.
Zover ik kan zien, heeft dat twee redenen. Ten eerste heeft het woord transseksueel een erg lichamelijke klank, met name de tweede lettergreep brengt te veel mensen op de gedachte dat transvrouwen zich 'om laten bouwen' vanwege pornografische intenties.
Een tweede reden is de hiërarchie die kennelijk in transenland bestaat. Aan de top staan mensen die helemaal veranderen; de Transseksuelen. .
Daaronder komen de transgenders. Dat zijn mensen die tussen de geslachten in willen leven. Ze willen geen man en geen vrouw zijn, of juist allebei tegelijk. Zij gebruiken ook de term 'Het derde geslacht'
Weer een treetje lager komen de travestieten. Dat zijn mensen die af en toe een hele sterke drang hebben om van geslachtsrol te wisselen.

Dit is een tamelijk ongenuanceerde indeling, maar naar mijn ervaring klopt dit heel goed. Ik richt me dan vooral op het innerlijk geslachtsbewustzijn van deze mensen of zoals de psychologen het noemen: Hun genderidentiteit.
Er is een vrij sterke beweging die vindt dat dit allemaal één pot nat is; alles van hetzelfde laken een pak. Die beweging zijn niet mijn vrienden. Voor mijn gevoel ontnemen ze mij het recht om vrouw te zijn en in hun argumenten voel ik steeds een onuitgesproken verwijt wat zegt dat ik een aansteller ben omdat ik vond dat ik van geslacht moest veranderen.
Maar zij winnen terrein, want ik hoor nog maar zelden de termen 'transseksueel' of 'travestie'.

Buiten dat politieke gedreutel, ben ik toch gaan twijfelen want waar ik een paar jaar geleden nog liever dood zou gaan dan te moeten leven als man, vraag ik me nu weleens af, of ik door de operatie misschien transgender ben geworden.
Vroeger vond ik elk mannelijk detail aan mijn lijf ronduit onsmakelijk. Ik zal je de waslijst besparen, maar ik zag in de spiegel altijd een broer van mijn broers, maar nooit 'ik'.
De laatste tijd denk ik heel vaak als ik weer ergens een donkere haar vind die de stroomlijn van mijn lijf onderbreekt: ".. Ach..."
Of als mijn spiegelbeeld een tamelijk mannelijke botstructuur toont: "Nou en?"
En op momenten dat ik iets zeg wat een vrouw nooit zou zeggen vind ik het eigenlijk juist leuk.

Nu ik dit zo opschrijf en nog eens over lees, zie ik dat ik helemaal niet transgender ben. Ik heb gewoon de verkeerde opvoeding gehad en kennelijk had ik in mijn tienerjaren niet het soort vriendinnen wat me op tijd corrigeerde en waaraan ik mijn eigen tekortkomingen af kon meten.
Misschien draai ik nog bij als ik een leuke man leer kennen.

Maar ik heb nergens spijt van, ook niet van een operatie.
Welke operatie ook weer?

Ik weet dat er jarenlang iets tussen m'n benen heeft gezwabberd. De theorie bevestigt dat, maar in de praktijk kan ik me er niks van herinneren.
Voor mijn gevoel heeft er nooit een bobbel in mijn broek gezeten.

Als mensen denken dat ik spijt zou kunnen hebben van 'de' operatie, kunnen ze zichzelf evengoed afvragen of ik er misschien spijt van heb dat ik mijn vleugels af heb laten knippen......

Het is gewoon een gestoorde gedachte.

Of was het geen droom,
kon ik vroeger echt vliegen?
Wauw!

Ervaring & werk & ervaring

Het is bijna vakantie, ik verheug me er ontzettend op, ik ben er heel erg aan toe en nee, ik blijf gewoon thuis.
Sinds mijn vorige vakantie heeft het millennium gewisseld en zijn er nog een paar dingen gebeurd die ik niet allemaal ga noemen.
Laat ik in het kort het afgelopen jaar eens opsommen. En dan alleen mijn eigen bezigheden.

In het afgelopen jaar ben ik opgeleid om les te gaan geven, ik heb zes vrijwilligersbanen gehad en met sommige ben ik nog bezig. Ik heb een operatie ondergaan, ik heb twee ongelukken gehad, van één ben ik nog aan het revalideren. Ik ben verhuisd en in mijn nieuwe huis heb ik een poos onderdak geboden aan een dierbare die dat nodig had. Al die dingen hebben best veel tijd en energie gekost. Knap van mezelf dat ik alles heb doorstaan zonder vakantie, al zeg ik het zelf.

Maar wat dit alles uiteindelijk heel zwaar maakt, zijn de dingen die ik doe op basis van 'ervaringswerk'.
Eigenlijk doe ik dat voor een groot deel op goed geluk. Ik heb een wonderlijk leven mogen leiden. Daarin heb ik dingen gedaan en ben ik kind aan huis geweest op plekken waar ik met terugwerkende kracht stil van word. Maar ik heb ook dingen beleefd die ik nooit meer mee wil maken. Ik ga nog liever dood.
Juist die tweede categorie is de basis voor mijn ervaringswerk. Behalve die basis heb ik niet veel wat ik kan gebruiken. Al doende leert men, luidt het spreekwoord. In het afgelopen jaar heb ik me half gek geleerd.

In mijn vorig leven heb ik mogen meemaken hoe natte vingers, slimme vondsten en veel vallen en opstaan tot hele indrukwekkende resultaten heeft kunnen leiden, maar sinds de die resultaten zijn verfijnd met behulp van concrete kennis, gericht onderzoek en brede wetenschappelijke inzichten, weet je soms letterlijk niet meer wat je meemaakt. Het is ongelofelijk wat tegenwoordig mogelijk blijkt.

In dat vorig leven was het overigens erg leuk om dingen uit te proberen en 'on the fly' te onderzoeken. Er waren altijd mensen in mijn omgeving die mee wilden denken, net zo hard bezig waren om nieuwe dingen te onderzoeken en vooral veel anderen wilden betrekken in het plezier wat we aan ons werk beleefden.
Hard werken was zelden een punt omdat de sfeer zo goed was.

Nu is dat anders. Vroeger werkte ik op plekken waar de mensen opgetogen en nieuwsgierig naartoe kwamen. Nu werk ik op plekken waar mensen moe en terneergeslagen heen gaan. Ik ken deze plekken van binnenuit. We lachen wel. We lachen om de ellende te vergeten. Dat is een heel ander soort lachen dan de uiting van plezier en levensvreugde die ik lang geleden dagelijks beleefde.

Mijn levensvreugde heeft het regelmatig zwaar te verduren. Bij momenten vraag ik me af of dit werk wel is wat ik wil. Gelukkig leer ik ervan. Met name dingen over mezelf. Dat lucht dan weer op, want de pret van vroeger werd vaak gedrukt doordat ik niet goed wist wat ik met mezelf aan moest.
Daar lag 'het' allemaal aan, weet ik nu. Ik ben opgevoed om ongelukkig te zijn. Dat is niet expres gebeurd. Mijn ouders waren ook zo opgevoed en in hun tijd bestond het niet dat je twijfelde aan je eigen opvoeding.

Zulke dingen leer ik nu dus. En dat mag ik nu op één of andere manier gebruiken in mijn werk. Welke manier de juiste is vind ik in niet een boekje terug. Ik weet niet of die boekjes wel bestaan. Veel boekjes op dit gebied stammen uit de tijd waarin mensen geen vragen stelden over opvoeding of over pedagogiek. Daardoor is het erg moeilijk om te herstellen wanneer je ziek bent. Verzorgers, verplegers en hulpverleners hebben heel lang heel veel geleerd over ziek, zwak en hulpeloos zijn. Verder hoefden ze vroeger niks te leren. Een ziekenzorger noemt zichzelf geen beter-zorger, toch?

Al die kennis die ik hier ophoest, rommelt in mijn binnenste. Ik weet niet of ik me er vrolijk bij kan voelen.
Misschien is dat gevoel al een basis om vooral door te gaan, want zodra ik vrolijk word binnen dit werk, gebeurt er waarschijnlijk iets erg prettigs in het wereldje van vermoeide, neerslachtige mensen.

Maar nu eerst vakantie.

Joepie !

Uit het stof

Hmmmmmmjah.....
Ik merk dat m'n blogske nog steeds leeft.
Zelf doe ik er niet veel aan, maar anderen bekijken het nog steeds regelmatig.
Misschien zijn die anderen toch wel beetje nieuwsgierig hoe 't met me is?
V'ruit dan maar.

Ga ik toch maar weer nu en dan iets blogposten.
Ik weet nog niet wat ik ga vertellen, misschien alleen maar suffe dingen:
Boekbesprekingen en recepten.
Of dingen die ik zie op TV.
Alsof de rest van de mensen dat niet zelf al had gelezen, gekookt of gezien?

Of gewoon zeggen hoe het gaat.
Vandaag pyjamadag.
Het is al halfvijf  's middags en ik zit nog in m'n ochtendjas met de laptop op schoot.
Alsof het niks is.
Alsof het vakantie is.
Dat dan weer wel en nog grijs weer ook.

V'ruit dan maar.

afwas, klaarwas

 Vandaag deed ik de afwas . Dat is niet ernstig, de afwas overkomt me wel vaker.  Ik heb tijdens de afwas alle ruimte in mijn hoofd en alle tijd in mijn gedachten voor bezinning. Dit keer deed ik aan bespiegeling. Hoe rolt mijn leventje nu? Waar ben ik zoal mee bezig, wat is tegenwoordig belangrijk voor me, hoe ga ik er mee om? Zijn er nog dingen die ik los aan het laten ben.
En toen kwam dit blog in me op.

In de afgelopen jaren heb ik regelmatig over mezelf zitten babbelen. Er is van gelezen, er is op gereageerd. Ik heb me hier af gereageerd en nog zo wat.
En nou weet ik niet meer hoe ik hiermee verder moet. Waarom ben ik begonnen met bloggen? Wat hoopte ik ermee te bereiken? En hèb ik dat bereikt.
Volgens mij heb ik het doel wat ik voor ogen had toen ik hieraan begon, nu bereikt.
Dit blog is iets uit een periode in mijn leven die, wat mij betreft, is geëindigd. Als ik nu door zou gaan, wordt het helemaal niks meer. Ik besteed mijn tijd en energie liever aan andere dingen. Dit blog is gewoon niet meer belangrijk voor me. Daarom besluit ik vandaag dit blog. Ik laat het nog een poos online staan, ik weet niet hoelang, in de hoop dat iemand hier nog inspiratie uit kan putten, maar tegelijkertijd ben ik me er wel van bewust dat bloggen is alsof je met je blote billen voor het open raam staat. Je weet niet wie er allemaal naar kijken en je weet ook niet wat men meent te zien. Of is dit gewoon een beroerde metafoor?

Maar goed; hier eindigt mijn blog. Ik heb een aantal buitengewoon boeiende jaren achter de rug. Dit rupsje is een vlinder geworden. Mijn vleugels zijn opgedroogd.

Ik ben er weereens weg van.........

Doei!

Fladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladderfladder...............................................

Structuur

Op dit moment verlang ik naar een beetje structuur in mijn leven. Gewoon, vaste tijden voor vaste dingen. Een ruim tijdsbestek om afspraken te plannen, elke week een paar vaste dagen voor een paar vaste dingen.
Ik verlang naar zoiets, maar ik ben bang dat mijn leven niet echt op die manier gaat gebeuren.
Voorlopig niet, in elk geval. Misschien wil ik dat diep in mijn hart ook helemaal niet.
Ik wil geen sleur.
Ik wil uitdagingen, levendigheid, iets wat bubbelt & bruist.

Dus, vooruit dan maar. Als mijn arm beter is, vervallen de afspraken met de fysiotherapeut.
Als de cursus die ik (mede) ga geven loopt, zit ik één middag per week daaraan vast. Dat scheelt ook wat hektiek.

Verder weet ik het nog niet.

Vandaag nog niet.

Eerst komt er een weekend. Met minstens twee verjaardagen. Daarna weer een week met best veel afspraken.
Allemaal werk. Leuk werk, dat wel.
Wel jammer dat de crisis mijn loon heeft wegbezuinigd.

Daar kan ik een project van maken: "Hoe kan ik geld verdienen met wat ik tegenwoordig allemaal doe?"

Agenda weer vol... ?
ik denk het wel, met zo'n project.

Dan komt 'structuur' wel weer aan bod als dat project af is.

Tot later, tot blogs...

Neervallen.

Werken tot je erbij neervalt. Wie kent de uitdrukking niet?
Ik moest daaraan denken toen er weer eens ergens een discussie opdook over 'doen wat je leuk vindt'.

Zelf ben ik opgevoed in een omgeving waar 'werken voor je geld' gelijk schijnt te staan aan leed.
Vooral geestelijk leed. Je geeft je vrijheid en je waardigheid voor minstens 40 uur per week op om sentjuss te verdienen. Minstens veertig uur, want je reistijd van huis naar werk en terug mogen ook niet leuk zijn en je bent verplicht naar alle personeelsbijeenkomsten die we heel eufemistisch 'feest' noemen en natuurlijk besteed je ook de nodige tijd en energie aan allerlei bijscholingen en cursussen die je in je eigen tijd moet volgen.

'Goed werk' lijkt helemaal niet meer samen te hangen met prestatie of voldoening. Het lijkt er soms op dat het doel van betaald werk is: Doodongelukkig zijn. Van de veertig uur bijna twintig ur uit het raam staren en bedenken hoe vreselijk je het vindt om te zijn waar je bent. Gelukkig zijn de tijden verandert. Het raam is passé. We hebben nu internet....

Ik hoef daar maar aan te denken en ik krijg overal jeuk. Niet in de laatste plaats vanwege de mentaliteit die daaronder zit. Het gemopper en de afgunst. Het zijn mensen die menen dat iemand die zijn leven besteed aan het verzorgen van paardentochten in de Pyreneeën een 'makkelijk leven' heeft.

Ze willen niet weten dat zo'n leven in de Pyreneeën eindeloos veel zwaarder is dan een leventje op een suf kantoor of in een dood ge-arbo'd fabriek.
Elke ochtend supervroeg op om voor de dieren te zorgen. Stallen uitmesten, giftig onkruid uit de weilanden wieden, omheiningen inspecteren en repareren, Zieke paarden, dode paarden waar je niks aan kunt doen. 10 van de twaalf maanden geldzorgen. Het weer wat veel te vaak tegenzit. Je klanten die lang niet altijd tevreden zijn. De zeurkousen die kennelijk van je verwachten dat je zelf hun reet voor ze afveegt. Leveranciers die te laat leveren, die je op proberen te lichten of gewoon laten barsten....

Die paarden zijn gewoon een voorbeeld. ik heb zelf jarenlang een beroep uitgeoefend wat door heel veel mensen beschouwd wordt als een interessante hobby, maar wat in de praktijk een heel zwaar en veeleisend beroep is. Ik heb meer dan eens aan het eind van een zware dag letterlijk kotsend over een vangrail gehangen, zo total loss kon ik zijn. Nauwelijks in staat om nog thuis te komen. ik heb meegemaakt dat te tijd tussen twee 'werkdagen' net lang genoeg was voor een snelle douche. Ik heb huilend van ellende in de stromende regen gestaan naast de vrachtauto waarmee ik de spullen vervoerde. Muurvast in de modder en geen levende ziel te bekennen die me zou kunnen helpen.
Ik verdiende er geen goud mee, strikt genomen was het zeer zwaar onderbetaald werk, maar ik vond het eindeloos leuk!
Wat het onbetaalbaar maakte was de geweldige sfeer, de eigen verantwoordelijkheid -noem het vrijheid-, elke dag weer de uitdaging om alles in één keer goed te doen, de saamhorigheid, de levendigheid.

En niet in de laatste plaats: De blije gezichten. De voldoening die ik nu nog kan voelen als ik denk aan de eindeloze stromen mensen die mede door mijn keiharde werk een hele leuke avond hebben gehad.

Ik zou het zo weer doen...
Nee, dat is niet waar.
Ik gà het weer doen. Veel te veel uren maken voor veel te weinig geld.
Ik heb dat andere geprobeerd, maar dat kan ik gewoon niet.
Noem mij 'verpest', maar ik geloof niet in een leven wat òf nuttig òf aangenaam is. Zo'n leven lijkt me eindeloos saai. Doods. Zinloos.

Onze pensioenen verdampen. Tegen de tijd dat ik zo oud ben dat ik redelijkerwijs met pensioen zou mogen gaan, is de spaarpot waarschijnlijk leeg, maar dat raakt me niet.
Mijn ambitie is namelijk om te werken tot ik erbij neerval.

Gewoon omdat ik geen zin (meer) heb om me te vervelen.

Verslavingsprobleem?

Soms lees of hoor ik over mensen die zich vreselijk ergeren aan televisieprogramma's. Eigenlijk best sneu, want niemand dwingt die mensen om naar ergerlijke programma's te kijken. Nog gekker wordt het als ik letterlijk hoor of lees dat wegzappen of de tv uitzetten geen optie is.

Eigenlijk wil ik hier nog op doorgaan, maar nu komt er iets op tv wat ik niet wil missen.

'Borgen',
een aanrader.

Wat een luxe dat ik daarnaar mag kijken

Verdwaald?

Veranderen betekent niet in het minst 'loslaten', want als je je handen vol hebt met oude zooi, kun je niks nieuws aanpakken.
Ik zeg 'niet in het minst', want wat oud en vertrouwd is laat je niet zomaar vallen.
De afgelopen jaren ben ik meer dan druk geweest met loslaten en ik moet eerlijk zeggen dat ik er intussen achter ben dat er best veel is wat aan me blijft plakken.

Je hebt nou eenmaal niet alles in de hand. Daardoor kan loslaten soms een beetje obsessieve vorm aannemen, maar dat hoeft niet ziekelijk te zijn. Het kan gewoon te maken hebben met oude rommel die me door anderen steeds weer wordt nagedragen. Rommel moet je niet strikt stoffelijk opvatten, die rommel bestaat met name uit ideeën die anderen over me hebben. Oude ideeën die ik misschien jarenlang heb opgeroepen om een beeld van mezelf te laten zien wat voor zowel de buitenwereld als voor mezelf hanteerbaar scheen te zijn.

Soms voelt het als een elastiek om mijn enkel. Soms kom ik gewoon niet verder doordat er iets aan me trekt en hoe harder ik probeer me ervan los te rukken, hoe harder het me onderuit haalt. Vaak is dat onderuit gaan heel erg persoonlijk. Het uit zich in stil verdriet, een gevoel van onbehagen of anderssoortige malaise. Soms ook in een zekere uitbundigheid, alsof ik dronken ben van ellende.

Er zijn dagen dat ik me heel erg vast voel zitten. Er zijn dagen waarop dat gevoel heel veel minder is, maar eigenlijk is het er altijd wel. Dat elastiek om mijn enkel krijg ik niet zomaar los. Misschien zit het vast met een knoop die bruut doorgehakt moet worden, misschien moet ik me met heel veel kracht lostrekken of misschien moet ik me er met een speciale beweging van losknopen. Het kan ook zij dat ik naar het andere eind moet gaan van dat elastiek en daar de boel los moet knopen of hakken of wurmen.
Ik weet het niet.

Natuurlijk draag ik mijn verleden met me mee, maar dat wil niet zeggen dat 'vroeger' en 'nu' altijd samen zullen vallen. Ik poep niet meer in mijn luier, ik speel niet meer in de zandbak, ik heb allang leren lezen en schrijven. Allemaal dingen die ooit heel belangrijk en actueel waren voor mij en allemaal dingen waar niemand me nog op aanspreekt. Hoe vaak vragen mensen van boven de veertig aan elkaar: "Heb jij vandaag al in je luier gepoept?"

Het is heel makkelijk om te vinden dat ik me er niks van aan moet trekken. Andere mensen zitten niet in mijn hoofd. Dat klopt, maar ze wijzen me soms wel op alles wat achter me ligt. Eén onbeholpen opmerking kan wat dat betreft al heel veel doen. Een aantal onbeholpen opmerkingen zorgen ervoor dat ik blijf steken en me afvraag of er eigenlijk wel een manier bestaat om de goegemeente te laten begrijpen dat mijn leven geen spelletje is. Vooral geen spelletje waar anderen op goed geluk een draai aan mogen geven.

Daarom zit ik hier ergens op een dood punt, vooral op te passen dat ik niet terug richting 'af' ga. Eerlijk gezegd ben ik een beetje kwijt waar 'af' is want in de afgelopen vier jaar zijn er net te veel mensen geweest die hun draai aan mijn wezen hebben gegeven. Ik weet niet eens meer of het komt door 'trans'-zijn of dat het komt door vrouw-zijn, of gewoon doordat ik eindelijk niet meer doe alsof, maar ik ben mijn richting een beetje kwijt.

Vanmorgen vroeg was het zelfs zo sterk dat ik bijna met heimwee terugdacht aan de tijd dat het meisje wat ik ben, nog diep binnenin me verstopt zat. Ik voelde weer even de bittere romantiek die ik als transkind beleefde toen ik ooit stiekem in een gevonden jurkje onder mijn dekentjes lag te dagdromen van echt-meisje-zijn.

Misschien moest ik wel even terug daarheen. Even ophalen hoe het ook weer ooit begon; Even terug naar de poepluiers, de zandbak en opnieuw leren lezen.
Misschien is dat het: Opnieuw opgroeien.

Want als je nooit een meisje bent geweest, kun je niet zomaar een vrouw worden.

Luister!

Volgens mij bestaat, of bestond, er een blad wat Luister! heet.
Zelf heb ik het nooit gelezen, maar ik begrijp dat er van alles in stond over muziek en apparatuur om thuis naar muziek te luisteren.

In een grijs verleden heb ik wel vaak dat soort bladen gekocht en gelezen. Ik kende alle termen die gebruikt werden om het karakter van de apparatuur te beschrijven. Ik leek wel een expert.
Eerlijk gezegd heeft het nog lang geduurd eer ik al die termen en begrippen een beetje kon plaatsen.

Zelf ben ik meer dan eens apparatuur tegengekomen die ik echt geweldig vond klinken. Bijvoorbeeld de Infinity Reference two luidsprekers. Dat was een paar boxen wat eruitzag als een stel kromgetrokken kastdeuren. Zo groot, hout en gebogen, maar wat me vooral bijstaat is de verrassing toen ik zag dat niet Pierre Courbois zelf zat te drummen in de luisterruimte, maar dat het geluid dus puur uit die immense panelen kwam.
Vraag me niet wat die boxen kostten. Het was in elk geval een bedrag wat ik nooit zou kunnen betalen.

Of de reden waarom ik destijds nog lang gewacht heb met de aanschaf van een CD speler. Die reden heet Linn Sondek LP12. Een platendraaier uit Schotland. Ik kon hem ooit vergelijken met een NAD cd speler, toch geen goedkope rommel, maar de analoge platenspeler klonk echt heel veel beter. Sindsdien hoop ik stilletjes er ooit nog eens voor een mazzelprijsje tegenaan te lopen. Ik zie de Linn Sondek LP 12 weleens op marktplaats opduiken, maar nooit voor minder dan 2500 euro. Inderdaad: Duur!
Dus voorlopig houd ik mijn ouwe trouwe Denon. Die is al bijna dertig jaar oud, maar draait zijn rondjes nog zonder problemen. En in 1985 kostte het ding me een rib uit mijn lijf, maar toch maar een fractie van wat een Linn zou moeten kosten.

Ik ben een paar keer geschrokken van Willy DeVille. Hij heeft twee keer pardoes vlak voor me gestaan. Eén keer in real life en een jaar of wat daarvoor virtueel in een luisterruimte van zo'n hele dure HiFi zaak. Die verkoper daar was zo diep onder de indruk van zijn demo-set dat ik daar abb-so-luut naar moest luisteren. Hij had een CD van Willy DeVille, want die was supergoed opgenomen.
Het klonk echt geweldig. Levensecht, zeg maar. Ik heb die CD van Willy DeVille nog dezelfde dag gekocht en vijftien jaar later vond ik het type versterker wat toen in die luisterruimte stond, voor een schappelijke prijs op marktplaats. Die staat nu dus in mijn kast.

Natuurlijk heb ik ook boxen. Niet het maatje kastdeur, gelukkig niet. Eerlijk gezegd vind ik zulke grote boxen in huis niet erg mooi. De boxjes die ik nu heb vind ik wel erg mooi. Om te zien, maar zeker ook om te horen. Ik heb heel lang gezocht naar boxen waar ik mee zou kunnen leven en deze kwam ik heel onverwacht tegen. Het was liefde op het eerste gehoor. Ze zijn alweer hard op weg om museumstukken te worden, maar dat ben ik ook.

Digitaal doe ik ook. Best veel, eigenlijk. Nog geen Blu-ray. Wel alles wat daarvoor kwam. De radio ontvang ik digitaal en ik draai een heleboel muziek via de computer.
Sinds niet zo lang heb ik eindelijk een CD speler waar ik helemaal blij mee ben. Die draait ook super audio, dat is een hele andere techniek dan gewone cd's en eerlijk gezegd is deze speler blijkbaar zo goed, dat het klankverschil tussen de één en de ander te klein is om een punt van te maken.
Maar die ene cd van Willy DeVille klinkt nu echt anders dan ooit. Pas sinds ik deze speler heb, hoor ik het plezier waarmee deze opnamen gemaakt zijn. Ik hóór de pretlichtjes in de ogen van Willy DeVille en ik hóór de grijns op het gezicht van Mark Knopfler.

En daar gaat het mij om. Natuurlijk vind ik het fijn als ik geen nare vervorming of vervelende kleuring hoor.
Het is ook prachtig om allerlei piepkleine details te mogen horen, maar het allerfijnste is toch om hartstikke mee te kunnen leven met wat de artiest bedoelt.

Wonderlijk genoeg is daar lang niet altijd een hele dure stapel apparaten voor nodig. Soms luister ik naar iets op internet via m'n laptopje en dan kan ik helemaal wegsmelten, of soms  als ik moeilijk in slaap kom ga ik nog even radio luisteren via mijn telefoon. Daarbij heb ik weleens huilend onder de dekens gelegen; Zo Mooi!

Ik heb er weleens over gedacht om die onhandige hoop apparaten weg te doen en daarvoor in de plaats iets aan te schaffen wat makkelijk te verstoppen is en de boekenkast of achter het gordijn. Mijn huis is niet zo groot en de ruimte die vrijkomt maakt echt veel uit. Maar iedere keer weer, als ik weer eens iets prachtigs  gehoord heb via m'n laptop of mijn foon wat ik heel nieuwsgierig nog eens beluister via die dikke installatie, vind ik het geluid weer mooi genoeg om m'n halve kamer eraan op te offeren.

Volgens mij ben ik gewoon verslaafd.
 Da's best erg, eigenlijk.

Geendag

Op de kalender staan de dagen in rijtjes van zeven. Het is een patroon en daar zijn we op ingesteld.
Soms klopt de kalender niet, dan vervalt er een dag en die wordt vervangen door 'Geendag'.
Vandaag was het voor mij weer eens prijs.

Op Geendag is er helemaal niks gaande en eigenlijk alles tegelijk. Het niks is de fysieke wereld. Ik heb vandaag, zover ik me kan herinneren, niks gedaan. Niet eens zitten luieren, gewoon: Niks.

Vanbinnen gebeurde alles tegelijk. Alles wat tegenwoordig een rol speelt in mijn leven is vandaag in mijn hoofd aan bod geweest, het grootste deel van de tijd luid door elkaar heen kakelend. Het was te druk om er blij of verdrietig van te worden en boos zijn kan niet op Geendag.

Verder valt er eigenlijk niks te vertellen over Geendag. Dat is misschien wel het meest wonderlijke van Geendag: Er valt niks over te vertellen, maar toch vliegt de tijd.
Gelukkig zit deze Geendag er op. Straks lekker slapen en morgen is het hopelijk Zondag.

Als het morgen zondag is, ga ik plannen want mijn arm is niet meer gebroken. Mijn arm is herstellend en dat is heel anders, dat betekent dat ik weer dingen kan gaan doen en die dingen moet ik plannen, want in een georganiseerd leven komt Geendag niet zo erg vaak voor.

In een georganiseerd leven kun je wel een arm breken, maar dat is een ander verhaal. Misschien vertel ik daar een andere keer over.

Dag !

Vrijheid

Het woord wat boven deze blog staat, lijkt tegenwoordig ongeveer evenveel waard als een voordeelverpakking pleepapier van de LIDL.
Ik ga niet uitleggen waarom ik dat beweer; ik wil ook weleens ergens mijn billen mee afvegen.

Vrijheid is volgens mij de plicht om verantwoordelijkheid te dragen voor je eigen doen en laten en de gevolgen daarvan. Ik neem zelf de vrijheid om hier niet over in discussie te gaan.

Maar afgezien daarvan. Ik wil graag een vrij mens zijn en ik besef heel goed dat ik dat niet kan zijn zonder samen te bestaan met andere mensen. Als ik die voorwaarde weglaat, verval ik in eenzaamheid of dictatuur.
Voor het één vind ik mezelf te aardig en voor het ander vinden de mensen die mij kennen me te aardig.

Het is niet mijn bedoeling om hier een beetje zwaar op de hand te gaan zitten zijn. Gedachten over vrijheid vallen niet uit de lucht. De laatste jaren is er in het land waar ik woon veel gepraat over vrijheid, daardoor heb ik er best vaak over nagedacht.
Diep in mij sluimert nu het gevoel dat ik in de afgelopen achtenveertig jaar mensen op afstand heb gehouden omdat ik niet de moed had om tegen iedereen te zeggen dat ze ongelijk hadden. Ik zat gevangen in een beeld wat niet klopte.
Ik was niet vrij want ik moest verantwoordelijkheden dragen die ik niet begreep, die ik me niet eigen kon maken.

Nu is dat anders, maar ik merk dat achtenveertig jaar mensenschuwheid diepe sporen in de ziel trekt. Ik voel me nog altijd heel onhandig in de omgang met anderen. Ook wel schuldig omdat ik zo lang niemand heb verteld wat er onder mijn oppervlakte leefde.

Ik voel me ook wel ongemakkelijk omdat niemand van mij lijkt te verwachten dat ik me anders opstel dan 'vroeger'. Niemand, behalve ik zelf.

Of moet ik er nog steeds aan wennen dat ik vrij ben om zelf te bepalen hoe ik me met andere mensen verhoud ?

Geslachtsrol

Een geslachtsrol is niet een kunstje, zoals een koprol. Het is ook niet iets wat je kunt eten, zoals een smulrol.
Het is hoe je bent en wat je doet; mannetje of vrouwtje (of juist niet het één of het ander)

Voor mij was het een levenlang een kwelling, want leven in het verkeerde lichaam is in feite geen van allen.
Het één kon ik niet en het ander durfde ik niet (het derde wilde ik niet).
Nu heb ik de knoop doorgehakt. Gelukkig.
Maar het is eigenlijk wel gek, want ook al weet ik nu heel goed dat 'het' eindelijk helemaal klopt, ik moet nog steeds vreselijk wennen.
Dat ik niet meer hoef proberen te zijn wat ik niet kon zijn is heerlijk. Er zijn nog wel momenten dat ik even terug dreig te vallen in die oude geslachtsrol, maar dat is dan een reactie op omstandigheden waar ik me niet prettig bij voel. Bijvoorbeeld niet zo lang geleden toen een aangeschoten meneer heel erg intieme vragen aan het stellen was en ook nog handmatig begon te onderzoeken of alles aan mij wel echt was.....

Sommige mannen menen dat ze daar het recht toe hebben.

Vroeger dacht ik dat zulk gedrag kwam doordat mannen eigenlijk geen raad weten met hun eigen mannelijkheid. De sociale druk en de hormonen en .. nouja, gewoon.. 'Man' zijn is iets wat sterker is dan hemzelf. Het is niet voor niks dat een uitgesproken mannenbolwerk als de katholieke kerk eindeloos blijft herhalen dat de geest sterk is, maar het vlees zwak.

Zo zag ik dat altijd in de eindeloze jaren waarin ik druk doende was zoveel mogelijk te voldoen aan het beeld wat ik van een man had.
Dat wonderlijke experiment heeft me één ding geleerd: Als je maar lang genoeg iets probeert te zijn wat je niet kunt zijn, wil je op het laatst alleen maar dood. Zo lang heb ik het net niet volgehouden.

Wat betreft Vrouw Zijn, heb ik tegenwoordig het gevoel dat ik voor mijn theorie geslaagd ben, maar nog zo'n beetje de hele praktijkopleiding te gaan heb. Ik hoor best vaak beweren dat er hoegenaamd geen verschil is tussen mannen en vrouwen. Die beweringen worden onderbouwd met opmerkingen als "Er zijn ook vrouwen die van voetbal houden, hoor!"

Waarom worden vrouwen die niet van voetbal houden dan nooit uitgescholden voor 'HooMoo!' ?

(echte mannen vinden dit vast een typisch staaltje vrouwenlogica. Ik bedoel maar.. )

Ik vind het niet erg om rolbevestigend vrouw te zijn. Wat dat betreft is een gebroken arm een fraai hulpmiddel. Daardoor is het op dit moment voor mij onmogelijk om precies uit te dragen hoe ik me werkelijk voel. In mijn gewone doen vond ik dat heel moeilijk, maar ik kreeg in elk geval nog regelmatig complimenten over mijn uiterlijk.
De afgelopen weken waren het tegendeel, met als dieptepunt de dag waarop ik 'meneer' werd genoemd.

En natuurlijk was het een man die dat zei.

Gelukkig is mijn arm aan het genezen en het voorjaar komt er aan. Als het goed is kan ik op 'rokjesdag' de truukendoos weer volop gebruiken.

Laat de mannen maar lekker naar me staren.
Rokjesdag is voor mij een tentamen en ik wil minstens een negen halen!

You Bet!

Kwetsbaar

Een paar weken geleden schrok ik van een reactie die ik kreeg op mijn blog. Sindsdien heb ik me meer dan eens afgevraagd of het misschien beter zou zijn hiermee te stoppen. Misschien het hele blog van het internet af gooien, of alles wat te persoonlijk is ertussenuit halen, of gewoon opnieuw beginnen.

Nu ben ik me ervan bewust dat het allemaal te maken heeft met veiligheid. Hoe kwetsbaar stel ik me op als ik eerlijk vertel wat mij beweegt en waar ik moeite mee heb, hoeveel verdriet en onmacht ik soms voel. Maar ook hoe blij ik kan zijn met bijna niks en hoe verbaasd ik kan zijn over mijn eigen leven?

In de afgelopen weken ben ik gaan letten op 'kwetsbaarheid'. Mijn eigen kwetsbaarheid, met name fysiek, was natuurlijk zeer actueel. Een gebroken arm kan erg leerzaam zijn in dat opzicht.
Ik heb hele verschillende, hele wonderlijke, manieren gezien waarop anderen zich kwetsbaar tonen.

De anderen waar ik nu aan denk, zijn niet de eerste de beste. Integendeel. Ik denk nu met name aan mensen die beroemd zijn of die aan de top staan in hun vakgebied.

Wat ik bij deze mensen vooral zie, is dat ze niet bang zijn voor tegenslag. Ik zie dat ze niet bang zijn om gezien te worden. Ze worden vaak gezien als heel sterk en dapper. Zelf zien ze dat helemaal niet zo. Ze worden vooral gedreven door een zeker soort nieuwsgierigheid.
Ik verbaas me er eigenlijk over hoe makkelijk het kan zijn om plezier in het leven te hebben.

Als ik eenmaal weet wat het betekent om een gebroken arm te hebben, houd ik op met huilen. Ik vreet een pijnstiller en ik ga de deur uit om wat leuks te beleven. Tegen de tijd dat de pijnstiller is uitgewerkt en alle anderen dronken beginnen te worden, ga ik gewoon weer naar huis. Na een beetje gekerm en nog een pijnstiller kruip ik moe maar voldaan in bed.
De volgende ochtend stel ik vast dat de mensen die het meest opvallen niet degenen zijn die het meest drukte en lawaai maken, maar dat degenen die het meest zichzelf zijn uiteindelijk de boventoon voeren.

Ik heb lang genoeg geprobeerd een druktemaker te zijn maar dat ligt me niet. De grijze massa is niet mijn natuurlijke biotoop.
Eigenlijk heb ik geen keus. Mijn blog hoort er gewoon bij.

Censuur?

Ik kom er toch op terug. Die ene niet zo leuke reactie op een eerder blog zegt eigenlijk meer over die ander dan over mij. Die ander heeft heel veel meer bronnen om van alles over mij te weten te komen dan alleen dit blogje, niet in de laatste plaats ikzelf (Hoe moeilijk kan het zijn om gewoon face to face te vragen wat ik nou eigenlijk had willen zeggen met m'n blog?).

Ik weet dat ze geregeld contact hebben met mensen die mij behoorlijk goed kennen.

En dan velt men een oordeel op grond van één lullig, misbegrepen blogpostje ?

Dat is bijna net zo sneu als stoppen met bloggen omdat één mens op de hele (digitale) wereld nogal rottig op mijn blog reageert.

Dus ik ga toch maar door, denk ik. Ik kan het niet laten.
Ik ben trouwens ook veel te nieuwsgierig naar het verdere verloop van de dagelijkse dingen die ik hier zoal beschrijf.

Had ik al verteld dat ik een gebroken arm heb ?

Daarom is dit een kort blogje.
Typen met alleen links schiet niet op en mijn rechterarm doet best wel pijn.

Au!

Blogstopt

Zo'n blog kan best leuk zijn, maar misschien is een papieren dagboek toch handiger. Uiteindelijk schrijf ik best vaak direct vanuit mijn gevoel; rauw en ongecensureerd. Vaak zijn het gedachten en ideeën die-achteraf gezien- erg privé zijn.
Dat moet niet op internet. Mensen die mijn gezichtsuitdrukking er niet bij zien, weten niet altijd op welke toon ik de dingen had willen zeggen en dat leidt tot misverstanden, misvattingen en miskleunen.

Misschien is bloggen zoals ik het hier doe best dom.
Misschien moet ik er gewoon mee stoppen.

Het kost ook veel te veel tijd. Ik heb wel wat beters te doen.

Houdoe!

Werken !!

In deze blog had ik beschreven hoe fijn ik het vind dat ik heb mogen solliciteren op een hele spannende baan.
Blijkbaar was deze blog in eerste instantie te lang want soms kregen mensen de indruk dat ik niet zou willen werken.
Eigenlijk ging deze blog erover dat ik in het verleden steeds heel erg over mijn eigen grenzen ben gegaan.

Ik beschreef hoe ik me daaronder gevoeld heb en pas op het allerlaatst gaf ik aan dat ik nu tot mijn eigen verbazing vast kan stellen dat ik die angst en dat onzekere gevoel ontgroeid ben. Ik merk dat ik nu heel bewust en gericht af kan wegen waarom ik een bepaalde baan zou willen hebben. Dat was voorheen heel anders. De gevolgen zijn best zwaar geweest en ik was stilletjes toch bang dat alles zich zou herhalen.

Ik voel me blij en opgelucht en als ik nu denk aan 'werk', zie ik het niet op voorhand als iets wat vervelend en zwaar of zelfs gevaarlijk is.

De baan waar ik op heb gesolliciteerd beschouw ik als volgt:

Het zal helemaal geen 'moeilijk werk' zijn, ik zie er een dankbare levensinvulling in.
Een uitdaging met allerlei voordelen.
Een platvorm om mezelf van de nodige twijfels te ontdoen.

Kortom: Ik ga ervoor.

Ik wil gaan Werken !!!!

Bewijs

Eén van de dingen die ik heel graag af wil leren, is anderen te vertellen hoe ze moeten leven.
Dat is verrekte moeilijk, want ik kom uit een cultuur waar het heel gewoon is om anderen te vertellen hoe hullie moeten doen wat je zelf niet kan.
Die gewoonte heerst in alle hoeken en gaten van de Nederlandse cultuur en men doet er volgens mij alles aan om die cultuur in stand te houden.
Misschien doen we dat omdat je je eigen instincten en driften niet in de hand kunt houden, maar die van een ander wel. Die dwangmiddelen zijn heel veelzijdig, soms heel nadrukkelijk en andere keren heel subtiel.

Een blog schrijven met de wetenschap dat je dingen beweert die misschien weleens reacties uit kunnen lokken is er één van. En ik ken er nog wel een paar.

Die wil ik dus niet gebruiken, al vind ik het wel prettig om ze te kennen, want dan weet ik tenminste waar ik op moet letten wanneer ik die middelen niet wil gebruiken.

Misschien ben ik daarom wel psychologie gaan studeren?

Maar aan de andere kant ben ik me er sinds kort heel sterk bewust van aan het worden dat ik eigenlijk al heel mijn leven een grondige afkeer heb van mensen die 'het' allemaal beter weten en ik weet nu ook dat ik nog een grotere afkeer heb van mensen die daar als makke schapen achteraan sjokken.

Ik maak me er niet boos (meer) om, hoor. Maar ik sta soms wel versteld. Neem nou vandaag...
We hebben een crisis (zeggen 'ze') en daardoor kunnen we geen geld meer uitgeven aan leuke dingen (zeggen 'ze') en er zijn enorm veel mensen die thuiszitten zonder werk, die niets te doen hebben, die graag zouden willen werken.....

En dan hoor ik opeens op de Radio dat er ergens in Nederland een helikopter gebruikt wordt om een laagje sneeuw van een schaatsbaan af te blazen??????

Zelfs zonder crisis is dat kunstje met die helikopter al decadent in de perverse zin des woords.

Aan de andere kant stelt dat mij heel erg gerust. Mijn leven is eigenlijk ook erg decadent.
Sommige mensen zullen het ook behoorlijk pervers vinden.
Dat mag.

Maar volgens mij is dat de bedoeling. Ik ontkom er niet aan. Als het anders gaat is het niet meer ik.
Net als een rivier. Zodra die niet meer naar zee stroomt, is het geen rivier meer.

Diep in mijn hart heb ik het altijd geweten. Voor mij is het heel normaal om raar te zijn. Ik ben gewoon een wonder. Dat is ook heel vaak tegen me gezegd en de toon waarop was meestal niet erg kalm.
Ze waren boos, verdrietig, wanhopig, kwaad of op een andere manier gefrustreerd.
Ik heb me weleens ongemakkelijk gevoeld bij zoveel ophef rond mijn persoon, een heel enkele keer zelfs wel beschaamd, maar niet om mezelf, altijd om de gênante vertoning die de anderen ervan maakten.

Nu ben ik eindelijk zover dat ik het plezierige van mijn tegendraadsheid durf te erkennen. Degenen die daar moeite mee hebben vind ik eerlijk gezegd best zielig. Arme mensjes die zichzelf geen fijn leven aan kunnen meten en dat vooral in stand houden door iemand als mij daar de schuld van te geven.

Ik geloof dat deze mensen degenen zijn die menen dat 'maar liefst vijftig' tinten grijs meer kleur aan je leven geeft dan 'slechts drie' basiskleuren.

Als je je afvraagt of ik dit allemaal kan bewijzen, zeg ik : "Nee, natuurlijk niet. Ik heb wel wat beters te doen"

Doe 't lekker zelf. Da's veel leuker.

Onderwerp

Heel vaak weet ik precies waar ik over zal gaan bloggen. Heel vaak bedenk ik dan ook al in grote lijnen hoe ik mijn verhaaltje zal vertellen en bijna net zo vaak ben ik het dan helemaal kwijt eer ik het op begin te schrijven.
Vanmorgen was het weer zover. Ik weet nu echt niet meer wat ik had bedacht terwijl ik onder de douche stond. Het hele idee is via het putje weggespoeld. Ik kan er echt helemaal niets meer van terugvinden. Het enige wat ik nog heb is de gedachte die in me opkwam terwijl ik me af aan het drogen was.
"Misschien moet ik nu maar vertellen over de ideetjes die ik kwijt ben".

Dat doe ik dus dan maar bij deze.
Dit blogje gaat in wezen niet over wat er staat, maar het gaat over alles wat ik nog nooit heb opgeschreven en over alles wat ik nooit op zal schrijven, maar waar ik weleens aan gedacht heb om op te schrijven. Ook alles wat niet tussen de regels staat hoort bij het onderwerp Kijk maar goed. Wat je leest is nu niet aan de orde.

Nou word ik zelf toch wel erg benieuwd. Zou ik nog kunnen achterhalen wat ik hier had willen schrijven?
Veel van mijn ideeën vond ik zelf namelijk erg leuk en interessant. ook wel verrassend wat ik zoal kon bedenken. Volgens mij heb ik talent voor het verzinnen van verhaaltjes. Als ik nou ook nog leer om de dingen wat beter te onthouden, wordt het nog weleens wat met mij.

Hoop ik.....

En anders maar niet. ik verzin wel wat.

Denk ik....

Laat ik het voortaan maar opschrijven.

Lijkt me...

Wat ook weer??  

Losmaken

Verder gaan is afscheid nemen. Ik weet dat inmiddels heel goed maar dat maakt het niet gemakkelijker.
Mijn leven gaat verder en daar ben ik heel blij mee. in de afgelopen jaren heb ik veel gedaan en bereikt, maar dat was vooral hard werken om te zorgen dat ik niet terug zou vallen of helemaal stil zou vallen.

Of zelfs dood zou vallen.....

Maar nu ga ik verder, durf ik verder en kan ik verder.
En ik heb het daar druk mee.

Om te zorgen dat de dingen me niet boven het hoofd groeien, moet ik gaan kiezen, gaan snoeien in de dingen  waar ik mijn tijd aan besteed.
Dat betekent wikken en wegen. Dat betekent loslaten.

Sommige dingen begin je met een reden, of zelfs meerdere redenen. Vaak merk je dat in de loop van de tijd die redenen wegvallen om wat voor reden dan ook en dan komen er andere redenen voor in de plaats die ervoor zorgen dat je door wil gaan met wat je doet.

Ik koos ooit voor het Alzheimercafé met wel drie redenen. Alle drie die redenen zijn vervaagd, opgelost.
Verdwenen.

In plaats daarvan ben ik steeds meer plezier gaan beleven aan die maandelijkse avond met die mensen die heel sterk samen iets delen.
Het is eigenlijk een heel wonderlijke bijeenkomst. Ik vind het eigenlijk heel gewoon om iedere keer weer mee te maken, maar als ik er goed over nadenk, is het eigenlijk heel bijzonder en ik ben dan ook erg blij dat ik er iedere keer weer bij mag zijn.

Maar mijn leven gaat verder, er roept een andere horizon. Ik ben ongedurig en ik moet kiezen.
Het is zo vreselijk moeilijk. Eigenlijk wil ik niet kiezen, want ik wil niet loslaten, niet iets waar ik zo enorm van geniet.

Ik heb zitten passen en meten, zitten tobben en zelfs gehuild. Er is zoveel waar ik van wil genieten en veel te weinig tijd om overal van te kunnen genieten.

De redenen waarom ik ruim drie jaar geleden bij het Alzheimercafé ging werken zijn niet meer aan de orde. Laat ik dat dan maar als reden nemen om de knoop door te hakken.

Ik maak me los van heel veel genoeglijke uren. Alles wat ik geleerd heb in die tijd draag ik mee en ik weet dat het me een beter mens maakt.
Ik zal me nooit los maken van de herinneringen, ook niet van de liefde voor de mensen die ik daar heb ontmoet.

Bedankt en het ga ons goed!

Hobby

Voor degenen die het nog niet wisten:
ik 'heb iets' met muziek en geluid.
Het begon ooit ergens, volgens mij als kind toen ik nog vreselijk nieuwsgierig en handvaardig was.
In die tijd knutselde ik van alles in elkaar. Volgens mij zat ik, zeker in de winter, hele dagen te knippen en te plakken dat het een lieve lust was. Ik las ook veel en veel verschillende dingen.
Misschien had ik zeer geleerd kunnen worden in één of andere tak van natuurkunde als het fenomeen 'school' mij niet als kind zo vreselijk tegen had gestaan. Ik mocht daar namelijk niks leren. Dat had de meester beslist. Het schijnt dat de kwal een behoorlijk zwaar sterfbed heeft gehad.

Gerechtigheid!!

Maar daar ging het niet over.
Ik knutselde dus. Van alles. Bijvoorbeeld een platenspeler. Gewoon omdat ik wilde weten of het echt zo simpel was om muziek uit een grammofoonplaatje te halen. Met zes kinderen in huis heb je weleens een singletje dubbel, of drie- of vier- of achtdubbel, dus maak je geen zorgen, ik heb géén collectorsitems verruïneerd.

Mijn platendraaiertje werkte, op het motortje na, helemaal niet elektrisch  Er zat een hoorn op van papier en de naald was een gewone speld uit moeders naaidoos.
Het leek me ook wel boeiend om geluid te versterken. Het gedoe met transistortjes was voor mij veel te ingewikkeld, maar een luidspreker ... mwah ....
Een doosje, een magneetje, een stukje karton, een velletje papier en een stuk koperdraad. Meer had ik niet nodig voor mijn zelfgemaakte luidspreker. Hij deed het nog ook!

De transistors enzo heb ik wel bekeken, maar ik ben er nooit erg diep op ingegaan. Elektronen boeien me niet zo. Ik ben blijven steken bij bewegende lucht. Liefst in de vorm van muziek.
Dat werd mijn grootste hobby: Muziek luisteren, liefst samen met anderen die ook heel erg kunnen genieten van muziek die ik ook goed te pruimen vind..

Zelf muziek maken zat er bij mij nooit in. Ik weet dat iedereen dat in principe kan leren, maar ik heb nooit geleerd om te leren. Dat mocht niet van de meester. Dat zijn ziel voor eeuwig.... grrrrr!

Ik ben per ongeluk de kant op gerold waar ik mensen die wel geleerd hebben voor het edele vak van Muzikant, Musicus of Musicienne, mag assisteren, helpen, ondersteunen of gewoon op de zenuwen werken.
Met name middels knopjes bedienen.

Mijn hobby werd mijn beroep. ik ben jarenlang een veredelde luisteraar geweest en in plaats van te oordelen over wat ik hoorde, moest ik er zelf het beste van zien te maken.
Het viel nooit mee. Ik ben namelijk niet snel tevreden.

Toch zijn er momenten geweest dat ik heel blij en tevreden heb staan luisteren. Een paar keer zelfs zo intens, dat ik helemaal vergat dat ik aan het werk was.
Muziek kan zo Prachtig zijn!

Eén keer in al die jaren was ik overdonderd door een apparaat.
Een mengtafel die luistert naar de naam Midas.
De XL3

Die was al legendarisch voordat ik er zelfs maar een plaatje van had gezien.
Ik schrok vooral van de hoeveelheid knopjes (we praten over lang geleden. Vorige eeuw, zeg maar)
Destijds was ik wel een beetje bang van zoooooooveel knoppen op één mengtafel.
Daar kon je echt heel veel mee verprutsen, dacht ik stilletjes.

Dus ik begon maar met de knopjes te bedienen die ik in elk geval begreep en al die andere zou ik later wel voorzichtig gaan proberen.

Al doende toog ik aan het werk volgens de regelen der kunst. Het enige wat ik niet deed was soundchecken.  Dat hadden Herman Brood & his Wild Romance namelijk al in 1980 gedaan, dat was nergens meer voor nodig (ik heb het nu over de '90-s).

Ik had dus een soort-van-basisinstelling gemaakt, heel aandachtig alle knopjes bestudeerd zodat ik een idee had waar ik waarschijnlijk/hopelijk als eerste aan zou moeten draaien. Verder kon ik weinig anders doen dan hard zweten en mezelf groot houden. Ik bedoel; als je geluid doet voor Herman Brood & his Wild Romance laat je je de pis niet lauw maken door één of andere mengtafel. Al helemaal niet door eentje die ongeveer net zo veel kost als een starterswoning.
Midas XL3... tsssssss .......

*kreun*

Maar goed. De jongens komen op, Herman doet iets waardoor de band loos gaat en ik .........

Sta met een mond vol tanden......

Wat een sound!!!!

Gewoon alle schuiven op min zes, want dan kun je nog kiezen: Harder of zachter.
Maar dat hoefde niet.
Rock'n'roll zoals Herman Brood & his Wild Romance het sinds 1980 geprobeerd hadden. Niks meer en niks minder, compleet, helder en vet uit de boxen.
Ik had het gevoel dat ik nooit zou leren mixen want het klonk eindelijk helemaal fan- fakkin-tasties, maar het was niet ik, het was die fakkin mengtafel die deze sound neerzette....
Fak!!

En dat gevoel, jongens en meisjes, had ik eerder deze week weer zo'n beetje.
Ik heb mezelf namelijk op een nieuwe cd/sacd/dvd speler getrakteerd.
Bruin kon het lijen en op marktplaats vind je nog weleens wat leuks.

Wat kan muziek toch prachtig zijn!

En wat kwam ik heerlijk thuis in mijn oude hobby!

En nu weet ik dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Laat mij asjeblief weer mensen die geleerd hebben voor het edele vak van Muzikant, Musicus of Musicienne, assisteren, helpen, ondersteunen of gewoon op de zenuwen werken.

Als ik maar tijd overhou voor mijn studie.