Verhaaltjes uit de Lege Doos

De titel is een variatie op "Liedjes uit de oude doos".
Het zit namelijk zo: Ik heb reuze veel zin om te schrijven, maar helemaal geen inspiratie. Geen idee waar ik me nu eens druk over kan maken.

Ik dacht eerst nog om iets te gaan zeuren over de Goddeloosheid van de Grote Religies, maar zou dat helpen?
Zouden perverse vieze mensjes dan ophouden met naar doen tegen andere mensjes omdat die perverse vieze mensjes bijna voortdurend aan sex lopen te denken, zonder te snappen dat daar in beginsel weinig mis mee is?

Misschien zou ik me er hardop zorgen over kunnen maken dat het kennelijk steeds meer en vaker dat 'geloof' als excuus gebruikt wordt voor misdadig gedrag?
Of dat misdaad Het Nieuwe Geloof is (dan heet het 'economie')?

Het helpt niks, denk ik. De wereld draait gewoon door, en door, en door, en door, en door.....

Dus ik weet niks te zeggen, vandaag. Geen achterstallige kerstgedachten, geen eindejaars overpeinzingen.
Er valt natuurlijk een hoop te peinzen en te overwegen.
Bijvoorbeeld over het voordeel van kapotte luidsprekers: Ik luister nu naar de computer via een koptelefoon; dan kan het volume op standje levensgevaarlijk zonder dat de buren daar last van hebben.

Tot op zeker hoogte...
Ik wil namelijk ook wel eens meezingen:

"You know that I can use somebody,
Someone like you...


Ooooh-ooo-oooooooooooooh,  Oooooooo-ooohhh!!!!!!!"

(ik zing toch niet vals, hoop ik?)


Maar verder... Stilte voor de storm, misschien? Want volgende week zit ik niet meer in de lappenmand, heb ik besloten.
Allerlei wilde, groot, groter, grootse plannen die nu nog sudderen en straks moeten worden uitgevoerd.

Nee, ik ga nog niks verklappen, want dan moet iedereen zich er weer mee gaan bemoeien en dat ken ik nou wel, hoor. Al die goede stuurlui op de wal. Waar je ook heen vaart, ze zijn overal. Van die betweters met de handen in de zakken, sjachrijnige kop erop en maar vertellen hoe een ander het zijne of het hare moet doen.

En als je dan zegt dat ze het zelf maar es moeten doen, als ze toch zo goed weten hoe het moet...
Dan zijn die droogwatermatrozen opeens niet thuis. Dan ben je opeens een zeikwijf met een grote bek, dan zou je vastgeketend moeten worden aan het aanrecht en weet ik wat niet meer....

Laat mij maar lekker aantoddelen met natte voeten en alles erop en eraan, mij krijgen ze niet gek!
Ik ga straks nog even afwassen, pianolessen, gitaarplingen, poes plagen, buitenspelen, lekker eten en vanaaf op tijd naar bed.

En de buren mogen blij zijn dat ik krap bij kas zit, want ik ben echt van plan een basgitaar te kopen - met een vette versterker derbij.

Let's Rock !!!!!!!

En opeens was het Kerstmis

Wat doe ik dit jaar met kerstmis?
Dat is niet de goeie vraag.
Het moet zijn: "Wat doe jij dit jaar met Kerstmis?"

Dat is me de afgelopen tijd best vaak gevraagd en mijn antwoord was dat ik het niet wist.
Kerstmis vieren zit namelijk niet echt in mijn systeem.

Het zijn van die dagen waarop iemand als ik gespannen wacht tot het voorbij is, mezelf ondertussen afvragend wat de mores is van kerst, vooral Eerste Kerstdag schijnt gevaarlijk te zijn. Voor je het weet ga je een grens over.
Aan de ene kant je is er eigen geweten en aan de andere kant zo ongeveer het oordeel van de hele rest van de mensheid.

We vinden allemaal 'iets' van kerst: wat kan en wat mag op deze dagen, maar ook wat je durft.

De meeste mensen die ik ken delen kennelijk het gevoel dat Kerst iets is wat je, al dan niet wanhopig, uit moet zitten.
Eigenlijk ken ik heel weinig mensen die een Kerstgevoel, of gevoel voor kerst, bezitten. Mijn moeder heeft een kerstgevoel, dus daarvan heb ik van huis uit wel iets meegekregen.

Ik heb heel veel jaren heel hard gewerkt om er vanaf te komen,van dat kerstgevoel. Ik heb er veel over nagedacht; gemediteerd zelfs. Het is meer dan eens voorgekomen dat ik kerstavond heb laten verdrinken in alcohol. Eén keer heb ik het kerstgevoel ergens in Juli aan de buitenlucht blootgesteld, misschien dat het daardoor op zou drogen ofzo?

Heel veel kerstdagen was ik heel ergens anders, één keer zelfs in de gevangenis, in elk geval vaak op plekken waar je bepaald buiten de tijd en los van de beschaving leeft - noem het Rock'n'roll....

Een paar jaar geleden was mijn voorraad ideeën en mogelijkheden om iets bijzonders van kerst te maken, zolang het maar geen kerst was, helemaal uitgeput. Sindsdien verstop ik me.
De wereld gaat zijn gang maar, ik heb met kerst een sabattical lang weekend. Ik plan niks, denk nergens aan en wil me al helemaal niet overgeven aan de rinkelende, glitterende, knipperende, ingetogen jubelende, opgedirkte Kerstelijkheden.

Dus dit jaar ben ik maar bijtijds begonnen om me niet op Kerstmis voor te bereiden.

Nou, okee.. Een paar dingetjes zijn er zo'n beetje tussendoor geslipt. Een week of wat geleden kocht ik per ongeluk twee dozijn kerstballen en een snoer kerstboomlampjes. De kerstkaarsjes die ik met Sinterklaas kreeg, heb ik vooraan in de kast gezet, vlakbij alle andere kaarsen, want je weet maar nooit hoe donker het wordt, zo tegen Kerst.
Ik heb vorige week de hele stad doorgespit op zoek naar een leuke jurk voor kerst, maar ach, dat mag geen naam hebben....

Goed, ik heb in elk geval zelf geen kerstboom gekocht, dat heeft mijn dochter voor me gedaan. Heel lief van haar, want ik zou niet weten hoe ik die hierheen zou moeten sjouwen in mijn toestand, vlak na die operatie.
Ik heb de kerstboom samen met mijn dochter, twee dagen voor kerstmis, opgezet. Gezellig, hoor...

Ik heb overal kaarsjes neergezet en aangestoken, maar dat pas nadat ik me vandaag helemaal opgetut had met mooie kleertjes, glimmende sieraden, een beetje make-up en een fijn geurtje. Niet overdreven, gewoon voor de sfeer. Lekker tutten, want vandaag is zo'n dag om er als het ware niet te zijn...

Vanmiddag heb ik een lekkere lunch voor mezelf gemaakt en genoten van een kerstconcert op de radio.
Daarna via Internet gezellig gebabbeld met een hoop mensen die ook niks aan kerstmis willen doen en toen heb ik voor mezelf gekookt.
Niks bijzonders, hoor. Gewoon iets wat ik erg lekker vind en niet zo heel vaak voor mezelf kook.

Daarna heb ik een film gekeken. Iets over 'the Grinch' die kerstmis gestolen had. Toen was de dag alweer bijna om. Ik zit nu te bloggen terwijl ik het Weihnachts Oratorium van Bach op heb staan.

Straks nog even kijken of er iemand op FeesBoek is en dan is eerste kerstdag alweer voorbij.

Morgen ga ik bij mijn Moeder op bezoek. Misschien dat ik dan nog iets meekrijg van een soort van Kerstsfeer, want ik laat het zelf vrijwel ongemerkt voorbij gaan.......

Denk ik..

Nouja,

Bijna......

Reïncarnatie

Ik beschouw mezelf niet als spiritueel. Soms denk ik wel na over leven en dood, of er na de dood nog iets is en hoe belangrijk dat is. Het idee is wel aantrekkelijk, zeker zoals het door sommige stromingen wordt voorgespiegeld: Een heleboel rust...

Maar het is nu ook bijna kerst. We zitten nu tussen de winterzonnewende en kerstmis in. Dat geeft me toch wel een bepaald gevoel. Als er al een sterfelijke en een spirituele wereld bestaan, zijn dit van die dagen waarop dat heel aannemelijk is.
Er hangt iets in de lucht, zal ik maar zeggen.

Voor mij is dit een heel bijzondere kerst en een bijzonder oudjaar.

Ik ben niet iemand die het leven probeert te verklaren aan de hand van dingen die niet hier en/of nu gebeuren. Als er een geestenwereld is, zal dat misschien best zo zijn, maar tot nu toe heb ik nooit dingen beleefd of gezien die duidelijk paranormaal te noemen zijn, dus ik hou me daarover op de vlakte...

Toch gebeuren er weleens dingen dit op zijn minst wonderlijk te noemen zijn. Soms mag het 'toeval' heten of 'deja vu'. Of gewoon een bijzonder gevoel, maar vaak is daar een hele simpele verklaring voor.

Neem nou deze dagen: Ik heb de afgelopen jaren een heel ongewoon, indringend proces doorgemaakt en ik ben nog herstellende van de meest ingrijpende gebeurtenis uit dat proces.
Het was niet voor niets allemaal, ik voel me er echt veel beter door. Maar ik merk op dit moment heel goed hoe ingrijpend het allemaal was en hoe vreselijk zwaar het soms is geweest.
Ik voel nu ook dat het nog wel even zal duren eer ik helemaal gewend zal zijn aan de gevolgen van wat er met me is gebeurd.

In zekere zin ben ik gereïncarneerd. Ik heb een leven afgesloten, voor zover dat kan, en waar het één eindigt, begint het ander, anders zou ik er niet meer zijn om dit blog te schrijven.

Maar ik ben niet gestorven, dus ook niet opnieuw als klein kindje geboren, mijn leven loopt gewoon door. Mijn verleden blijft van mij, ook al had ik tot voor kort altijd het gevoel dat ik per ongeluk op de plek van iemand anders zat.
Een enkele keer was het zelfs zo, dat ik mijn dromen en mijn levende herinneringen moeilijk uit elkaar kon houden, want het was allebei even werkelijk of onwerkelijk.

En vanavond zat ik in een boek te lezen wat speelt in de tijd dat ik een kind was in een plaatsje wat lijkt op het dorp waar ik ben geboren en opgegroeid. Zo'n boek prikkelt mijn geheugen en al lezende wist ik opeens helemaal niet meer wat ik nou echt heb meegemaakt. Ik kreeg heel sterk het gevoel dat mijn dromen vanavond definitief eindigden. Een deel ervan is afgelopen en verdwenen als een kaars die is opgebrand en uitgedoofd. Andere dromen zijn uitgekomen, die zijn nu werkelijkheid en het  is heel raar om te bedenken dat die dingen niet zo lang geleden nog onmogelijk waren.

Ik heb gehuild. Het afscheid wat ik moest nemen van een deel van mijn jeugd en mijn verleden doet toch pijn. Ik ben blijkbaar toch een beetje dood gegaan.
Vanavond was ik voor mijn gevoel bezig een kistje te timmeren en te schuren en te politoeren, voor het kind wat ik niet kon zijn. Daarna heb ik een gat in de grond gegraven en nu leg ik dat kind in het kistje en straks stop ik het onder de grond op een plek die ik alleen ken.

Het betekent niet dat ik afscheid neem van mijn jeugd, want al heel lang was er een kind wat ik niet mocht zijn. Zij zat ergens diep verborgen op een donkere plek die ik alleen kende.
Nu is ze niet meer verborgen. Zij neemt de plek in van dat kind waarvan ik niet goed weet of ik het al die jaren gedroomd heb.

Misschien ben ik vanavond gereïncarneerd, ik voel me wel wat ongewoon, zal ik maar zeggen.
Het kan best zijn dat dit gevoel ontstaan is door hormoonschommelingen, emoties en vermoeidheid. Het ziet er in elk geval naar uit dat ik erg hard gewerkt heb om zover te komen.
Het is ook echt waar dat ik me nu niet meer degene voel die ik heel lang was.
Ik vraag me af of ik nu pas echt ga veranderen, want nu is daar blijkbaar alle ruimte voor.

ik zal vast nog wel eens teruggaan naar de plek waar ik het kind wat ik niet kon zijn heb begraven, maar ik kan het nooit meer terug halen.

Het is goed zo. Dit is iets waar ik naar verlangd heb. Ik moest het oude loslaten om het nieuwe toe te kunnen laten.
Nu hoef ik niet meer te doen alsof.

De komende dagen ga ik dit gevoel laten bezinken en verwerken. Het is niet erg, het moet gebeuren. Als het over is, sta ik weer met mijn voetjes op de grond en ga ik weer heel hard aan het werk, want het leven roept me. Ik wil nog een hoop doen!

Je leven is een kunstwerk

Dat denk ik: Je leven is een kunstwerk...
De grote kunst eraan is om dat ook zo te laten zijn.
Ook al weet ik wel wat het mag zijn, ik durf niet zomaar te roepen hoe het werkt.

Daar zijn verschillende ideeën over. Misschien heeft het te maken met heel hard werken of komt het vooral door wat mensen 'domweg geluk' noemen.
Ik vermoed dat het een beetje is van allebei en ook nog wat meer.

Natuurlijk denk ik aan heel veel mensen terwijl ik dit schrijf en ik ben eigenlijk wel een beetje jaloers op iedereen die ik nu voor de geest haal. Het begint al bij hele gewone mensen, hoor.

Mijn buurtjes met hun keurige huizen, schattige kinderen en kalme leventje. Ik benijd die kalmte en de sfeer die om hen heen hangt, het ontspannen leven waarin niemand van plan is de hemel te bestormen of de wereld te verbeteren. Gewoon doen wat je nodig vindt om elke avond vredig en tevreden in je bed te kunnen stappen.
De zichtbare berusting. Het is haast alsof zij de Steen der Wijzen of De Heilige Graal bewaken.
Misschien is het echt wel zo.....

Of mensen met een eigen zaak. Hard aan het werk, steeds weer balancerend tussen vrij te zijn als eigen baas en zorgen dat je geen slaaf wordt van verplichtingen die bij het onderdemerschap horen.
Gewoon doen wat je graag doet en wat je goed kunt. De zuiverheid van geest hebben om een tegenvaller te beschouwen als een uitdaging, niet als rampspoed.
Precies het soort onderneminkjes waar ik graag klant ben, puur vanwege de levendigheid die er vanaf spat.

En mensen die niet bang zijn om te groeien, die hun talenten ontplooien en uitbouwen zonder stiekeme bijbedoelingen.
Degenen die presteren zonder te pretenderen. Niks theatraals in hun ware doen en laten. Geen bombastische nederigheid en ook geen geblaas van hoge torens.
Ze doen wat bij hen past en daar doen ze helemaal niet moeilijk over.

Ik denk aan al die mensen en ik probeer te zien waarin ze op elkaar lijken, want ik denk dat die overeenkomst waarschijnlijk het geheim is voor een leven als een kunstwerk.

En natuurlijk ben ik benieuwd of ik dat óók kan....

Miss Twiggy and me, part III

Hoelang woont Twiggy nu alweer bij me? Ik ben de tel kwijt.
Maar eigenlijk is dat niet zo heel belangrijk. Ze woont nog steeds bij me en dat is wat telt.

Het lijkt erop dat ze nu eindelijk helemaal gewend is. Er zat even een moeilijke periode in want ik moest naar het ziekenhuis. De opname duurde een kleine week en in die tijd hebben meneer en mevrouw Knullemans op mijn huisje en mijn diertje gepast.
Ik geloof dat ze het alledrie best gezellig vonden, maar voor een poesbeest als Twiggy geeft het wel een beetje stress.

De eerste weken na mijn thuiskomst was ik niet in mijn gewone doen. Ik had een zware operatie achter de rug en daardoor was ik meer verzwakt dan ik ooit had kunnen denken. De zorg voor mezelf en een Poes was opeens een levenswerk. Mentaal was ik ook verre van fit. Alles was me heel snel teveel en daardoor had ik erg weinig geduld met Twiggy. Dat gaf voor haar nog meer stress en toen er ook nog eens nieuwe buren in het huisje naast ons kwamen wonen met maar liefst twee katten en een hond, buitenkatten, maar liefst, was het voor Twiggy echt te veel van het goede.

Ze verhaarde enorm. Ik bedacht me dat ik van de inhoud van de stofzuiger minstens twee katten per week zou kunnen breien. Dat was nog niet zo erg, vond ik. Toen Twiggy van de stress op het kleed in de gang ging plassen werd het me bijna teveel. Ik voelde me al helemaal niet lekker door de operatie en met een gestresste kat om me heen die ook nog eens gaat wildplassen - Moet ik nog meer zeggen?

Ik heb heel verdrietig bij haar gezeten, me afvragend of ze wel bij me zou kunnen blijven wonen. Hoe moest het  gaan als ik straks weer ga werken? Hoe lang zou ik het volhouden als ik regelmatig thuis zou moeten komen in een huis wat vreselijk stinkt naar kattepis?
Ik heb er zelfs om gehuild..
En wat deed Twiggy? Ze deed wat ervoor en erna nooit gedaan heeft: Ze kwam 's nachts bij me slapen op de dekenkist aan mijn voeteneinde, als troost.
Ze is echt heel lief!

Maar het gaat intussen weer helemaal goed met ons. Ik voel me weer bijna de oude, vooral mentaal, en Twiggy heeft haar draai weer gevonden, meer dan gevonden. Ze weet precies wanner het tijd is voor iets lekkers.
Het piepje waarmee de computer staart is voor haar het sein om op mijn schoot te springen waar ze dan luid spinnend een goed plekje vindt.

Ze praat honderduit tegen me en ik begin haar zo'n beetje te verstaan. Ze is intussen een paar keer ontsnapt en ze is steeds keurig teruggekomen en ik was daar elke keer weer heel blij om. Ze verhaart vrijwel niet meer, dus je zou letterlijk kunnen zeggen dat ze goed in d'r vel zit, toch?

Soms pak ik haar op en ze laat dat heel kalm toe. Vorige week had ik haar vast, toen zat ze als het ware op mijn arm, met haar voorpootjes op mijn schouder. Ze begon zachtjes te spinnen en legde haar kopje tegen mijn wang.

Ze mag blijven, want ze is zo lief!

Like a Song

Een tekstje als een liedje,
zou ik dat kunnen?

Het gaat gewoon over dagelijkse dingen om me heen
De dingen die er zijn en waar ik alleen maar naar hoef te kijken


De mensen die ik ken 
die me passeren of soms even stoppen
om met me te praten over alles
of soms over helemaal niks.


Het gaat gewoon over dagelijkse dingen om me heen
De dingen die er zijn en waar ik alleen maar naar hoef te kijken


De plekken waar ik kom
waar ik voorbij ga of soms even stilsta
als een film waar ik een rol in speel
of een werkelijkheid - knijp eens?


Het gaat gewoon over dagelijkse dingen om me heen
De dingen die er zijn en waar ik alleen maar naar hoef te kijken.


* instrumental break *


Gedachten in mijn hoofd
die ik al lang bij me draag of die er zomaar zijn.
Stukjes van de puzzel die 'ik' ben
zo vertrouwd en toch steeds anders


Het gaat gewoon over dagelijkse dingen om me heen
De dingen die er zijn en waar ik alleen maar naar hoef te kijken



Het gaat gewoon over dagelijkse dingen om me heen
De dingen die er zijn en waar ik alleen maar naar hoef te kijken

Zeikwijven !!

Ik weet, ik weet, ik weet.....

Mensen die in een moeilijke situatie zitten waar ze heel veel (deskundige) hulp bij nodig hebben, vinden het niet altijd makkelijk om die hulp te accepteren.

Ze gaan zich zelfs verzetten tegen de deskundige hulpverlener en onderbouwen dat verzet niet zelden met argumenten die welbeschouwd niks anders zijn dan klinkklare laster.

Ik weet het, ik ken het, ik heb het vaker gezien.
Ik heb er zelfs wel begrip voor want ik weet het, ik ken het, ik heb het vaker gezien..
Ik heb het zelf meegemaakt......

Uit ervaring weet ik ook dat het weinig zin heeft om degenen die in zo'n modus zitten, duidelijk proberen te maken dat de dingen niet zijn zoals ze er in hun ogen uit zien. Wat je ook zegt, hoe je ook probeert: Het kwartje wil maar niet vallen. Hun eigen gelijk is onaantastbaar want het onderliggende gevoel (is het angst?) overschreeuwt alles, echt Alles!

Ik kan het gedrag van de arme zielen beredeneren en verklaren. Rationeel kan ik er heel veel begrip voor hebben.....
Totdat het om situaties en gebeurtenissen gaat die ik zelf met heel veel pijn en moeite heb doorstaan.
Als er dan met dikke kluiten stinkende modder gegooid wordt in de richting van mensen die ik heb leren kennen en waarderen als mensen die heel erg hard werken om te helpen en die dat, in mijn geval, ook met veel succes gedaan hebben.....

Dan ben ik nog wel eens zo dapper om te proberen de partijen nader tot elkaar te brengen, te proberen een dialoog op gang te brengen, mijn goede ervaringen te delen met de kwaadspreker zodat ik zelf kan dienen als levend bewijs dat de dingen, heus waar, heel anders zijn dan men aanneemt.

Het gevolg is niet zelden dat ik dan gezien wordt als verrader, als "Eén van hen...", als iemand die verkeerde vrienden heeft.

Dan bloedt mijn hart. Dan raken de lasterpraatjes me in mijn ziel. Dan winnen mijn begripvolle gedachten het niet meer van de pijn die ik voel als ik lees en hoor wat er voor lelijks er beweerd wordt.

Dan wil ik afstand nemen. Dan wil ik niet meer horen bij mensen die eenzelfde lot als mij schijnen te delen. Dan wil ik mijn lot niet meer delen met deze mensen.

Ik heb me daar weleens schuldig over gevoeld, maar ik ben veranderd.
Ik wil niet meer zijn als mensen die zich verzetten tegen succes.
Ik wil me niet meer aanpassen aan kleine geesten die te laf zijn om groter te groeien.

Uiteindelijk bedenk ik dat mijn lot een andere richting heeft gevonden, dat de mopperaar en ik uit elkaar gegroeid zijn.
Ik zie mezelf verder gaan, het onbekende tegemoet met van spanning knikkende knieën, maar met vertrouwen in mezelf.

Ik zie de ander blijven steken in een klein rondje, als een hond die zijn eigen staart wil pakken.
Daar doe ik niet aan mee.
Daar neem ik afstand van.
Dat lot deel ik niet.

Rot maar op!

Zeikwijven!!

Het is bijna kerst en niet eens wit..

Vanmorgen werd ik wakker met een aanzet voor een verhaaltje:

"Dit jaar wil ik het anders met Kerst", zei Sjoke. Haar gezicht leek gezwollen en was een beetje roder dan anders, alsof ze een hele huilbui had ingeslikt.
"Hoe dan?", vroeg Nout terwijl hij met zachte klopjes op zijn dij de kat uitnodigde om op zijn schoot te springen.
"Kweenie", zei Sjoke. "Gewoon ànders. Kerst is altijd zo...." Ze haalde haar schouders op alsof ze de woorden uit haar mouwen probeerde te schudden.
"Dus geen boom?", probeerde Nout. Hij kon niks beters bedenken omdat de kat met haar scherpe nagels een nestje in zijn buik probeerde te graven en dat deed zoveel pijn dat Nout niks zinnigs kon bedenken.

Sjoke keek haar man nadenkend aan. Ze wist hoe Nout gesteld was op tradities, vooral als deze vol sfeer en gezelligheid waren....

.... Nouja, en daar bleef het bij. Ik kon er niet veel meer van maken. Aan de ene kant ben ik tochg wel blij dat er eindelijk weer eens iets verhalerigs door mijn hoofd spookt, maar toch weer jammer dat het niet meer wordt dan een ijle flard. Niks om mijn tanden in te zetten, rusteloos te worden of juist weg te glijden in een trance, een levende dagdroom die ik mag vertellen.

Laat ik me daarom maar op kerstmis richten. Sinterklaas is weg, alle zoet- en kleurstoffen zijn weggesnackt, godzijdank, want ik was op zeker moment wel een beetje stoned van dat spul. Nee, niet lekker stoned. Ik begon helemaal te vervreemden van mijn eigen lijf. Bijna niet uit te leggen....

Dus binnenkort kerstkransjes? Alsof die wel gezond zijn...
Snieklaas heeft tenminste nog een paard waar je nu en dan een wortel van kunt jatten voor de broodnodige vitamientjes.
Wat eet een rendier eigenlijk? Dennenappels ofzo? Onee: Mos...
Luzziknie!

Misschien wil Sjoke daarom geen gewone kerst. Waarschijnlijk is ze al dat gevreet en geprop gewoon beu. Ze is best mollig. Volgens Nout is ze Mooi Rond, maar Sjoke zou zichzelf veel mooier vinden als ze het ranke postuur terug zou hebben van toen ze zeventien was. Toen vond Nout haar ook al mooi. Bloedmooi, zelfs. Hij was meteen knalverliefd op haar.

Sjoke glimlacht als ze er aan terugdenkt. De Nout van toen maakte haar verlegen. Ze kon geen woord uitbrengen als hij verliefd naar haar keek. Iedereen vond het prachtig: Sjoke babbelkous met een mond vol tanden en de mooiste verlegen glimlach van de buurt.

En ook al hangt Nout enorm aan tradities en vaste gewoonten, bij hem is Liefde geen dag hetzelfde.
Sjoke zucht ervan. Nout kijkt haar aan alsof hij weet waar ze aan denkt en meteen tovert Sjoke haar mooiste verlegen glimlach op haar gezicht.

"Kom", zegt Nout. "We gaan naar het bos."
"Nu meteen?", vraagt Sjoke verbaasd.
"Ja", zegt Nout."We gaan de boom uitzoeken die we dit jaar met kerst niet in huis gaan zetten!"

Waaaaah! Crisis!

Ja, ik zit middenin een crisis. Ik heb namelijk een stuk of wat computers.
Nou probeer ik steeds te bedenken hoe ik die vervelende apparaten zo efficiënt mogelijk samen kan laten gaan.
Ze moeten van alles kunnen, liefst tegelijk zonder dat het één ten koste gaat van het ander, ze mogen nauwelijks energie gebruiken en het hele ICT-gedoe mag geen noemenswaardige ruimte innemen in mijn huis.

Raad eens: Dat kan niet, het lukt niet. Niets werkt zoals ik het graag zou willen. Ik voel me een Nerd met twee desktop PC's, twee laptops, een Media player, een NAS een smartphone en een TV-toestel.

Het is een ongelofelijke puzzel en het ziet ernaar uit dat ik toch meerdere apparaten zal blijven gebruiken, want een apparaat ter grootte van een TV zul je niet zomaar in je tas stoppen om onderweg mee te kunnen bellen, om maar eens wat te noemen.

Buiten de fysieke beperkingen, kun je niet zomaar overal van alles op kunnen installeren. Mijn Smartphone heeft bijvoorbeeld al kuren omdat ik 'm tot de rand vol heb zitten met 'apps' die ik graag allemaal wil kunnen blijven gebruiken en eigenlijk wil ik er nog wel een paar meer, maar dat kan dus niet....

Daarom is het wel makkelijk dat ik dat ene laptoppie heb, die is ietsje groter dan een netbook, maar nog wel zo klein dat ik me er niet halfdood aan loop te sjouwen. Het is wel jammer dat het een ouwetje is, dus het loopt allemaal niet zo vlot. Filmpjes van internet stotteren en haperen, de USB is te traag voor mijn Professionele Externe Geluidskaart, dus sommige dingen kan ik daar niet mee. Bijvoorbeeld iets-met-geluid-onderweg. Op zich geen probleem, want ik heb nóg een laptop die veel nieuwer is en dus sneller. Daar hapert geen filmpje op en ik kan er zelfs meersporen opnames mee maken: Vingers in de neus en gáán....

Maar die is best groot en zwaar. Die neem ik niet graag mee. Eigenlijk zou die best goed kunnen in mijn muziekhoek, maar als ik dat ding daar ergens uitgeklapt wil parkeren, kan ik niet meer pianospelen, want de laptop dekt dan minstens een kwart van de piano af. Daarom staat daar een desktop. Dat zijn losse onderdelen. Dan kan het beeldscherm gewoon op de rand van de piano staan met het toetsenbord ernaast, of op schoot.

En als die computer dan toch daar staat, mat de dure USB-geluidskaart eraan, is het logisch dat ik ermee kan internetten, want mijn pianoleraar woont op joetjoep, en mailen natuurlijk - als ik dan toch online ben... Boven dien zijn de softsynth, de sampler en de seqeuncer vanzelfsprekende accesoires bij de meersporen studio. Bovendien paste er ook nog een TV-ontvangertje in die computer waarmee ik dus ook ouderwetse videobanden om kan zetten naar DVD's.
Het toetsenbord van deze ploeter tiept ook erg fijn, dus Office hoort hier ook op, natuurlijk.
Gelukkig doe ik niet aan fotografie, anders moest er ook nog een foto-winkel op de ploeter. En hij heeft nu al volop kuren omdat ik kennelijk meer vraag dan wat het ding eigenlijk kan

Wat wel nodig is bij alledrie computers, is een programmaatje om te zorgen dat alle belangrijke bestanden op alledrie te openen zijn. Daarvoor is die NAS dan weer erg fijn. Ik kopieer de boel gewoon van en naar die NAS. Nouja; daar hoef ik weinig voor te doen, daarvoor heb ik een programaatje wat dat voor me doet. Bovendien staat op die NAS ook een heleboel muziek en een stel films die ik .. ehm.. geleend heb.

Ik ben een beetje gefocust op goed geluid, dus in het bezit van een aardige stereo installatie. Ik kan dsaar een computer op aansluiten, maar dat vind ik niet zo prettig. Dat vreet stroom en die computer ventilatoren zijn veel te lawaaiïg, dus toen ik die mediaspeler tegenkwam... vooruit dan maar. Eigenlijk was dat niet echt nodig, want mijn smartfoon kan ook bijna alles wat die mediaspeler doet, maar als ik dan gebeld word... is niet handig...

Eigenlijk wil ik al die apparaten kwijt. In elk geval vervangen door iets wat alle voordelen in één heeft, maar het mag zo goed als niks kosten.

Gelukkig kan ik alvast beginnen met opruimen. Die tweede desktop gebruik ik namelijk niet. Daarvoor is die ene die ik nu gebruik in de plaats gekomen, deze maakt namelijk een stuk minder herrie.

Dus als nog iemand een niet-zo-nieuwe-computer zoekt, met een heleboel ventilatoren aan boord: Voor dertig euro heb ik er eentje voor je!

Je moet niet alles geloven wat er over Sinterklaas verteld wordt...

Vandaag was Sint bij mij in de straat. Hij liep gewoon langs, een beetje in zichzelf gekeerd, achter Piet aan die haastig voor hem uit liep. Minder begaafde zielen zouden zeggen dat het 'de TomTom-Piet' was waar Sint achteraan liep, maar dat is dus niet waar.

TomTom-Piet bestaat niet. Piet heeft geen TomTom of iets wat daar op lijkt nodig. Piet volgt zijn instinct en dat faalt nooit. Sommige mensen zullen nu schrikken. Die zijn van mening dat 'instinct' iets is voor dieren, eventueel voor vrouwen, met name als ze Moeder zijn, en dat klopt.
Wij als beschaafde, ontwikkelde mensen, denken anders over instinct, en dat is fout: Instinct en denken gaan niet samen. Daarmee is niet gezegd dat Piet niet denkt!
Piet denkt wel, hij denkt veel en hij denkt diep, heel diepzinnig. Zijn gedachten zijn veel te druk om ook nog aan zoiets onbenulligs als 'verdwalen' te denken.

Voor Sint geldt hetzelfde. Hij liep Piet niet achterna, hij liep ook dezelfde weg die Piet ging en hij kwam iets later. Sint heeft meer dan genoeg aan zijn hoofd om ook nog eens op Piet te gaan lopen letten. Piet is oud en wijs genoeg om op zichzelf te passen en Sint is ook oud en wijs genoeg om op zichzelf te passen.

Sint is overigens helemaal niet de baas over Piet. Piet is ook niet de baas over Sint.
Sint en Piet zijn autonoom, misschien zelfs anarchistisch, want ze doen alleen wat ze zelf het beste vinden.
Als iemand hen gaat vertellen hoe of wat ze zouden moeten doen, trekken ze zich daar niks van aan. Sint en Piet maken geen ruzie. Nooit!
Waarom zouden ze ook, je kunt het toch niet van ze winnen. Tenzij je daar heel lief om vraagt, dan nemen ze een kleurig stuk papier en stoppen daar de overwinning in met een rijmpje erbij:

"Sint heeft lang zitten verzinnen,
hoe hij jou kan laten winnen.
............................. "

En dan is iedereen weer gelukkig. In theorie zou iedereen op zo'n moment gelukkig moeten kunnen zijn.
In de praktijk loopt het weleens anders, maar daar ligt Sint niet wakker van. Piet ligt daar ook niet wakker van.
Daar schieten ze helemaal niks mee op, met wakker liggen. Daar word je alleen maar sjagrijnig van en dat wil Sint niet. Piet wil dat ook niet.
Soms doet Sint net alsof hij sjagrijnig is en Piet doet soms ook net of hij in een pestbui is. Dat doen ze voor de lol. Er is namelijk niks fijner om af en toe net te doen of je niet te genieten bent. Dat lucht op, haalt de druk van de ketel en geeft een even goed gevoel als een avondje doorhalen maar dan zonder droge mond en vervelend gevoel in je lijf als je de volgende dag uit je bed komt.
Sint wil geen kater en Piet wil ook geen kater.

Sint kan ook heel goed doen alsof hij kan dichten, maar Sint kan helemaal niet dichten. Piet wel. Piet kan een klein beetje dichten. Soms heeft Piet mazzel en dan lijkt een gedichtje op poëzie, maar doorgaans is het platte onzin. Zelfs niet goed genoeg om op muziek te zetten en door een Volendammer te laten zingen. Zo belabberd is de kwaliteit van de rijmelarij waar Sint en vooral Piet ons mee om de oren slaan.
Maar ook daar ligt Sint niet wakker van en Piet ligt er ook niet wakker van. Waarom zouden ze ook. Er zijn best veel dingen waar ze wel heel goed in zijn, dus dat compenseert.

Als je aan Sint vraagt waar hij vooral goed in is, geeft hij nooit een serieus antwoord. Sint is namelijk de bescheidenheid zelve. Piet is ook zeer bescheiden, dus die zul je ook nooit op horen scheppen over zichzelf. Piet zal ook nooit opscheppen over Sint en Sint schept niet op over Piet.
Dat is zo gegroeid en Sint en Piet voelen zich er goed bij.

Als je echt meer wil weten over Sint en Piet, zou je ze eens moeten spreken terwijl ze met hele andere dingen bezig zijn dan het jaarlijkse bezoek aan Nederland.
Het is waar dat ze elf maanden per jaar in Spanje wonen en werken. Dat doen ze heel bescheiden. Je moet echt weten dat je met één van de twee te maken hebt, anders merk je er niks van, al zouden ze naast je in de bus zitten. En dan nog zou je niet weten wie van de twee wie is, want ze lijken ontzettend veel op elkaar. Het is vooral vanwege de kleding dat wij ze 's winters uit elkaar kunnen houden.

Ik ben er toevallig achter gekomen dat Piet een hotel runt, ergens ten zuiden van Barcelona. Sint schijnt het heel goed te doen als Grafisch Ontwerper. Sint heeft veel buitenlandse klanten en Piet heeft ook veel buitenlandse klanten. Sint en Piet spreken veel talen.
Vloeiend.

Maar ze scheppen er niet over op. Ze doen gewoon hun werk, want ze doen hun werk graag en Sint heeft veel plezier in zijn werk. Piet heeft ook enorm veel plezier in zijn werk.

En elk najaar gaan ze samen op vakantie naar Nederland.

Dat vinden ze leuk!

Ik ben wel een beetje veranderd, geloof ik.

De blog die ik nu wil schrijven, zou moeten gaan over het goede gevoel wat ik de laatste tijd heb. Nee, niks euforisch. Geen manisch gevoel van Dikke Pret. Gewoon het besef dat 'het glas halfvol is'. Soms nog veel sterker: "Eén druppel is genoeg om te zorgen dat het glas niet leeg is".

Ik vind het nu best gek om te weten dat ik eigenlijk een heel leuk leven had zonder dat ik me echt gelukkig kon voelen. Ik heb dan ook helemaal geen heimwee naar dat leven, maar er zijn wel heel veel onderdelen van toen waar ik nu naar terug verlang.

Ik durf nu te verlangen en van het verlangen een streven te maken. Het oordeel van anderen is me nu minder waard dan mijn eigen waarde. Mijn gevoel voor eigenwaarde.

Daar komt het goed gevoel door. Ik leef nu mezelf. Niet meer alsof ik zolang op het plekje van een ander zit.
Om dat te bereiken heb ik keuzes gemaakt, soms hele moeilijke. Op zeker moment was het net alsof ik degene die ik jarenlang 'IK' heb genoemd, op een hele wrede manier heb doodgemaakt.
Het schuldgevoel, het verdriet en nog het één en ander waren heel echt en pijnlijk, maar er bestond geen andere weg. Waarschijnlijk zou ik nu helemaal niet meer leven als ik dat niet had gedaan.

Ik heb het niet alleen gedaan. Allerlei mensen hebben geholpen, sommigen meenden me te kunnen helpen, maar als ik twijfelde liet ik hun hulp niet toe. Ik heb geen spijt van de afstand of de afwijzing die ik me veroorloofd heb. Degenen die ik wel heb toegestaan zich met mijn lichaam en mijn geest te bemoeien, hebben dat heel goed gedaan: Ik ben tevreden.

Op dit moment ben ik het meest dankbaar om hoe geestelijk gesterkt ben, vooral in de afgelopen twee jaar.
Degenen die me daarin gesteund en begeleid hebben heb ik in mijn hart gesloten. Ik heb heel veel van ze geleerd en veel van de levenslessen die zij bewust en onbewust aan mij geleerd hebben, zullen nog lang doorwerken. Daar ben ik heel erg dankbaar voor en het inspireert mij om het mooiste uit mezelf te halen.

Bedankt!

Soms denk ik er over na..

Nadenken is eigenlijk niet altijd goed. Dingen verklaren, doorgronden en begrijpen is heel verleidelijk, maar ook verraderlijk.
Het komt vaak voor dat de nadenker een verklaring in een verkeerde hoek zoekt, of zijn/haar blinde vlek niet meeweegt of gewoon niet alle argumenten kent.

Dan zal de gedachtengang waarschijnlijk wel een logisch einde hebben, maar onderweg liggen nog losse onderdelen die alles in een ander licht zullen plaatsen zodra die losse delen een waarde krijgen.

Gut, wat klinkt dat weer helder........

Maar ik wil maar zeggen dat ik moe ben en dan ga ik denken over dingen uit mijn leven. Waarom zijn dingen zus of zo gelopen? Hoe komt het dat ik nu leef zoals ik leef? waarom heb ik gekozen wat ik gekozen heb? En waarom op dat moment en op die manier?

Ach, ik heb al vaker zo gezeten: Moe en emotioneel, sentimenteel misschien, soms zelfs in tranen want het leven is niet alleen maar ...... (waar heb ik dat meer gehoord: 'Het leven is niet alleen maar leuk')

Eigenlijk was ik deze week bezig om wéér een rivier over te steken - en daar kun je heel moe van worden.
Zeker als je nog herstellende bent van een zware operatie.
Ik ben een periode in mijn leven aan het afsluiten, wat ook niet altijd makkelijk is, want er gebeurden dingen die me heel veel waard geweest zijn en ik heb dingen geleerd, gezien en gehoord die als een spiegel werken. Het soort spiegel waarin de waarheid erg naakt kan zijn.

Ik heb deze week eindelijk goed begrepen dat 'alleen zijn' niet alleen betekent dat je samenleeft met eenzaamheid, maar dat je ook erg onsociaal bent.
Hoe jaloers ben ik -stilletjes-  op van die mensen die altijd warm en betrokken zijn, voor iedereen iets over hebben, al is het een glimlach...
Heb ik dat ook in me? Kan ik dat leren? Of moet ik me er bij neerleggen dat ik nooit zo zal zijn?

En dan pieker ik verder. Misschien is een warme persoonlijkheid gewoon iets wat vanzelf ontstaat als je dieper in jezelf een goed gevoel hebt, een levenshouding die heel warm en ontspannen is..... ??

Ik ben moe. Dat weet ik en de rest weet ik eigenlijk niet, maar doordat ik moe ben, voel ik heel goed dat mijn kracht en mijn macht eigenlijk heel beperkt zijn. Ik sluit me op in mezelf en in mijn gedachtentreinen, alsof ik door meditatie een beter mens zou kunnen worden.

Laat ik maar gewoon uitrusten, mijn gedachten laten sudderen en oppassen dat ik niet ga piekeren.
Morgen wil ik uitgerust zijn want dan viert mijn familie Sinterklaas en ik mag meedoen. Dan zijn we met bijna dertig mensen bij elkaar, van piepklein tot hoogbejaard. Ik zal het druk krijgen, want ik wil aanwezig zijn als lieve dochter, fijne zus en leuke tante. (als moeder ben ik altijd fan-tas-ties!)

Dat is veel voor mij. Ik zal overmorgen vast wel weer moe zijn......

Misschien ben ik overmorgen wel weer druk met nadenken.

Vergassen is minselik

Vandaag ging ik op reis. Het was heel lang geleden sinds ik zo op reis was gegaan.
Bus en trein en weinig toeval, want in dit deel van de wereld is dat wat geschreven staat bindend.

Toch vind ik Reizen Per Bus en Trein helemaal niet beklemmend ofzo. Het is juist fijn om vooraf precies te weten wanneer je in moet stappen en wanneer weer uit, want in die tijd daartussen ben je 'er' niet.
Reizen per Bus en Trein is belanrijker dan ergens zijn. Reistijd is geen tijd voor andere dingen, die komen voor of na de Bus- of Treinreis.

Onderweg vind ik leuk. Ik kijk graag als ik onderweg ben. Uit-het-raam is altijd prachtig en de-mensen-die-je-ziet zijn minstens net zo mooi.

Het kijken onderweg is heel bijzonder. Het wint altijd van film of tv, want wat je onderweg ziet, zit in de wereld. Dat andere is eigenlijk alleen maar een lichtvlek die zomaar verdwijnt.

En daarom moet je alles afstemmen, want je moet wel in de wereld passen. Niet alleen je eigen wereld, maar ook die van de busschauffeur of van de mensen die ergens op je wachten.

Alles moet aansluiten, anders is de reis misschien voor niks of zonder doel en doelloos rondzwalken heeft niks met reisen te maken. Dat is zwerven.

Ik weet niet precies welke naam je kunt geven aan onverwacht en helemaal alleen in een onbekend cafe zitten.
Daar ben ik nu mee bezig.

Ik had mijn reis keurig gepland. Alles ging op rolletjes. Het weer was mooi, de mensen waren prachtig en ik was keurig een paar minuten voor 13:00u op de plek van bestemming.

En als ik moe ben, verlies ik een beetje mijn scherpte. Dan maak ik foutjes, standaardfoutjes. Gelukkig ken ik mijn vallkuiltjes, zo verwar ik 15:00u dikwijls met 13:00u...

Nu is het inmiddels kwart voor drie. Ik ga maar es afrekenen. Het is pakweg tien minuutes lopen naar de praktijk, dan ben ik keurig op tijd voor m'n afspraak.....

Wegwezen! Er komt een kadootje aan!

Voor mijn gevoel ben ik een erg timide, bescheiden, onopvallend, teruggetrokken, introvert en stil persoon.
Ik voel me geen streber, heb een hekel aan publieke belangstelling, wil niet opvallen, ben het liefst onzichtbaar, maak zo min mogelijk geluid, laat over me lopen en ik kan geen nee zeggen.

Maar onlangs had ik een gesprek met iemand die één keer op TV is geweest en waar een klein stukje over in de krant heeft gestaan. "Ben jij weleens op TV geweest?", vroeg ze een beetje neerbuigend. "Of in de krant?", smalend.
"Ja", zei ik "Allebei. En ik ben ook in een bioscoopfilm te zien."

Nog voordat ik ook nog kon vertellen dat ik paginagroot in de Nieuwe Revu heb gestaan en over de podia van Pinkpop, Rock Torhout, North Sea Jazz en Lowlands heb gelopen, in het zicht van duizendkoppig publiek, liep ze verontwaardigd weg.
Gelukkig maar, want eigenlijk weet ik niet goed wat mijn 'fifteen minutes of fame' nou echt waard zijn.

Misschien is het knap, maar ondanks alles wat ik hierboven op heb genoemd, is het me nagenoeg altijd gelukt om anoniem te blijven. Blijkbaar is roem een keuze.
Exposure, daarentegen, overkomt je. Mij in elk geval wel.

Maar waarom komt uitgerekend mijn afbeelding levensgroot in de Revu, en niet één van die anderen uit mijn crew?
Waarom moest ik zo vaak wegrennen als er een camera opdook? Ben ik zo interessant?
Misschien wel. Misschien kan ik met een beetje moeite als levend wezen net zo leuk en fijn om te beleven zijn als mijn blog.
Waarom doe ik daar dan niks mee?

Misschien wel omdat ik het diep in mijn hart wel leuk vind, dat ik er heimelijk van droom om beroemd te zijn en gezellig de gek uit te mogen komen hangen bij Linda de Mol (kan'k lekker Broabâânts proate meej J'roen van Kôôningsbrugge)

Volgens mij was ik er gewoon niet klaar voor. Ik vond mezelf  lelijk en vies. Weet je wel hoe ik eruit zag? Weet je wel waarmee ik moest plassen? Dat kon ik niet verkopen.
Ieuwk!!!

Maar het was niet alleen dat, ook op kleinere schaal wilde ik liever niks betekenen. Ik durfde me niet te vertonen op feesten. Ik heb heel vaak onderaan de trap gezeten, liefst in het donker, te wachten tot het te laat was om nog naar het feest te gaan. Ondertussen welles en nietes spelend met mezelf omdat ik niet kon geloven dat de feestelingen het echt en oprecht leuk zouden vinden om mij te ontvangen, lelijke, vieze ik op hun mooie, blinkende feest?
Egnie!

En kadootjes.
Kadootjes vind ik nog steeds niet fijn. Of het nou een prachtige bos bloemen is, een mooi boek of een cadeaubon. Ik word er heel zenuwachtig en verdrietig, of juist boos, van.
Ik verdien geen cadeaus! Iemand die zo lelijk en vies is moet je niks geven!

Zelfs nu ik geen reden meer heb om mezelf lelijk en vies te voelen, kan ik het prachtige geschenk van mijn verandering, moeilijk aanvaarden. Ik heb weinig geduld met mezelf, besteed niet genoeg zorg aan mijn ontluikende nieuwe geslacht, denk bij elke kramp: "Zie je wel! Het is hartstikke vervelend!"
Terwijl ik lang geleden al bedacht had dat dit tijd en geduld zou kosten. Tijd kan ik nemen en geduld heb ik in overvloed, maar juist nu me dat heel goed van pas komt, wil ik het niet aan mezelf besteden.

Het lijkt wel of ik bang ben om mooi en zoet te zijn. Het lijkt wel of ik nog steeds niet boeiend en levendig durf te zijn.
En ik weet dat ik het heel goed kan. Het is me meer dan eens gelukt, dus het moet nog vaker kunnen.

Laat ik maar eens gaan wennen aan het idee dat ikzelf het beste kado ben wat ik ooit zou kunnen krijgen.
Dat is niet lelijk,
dat is niet vies
en dat is niet eng.

Niet eens een beetje.

De kunst van het moe zijn

Vandaag is mijn dagbesteding: Moe zijn.
Vroeger kon ik me erg schuldig voelen over een dag als deze, maar ik heb inmiddels geleerd om me erover te verbazen.
De wereld is vol van dingen die gedaan moeten of zouden moeten worden en voor degenen die een hekel hebben aan 'moeten', bestaat de term 'kunnen'.

Maar op een dag als vandaag kom ik niet veel verder dan zitten waar ik zit, muziek luisteren, mijmeren, dagdromen en bedenken wat ik nu zou moeten of kunnen doen.
Vooruit dan: Een blog schrijven, maar dat had ik niet gepland. Ik had opeens een laptop op schoot, zodoende...

Ik ben dus moe. mijn armen en benen voelen loom en zwaar, mijn hoofd voelt slaperig en bij alles wat ik bedenk aan bezigheden stel ik meteen vast dat het waarschijnlijk wel kan wachten tot morgen.
Ik ben moe en dat vind ik heel begrijpelijk want ik ben beperkt in kracht en energie en ik wil me niet laten beperken, dus als ik iets doe ga ik meteen te ver.
Gisteren deed ik dat, dus het klopt wel dat ik vandaag moe ben.

Maar ik heb gisteren wel genoten. Ik ben er namelijk op uit geweest. Eerst een vergadering, daarna lunch in de stad en toen nog even proberen of ik alweer fit genoeg ben om te kunnen shoppen.

De sfeer van de grote wereld daarbuiten vind ik altijd heerlijk. Eigenlijk voel ik die overal buiten mijn huisje, maakt niet uit of ik door een stil bos kuier of door een drukke stad loop. Elke plek heeft zijn eigen ritme, melodie en toonzetting, maar het lied altijd: 'Zindering'.

Vandaag zinder ik na. Mensen en plaatsen die ik gezien heb, vullen mijn herinnering. Er is helemaal geen ruimte voor iets anders dan na-denken en her-inneren. Ik ben vol en ik wil leeg worden om opnieuw te vullen.
Dat is het als ik moe ben.

Moe zijn is best fijn want dan weet ik dat ik eigenlijk alles heb gedaan wat ik kon: Tot daar en niet verder. Mijn portie energie zit weer in de wereld en nu mag iemand anders het oppakken om er het zijne (of hare) mee te doen.

Ik ga moe zijn tot het over is en dan doe ik het weer: Zinderen!

Een boek over mij??

Ik worstel ermee, met schrijven. Een goed boek heeft een begin, een midden en een eind. Het heeft ook een thema, een kern, één gegeven waar het hele verhaal zijn waarde aan ontleent.
En een boek heeft natuurlijk heel veel letters, woorden, zinnen.......

Iedereen zegt dat ik het vast en zeker kan, zo'n boek.....
Maar het is moeilijk. Ik heb niet de concentratie, het geduld en de discipline voor een heel boek. Tenminste: dat vrees ik.
Een boek schrijf je met aandacht en toewijding, een goed boek schrijf je in trance, zeggen sommige schrijvers.
Met al mijn jaren van aanmodderen en toch-maar-weer-proberen ervaring, weet ik dat het voor mij ook zo werkt. Die schrijverstrance is zalig, maar zo moeilijk vast te houden. -Waarom kan ik geen boek schrijven in één nacht?

En een boek over mij, over mijn leven? Ben ik zo interessant? Moet ik dat jongske beschrijven waarvan men ooit meende dattie autistisch was omdat hij zo stil en afstandelijk was. Ik deed jarenlang geen mond open en als ik de stilte doorbrak, kwam er een meteen boel lawaai uit waarmee ik mezelf probeerde te overschreeuwen.

Nu weer. Zie hoe ik sputter.
Ik heb een hele nacht niet geslapen omdat ik meende dat ik de ultieme opening voor het boek van mijn leven in mijn hoofd had, nouja: zo goed als....

Ik dacht aan mijn eerste dag op de technische school; Hoe ik dat gebouw met dat plein ernaast als een zielsverwant herkende. Hetzelfde stugge zwijgen en dezelfde vijand in ons binnenste: Testosteron.
En daarna beschrijf ik hoe ik probeerde te vergeten dat ik het enige meisje was temidden van meer dan duizend jongens. Dat lukte best goed, want ik was vermomd. Ik leek sprekend op die duizend stinkende klootzakjes die vijf dagen per week om me heen draaiden. Ik haatte hen en ik haatte mezelf. Ik haatte alles wat die school in- en uitliep. Ze kwamen daar om Man te worden en ze trokken mij mee.......

Dit is een schetsje, niks om over te tobben. Een opzetje heet dat geloof ik.

Maar goed, mijn moderne tiepmasjien heeft internet en steeds als ik afdwaal, dwaal ik ook een heel eind af. Daarnet was ik nog in Amerika. Daar heb ik naar het verhaal geluisterd van een hele mooie jonge vrouw die geboren is als een jongetje. Zij schrijft ook een boek over een jongetje in een verkeerd lichaam en hoe het is om dat lichaam te (laten) repareren.
Is haar verhaal dan mijn verhaal? Dus ik heb haar nog een stukje gevolgd en ik zag een leven wat toch heel anders was dan het mijne. Dan is haar verhaal toch niet mijn verhaal.

Misschien ben ik een beetje bang om mijn leven op te schrijven, want ik herinner me niet alles meer. Veel dingen waren alleen maar goed genoeg om zo snel en zo grondig mogelijk te vergeten.
Daarom voel ik me jaren jonger dan ik werkelijk ben. Ik heb een groot deel van mijn leven niet geleefd.
Heel veel jaren die niet meetellen. Wil ik die jaren nu losmaken?

Misschien ben ik ook een beetje bang dat ik door mijn boek straks iemand ben. Dat ik op TV moet komen en in de krant. Dat mensen mij op straat herkennen. Dat ik niet meer stilletjes kan zijn wie ik ben. Dat mensen me beschouwen als een goede bekende, terwijl ik hun niet eens ken.

Ik heb er vaak aan gedacht en ik denk dat ik het wel kan, maar ik wil het nog niet.
En ik ben wel zo ijdel dat ik het beste van het beste wil zijn.

Misschien moet ik vanavond gewoon op tijd naar bed. Lekker slapen, lekker dromen.
Het liefst het soort dromen wat uit moet komen, dan leer ik tenminste precies hoe ik het ga doen...

Alvast voor het nieuwe jaar....

Deze week vroeg iemand mij of ik al grote plannen heb voor 2012. De vraag had even goed kunnen zijn of ik al plannen heb voor de rest van mijn leven.
Zeker heb ik plannen, maar soms lijkt het gevaarlijk om die hardop uit te spreken want met elke omschrijving die ik ergens van geef, neemt de open ruimte die een plan inneemt af. Ik bedoel eigenlijk, dat mijn plannen niet echt een vaste vorm hebben. Of zou ik beter zeggen dat ik een omschrijving moet zoeken die de grenzen van het plan aangeeft maar niet de mogelijke inhoud?

Maar ondanks dat zijn er toch dingen die wel behoorlijk concreet zijn. Soms zelfs een handje geholpen door invloeden van buitenaf.
Zo heb ik al ruim twee jaar psychotherapie. Dat was destijds echt nodig, ik was mentaal 'door mijn hoefjes gezakt'. Hoe en wat en waardoor dat is gekomen is een lang en ingewikkeld verhaal, dus niet hier te vertellen.
De consulten waren heel vaak de bakens waarlangs ik mijn leven uitzette. Ik had gewoon niet de kracht om mijn eigen weg te kunnen volgen.
Dat de therapie zinvol is merk ik nu doordat ik me nu weer sterk en zelfverzekerd voel. Ik voel me zo goed en ik zie het leven met zoveel vertrouwen tegemoet, dat ik weer op mijn eigen kracht en intuïtie durf te vertrouwen, zelf meer dan ooit tevoren.
Tegelijkertijd verneem ik dat de vergoeding voor psychologische hulp na nieuwjaar vrijwel komt te vervallen.
Misschien is het heel goed mogelijk om via ander wegen toch nog een vergoeding te krijgen, maar het heeft voor mij geen hoge prioriteit meer. Ik besteed mijn tijd en energie nu liever aan een volgende stap ik mijn  leven.
Dus dit is een keus die ik eigenlijk niet hoef te nemen. Ik bedank mijn therapeute met respect en genegenheid. Ze heeft wat mij betreft erg goed werk gedaan, vanaf nu ga ik aantonen dat haar werk niet voor niets is geweest.

Misschien klinkt het nu vreemd als ik zeg dat ik toch niet op eigen houtje door het leven wil zwerven. Ik gun mezelf een Mentor. Ik weet nog niet wie dit zal zijn. Ik weet ook niet of ik deze persoon al ken of zelfs al een plek in mijn leven gegeven heb. ik heb wel besloten om nooit meer moederziel alleen te worstelen met de beren op mijn weg, want volgens mij was dat de belangrijkste oorzaak waardoor ik destijds door mijn hoefjes gezakt ben.

Ik heb me ook voorgenomen om genderdysforie en dus transseksualiteit, veel minder deel van mijn leven te laten zijn en veel meer een deel van mijn geschiedenis. Dat kan nu ook, want ik ben de magische grens gepasseerd tussen mezelf zijn of me mismaakt voelen.
Het zal een proces zijn wat enkele jaren mag duren, maar niet eindeloos. Ik heb wel gedachten, ideeën, over de manier waarop dit kan gebeuren en de weg of wegen die ik kan volgen, maar die die gedachten ga ik niet in mijn blog zetten. Dat is tussen mij en mijn Mentor, bijvoorbeeld.

Mijn levensinvulling krijgt ook een hele grote rol. op dit moment tekenen zich al meerdere kansen af, maar ik wil niet meer op goed geluk en op hoop van zegen zomaar ergens instappen. Dat heb ik al te vaak gedaan en het was heel vaak een dood spoor. De dingen waar ik echt in geloof wil ik beter leren kennen zodat ik goed weet hoe ik mijn leven zinvol in kan vullen. Wat zinvol is, weet ik uiteindelijk zelf het best. Dat heb ik diep van binnen altijd al geweten, maar ik durfde het nooit te uiten, want diep van binnen voelde ik me ook mismaakt en al op voorhand mislukt.

Ik wil een wereld kennen vol mensen die boeien en inspireren, niet meer de wereld waarin mensen zijn die dwingen en denigreren.

Vandaag hoorde ik een heerlijk gezegde: "Als ik mooi ben van binnen, is de wereld om me heen ook mooi".

Met dat gezegde in gedachten ga ik met een zucht van verlichting de toekomst tegemoet......

Zondag vandaag....

Zal ik weer eens naar de kerk gaan? Het Roomse Brabant in oude glorie doen herleven......
Natuurlijk niet. Die tijd heb ik gehad. De kerk... Neuh... lamaar...

Zondag is wel een dag om in ere te houden. Lekker rustig. Lekker je kater wegslapen of gewoon kalmpjes aan doen. Er is al zoveel drukte op de wereld, laten we dan maar eens één dag per week de stilte de ruimte geven.
Wat klink ik ouwerwets, zeg! Maar het is toch geen grapje. Een dorpeling als ik, is op rust gesteld. En zo is het!

En ik vul mijn rust dan graag met oeverloze bezigheden als 'bespiegelen'. Lekker de dingen overdenken en overal een diepere betekenis achter zoeken.. Ehm.. Zal ik toch maar weer eens naar de kerk gaan???

Maar een blogje in elkaar zetten moet toch kunnen, vind ik. Zeker na een week als deze. Weet je dattie maar liefst zeven dagen heeft geduurd? Errug, hè? En elke dag is er van alles gebeurd, echt een heleboel, maar dat kun je vast wel lezen in de krant ofzo.

Ik heb deze week, 's nachts, gedroomd en een deel van mijn dromen heb ik onthouden. Het was best lang geleden sinds ik mijn dromen onthield. Het leek wel of ik helemaal niet droomde en misschien was dat ook wel, want ik heb al met al toch een hele poos niet behoorlijk kunnen slapen en dromen doe je nou eenmaal in je slaap. Kennelijk slaap ik dus ook weer goed. Heerlijk is dat!

Maar ik droomde over het herstel van mijn operatie, het ging helemaal niet goed en daarom besloot ik om me weer te melden bij het ziekenhuis. Ik ging er lopend naartoe en natuurlijk verdwaalde ik. Uiteindelijk kwam ik terecht bij een dtel hele aardige mensen die in een heel oud huis op de bovenetage woonden. Ik mocht daar blijven logeren want het was al laat en ik was erg moe. Toen ik me uitkleedde, zag ik tot mijn grote verrassing dat alles prachtig genezen was!
Dat zijn leuke dromen, vind ik....

In een andere droom was er een man hevig geïnteresseerd in mij. Met deze man had ik nog op de lagere school gezeten, maar ik wist niet of hij me had herkend. Op zich was hij erg aardig, maar ook heel opdringerig. Dat laatste kwam omdat hij cocaïne had gebruikt. Ik probeerde bij hem uit de buurt te komen, maar dat lukte niet. Op het laatst was ik aan het rennen met hem achter me aan. Hij genoot zichtbaar van de inspanning en hij was er trots op dat hij me moeiteloos bij kon houden.
Uiteindelijk wist ik hem van me af te schudden doordat ik de tuin van het huis waar ik ben opgegroeid in vluchtte.
Het huis en de tuin waren heel erg veranderd, maar ik voelde me er geen vreemde.

Dat was het ongeveer. De laatste droom vond ik best interessant omdat ik echt niet weet wat ik zou doen als een man mij leuk blijkt te vinden.
Hard weghollen, denk ik?

Maar ik zag deze week ook foto's van een bruidsmodeshow en daar werd ik toch wel een beetje week van in de knieën. Al die mooie jurken. ik begon er zelfs helemaal van te zwijmelen, maar mijn fantasie kwam niet veel verder dan 'ik in zo'n jurk', met niet iemand naast me.

De man van mijn dromen weet kennelijk niet waar ik me verstopt heb.
Misschien wil hij graag in de kerk trouwen.
Gewoon voor het mooi.........

Het romantische leven in en om Prinsenbeek

Mijn huisje is niet groot, maar het is goed voor mij en mijn kat met z'n tweetjes. Iedereen die hier voor het eerst binnenkomt vind het gezellig en kleurrijk. Mijn woonkamer is bijna als een serre vanwege de grote openslaande tuindeuren aan de straatkant. Ik heb ook nog een voortuin, dus de straat hindert niet en het is niet gewoon een straat. Ik woon aan een hofje, dus de overburen wonen bijna 100 meter van me af en tussen ons in ligt een groot gasveld waarop speeltoestellen staan en het is omringd door bomen.
Rond half twee draait de zon bij me naar binnen, dus op een nevelige herfstdag als vandaag komt er een gouden gloed over de dingen.
Ik zit hier rustig in mijn stoel. De radio speelt een pianoconcert en poes ligt op de bank te slapen. Zover ik weet ben ik de enige in de flat die thuis is, dus het heerlijk stil om me heen. Ik ben een beetje slaperig van de lunch.

Vandaag is een heerlijke dag om de tijd even stil te zetten. Ik zou nu graag ergens in een bos lopen dwalen. Niet ver hiervandaan weet ik veel plekjes die gemaakt lijken voor de herfst en omdat de herfst nu eenmaal het jaargetijde is wat voor mij het meest sprookjesachtig is, ga ik op dagen als vandaag heel graag naar die plekken.

Soms gebeuren er op dit soort dagen heel bijzondere dingen op dat soort plekken.
Twee jaar geleden was ik bijvoorbeeld een beetje rond aan het zwerven, ergens in het buitengebied van Breda, toen ik opeens bijna over een kabouter struikelde.

"Eej, nondedju. Kikte gij es uit waar ge lôpt", brulde het schepseltje in een taal die heel veel weg heeft van plat Brabants. Ik keek naar beneden en ik schrok. Wat een sjachrijnig smoelwerk, zeg!
Dat zei ik ook tegen hem en hij knikte: "Kwittet".
Daarop nodigde hij me uit om naast hem op een boomstronk te gaan zitten.
"K zallet 'oe vertelle, hoe dagget komt da'k zonne rotkop 'eb".
Hij bood me een homp kaboutercake aan en begon te vertellen.

Ik zal niet woordelijk herhalen wat hij allemaal vertelde, dat verstaat immers geen mens, alleen kabouters en Brabanders. Het kwam er op neer dat hij al meer dan een eeuw aan heeft moeten horen wat de mensen zoal over kabouters beweren en dat trok hij zich heel erg aan. Hij kwam met een eindeloze opsomming van dingen die ik soms wel en vaak niet te horen heb gekregen over kabouters en alles wat hij noemde werd door hemzelf weerlegd.
Ik was met stomheid geslagen over zoveel zelfkennis en de immense eigendunk van het miezerige kereltje.
En hij ging maar door en door en door. Op zeker moment kon ik er niet meer tegen en ik onderbrak hem met de vraag wie al die nare dingen over kabouters dan wel niet liepen te beweren. Hij keek me twee minuten zwijgend aan, bod me nog een stuk kaboutercake aan en hij begon de hele lijst opnieuw af te draaien, maar nu met vermelding van de bron erbij.

Ik heb het gelaten over me heen laten komen. Hij onderbrak zijn geratel slechts één keer en dat was om zijn denneappellantaarn aan te steken, want het werd donker.
Toen hij eindelijk was uitgekletst keek hij me grimmig aan. Zijn smoel zag er bij het lantaarnlicht uit als een verminkte aardappel met twee glimmende knopen erin.

"Wa vinde gij d'rvan?", vroeg hij dreigend.
"Waarvan?"
"Van K'bouters; Van mijn!" riep hij dreigend.
"Je kletst te veel en je stinkt. Ik ben er misselijk van!"
Het ontschoot me, ik dacht er niet bij na maar het was het eerste wat in me opkwam. En het was waar. Die vieze kabouter stonk als de pest. Bah!

"Nonde-nonde-nonde-dedjuu!", riep de kabouter en ik bedacht me dat ik misschien ook nog kon zeggen hoe lelijk hij was en dat hij een afschuwelijk taalgebruik had, maar dat hoefde eigenlijk niet eens.
Hij keek me met hele grote ogen aan. Ze glansden als natte poep bij het licht van de denneappellantaarn.
"De he'k no'nooit gehôôrd", zei hij mat. "Heb je dat echt nog nooit gehoord?", vroeg ik. Hij schudde zijn lelijke aardappelkop. Ik bezwoer hem dat het echt zo was en ik vertelde er meteen bij hoe ik lelijk hij was en hoe afschuwelijk zijn taalgebruik. Ik dacht er nog even over om iets te zeggen over slechte adem, maar die kon ik niet ruiken, zijn lijfgeur overstemde namelijk alle andere geuren, ook mijn eigen luchtjes.

De kabouter schraapte zijn keel en sprak, dit keer in beschaafd Nederlands en met een stemgeluid waarmee hij moeiteloos het 8 uurjournaal zou kunnen presenteren:

"Welnu, dan lijkt het mij het beste dat ik zo spoedig mogelijk vertrek richting Pakistan. Hopelijk tref ik daar lieden die me een opleiding bij de al Quaida beweging aan bieden. Het lijkt me heerlijk om met een gordel van dynamiet om mijn middel ergens in het openbaar een laatste krachtige daad te verrichten".

"O, als zelfmoordterrorist?", vroeg ik.

"Nee", zei hij. "Als stinkbom!"

Is het alweer een maand?

Op 4 oktober heeft de dokter mijn lijf aangepast aan wat ik werkelijk ben. Dat is alweer een maand geleden.
Er is in die maand een heleboel gebeurd in de wereld, maar ik deed niet mee want ik was aan het herstellen van een zware operatie.
Ik weet niet hoe zwaar de operatie was, want ik sliep terwijl de dokter bezig was. Ik weet wel dat het daarna geen feest was, zeker de eerste twee weken niet. Het gaat nu beter, maar ik ben nog steeds niet in mijn oude vorm en degenen die het weten kunnen, zeggen dat het nog wel een jaar kan duren eer ik er weer helemaal bovenop ben.

Nee, niet blij mee. Misschien valt deze periode me vooral tegen omdat ik er geen rekening mee heb gehouden. Ik had me er op ingesteld dat ik een poosje kalm aan zou moeten doen en daarna met frisse moed verder bouwen aan een nieuw leven. Ik had helemaal niet bedacht dat ik zo vreselijk onderuit zou gaan door de operatie en al helemaal niet dat ik geestelijk ook even bijna geen grip meer op mezelf zou hebben.

Iemand heeft een hele tijd gelede al tegen me gezegd dat in de nasleep van deze operatie dingen met me zouden gaan gebeuren waar ik van te voren geen benul van had. Het herstel was er dus één. Het is heel gek om nu vast te stellen dat ik graag mijn leven op wil pakken, maar dat ik helemaal niet weet of ik daar al sterk genoeg voor ben. Ik bedacht me vanmorgen dat ik in de afgelopen maand min of meer vervreemd ben van mijn eigen plekje in de wereld.

De komende week lijkt het me dus een goed plan om mijn huisje een grote beurt te geven. Ik weet iet of ik het voor elkaar krijg, want ik ben immers nog steeds herstellende, maar wat zal het fijn zijn als ik me mijn hutje opnieuw eigen heb gemaakt. Daarnaast moet ik ook weer een ritme vinden, want nu doe ik allerlei dingen wel min of meer op vaste tijden, maar niet uit overtuiging, zal ik maar zeggen.

Veel meer zit er nog niet in. Ik moet mezelf niet te veel opleggen anders sla ik dicht, merk ik.
Als ik eind deze week weer bij  ben met mijn huishoudentje, zit er misschien een fijne beloning aan vast.
Mijn zus komt namelijk mantelzorgen op zondag. Als er dan voor haar niks te doen valt in mijn huisje....

Gaan we heerlijk buitenspelen. Een wandeling in het bos zou fantastisch zijn !!!

Waar ik geboren en getogen ben...

Nee, ik ben niet per ongeluk of uit nostalgie of depressie teruggedoken in mijn herinnering. Er zou een boek komen, weet je nog?
En ergens ligt het begin van mijn verhaal. Niet vreemd om dan terug te gaan in de tijd en zodoende steeds dieper in je herinnering te graven, steeds meer details te zien opdoemen en gaandeweg te beseffen dat ik eigenlijk helemaal geen slechte jeugd heb gehad. Ik hield van mijn dorpje. Ik weet niet of het ooit een mooi dorp is geweest. Er kwamen nooit toeristen om bewonderend rond te kijken en souvenirs te kopen en daar ben ik niet rouwig om.

Mijn tijd daar waren de zestiger en zeventiger jaren. In het begin hadden we geen televisie en geen auto, zelfs geen telefoon. Internet bestond zelfs nog niet in de verbeelding van welke sterveling dan ook We hadden heel veel rust maar ik kwam as kind toch vaak tijd tekort om alles te doen wat ik steeds wilde doen. Misschien had het er ook mee te maken dat ik me prima kon vermaken met niks. Gewoon lekker dagdromen op een goed plekje in de zon of voor de kachel. Ik leek soms wel een kat.

Maar ik kon ook heel actief zijn. Hele dagen druk in de weer om mijn fantasietjes uit te voeren in papier en karton, later in hout of gewoon dingen maken met hetgeen voorhanden was. Op mooie dagen waren altijd wel ergens kinderen buiten aan het spelen en met een keertje vriendelijk vragen mocht ik best meedoen. Niet dat ik dat altijd nodig vond. Ik kon de wereld ook best in mijn eentje verkennen. Te voet of op de fiets, dichtbij huis of wat verder weg maakte niet uit. Buitenzijn was heerlijk. Zon, wind of regen deed er niet toe. Het gras had elke dag een andere tint groen en als de wind ermee speelde, veranderde het groen elk moment. Prachtig was dat.

Het dorp was omringd door weilanden. Ik groeide op in een groene zee met aan de horizon de Biesbosch en de weg naar Rotterdam. Het dorp was een eiland vol huizen en mensen. We waren verbonden met elkaar omdat we dorpsgenoten waren en dat was heel wat.
Mijn vader kende iedereen en iedereen kende mijn vader en ik was reuzetrots op hem. Hij nam me weleens mee op de fiets en later op de brommer, zodat ik ook een glimp van zijn wereld kon zien. Wat was dat spannend! Grote Mensen die GroteMensendingen deden. Zou ik dat later ook gaan doen?

Ik had er niet veel vriendjes en nog veel minder vijanden, maar het was goed zo. Onze fantasie ging een heel kinderleven mee en daar hebben we gretig uit geput. Zelfs nu heb ik nog weleens het gevoel dat ik mijn kindertijd nog steeds niet heb afgemaakt. Daarom vind ik het helemaal niet erg om mijn herinneringen aan die tijd nu en dan naar hartelust op te halen, om de zon weer op het zand in de achtertuin te voelen branden. Om weer in gedachten over het dorp te lopen, soms in optocht achter Sinterklaas aan of met een lampion. heel vaak ook alleen of met een vriendje, benieuwd naar gebeurtenissen die zomaar ergens op konden duiken. Dan loop ik weer één van de winkeltjes binnen om kauwgomballen voor 1 cent te kopen, of stiekeme sigaretten. Ik ga hier of daar nog eens kijken of ik een cadeautje kan vinden voor een verjaardag. Het was gewoon spannend om bij de smid of de fietsenmaker binnen te gluren en bij de slager stonden griezelige tonnen met slachtafval op het erf.

En nu ben ik nog niet eens aan de details toegekomen, die houd ik lekker voor mezelf. Anders wordt dit een veel te lange blog

mijn verhaal, (hoe) vertel ik het aan jullie?

Al heel veel jaren geleden heb ik besloten om mijn verhaal op te schrijven. Eerst was het weinig meer dan een therapeutische bezigheid, maar dan anders. Ik wilde verklaren waarom ik me zo vreselijk mislukt in het leven voelde, maar dan wel een verklaring vanuit het hoofd, niet vanuit het hart want eigenlijk wist ik altijd al wat me dwarszat.

Dus het werd niks, want alles was doodlopend gebabbel.
Later, toen ik eindelijk durfde te bekennen waarom ik geen greep had op mijn leven, ben ik opnieuw begonnen, maar toen was mijn schrijfsel pure travestie. Ik probeerde een masker te fabrieken om me lacherig achter te verschuilen en op moeilijke vragen te kunnen antwoorden dat men mijn boek maar eens moest lezen, gevoelgd door lacherige koetjes en kalfjes.

Weer later drong het tot me door dat ik eigenlijk pas echt een lekker lopend verhaal kan componeren als ik weet wat het begin is en wat het midden is en vooral waar en wanneer het eindigt.
"En ze leefde nog lang en gelukkig...", waarschijnlijk een variant daarop.

Misschien is vandaag wel de dag die ik ga beschrijven op de laatste bladzijde van mijn boek.
Zie mij zitten: Huilend achter dit computertje. Buiten vallen de bladeren van de bomen, de zon schijnt niet. Het is niet koud, maar je voelt ook geen echte aangename warmte. November is net begonnen, dus in de komende week zou Herman jarig zijn en we herdenken de sterfdag van mijn vader.....

Wat ik al heel lang vast heb staan voor mijn boek is een titel: "Ik kan wel janken, maar ik weet niet waarom".

En zo is het.

Vanavond krijg ik bezoek. Mijn buurvrouwen komen op de koffie. Ik weet dat er elke dag buurvrouwen bij elkaar op de koffie komen, maar ik neem aan dat jullie begrijpen dat dit toch wel heel speciaal is.
Ze zullen vast van alles willen weten over mij, over mijn leven. Misschien zit ik heel de avond te vertellen over mijn verleden en hoe ik dat probeer te overwinnen, maar dat is theorie.
In de praktijk wordt dit voor het eerst van mijn leven 'meiden onder elkaar - zonder meer'.
Althans, dat denk ik.
En dat is moeilijk. Zij hebben kinderen en ik ook. Maar ik heb ze niet zelf gebaard. Zij zijn verliefd, verloofd, getrouwd met hun man en ik was een leven lang bang van alles wat man is, want omdat ik mijn eigen mannenlijf zo intens verafschuwde vond ik alles wat mannelijk was... eng.

En uit het één volgde steeds het ander, vooral een leven wat te gek was voor woorden. En toch wil ik niet op zoek gaan naar mensen die het ook allemaal beleefd hebben. Ik wil loskomen van dat alles. Ik wil het leven kennen wat ik nooit gekend heb. Mezelf een 'mindset' aanmeten van huisje-boompje-beestje, net als mijn buurvrouwen. Bij de meiden spieken om hun leven na te doen en hopelijk begrijp ik dan wel wat ik doe. Man-zijn begrijp ik niet, dat weet ik heel zeker, maar ik heb me toch heel veel dingen eigen gemaakt in die tijd. Zal dat erg in de weg gaan zitten?

Ik hoop dat deze dag de laatste scene uit mijn boek wordt. Het kladje in mijn hoofd zegt iets over 'eindelijk thuiskomen' en 'berusten in de toekomst'.
Als dat zo is, zit ik vanaf morgen achter de tekstverwerker om te beschrijven hoe het is om een leven lang een leugen te zijn.

Ik zit nu weer te janken, maar ik geloof dat ik eindelijk begin te begrijpen waarom.

Vrolijk Kerstfeest!!!

Nee, ik ben nog niet klaar voor kerst, maar ik leef er wel intens naartoe.
Niet in de laatste plaats omdat ik hoop dat ik rond die tijd fit genoeg ben om een hele dag lekker in de weer te kunnen zijn zonder dat ik vlekken voor mijn ogen krijg en telkens sta te tollen op mijn benen. Ook niet alleen maar omdat het nieuwe iets daar beneden aan mijn lijf me dan hopelijk wat meer eigen is zodat ik niet steeds het idee heb dat ik per ongeluk op een speeltje van de kat ben gaan zitten, of dat het steeds voelt of ik een veel te strakke string aan heb.

Er is meer. Dat gevoel wat je soms zomaar met kerst kunt hebben en wat eigenlijk net zo goed op elke dag van het jaar op kan komen zetten, maar dan toch niet is zoals het met Kerst is.
Het is heel veel kerstmissen geleden sinds ik dat had en dat komt dan weer omdat ik nooit kerst-klaar was met kerst. Nooit is veel gezegd. Het is wel eens eerder gebeurd, ik geloof toen ik een jaar of zes was. Toen was ik namelijk heel ziek vlak voor kerst. Eén of andere griep. Ja dat waren nog eens tijden: Toen stak er nog wel eens een echte griep op en we ondergingen het gewoon in de hoop dat je met genoeg mazzel de boel wel zou overleven. Maar ik had het flink te pakken. De herinnering is te ver en te vaag om nog te weten hoe ernstig ziek ik ben geweest. Volgens mij heb ik destijds wel even om de hoek mogen kijken in dat magische gebied tussen leven en dood. Ik voelde me in elk geval heel wonderlijk toen. Alsof de tijd heel langzaam ging.

Misschien kan ik dit jaar weer met zo'n soort gevoel kerst vieren. Ik heb namelijk net weer om één of ander hoekje mogen kijken en ik heb zin om daar eens stilletjes over te mijmeren in een sfeer die dat helemaal toe laat.
Ik heb ook zin om mezelf helemaal op te doffen zoals ik al zoveel jaren stiekem heb gewild, maar niet kon en niet durfde omdat ik me met zoveel toewijding vast klampte aan mijn mannenrol.
Ik wil graag een jurk, een hele mooie jurk, niet over the top, maar ingetogen mooi, helemaal kerst, helemaal Mij, helemaal heerlijk genoeg om te zorgen dat ik er kriebels van krijg in mijn buik.
Ik wil me opmaken zoals ik normaal nooit zou durven, maar wel mooi, natuurlijk. Ook wat fraais met mijn haar en een sprookjesachtig geurtje om het af te maken.

Als ik eraan denk, word ik er alvast verlegen van. Heerlijk is dat!
En dan een huis vol groen en glitters en lampjes. Een vanillezoete geur die de winterse kou buiten houdt. Muziek vol klingelende klokjes en tingelende belletjes zachtjes op de achtergrond..........

Maar dat toch geen twee dagen lang en niks anders dan dat?
Hoe lang duurt het voor je jurk gaat kreuken, je make-up wat wazig en streperig wordt. Hoeveel vanillezoete geur en klingelend getingel kun je verdragen eer je er misselijk van wordt?

Nee, ik geloof dat dit een beetje over the top gaat. Laat ik het anders doen. Ik wil mezelf wel zo mooi mogelijk maken: een kerstengel in stemmig zwart, en ik wil Stralen. Een kerstster die je zomaar op straat tegen komt. De rest mag best wat minder: Doe maar gewoon, we zijn al gek genoeg.
Zal ik ook naar de kerk gaan? Ik verwacht niet dat ik God daar nog tegen ga komen, maar wel een boel mensen en ik ben gewoon benieuwd wat de mensen van mij als kerstengel-ster zullen vinden...

Maar ijdel ben ik niet.

Toch?

Digitalië

Mijn werk was ooit iets met veel knoppen en nog veel meer mensen. Het beviel goed en ik geloof dat het ook wel bij me paste. Voor dat laatste zou ik als bewijs aan kunnen dragen dat het zo onwaarschijnlijk makkelijk was om op te klimmen van obscure (gelegenheids-)bandjes in kraakpanden naar de grootste venues met gevestigde acts in den lande.

een logische stap verder zou zijn: Het buitenland, maar ergens liep ik vast. Niet in de muziek, maar in het leven wat ik mezelf voor probeerde te liegen.

Nu kijk ik wel eens op facebook en andere webstekken naar mijn collega's uit die tijd. Toen waren we allemaal Grote Jongens die een stempel op de wereld zouden gaan drukken en we keken onze ogen uit als één van de anderen weer iets kon, deed of maakte wat weer een treetje hoger of moeilijker was. We groeiden samen op, zal ik maar zeggen.
In mijn generatie zitten nu de ouwe rotten die de hele wereld over zwerven. Ik zie ze op foto's staan in verre woestijnen, naast immense watervallen. Ik zie ze werken in 'venues' waar duizenden mensen aan publiek in passen.. Soms binnen, even vaak openlucht. Ik zie publiek in exotische kleding. Op de achtergrond staan borden, beschreven in talen die voor mij onleesbaar zijn.

Mijn generatie werkt met apparatuur waarvan ik het bestaan wel ken, maar de werking zeker niet in de vingers heb. In mijn tijd was een knop en knop die deed wat ernaast stond vermeld en een heleboel knoppen samen waren een mengtafel. Mengtafels bestaan niet meer; het zijn nu 'control surfaces' met beeldschermen en encoders. termen als 'Menu' en 'Layer' zijn het vak ingeslopen. Getrainde oren vinden steeds meer en vaker steun in verfijnde computermetingen.

Maar het gaat nog steeds om de muziek, zeg ik bij mezelf. Zou ik ze nog in kunnen halen, deze mannen waar ik op een bijzondere manier van hou -ze zijn immers van een soort waar ik me heel erg bij thuis kon voelen-.
Ik denk het wel, maar niet het hele eind. Maar tot waar dan wel, en hoe? Want uiteindelijk ben ik toch echt een vrouw en 'een wijf achter de knoppen' is heel zeldzaam.
Ik merk dat de interesse van een vrouw waar het gaat om technische toestanden, heel anders is dan die van een man. Vrouwen hebben werkelijk 'andere ogen' als het gaat om ijzer, staal en elektriek.

Dus ik kijk naar mijn collega's van toen, geniet van hun foto's en ik droom weg in de herkenning van wat ooit ook mijn wereld was. Soms heb ik heimwee, echt waar. Maar waar verlang ik nou precies naar?
Ik denk de sfeer van de tovenarij, want uiteindelijk is het magisch om een show neer te zetten. Soms zijn ze meerdere dagen in de weer om een sportarena om te toveren in een muziektheater. Honderden mensen die eensgezind de handen uit de mouwen steken, apetrots op hun eigen stuk vakbekwaamheid. Professionaliteit uit liefde. Gedereven om het meeste van je wek onzichtbaar te maken, want hoevelen in het publiek zullen ooit zien dat er vele, vele meters staal en aluminium achter het zwarte doek zitten.W ie weet hoeveel kilometers koperdraad er dagelijks 'on tour' zijn met al die bands die van hier naar daar hoppen?

Ik denk daaraan met een glimlach. Ik zie ze weer zitten in een hok wat 'catering' heet. Stilletjes geurend naar zweet en luidkeels lachend om het leven wat ze hebben gekozen. Elkaar goedmoedig grappend en grollend aansprekend op elkaars vergissingen en misverstanden. Geen gemopper, want we zullen het niet zwaarder maken dan het al is.

Ik probeer me opnieuw een plek te fantaseren tussen deze ruwe bolsters met o, zo blanke pitten. Grote, grove knuffelberen met, als het erop aan komt, behoorlijk scherpe tanden. Zou het me in één keer lukken om van die oude waar-geworden jongensdroom een vrouwen versie te kunnen maken?
De uitdaging kriebelt achter mijn navel. Ik hoor de portofoon al kraken in mijn rechteroor, al kan ik nu nog niet verstaan wie me oproept.

Zal ik gaan werken in digitalië, met beeldschermen, encoders en meetcomputers iets doen met het geluid, of loop ik rond door de venue, eindeloos lopen en praten, overlegen en organiseren, met het productieschema in de hand. Mijn enkels moe en gezwollen wanneer het publiek binnenstroomt. Even toezien, met een glimlach op mijn lippen, hoe de driftige bedrijvigheid van die dag, omslaat in gespannen concentratie, want de show gaat zo beginnen en het moet (weer) perfect zijn.

En tijdens de show? Soms is het heerlijk om op dat ene plekje te staan en het geluid te manipuleren. Fijnslijpen tot de klank helemaal mooi is. dingetjes benadrukken, niet voor mezelf, maar om het publiek een gevoel te geven dat deze avond heel erg de moeite waard was........
Maar het kan net zo mooi zijn om rond te lopen, toe te zien dat alles rondom het podium en in de venue goed gaat. Zorgen dat het publiek veilig en verzorgd is. Zijn de nooduitgangen vrij? lopen de toiletten goed door? zijn er mensen binnen die rottigheid uit willen halen? Is de brandweer wakker en staat de ambulance op zijn plek? Is er veel gedrang bij de bar? Ligt er rommel rond de bonnenautomaat? Zoveel zaken die aandacht vragen en iemand moet die aandacht eraan besteden.

Laat ik het zaallicht maar weer aansteken. Mijn tijd komt vast wel weer, want het blijft trekken. Nu zit ik thuis en daar heb ik het nu druk genoeg mee. het is tijd om te lunchen. Vanmiddag wil ik een klein blokje om, dat is voor vandaag al een Groot Avontuur. Kleine stapjes want ik ben pas ziek geweest.

Het kan vanaf nu alleen maar beter worden.

Tranen

Het is nu drie weken na de operatie. Mijn lijf begint te wennen aan het nieuwe, of ik begin te wennen aan het nieuwe aan mijn lijf, dat kan ook.
Ik begin nu eindelijk ook te berusten in het idee dat dit tijd nodig heeft. Niet alleen het lijf om te helen en aan te sterken, maar ook de geest om de overstap te maken.

eigenlijk was ik daar allang mee bezig. Vooral met afscheid nemen, maar dat deed ik vaak op de manier van afsluiten en de deur barricaderen zodat wat ik achterliet me niet meer zou inhalen.
Nu ben ik die barricades aan het afbouwen. Ik wil niet meer haten wat ik niet hoef te haten. Ik wil niet meer bang zijn voor de angsten die er niet meer toe doen.
Alles wat naar mijn idee bij man-zijn hoorde en wat ik niet begreep, kan ik nu aanzien zonder e betrokken te voelen. Ik kan nu zeggen dat ik het niet begrijp. Ik begrijp niet wat een man is. Ik hoef het ook niet te begrijpen, want ik hoef het niet te zijn.

Ik ben er nog niet aan toe om echt te begrijpen wat een vrouw is want mijn gewoonte was om dat buiten te sluiten, niet eigen te maken, dus ik weet niet hoe diep het in me zit. Ik heb het nooit gemeten.
kan ik het meten? Moet ik het meten?
Zal ik het meten of volstaat het te berusten in wat ik nu -eindelijk- ben?

Hoe moeilijk is zo'n berusting? Dat is nieuw voor me. Ik heb een mensenleven lijdzaam ondergaan. Dat is zo anders dan berusting, dat is verlamming.

Ik probeer plannen te maken voor binnenkort, als ik weer helemaal op de been ben, maar het lukt niet zo goed. Ik denk aan bijna alles wat een volwassen vrouw zou kunnen beleven, zou mogen beleven, maar al die gedachten zijn leeg. Er ontbreekt nog iets en ik weet niet wat er ontbreekt. Is dat niet wonderlijk?

Ik heb alleen maar een verleden en een nu. De toekomst ligt voor me klaar, maar die zit nog keurig ingepakt. Ik zal me moeten laten verrassen.

dus ik zet de deuren van mijn geheugen open en ik kijk toe hoe er van alles en nog wat voorbij komt fladderen. Ik betrap mezelf op de ongerijmdheden van vroeger terwijl andere dingen die nooit belangrijk waren opeens heel logisch en belangrijk worden.
Soms huil ik, zomaar om blijkbaar niks. Omdat ik moe ben van alles wat ik zolang heb hoog gehouden?

Het is geen opluchting en ook geen verdriet. Het zijn tranen zonder woorden. Er valt niks te zeggen, maar het moet er toch uit.

Toch hoop ik van harte dat ik woorden zal vinden, want er is me gevraagd en ik heb beloofd om mijn verhaal op te schrijven. Het zal geen verhaal zijn van verdriet en wanhoop, maar van verwondering en volharding. De lust om te leven die het wint van de angst voor het leven.

Maar hoe zal ik beginnen?

"Ik was een dapper jongetje, maar de wereld was te groot voor mij.."

of:

"Ik was een verlegen meisje, zó verlegen dat niemand mij kon zien..."

Of .... Kweenie.

A new life (een nieuw lijf)

Het is nu drie weken sinds ik me heb gemeld bij het ziekenhuis. Dat was de laatste dag dat ik nog een-soort-van-man was. In deze drie weken is mijn wereld heel klein geworden. Zelfs te klein om onbevangen blij te kunnen zijn met hoe-en-wat ik nu ben.

Het was een zware tijd, er is immers flink in me gesneden en ik had geen idee hoe diep het me zou bewegen.
Allerlei gevoelens en emoties komen langs en ieder daarvan kent een eigen waarheid.
Eerst is er het ongeloof dat 'het' nu gebeurd is. De goede fee is niet gekomen, de lieve god heeft me niet persoonlijk aangeraakt, zoals ik meer dan veertig jaar geleden heb gehoopt en gebeden. Het was dokter K. die me in een paar uur tijd een ander aanzicht heeft gegeven. Ik kan nu bloot zijn zonder schaamte. Het onsmakelijke ding onderaan mijn buik is weg. Nu pas dringt duidelijk tot me door hoe vreselijk ik het vond om daarmee te moeten leven, hoe ik mijn bedgenote gehaat heb omdat zij dat ding wel kon waarderen. Vaak had ik het gevoel dat ik dat ding niet had, maar dat ik dat ding was: Vies en vormeloos

En toen ik er eenmaal vanaf was en probeerde te bedenken wat het voor me betekent, voelde ik me ... niets.
Ik was leeg. Uitgeput van iets wat ik niet begrijp, misschien nooit zal begrijpen. Ik was niet blij of verdrietig, ik voelde me weerloos en bang. Ik was heel bang dat anderen van het moment gebruik zouden maken om me weer een leven op te leggen wat voor mij een leugen zou zijn. Alles in mij verzette zich tegen de wereld om me heen. Ik zag in gedachten figuren op weg naar mijn huis die zich hierbinnen zouden dringen en mij mijn levensruimte ontnemen. Figuren die zichzelf niet kunnen redden en mij in mijn zwakte overmeesteren om mijn verworvenheden te verslinden, als sprinkhanen die het land schraalvreten.
Ze zijn gelukkig niet gekomen. Kennelijk horen dit soort lieden bij 'vroeger' en daar ben ik blij om.

Maar in mijn angst kon ik de lijfelijke verandering moeilijk accepteren. Mijn bekken verkrampte zich. Een vreselijk pijnlijke ervaring. Mijn nieuwe stukje lijf voelde niet zacht en beurs, het was hard en brandend als een haardsteen. Toen ik op internet ging zoeken of er anderen zijn die dit ooit meegemaakt hadden, herkende ik het onder de term 'vaginisme'. Wat een ironie! Nu ben ik eindelijk vrouw, maar ik durf geen vrouw te zijn....?

Zo erg is het niet. Het is weinig anders dan een kwestie van wennen, maar als je te moe bent om te denken, te moe om te 'zijn', kun je nergens aan wennen. Daarom deed ik de boel zolang op slot.
Er is veel om aan te wennen. Niet alleen lichamelijk, misschien is dat wel het minste, maar ook en vooral geestelijk.
Ik ben nu vrouw zonder voorbehoud. het is geen verkleedpartijtje meer. Dat was het nog wel, hoe serieus ook. Nu ben ik geen tweede keus meer, nu ben ik ben ik wat ik ben. Ik heb gekozen; voltooid verleden tijd.
Van die keuze heb ik geen spijt, absoluut niet. Er is nog een moment geweest waarop ik me afvroeg of ik meer dingen had moeten uitproberen toen het nog kon, maar welke dan?

De leuke kanten van het man-zijn hebben niet op kunnen wegen tegen de prettige kanten van het vrouw-zijn.
Dat geldt in elk geval voor mij. Waar ik nu het meeste moeite mee heb, is dat het zoveel pijn en moeite kost om één foutje te herstellen. Ik troost mezelf met de gedachte dat al dit ongemak eindig is, maar het is best groot ongemak: de pijn en de verzorging van 'de wond'. De momenten dat ik me afvraag of er onder de gezwollen hechtingen echt een acceptabele plasser verscholen zit zijn er heel vaak en op die momenten voel ik me grenzeloos alleen.

Geboren worden doe je alleen. Een baby krijst niet van de kou, maar van wanhoop. Wat gaat het worden en wat kan ik ermee doen? Is dit nu het leven?
Ja. Dit is alles. Dit is wat er is. Nu ik gedaan heb wat ik moest doen zonder het zelf ooit helemaal te zullen begrijpen, weet ik zeker dat er niks hogers bestaat dan het leven zelf. Degenen die geloven in dat ding wat door velen 'God' genoemd wordt zijn de stakkers die nog steeds niet los kunnen komen van het gekrijs van hun geboorte.
Ik heb geen God nodig, ik mag leven. Het doet pijn, soms heel erg andere keren minder, maar het is het beste wat ik heb.

Maar het is vreemd, eindeloos vreemd. Zeker nu.
Ik ben nog steeds 'ik', maar alles is anders. Anders dan ik had kunnen denken. Nu is het allemaal echt. Ik weet zeker dat ik zodra de pijn weg is, bedekt zal zijn met kippenvel: "Wat is het leven Mooooooooiiiiii!"

XX

Goegel zuigt ook!

Had ik dus een hele mooie blog gemaakt, recht uit mijn hart. Istie kwijt. Goegel heeft opeens een probleem. Kan niet opgelost worden tenzij je lid bent van een of ander computerkletsgroepje. Goegel was goed bezig, maar ze zijn druk bezig Microfuck te overtreffen in hun Xenofobe, onsympathieke, eenkennige, vastgekoekte zelfingenomen betweterigheid.

Kutcomputers!!!!

grote gebeurtenissen worden gebeurtenwassen

Er stond iets op stapel en dat hield me heel erg bezig. er moest zo het één en ander voorbereid worden, een boel vooruitgedacht en gepland. Allemaal heel praktisch en weinig ruimte om mentaal klaar te zijn, dacht ik zo.
Maar kun je je wel voorbereiden op iets wat je nog nooit gedaan hebt?

Als ik nu de stappen nog eens langsloop, merk ik dat het voor mij opeens heel moeilijk was zodra ik niets meer zelf kon doen, alleen maar lijdzaam afwachten. Letterlijk stil blijven liggen en al het werk van daarvoor laten bezinken. Wat is dat moeilijk.

Voorheen was er altijd wel iets te doen: Bellen, mailen, ergens aankloppen, iets kopen, dingen bekijken, zoeken op internet, zelf iets maken..........
Heerlijk druk-druk bezig zijn. Plannen hoe en wat, prioriteiten stellen en dat allemaal weer omgooien omdat er nog meer is in de wereld dan mijn queeste.

En toen was alles gedaan. Ik kwam bij uit de verdoving en mijn taak was letterlijk: Stilligen en helemaal niks doen.
Om razend te worden. Het lijf heelt zichzelf. Wie is er nou de baas?

Daar lag ik en mijn diepste wens, alles waar ik een heel leven tegen alles in heb geloofd dat ik het ooit mee zou maken was opeens echt en ik kon niks anders doen dan liggen en dat was het.

Is dit het om bij nul te beginnen?

Ik denk het.

Alles heeft een begin en Niets is moeilijker dan alles.
Ik geloof dat ik nu gevoeld heb wat Niets is.

Ik zal nooit meer de oude worden

Nu ben ik aan het aftellen en vooruit aan het kijken. Niet te ver vooruit, want alles draait nu om de chirurgische ingreep. Het is zo intensief, dat ik bijna niet meer weet waar het ook weer om gaat. 

natuurlijk weet ik heel goed dat ik straks een ander plassertje zal hebben, maar ik bedoel dat ik bijna niet meer weet waarom ik ooit begonnen ben aan dit alles, want het is een hele hoop alles.

Maar mensen zijn geneigd om achteraf te menen dat het allemaal best meeviel. En het had ook zo zijn leuke momenten, Toch?

Maar het hoofd weet beter, zeker nu ik in de virtuele wereld nog steeds lotgenoten tegenkom, die met allerlei dingen worstelen die ik nu heb overwonnen. Ik lees hun berichten met een glimlach van herkenning. De spanning, onzekerheid en het leed wat zij nu beleven, heb ik allemaal mogen ondergaan en wat waren sommige momenten destijds heftig! Ik heb gehuild, en niet een beetje ook! 

Wat vreemd om er aan terug te denken nu ik dat allemaal heb beleefd en overleefd. Ik voel me als een schipbreukeling die op een warme kust is aangespoeld. Het leven is mooi! Wat is het heerlijk om hier te zijn!

Maar wat was het een hijs om hier te belanden.

En het is nog niet helemaal klaar. Er moet nog iets gebeuren en daarna is het helemaal menens.

En weer praat ik over het 'iets' heen. Eerst moet ik nog een paar dingen kopen en zorgen dat ze klaarliggen voor straks.

Dan hoop ik op nog minstens één dag rust. Gewoon om te mediteren over dit moment, erbij te lachen en te huilen en helemaal te beseffen wat het allemaal betekent.

Dan heb ik nog twee dagen lichamelijke voorbereiding te gaan. Twee dagen niet eten en met grof geweld mijn darmen schoonspoelen. Op de tweede dag reis ik naar de plek waar het gaat gebeuren en daar moet ik de laatste voorbereidingen treffen. Dat klinkt theatraal, maar het gebied waar de dokter aan gaat werken moet grondig geschoren worden. Gaat me dat lukken? Ik kan er niks aan doen, maar ik verwacht niet anders dan dat ik de operatie per ongeluk al zelf zo'n beetje uit ga voeren. In mijn gedachten wordt het in elk geval behoorlijk bloederig. Maar ik overdrijf graag, dan valt het straks allemaal heel erg mee.

En dan komt de grote dag...

Om tien uur vijftien moet ik me melden bij de hoofdingang. Wat er dan verder gaat gebeuren, weet ik niet. Ik zal mijn koffertje met m'n pyamaatje en mijn leesboek aan iemand afgeven die er hopelijk heel goed op past. Dan zal ik me ergens uit moeten kleden, moet ik mezelf wassen? Of doet een verpleegkundige dat? 

Ze zullen me nog wel dingen vragen en naar mijn hart en longen luisteren, misschien nog meer doen....

En dan kom ik ergens waar ze me in slaap maken.

Als ik wakker word is er iets gebeurd waar ik als kleuter al van droomde, maar toen dacht ik dat er een Goede Toverfee of een Lieve God bestond die dit bij me zou doen.

Het is toch niet helemaal hetzelfde, al is de dokter wel ontzettend aardig.

Zal het pijn doen? Zal het heel vreemd voelen? Of juist heel vertrouwd? Zal ik blij en opgelucht zijn? Of juist heel verdrietig? 

Of zal ik gewoon leven bij het moment en er vooral aan denken dat ik een poos heel erg goed voor mezelf en vooral voor mijn nieuwe plasser moet zorgen?

In elk geval zal ik eerst een week in het ziekenhuis zijn. Ik mag dan niet veel, alleen op mijn rug liggen om te zorgen dat er niks verschuift, denk ik. Misschien krijg ik allerlei bezoek, dat weet ik niet. Mensen mogen best op bezoek komen, er zijn bezoekuren. Degenen die wat verder weg wonen mogen blijven logeren, dat kost maar twintig euro per nacht voor een tweepersoonskamer.

Na een week mag ik naar huis en dan moet ik kalm aan doen, want het moet helen, nee, niet herstellen! In vredesnaam niet zeg! Het is uiteindelijk de bedoeling dat ik nooit meer de oude word.

Iedereen zegt dat ik minstens zes weken kalm aan moet doen en ik heb een boekje waarin staat hoe ik moet zorgen dat alles schoon blijft en hoe ik moet zorgen dat het weefsel goed hecht.

De eerste keer dat ik het boekje zorgvuldig bestudeerde, moest ik heel hard huilen, want als je er zo intensief mee bezig moet zijn, is het plotseling echter dan echt.

En na die weken van voorzichtig zijn en zorgen mag ik van lieverlee mijn leven weer oppakken. Ik heb er nu al heimwee naar. Heimwee naar iets wat ik nog nooit heb meegemaakt, maar wat wil je:

Ik zal nooit meer de oude worden.

The end of the rainbow

In de tachtiger jaren was er een band, the Talking Heads, die een nummer gemaakt hebben wat 'Heaven' heet.
De strekking van het liedje komt er ongeveer op neer dat volmaakt geluk oervervelend en dodelijk saai is.

"Heaven is a place where nothing, nothing ever happens"

Nu zit ik zelf in een situatie waar ik aan het eind van een zeer persoonlijke missie ben. Nog een paar weken en dan is hetgene waar ik de afgelopen jaren heel intensief mee bezig ben geweest, klaar.
Het einde van de regenboog. En, lieve jongens en meisjes, zover ik kan zien staat er geen pot vol goud op me te wachten. Weet je dat ik daar stilletjes blij om ben?

Hoe saai zal het zijn als je leven 'af' is, als er niks meer is wat je nog wil of kan doen. Het enige wat dan rest, is doelloos achter de geraniums zitten tot ....??
Ik heb gezworen, mezelf beloofd en mezelf gedwongen om dat niet te laten gebeuren.

En hoe wonderlijk om nu te merken dat het eind van deze missie betekent dat er straks een hele grote lege ruimte in mijn leven is die ik helemaal zelf in mag gaan vullen.
Natuurlijk heb ik allerlei dromen over dingen die ik graag zou willen beleven. Een innige verliefdheid, natuurlijk wederzijds, lijkt me heel mooi, boeiend - zeg het maar...
Weer onderweg zijn met artiesten trekt me ook weer heel erg. In de praktijk best verleidelijk om het ouwe vertrouwde knoppendraaien weer op te pakken, maar dan bij een groep als 'girls wanna have fun' (moet ik het uitleggen? Nee toch?) Maar het zou evengoed kunnen dat ik tourmanager of persoonlijk begeleider word van één of andere beroemdheid, wat mij betreft.

Of misschien komt er iets op mijn pad wat me enorm aanspreekt en waar ik met heel veel liefde en energie mee aan het werk ga omdat het zo enorm bij me past.......

Maar dromen worden zelden spontaan werkelijkheid, zeggen ze. Je moet er handen en voeten aan geven, zeggen ze. Maar het vervelende is, dat de dromen die voor mij tot nu toe uit zijn gekomen, naar mijn gevoel wel spontaan zijn vervuld. Verwar dat niet met 'plotseling'. Neem bijvoorbeeld de droom waarin ik een meisje was. Die had ik al toen ik nog een kleuter was. Hoeveel jaren later is het nu?

Wat ik nu zeg komt er op neer dat ik mijn gevoel moet volgen. En dat is het bijzondere van dit moment: Ik kom er nu pas achter wat ik werkelijk voel. Dat is zó wonderlijk, maar ook verwarrend. Niet uit te leggen.
Ik merk nu dat ik mezelf soms helemaal niet aardig vind en ik weet niet of dat dan weer 'normaal' is.

Ik merk ook dat oude waarheden nu oude koeien zijn. Mag ik die nog uit de sloot halen?
Ik vind zelf van niet, want ik geloof er niet meer in.
Al mijn dromen en waarheden zijn klaar. Ik mag helemaal opnieuw beginnen.
Zal ik het deze keer dan maar meteen goed doen....?

Eerst een rondje mindmappen, dan maar.