Sommige mensen beleven wonderlijke dingen. Hun leven leest haast als een spannend boek. Hun vreugde en hun angst grijpt je aan wanneer je met het verhaal meeleeft. De tranen van degene die het beleeft zijn jouw tranen. Hun plezier is je eigen plezier.
Als zulke springlevende mensen hun verhaal vertellen, durf je haast niet eens jaloers te zijn, want wat ze vertellen klinkt behoorlijk vermoeiend. Het is al spannend zat als je mag zien waar hun belevenissen toe leiden.
Het is vooral wonderlijk om te zien dat er een hoop mensen zijn die een grenzeloos spannend leven leiden en dat zelf niet eens in de gaten lijken te hebben. Als je tegen ze zegt hoe bijzonder hun levensverhaal is, kijken ze je een beetje bozig aan, of heel verbaasd of gewoon wat lacherig.
Voor de meesten geldt misschien dat ze niet op zoek zijn naar spanning en sensatie. Ze doen gewoon wat noodzakelijk is en maken daar het beste van.
Gelukkig ben ik er zelf erg goed in alle spanning te ontlopen. Ik stond erbij en keek ernaar. In mijn leven gebeurt hoegenaamd niks wat ik nooit zou willen. Ik ben van de gebaande paden, van de zekerheid voor later.
Ik verbaas me er hooguit over dat er mensen bestaan die mijn blog lezen.
Zo saai allemaal....
donderdag 27 december 2012
maandag 24 december 2012
Kerstvakantie
Wat jammer dat ik geen vrij heb genomen in de weken rond de feestdagen. Wat jammer dat ik niet even een weekje of twee gewoon lekker ga leven met het moment.
Agenda leeg, hoofd leeg. Geen verplichtingen, geen verwachtingen. Gewoon... Vakantie.
Dat gevoel, dit verlangen, komt niet zomaar in me op. Ik had het vanavond opeens toen ik terugliep na een bezoekje aan mijn moeder. Lekker ik in de stille straten van dit dorp. Hier een fietser, daar een voetganger.. "Heb je nog dorst, knul? Nee? Dat dacht ik al, zo te zien heb je genoeg gezopen!"
De lucht boven mijn hoofd in die geheimzinnige winternacht-blauwe kleur. Heerlijk. Ik leef!
Dat gevoel. Daar lust ik wel meer van.
Vanmiddag wist ik dat dit huisje precies bij me past. Helemaal goed getroffen, meer hoeft het niet te zijn. Ik moet alleen de tuin nog aanpakken en, nouja, vooruit: Binnen is 'het' nog niet helemaal. Als ik de sfeer maar bewaar, want het proeft heel erg naar 'gelukkig zijn'.
Daarom wilde ik wel even alle tijd om dit met volle teugen tot me te nemen, maar aan de andere kant....
Zomaar een uurtje hier en een momentje daar is ook veel waard. De verwondering die ik voel, meteen bovenop die zilveren momenten.
Wat ben ik blij dat ik mag bestaan!
Maar morgen ga ik werken, voor dag en dauw op pad. Ik wil iets van mijn zilveren momenten meegeven aan mensen die nu niet in staat zijn om te geloven dat je heel veel kunt doen om uiteindelijk met weinig zielsgelukkig te zijn!
Welterusten. Tot morgen!
Agenda leeg, hoofd leeg. Geen verplichtingen, geen verwachtingen. Gewoon... Vakantie.
Dat gevoel, dit verlangen, komt niet zomaar in me op. Ik had het vanavond opeens toen ik terugliep na een bezoekje aan mijn moeder. Lekker ik in de stille straten van dit dorp. Hier een fietser, daar een voetganger.. "Heb je nog dorst, knul? Nee? Dat dacht ik al, zo te zien heb je genoeg gezopen!"
De lucht boven mijn hoofd in die geheimzinnige winternacht-blauwe kleur. Heerlijk. Ik leef!
Dat gevoel. Daar lust ik wel meer van.
Vanmiddag wist ik dat dit huisje precies bij me past. Helemaal goed getroffen, meer hoeft het niet te zijn. Ik moet alleen de tuin nog aanpakken en, nouja, vooruit: Binnen is 'het' nog niet helemaal. Als ik de sfeer maar bewaar, want het proeft heel erg naar 'gelukkig zijn'.
Daarom wilde ik wel even alle tijd om dit met volle teugen tot me te nemen, maar aan de andere kant....
Zomaar een uurtje hier en een momentje daar is ook veel waard. De verwondering die ik voel, meteen bovenop die zilveren momenten.
Wat ben ik blij dat ik mag bestaan!
Maar morgen ga ik werken, voor dag en dauw op pad. Ik wil iets van mijn zilveren momenten meegeven aan mensen die nu niet in staat zijn om te geloven dat je heel veel kunt doen om uiteindelijk met weinig zielsgelukkig te zijn!
Welterusten. Tot morgen!
woensdag 19 december 2012
Kerstraak
Ik ga gewoon geen kerstmis vieren, geen zin in dat gedoe en wat er voorafaan gaat. Te moe, te veel aan 't hoofd, misschien niet nu, maar zeker wel gehad. Niks afgesproken voor gezellig of de lol.
Nee, nee, nee. Met kerstmis kruip ik diep in mijn warme hol.
Misschien ga ik wel even naar buiten, liefst wanneer het donker is.
Ik heb de sterren boven m'n hoofd, ginder in de polder alweer zo lang gemist.
voor kerstmis moet je geboren zijn, maar ik heb geen Jezuscomplex.
Ook Jozef, Marie, Os of Ezel, Herders en Wijzen zeggen me niks en raken me niet.
Het kerstgevoel, wat dat ook wezen mag, ligt bij mij niet in de la, te wachten tot die anderhalve dag.
Als het gaat om Vree'd op aard', waarom niet de hele tijd?
Als het gaat om verlossing ofzoiets, hoezo bij de nageboorte pas?
Ook de schranspartij op tafel en de glitter rond de boom, zal ik niet licht binnenhalen,
zelfs niet als ik het betalen kon.
Geschenken uit goedgeefsheid noch uit hebzucht en bij mij al helemaal niet omdat het hoort.
Ik hoef gewoon alleen te zijn met kerst. Wie graag dat ook wil, mag het komen delen hier bij mij.
Dat gaat dan zonder kneuterend haardvuur en met geen weeïge muziek
Aan mij de keus om Kitschmis niet te vieren, daardoor voel ik me heel rijk.
En wat tof dat jullie mij dit gunnen, zonder ge-'ja,maar' en meer van dat gezeik.
Ik ga geen kaartjes sturen, juist omdat ik van je hou en je mag in mijn wereld gluren,
omdat ik je vertrouw.
Vrolijk Blogleest!
Nee, nee, nee. Met kerstmis kruip ik diep in mijn warme hol.
Misschien ga ik wel even naar buiten, liefst wanneer het donker is.
Ik heb de sterren boven m'n hoofd, ginder in de polder alweer zo lang gemist.
voor kerstmis moet je geboren zijn, maar ik heb geen Jezuscomplex.
Ook Jozef, Marie, Os of Ezel, Herders en Wijzen zeggen me niks en raken me niet.
Het kerstgevoel, wat dat ook wezen mag, ligt bij mij niet in de la, te wachten tot die anderhalve dag.
Als het gaat om Vree'd op aard', waarom niet de hele tijd?
Als het gaat om verlossing ofzoiets, hoezo bij de nageboorte pas?
Ook de schranspartij op tafel en de glitter rond de boom, zal ik niet licht binnenhalen,
zelfs niet als ik het betalen kon.
Geschenken uit goedgeefsheid noch uit hebzucht en bij mij al helemaal niet omdat het hoort.
Ik hoef gewoon alleen te zijn met kerst. Wie graag dat ook wil, mag het komen delen hier bij mij.
Dat gaat dan zonder kneuterend haardvuur en met geen weeïge muziek
Aan mij de keus om Kitschmis niet te vieren, daardoor voel ik me heel rijk.
En wat tof dat jullie mij dit gunnen, zonder ge-'ja,maar' en meer van dat gezeik.
Ik ga geen kaartjes sturen, juist omdat ik van je hou en je mag in mijn wereld gluren,
omdat ik je vertrouw.
Vrolijk Blogleest!
maandag 17 december 2012
Roze Olifant
Als je dit leest, mag je niet aan een roze olifant denken. Als je jezelf nu afvraagt wat er aan de hand is met een roze olifant, kan ik je alvast vertellen dat daar niks mis mee is. Ik zag pas nog een hele leuke in een speelgoedwinkel. Hij zat op zo'n plank vol pluchen beesten, tussen de slungelaap en de knuffeltijger in, lekker blij te kijken, heerlijk pluizig met zijn roze vacht, de roze flapper-oortjes breeduit, pluchen slurfje vrolijk in de lucht. Twee slagtandjes van badstof in zijn lachende mondhoekjes. Echt een leuk, schattig roze olifantje.
Maar daar mag je niet aan denken.
DENK NIET AAN EEN ROZE OLIFANT!
En terwijl je niet aan een roze olifant denkt, ga ik het over iets anders hebben.
Sort of.
Stel:
Je hebt een schoonzus die om wat voor reden ook, geen kinderen kan krijgen. Ze heeft het er best moeilijk mee, maar ze praat er niet over. Misschien met een enkele hele goede vriendin en met haar man en met de dokter, maar verder niemand.
Toch weet iedereen van haar 'probleem'.
Nou woont er verderop in de straat zo'n Mens wat steeds als ze je schoonzus tegenkomt, begint te zagen over haar achternichtje die een kindje heeft met een beperking of over een TV programma wat ging over ouders van overleden babytjes....
Of Stel:
Op het hoofdkantoor van je werkgever werkt iemand die blind is. Hij wordt regelmatig gebeld en iedereen vraagt aan hem of hij even wil kijken naar zus en zo contract voor.. whatever..
Eén van je collega's zit altijd te hannesen aan de telefoon: "Wil je even kijken, uh, nee. Sorry. Ik uh.. bedoel.. uh.. wil je even uh.. checken of... whatever"
En zo zijn er vast nog een heleboel situaties waarin mensen denken dat ze heel goed bezig zijn, maar ondertussen vooral roze olifanten tevoorschijn toveren.
Natuurlijk kan het nog erger dan bovenstaande. Je kunt tegen de kinderloze moeder zeggen dat je vindt dat ze zich heel flink houdt. Je kunt tegen de blinde zeggen dat je het heel knap vindt hoe hij zich redt.
Dat zijn wrede roze olifanten.
Maar we zouden niet aan Roze Olifanten denken, dus vergeet gerust wat ik hier heb proberen te zeggen.
Alvast een fijne kerst.
Maar daar mag je niet aan denken.
DENK NIET AAN EEN ROZE OLIFANT!
En terwijl je niet aan een roze olifant denkt, ga ik het over iets anders hebben.
Sort of.
Stel:
Je hebt een schoonzus die om wat voor reden ook, geen kinderen kan krijgen. Ze heeft het er best moeilijk mee, maar ze praat er niet over. Misschien met een enkele hele goede vriendin en met haar man en met de dokter, maar verder niemand.
Toch weet iedereen van haar 'probleem'.
Nou woont er verderop in de straat zo'n Mens wat steeds als ze je schoonzus tegenkomt, begint te zagen over haar achternichtje die een kindje heeft met een beperking of over een TV programma wat ging over ouders van overleden babytjes....
Of Stel:
Op het hoofdkantoor van je werkgever werkt iemand die blind is. Hij wordt regelmatig gebeld en iedereen vraagt aan hem of hij even wil kijken naar zus en zo contract voor.. whatever..
Eén van je collega's zit altijd te hannesen aan de telefoon: "Wil je even kijken, uh, nee. Sorry. Ik uh.. bedoel.. uh.. wil je even uh.. checken of... whatever"
En zo zijn er vast nog een heleboel situaties waarin mensen denken dat ze heel goed bezig zijn, maar ondertussen vooral roze olifanten tevoorschijn toveren.
Natuurlijk kan het nog erger dan bovenstaande. Je kunt tegen de kinderloze moeder zeggen dat je vindt dat ze zich heel flink houdt. Je kunt tegen de blinde zeggen dat je het heel knap vindt hoe hij zich redt.
Dat zijn wrede roze olifanten.
Maar we zouden niet aan Roze Olifanten denken, dus vergeet gerust wat ik hier heb proberen te zeggen.
Alvast een fijne kerst.
zondag 16 december 2012
Overweging
Vooruit dan, omdat het jaar zo'n beetje afgelopen is. Voor mij wel, in elk geval. Het is nu nog een kwestie van de dingen die in mijn agenda staan braaf afhandelen en intussen alvast mijn prioriteitenlijst voor het komend jaar opstellen.
Dit jaar was voor mij toch wel een overgangsjaar. Ergens in de loop van de afgelopen driehonderd-en-zoveel dagen heb ik iets afgesloten en ben ik met iets anders begonnen. Noem het een crossfade?
In de loop van de komende jaren hoop ik een vorm en een manier te vinden om dat oude een plek te geven, want hoe ik het ook wend of keer, het is en blijft een deel van mijn geschiedenis en ik schaam me er niet voor, maar ik wil er ook op geen enkele manier in blijven hangen.
Ik kom er over te praten door dingen die actueel zijn in mijn leven. Zoals een gesprek wat ik vandaag had, een bericht wat ik net las in een digitale krant en een verzoek wat me gedaan werd. Bovendien is einde jaar wel een leuk symbolisch moment om hierover te mijmeren.
Nu durf ik nog te zeggen dat ik transseksueel ben, morgen zal ik zeggen dat ik transseksueel was, en overmorgen zal ik degene die erover begint schaapachtig aankijken en daarna beleefd informeren of hij/zij toevallig (ook) geïnteresseerd is in sex met dieren, onder het motto: "Jij bent begonnen met ongepaste opmerkingen".
En ooit, ver daarna zal ik misschien één en ander vertellen over mijn 'transgender verleden'. Dat hou ik open, want ik kan nu eigenlijk geen goede reden bedenken waarom ik dat zou doen. Geldgebrek misschien?
Nu durf ik ook nog te zeggen dat ik dakloos geweest ben. Morgen zal ik zeggen dat ik een hele moeilijke periode achter de rug heb en overmorgen zal ik degene die erover begint schaapachtig aankijken en vragen of hij of zij geld van me wil lenen, onder het motto: "Jij loopt steeds over geldproblemen te zeuren en dat zal vast een reden hebben".
En ooit, ver daarna, zal ik misschien lachend vertellen dat de bankencrisis van het begin van deze eeuw heel anders was dan wat je in de boekjes leest.
Als er dan nog boekjes zijn.
Komend jaar wil ik verder gaan dan ik eigenlijk durf. in 2013 zal ik mezelf een introvert persoon noemen en ik zal eindelijk leren hoe ik ondanks dat, toch heel sterk en brutaal kan zijn. Ik zal op mijn bek gaan, ik zal heel boos worden, ik zal mensen laten schrikken en ik zal me minstens honderd keer vertwijfeld afvragen waarom in hemelsnaam zo godvergeten ambitieus ben, maar dat ben ik en dat wil ik zijn.
Verder las ik vandaag een hele mooie uitspraak van iemand die me steeds weer inspireert: "Dat hele idee van 'denk groots, volg je dromen en dan volgt het universum vanzelf ' gebazel, is geen excuus voor stomweg doen!
Gelukkig is trans- zijn en dakloos- zijn over, dan heb ik lekker veel tijd voor serieuze dingen.
Dit jaar was voor mij toch wel een overgangsjaar. Ergens in de loop van de afgelopen driehonderd-en-zoveel dagen heb ik iets afgesloten en ben ik met iets anders begonnen. Noem het een crossfade?
In de loop van de komende jaren hoop ik een vorm en een manier te vinden om dat oude een plek te geven, want hoe ik het ook wend of keer, het is en blijft een deel van mijn geschiedenis en ik schaam me er niet voor, maar ik wil er ook op geen enkele manier in blijven hangen.
Ik kom er over te praten door dingen die actueel zijn in mijn leven. Zoals een gesprek wat ik vandaag had, een bericht wat ik net las in een digitale krant en een verzoek wat me gedaan werd. Bovendien is einde jaar wel een leuk symbolisch moment om hierover te mijmeren.
Nu durf ik nog te zeggen dat ik transseksueel ben, morgen zal ik zeggen dat ik transseksueel was, en overmorgen zal ik degene die erover begint schaapachtig aankijken en daarna beleefd informeren of hij/zij toevallig (ook) geïnteresseerd is in sex met dieren, onder het motto: "Jij bent begonnen met ongepaste opmerkingen".
En ooit, ver daarna zal ik misschien één en ander vertellen over mijn 'transgender verleden'. Dat hou ik open, want ik kan nu eigenlijk geen goede reden bedenken waarom ik dat zou doen. Geldgebrek misschien?
Nu durf ik ook nog te zeggen dat ik dakloos geweest ben. Morgen zal ik zeggen dat ik een hele moeilijke periode achter de rug heb en overmorgen zal ik degene die erover begint schaapachtig aankijken en vragen of hij of zij geld van me wil lenen, onder het motto: "Jij loopt steeds over geldproblemen te zeuren en dat zal vast een reden hebben".
En ooit, ver daarna, zal ik misschien lachend vertellen dat de bankencrisis van het begin van deze eeuw heel anders was dan wat je in de boekjes leest.
Als er dan nog boekjes zijn.
Komend jaar wil ik verder gaan dan ik eigenlijk durf. in 2013 zal ik mezelf een introvert persoon noemen en ik zal eindelijk leren hoe ik ondanks dat, toch heel sterk en brutaal kan zijn. Ik zal op mijn bek gaan, ik zal heel boos worden, ik zal mensen laten schrikken en ik zal me minstens honderd keer vertwijfeld afvragen waarom in hemelsnaam zo godvergeten ambitieus ben, maar dat ben ik en dat wil ik zijn.
Verder las ik vandaag een hele mooie uitspraak van iemand die me steeds weer inspireert: "Dat hele idee van 'denk groots, volg je dromen en dan volgt het universum vanzelf ' gebazel, is geen excuus voor stomweg doen!
Gelukkig is trans- zijn en dakloos- zijn over, dan heb ik lekker veel tijd voor serieuze dingen.
Gedroomd
Van alles wat een mens makkelijk vergeet, staan Dromen ergens hoog in de top zoveel. Bij mij wel in elk geval. Eigenlijk zou ik gewoon op moeten houden met dromen, vind ik. Het is gewoon zonde van de energie die al die nachtmerries kosten. Steeds weer uitgeput, zwetend, hijgend en met bonzend hart wakker worden. Daarna bang om opnieuw in te slapen, want stel dat het terugkomt.
Heel hard proberen om elk detail te onthouden, of in elk geval de lijn van het verhaal, nouja, tenminste de sfeer dan?
Te laat; alles is weg. Alleen dat verschrikte gevoel blijft hangen. Soms wel een hele dag, of minstens één keer in je leven een hele week. Soms zo hevig dat ik me angstig afvraag of er echt iets vreselijks is gebeurd, iets wat te erg is om te durven onthouden. Zo erg dat ik het spontaan heb verdrongen?
Ja, 'het was maar een droom'...
Hoe plomp wil je dit soort trauma's wegschuiven?
In de loop van de jaren heb ik mezelf wijs weten te maken dat sommige dromen misschien wel eens iets zeggen over een dingetje wat je bezighoudt, maar dat dingetje kan even goed de Teletubbies zijn als die blunder op je werk, een verbroken liefde of een dagje aan het strand.
Het hoeft geen onverwerkt jeugdtrauma te zijn, het hoeft ook geen ernstig seksueel taboe te zijn of gewoon een teken dat ik een beetje gek ben.
Maar soms lijkt het er toch wel op dat mijn droom mij iets wil zeggen. Soms meen ik zeker te weten dat ik in een droom het antwoord op mijn meest brandende probleem heb gevonden en heel af en toe werd in een droom mijn meest ernstige probleem ook verhelderd, een probleem waarvan ik me nooit bewust was dat het bestond!
Maar hoe hard ik ook probeer om na het ontwaken zo'n belangrijk, gewichtige, alles verklarende droom te onthouden, hij verdwijnt steevast als water uit een bad zonder stop en wat ik ook probeer, er blijft niks van over.
Het was maar een droom....
En nu ga ik ontbijten!
Heel hard proberen om elk detail te onthouden, of in elk geval de lijn van het verhaal, nouja, tenminste de sfeer dan?
Te laat; alles is weg. Alleen dat verschrikte gevoel blijft hangen. Soms wel een hele dag, of minstens één keer in je leven een hele week. Soms zo hevig dat ik me angstig afvraag of er echt iets vreselijks is gebeurd, iets wat te erg is om te durven onthouden. Zo erg dat ik het spontaan heb verdrongen?
Ja, 'het was maar een droom'...
Hoe plomp wil je dit soort trauma's wegschuiven?
In de loop van de jaren heb ik mezelf wijs weten te maken dat sommige dromen misschien wel eens iets zeggen over een dingetje wat je bezighoudt, maar dat dingetje kan even goed de Teletubbies zijn als die blunder op je werk, een verbroken liefde of een dagje aan het strand.
Het hoeft geen onverwerkt jeugdtrauma te zijn, het hoeft ook geen ernstig seksueel taboe te zijn of gewoon een teken dat ik een beetje gek ben.
Maar soms lijkt het er toch wel op dat mijn droom mij iets wil zeggen. Soms meen ik zeker te weten dat ik in een droom het antwoord op mijn meest brandende probleem heb gevonden en heel af en toe werd in een droom mijn meest ernstige probleem ook verhelderd, een probleem waarvan ik me nooit bewust was dat het bestond!
Maar hoe hard ik ook probeer om na het ontwaken zo'n belangrijk, gewichtige, alles verklarende droom te onthouden, hij verdwijnt steevast als water uit een bad zonder stop en wat ik ook probeer, er blijft niks van over.
Het was maar een droom....
En nu ga ik ontbijten!
vrijdag 14 december 2012
Weetniemeer
Zo stom; Heel de dag zie ik dingen waarbij spontaan een kei-geweldig idee in me opkomt voor een blog.
Zodra de computer aan staat is alles weg.
Hoofd leeg.
Het enige waar ik nu nog aan denk is dat gekke treintje met die rare naam: Fyra.
Klinkt als een Deens soort kroket ofzo. En de kleuren van dat ding zorgen dat het eruit ziet als de verpakking van 120 Deense kroketten.
Liflig!
Maar dat vind ik dus een suf onderwerp. Deense kroketten van de Aldi.
Wist je trouwens dat Aldi ontzettend vieze koffie verkoopt?
Usmagelig!
Maar ik zit nu aan de thee. Eigenlijk hoort bij een avond als deze een overheerlijke hete chocola, maar die heb ik vanmiddag om iets over vieren al genuttigd. Toen kwam ik thuis na een hele dag buitenspelen. Een dag vol leuke indrukken.
Heel veel schattige kindjes. Wat kunnen kleine kindjes schattig zijn! Baby'tjes met van die grote kijkers die je zo heerlijk aan kijken. Of kleuters die gezellig met pappa mee in de trein reizen. Lekker babbelen en prachtige vragen stellen.
Maternel instinkt?
Of van die pubers die van die geweldige theorieën hebben over hoe de meest banale dingen functioneren. Prachtig om te horen hoe ze deze theorieën doortrekken naar allerlei onmogelijke fenomenen waar ze zelf kennelijk heel erg in geloven:
"Kunstmest is giftig. Maar als je nou een middel hebt waardoor je kunstmest gewoon kan eten ofzo, dan kan je elke dag kunstmest op je brood doen en dan ga je keihard groeien, ouwe! Dan ben je op je negentiende misschien wel drie meter lang! En dan ben je op je tweeëntwintigste drie meter 50!"
- "Nee, ouwe! Dan ben je op je twintigste al bijna vier meter. Van kunstmest ga je keihard groeien. Echt. Keihard".
Moderne videnskap...
Maar ik weet nog steeds niet welke ideeën ik nou heel de dag steeds heb gehad. Ze waren superleuk. Volgens mij was het wel een heel boek vol geweldige verhaaltjes, maar ze zijn allemaal kwijt.
Jeg glemmer.
Misschien helpt het als ik er een nachtje over ga slapen. Of er komen gewoon weer nieuwe ideetjes bovendrijven die de moeite van het bloggen waard zijn.
Vi ses!
Zodra de computer aan staat is alles weg.
Hoofd leeg.
Het enige waar ik nu nog aan denk is dat gekke treintje met die rare naam: Fyra.
Klinkt als een Deens soort kroket ofzo. En de kleuren van dat ding zorgen dat het eruit ziet als de verpakking van 120 Deense kroketten.
Liflig!
Maar dat vind ik dus een suf onderwerp. Deense kroketten van de Aldi.
Wist je trouwens dat Aldi ontzettend vieze koffie verkoopt?
Usmagelig!
Maar ik zit nu aan de thee. Eigenlijk hoort bij een avond als deze een overheerlijke hete chocola, maar die heb ik vanmiddag om iets over vieren al genuttigd. Toen kwam ik thuis na een hele dag buitenspelen. Een dag vol leuke indrukken.
Heel veel schattige kindjes. Wat kunnen kleine kindjes schattig zijn! Baby'tjes met van die grote kijkers die je zo heerlijk aan kijken. Of kleuters die gezellig met pappa mee in de trein reizen. Lekker babbelen en prachtige vragen stellen.
Maternel instinkt?
Of van die pubers die van die geweldige theorieën hebben over hoe de meest banale dingen functioneren. Prachtig om te horen hoe ze deze theorieën doortrekken naar allerlei onmogelijke fenomenen waar ze zelf kennelijk heel erg in geloven:
"Kunstmest is giftig. Maar als je nou een middel hebt waardoor je kunstmest gewoon kan eten ofzo, dan kan je elke dag kunstmest op je brood doen en dan ga je keihard groeien, ouwe! Dan ben je op je negentiende misschien wel drie meter lang! En dan ben je op je tweeëntwintigste drie meter 50!"
- "Nee, ouwe! Dan ben je op je twintigste al bijna vier meter. Van kunstmest ga je keihard groeien. Echt. Keihard".
Moderne videnskap...
Maar ik weet nog steeds niet welke ideeën ik nou heel de dag steeds heb gehad. Ze waren superleuk. Volgens mij was het wel een heel boek vol geweldige verhaaltjes, maar ze zijn allemaal kwijt.
Jeg glemmer.
Misschien helpt het als ik er een nachtje over ga slapen. Of er komen gewoon weer nieuwe ideetjes bovendrijven die de moeite van het bloggen waard zijn.
Vi ses!
donderdag 13 december 2012
Hormonending
'Dorie, wat heb ik het druk! Dat is hartstikke niet leuk! Ik zat er vandaag even helemaal doorheen, geloof ik.
Ik kon wel janken! Ik weet eigenlijk niet eens of ik dat ook gedaan heb, daarvoor was ik teveel over de rooie!!!
Maar wat wil je, ik heb gewoon kei- en keihard gewerkt, hoor!!!! Eerst had ik gewoon één lullig vrijwilligersbaantje, toen kwam er nog een iets minder lullig vrijwilligersbaantje bij, en toen moest ik gaan mantelzorgen voor m'n moeder en intussen begon ik ook nog met een allesbehalve lullige studie, en ik kreeg er nog een vrijwilligersbaantje bij en toen nog een vrijwilligersbaan die best hevvy is en ik moet alles op de fiets doen, want met vrijwilligerswerk verdien je niks, dus een autootje zit er niet in en de bus rijdt bijna nooit en die kost ook een hoop!!!!!!!!!!!!!
Soms fietste ik meer dan 50 kilometer op een dag en daarvan toch wel minstens de helft met wind tegen!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ondertussen kreeg ik ook nog een ander huis, daar ben ik best wel blij mee, want die lullige flat met die k*t buren was echt niet meer te doen! Meer dan de helft van de types die daar in die flat zitten sporen niet, echt, ik overdrijf niet hoor! Je wil niet weten hoe erg het is om je niet op je gemak te kunnen voelen in je eigen huis!! Het was altijd herrie. Elke zaterdag keiharde mongolen-house, elke donderdag en vrijdag van dat irritante Nederlandstalige gejammer en gebalk! Overdag zat er altijd iemand boven me in een telefoon te brullen en te bekvechten! Overal beesten, beesten en nog eens beesten die allemaal overal lopen te schijten, te kraaien, te piepen, te blaffen en te zeiken! En dan heb ik het nog niet eens over die ouwe gek die elke keer fietsbanden lek stak en afval in mijn tuintje gooide...!!!
Ik zit nou lekker te wonen, hoor, maar een eind verder overal vandaan, behalve van mijn moeder, maar die is nu weer beter, dus daar hoef ik niet meer te mantelzorgen. Dan zou je denken dat ik nou toch lekker alle tijd heb om mijn eigen boeltje bij te houden, maar ik ben elke dag veel te moe om te doen wat ik wil doen. Ik val gewoon voor de computer in slaap.
En vandaag kwam ik erachter dat ik echt op moet schieten met mijn studie, anders kan ik geen tentamen doen en dan, en dan, en dan.....
GA IK GILLEN !!!!!!!!!!!
Ik zit erdoorheen! Ik ben er klaar mee! HET MOET OPHOUDEN!!!!!
Ik word gek!
En vanmiddag begon de verwarming ook nog raar te doen. Het ene moment had ik het bloedheet en dan weer zat ik te stikken van de kou - ik zat op het laatst bijna helemaal te huilen...
................................................................................................................................................................................................................................................................................................,
Of is het iets met hormonen?
Ik kon wel janken! Ik weet eigenlijk niet eens of ik dat ook gedaan heb, daarvoor was ik teveel over de rooie!!!
Maar wat wil je, ik heb gewoon kei- en keihard gewerkt, hoor!!!! Eerst had ik gewoon één lullig vrijwilligersbaantje, toen kwam er nog een iets minder lullig vrijwilligersbaantje bij, en toen moest ik gaan mantelzorgen voor m'n moeder en intussen begon ik ook nog met een allesbehalve lullige studie, en ik kreeg er nog een vrijwilligersbaantje bij en toen nog een vrijwilligersbaan die best hevvy is en ik moet alles op de fiets doen, want met vrijwilligerswerk verdien je niks, dus een autootje zit er niet in en de bus rijdt bijna nooit en die kost ook een hoop!!!!!!!!!!!!!
Soms fietste ik meer dan 50 kilometer op een dag en daarvan toch wel minstens de helft met wind tegen!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ondertussen kreeg ik ook nog een ander huis, daar ben ik best wel blij mee, want die lullige flat met die k*t buren was echt niet meer te doen! Meer dan de helft van de types die daar in die flat zitten sporen niet, echt, ik overdrijf niet hoor! Je wil niet weten hoe erg het is om je niet op je gemak te kunnen voelen in je eigen huis!! Het was altijd herrie. Elke zaterdag keiharde mongolen-house, elke donderdag en vrijdag van dat irritante Nederlandstalige gejammer en gebalk! Overdag zat er altijd iemand boven me in een telefoon te brullen en te bekvechten! Overal beesten, beesten en nog eens beesten die allemaal overal lopen te schijten, te kraaien, te piepen, te blaffen en te zeiken! En dan heb ik het nog niet eens over die ouwe gek die elke keer fietsbanden lek stak en afval in mijn tuintje gooide...!!!
Ik zit nou lekker te wonen, hoor, maar een eind verder overal vandaan, behalve van mijn moeder, maar die is nu weer beter, dus daar hoef ik niet meer te mantelzorgen. Dan zou je denken dat ik nou toch lekker alle tijd heb om mijn eigen boeltje bij te houden, maar ik ben elke dag veel te moe om te doen wat ik wil doen. Ik val gewoon voor de computer in slaap.
En vandaag kwam ik erachter dat ik echt op moet schieten met mijn studie, anders kan ik geen tentamen doen en dan, en dan, en dan.....
GA IK GILLEN !!!!!!!!!!!
Ik zit erdoorheen! Ik ben er klaar mee! HET MOET OPHOUDEN!!!!!
Ik word gek!
En vanmiddag begon de verwarming ook nog raar te doen. Het ene moment had ik het bloedheet en dan weer zat ik te stikken van de kou - ik zat op het laatst bijna helemaal te huilen...
................................................................................................................................................................................................................................................................................................,
Of is het iets met hormonen?
woensdag 12 december 2012
Geheimen
Later als ik groot ben, weet ik vast een heleboel dingen die ik aan niemand vertel. Misschien zal ik daarvan ooit weer een paar dingen aan één of twee mensen verklappen die beter dan beste vrienden van me zijn. Ik denk dat het heel fijn zal zijn om dingen te weten waarvan niemand weet dat ik ze weet.
Soms oefen ik alvast. Dan zeg ik niet tegen iemand dat ik dingen weet waar die iemand misschien iets van zou vinden of iets mee zou doen.
Ik vind dat het bij een oude vrouw hoort om dingen te weten die je niet vertelt. Misschien kun je allerlei dingen beter niet vertellen omdat een oude vrouw dingen weet en kent waar de meeste mensen alleen maar van zullen schrikken als je ze vertelt. Ze zullen niet schrikken van je boodschap, ze zullen schrikken omdat ze je dingen horen zeggen die zij niet begrijpen.
Ze zijn te jong, te onervaren en misschien ook wel te dom om te begrijpen wat een oude vrouw die geleefd heeft zoal kan vertellen. Daarom doe ik voorlopig net of ik zelf nog heel jong en onervaren ben. Net of ik niks weet en al helemaal geen geheimen heb.
Sommige mensen denken immers nog steeds dat ik geen vrouw ben en alleen vrouwen hebben recht op geheimen.
Mannen hebben geen geheimen. Mannen hebben streken waar ze niet over praten. In elk geval niet met vrouwen. Daarom willen sommige mensen liever niet weten dat ik geen man ben. Ik heb namelijk jarenlang iedereen laten geloven dat ik wel een man zou zijn.
Mensen die heel goed naar mij keken, zagen allang dat ik anders was. Soms zagen ze dat zonder dat ze zelf wisten dat ze zagen waar ze naar keken.
Eigenlijk heb ik een superleuk leven. Veel leuker dan ik zelf wist. Ik word er helemaal verlegen van.
Wat er nou precies zo leuk aan is kan ik niet zomaar vertellen. Maar het is een hele hoop. Die hoop is zo groot dat ik er niet overheen kan kijken, hoe hard ik dat ook probeer.
En ik probeer het heel hard.
Daardoor ben ik elke avond heel moe.
Later, als ik groter ben, zal ik vast wel eens over die hoop heen kunnen kijken.
Als ik dat kan, weet ik vast een heleboel dingen die ik aan niemand vertel.
En ik vertel niet hoe ik dat nu al weet.
Sssssssssst !
Soms oefen ik alvast. Dan zeg ik niet tegen iemand dat ik dingen weet waar die iemand misschien iets van zou vinden of iets mee zou doen.
Ik vind dat het bij een oude vrouw hoort om dingen te weten die je niet vertelt. Misschien kun je allerlei dingen beter niet vertellen omdat een oude vrouw dingen weet en kent waar de meeste mensen alleen maar van zullen schrikken als je ze vertelt. Ze zullen niet schrikken van je boodschap, ze zullen schrikken omdat ze je dingen horen zeggen die zij niet begrijpen.
Ze zijn te jong, te onervaren en misschien ook wel te dom om te begrijpen wat een oude vrouw die geleefd heeft zoal kan vertellen. Daarom doe ik voorlopig net of ik zelf nog heel jong en onervaren ben. Net of ik niks weet en al helemaal geen geheimen heb.
Sommige mensen denken immers nog steeds dat ik geen vrouw ben en alleen vrouwen hebben recht op geheimen.
Mannen hebben geen geheimen. Mannen hebben streken waar ze niet over praten. In elk geval niet met vrouwen. Daarom willen sommige mensen liever niet weten dat ik geen man ben. Ik heb namelijk jarenlang iedereen laten geloven dat ik wel een man zou zijn.
Mensen die heel goed naar mij keken, zagen allang dat ik anders was. Soms zagen ze dat zonder dat ze zelf wisten dat ze zagen waar ze naar keken.
Eigenlijk heb ik een superleuk leven. Veel leuker dan ik zelf wist. Ik word er helemaal verlegen van.
Wat er nou precies zo leuk aan is kan ik niet zomaar vertellen. Maar het is een hele hoop. Die hoop is zo groot dat ik er niet overheen kan kijken, hoe hard ik dat ook probeer.
En ik probeer het heel hard.
Daardoor ben ik elke avond heel moe.
Later, als ik groter ben, zal ik vast wel eens over die hoop heen kunnen kijken.
Als ik dat kan, weet ik vast een heleboel dingen die ik aan niemand vertel.
En ik vertel niet hoe ik dat nu al weet.
Sssssssssst !
dinsdag 11 december 2012
Ouw'oeren
Volgens mij moet het mogelijk zijn voor iemand met mijn talent en levensloop, om met Ouw'oeren de kost te verdienen. Het lijkt me echt geweldig om te doen. Lekker onderweg van hot naar her, elke dag nieuwe mensen ontmoeten en elke dag hun verhaal en mijn verhaal bij elkaar brengen, lekker samen eten, verder kletsen en dan aan het eind van de dag met een goed gevoel weer uit elkaar.
Ik weet niet of ik het coaching, training, of iets anders moet noemen, maar ik heb er heel veel zin in om te gaan doen. Natuurlijk moet ik ook aan de wereld uit kunnen leggen wat ik doe en waarom ze juist mij moeten vragen om het te doen. Op dit moment vind ik het vanzelfsprekend, maar ik ben de enige die dat vind.
Reclame maken dan maar?
Heeft iemand het nummer van de redactie van 'de wereld draait door'? Wil je me dat even mailen ofzo, dan bel ik morgenochtend meteen en dan klets ik mezelf meteen bij Matthijs aan tafel.
De rest is nu al een legendarisch verhaal. Je mag me vanaf vandaag al fanmails gaan sturen. Zorg dat je bij de eersten hoort, want binnen nu en een paar weken loopt mijn mailbox zo extreem vol dat ik echt nooit meer aan toe zal komen om iedereen persoonlijk te antwoorden!
Maar, zonder dollen. Ik geloof dat ik 'het' nu bijna gevonden heb en ik wil echt graag iets in deze richting gaan doen. Mensen zijn zo leuk!
Dus mail me: mail.carine.hier@gmail.com
Goed bezig, toch?
Ik weet niet of ik het coaching, training, of iets anders moet noemen, maar ik heb er heel veel zin in om te gaan doen. Natuurlijk moet ik ook aan de wereld uit kunnen leggen wat ik doe en waarom ze juist mij moeten vragen om het te doen. Op dit moment vind ik het vanzelfsprekend, maar ik ben de enige die dat vind.
Reclame maken dan maar?
Heeft iemand het nummer van de redactie van 'de wereld draait door'? Wil je me dat even mailen ofzo, dan bel ik morgenochtend meteen en dan klets ik mezelf meteen bij Matthijs aan tafel.
De rest is nu al een legendarisch verhaal. Je mag me vanaf vandaag al fanmails gaan sturen. Zorg dat je bij de eersten hoort, want binnen nu en een paar weken loopt mijn mailbox zo extreem vol dat ik echt nooit meer aan toe zal komen om iedereen persoonlijk te antwoorden!
Maar, zonder dollen. Ik geloof dat ik 'het' nu bijna gevonden heb en ik wil echt graag iets in deze richting gaan doen. Mensen zijn zo leuk!
Dus mail me: mail.carine.hier@gmail.com
Goed bezig, toch?
maandag 10 december 2012
ploeteren
ik had even geen sjeu om te bloggen. Het leven had weer een paar wonderlijke momenten voor me in petto en die moest ik uitgebreid verwerken.
Volgens velen is schrijven een hele goeie manier van verwerken, maar dat idee mag ik bij tijden van harte bestrijden. Er zijn namelijk van die dingen die verwerk je niet in de zin dat je er vanaf bent, door te schrijven: Je blikt ze in.
Dat heb ik al te vaak gedaan. Ik heb heel veel schrijfsels uitgepoept die ik helemaal niet meer wil zien. Die bevatten ingeblikt leed waar ik me heel lang en heel intens geen raad meer mee weet.
Herbeleven is het beste. Als je dan toch gaat schrijven, doe het dan niet 'van je af', maar haal het terug, beleef het opnieuw en doe er iets mee waardoor de scherpe kantjes verdwijnen.
Daarvoor is schrijven eigenlijk niet het geschikte middel. Er bestaan andere, betere therapieën, die dat hartstikke goed doen.
Daarom heb ik mijn blog een paar dagen gelaten voor wat het was. Ik wil ophouden met verdrietig zijn om de dingen die pijn deden.
Gelukkig staan sommige van die dingen bij tijd en wijlen in levende lijve voor mijn neus. Gelukkig niet zo hevig als voorheen, maar toch sterk en helder genoeg voor een herkansing.
Gelukkig merk ik ook steeds meer dat moeilijke keuzes uiteindelijk geen slechte keuzes zijn. Niet kiezen levert heel veel ellende op. Ik stel vast dat 'kiezen' een vaardigheid is die ik in de loop van mijn leven nauwelijks heb ontwikkeld.
Dan is het soms fijn als er mensen blijken te bestaan die me even de ruimte en de tijd geven om de situatie te beschouwen en die me de kans geven om te beseffen wat ik echt wil.
En dan opeens lijkt het of ik een hoofdrol speel in een verhaal van Paolo Coelho.
Vorige week stond opeens iemand voor me in wiens nabijheid ooit zowel fysiek als psychisch de scherven rond mijn oren vlogen. Vorig jaar leek het erop dat deze persoon voorgoed uit mijn leven verdwenen was en daar was ik best blij om.
Maar nu dook hij weer op. Hij begon meteen een verhaal te vertellen wat nog vreselijker was dan mijn ergste nachtmerries.
Juist op dat moment zou ik door een priester naar het station gebracht worden. Deze priester zorgde dat ik geen kans kreeg om op de vragen en opmerkingen van mijn oude kennis in te gaan.
Pas toen ik in de bus naar huis zat, drong tot me door hoe wonderlijk veel de gebeurtenis van die avond leek op gebeurtenissen die bijvoorbeeld door Paolo Coelho beschreven worden.
Ik ben niet van plan om hier een bovennatuurlijke uitleg aan te geven. Dat mag je zelf doen als je daar behoefte aan hebt. Maar deze gebeurtenis heeft me wel heel erg beziggehouden en door deze gebeurtenis en de emoties die het opriep, werd ik me er heel sterk van bewust hoe moeilijk het voor mij is om te kiezen en hoe moeilijk ik het vind om voor mezelf op te komen.
Later in de week heb ik dat toch gedaan, en dat was echt heel moeilijk voor me. Ik heb er ook om zitten janken.
Geestelijke spierpijn door de ongewone beweging.
Maar ik weet nu zeker dat ik het kan.
En nou oefenen, oefenen, oefenen en nog eens oefenen!!!!
Volgens velen is schrijven een hele goeie manier van verwerken, maar dat idee mag ik bij tijden van harte bestrijden. Er zijn namelijk van die dingen die verwerk je niet in de zin dat je er vanaf bent, door te schrijven: Je blikt ze in.
Dat heb ik al te vaak gedaan. Ik heb heel veel schrijfsels uitgepoept die ik helemaal niet meer wil zien. Die bevatten ingeblikt leed waar ik me heel lang en heel intens geen raad meer mee weet.
Herbeleven is het beste. Als je dan toch gaat schrijven, doe het dan niet 'van je af', maar haal het terug, beleef het opnieuw en doe er iets mee waardoor de scherpe kantjes verdwijnen.
Daarvoor is schrijven eigenlijk niet het geschikte middel. Er bestaan andere, betere therapieën, die dat hartstikke goed doen.
Daarom heb ik mijn blog een paar dagen gelaten voor wat het was. Ik wil ophouden met verdrietig zijn om de dingen die pijn deden.
Gelukkig staan sommige van die dingen bij tijd en wijlen in levende lijve voor mijn neus. Gelukkig niet zo hevig als voorheen, maar toch sterk en helder genoeg voor een herkansing.
Gelukkig merk ik ook steeds meer dat moeilijke keuzes uiteindelijk geen slechte keuzes zijn. Niet kiezen levert heel veel ellende op. Ik stel vast dat 'kiezen' een vaardigheid is die ik in de loop van mijn leven nauwelijks heb ontwikkeld.
Dan is het soms fijn als er mensen blijken te bestaan die me even de ruimte en de tijd geven om de situatie te beschouwen en die me de kans geven om te beseffen wat ik echt wil.
En dan opeens lijkt het of ik een hoofdrol speel in een verhaal van Paolo Coelho.
Vorige week stond opeens iemand voor me in wiens nabijheid ooit zowel fysiek als psychisch de scherven rond mijn oren vlogen. Vorig jaar leek het erop dat deze persoon voorgoed uit mijn leven verdwenen was en daar was ik best blij om.
Maar nu dook hij weer op. Hij begon meteen een verhaal te vertellen wat nog vreselijker was dan mijn ergste nachtmerries.
Juist op dat moment zou ik door een priester naar het station gebracht worden. Deze priester zorgde dat ik geen kans kreeg om op de vragen en opmerkingen van mijn oude kennis in te gaan.
Pas toen ik in de bus naar huis zat, drong tot me door hoe wonderlijk veel de gebeurtenis van die avond leek op gebeurtenissen die bijvoorbeeld door Paolo Coelho beschreven worden.
Ik ben niet van plan om hier een bovennatuurlijke uitleg aan te geven. Dat mag je zelf doen als je daar behoefte aan hebt. Maar deze gebeurtenis heeft me wel heel erg beziggehouden en door deze gebeurtenis en de emoties die het opriep, werd ik me er heel sterk van bewust hoe moeilijk het voor mij is om te kiezen en hoe moeilijk ik het vind om voor mezelf op te komen.
Later in de week heb ik dat toch gedaan, en dat was echt heel moeilijk voor me. Ik heb er ook om zitten janken.
Geestelijke spierpijn door de ongewone beweging.
Maar ik weet nu zeker dat ik het kan.
En nou oefenen, oefenen, oefenen en nog eens oefenen!!!!
donderdag 6 december 2012
Simeon
Simeon ten Holt is overleden. Hij was al 89 jaar oud, dus hij stierf eigenlijk niet onverwacht. Ik heb zelf pas kortgeleden van Simeon ten Holt gehoord. Hij was componist.
Ik ken eigenlijk ook alleen zijn naam. Als ik zijn naam hoor denk ik daar spontaan 'Canto Ostinato' achteraan.
Simeon is namelijk vooral bekend vanwege dat muziekstuk. Het is nog niet zo lang geleden dat ik 'canto ostinato', of in elk geval een gedeelte daaruit, voor het eerst hoorde.
De hele compositie duurt namelijk ongeveer drie uur. Ik zeg ongeveer, want de uiteindelijke duur hangt af van de uitvoerenden. Dat heb je met muziek.
Ik heb inmiddels twee uitvoeringen van Canto Ostinato in mijn bezit. Ik heb ze nog niet echt uitgebreid vergeleken, want dat vergt nogal wat van een argeloze luisteraar als mijzelf.
Als muziek mijn hele leven was, deed ik dat vast en zeker binnenkort op een gepland moment, maar ik heb nog heel veel dingen te doen. Diep in ijn hart heb ik namelijk een ambitie die grenst aan wat Simeon heeft gepresteerd met dat werk: 'Canto Ostinato', een koppig lied.
Ik wil ook iets doen, iets maken, waar mensen over kibbelen of gewoon over praten. Ik droom er stilletjes van dat mensen na mijn dood tegen elkaar zeggen: "Ken jij Carine de Graaf?", en dan met elkaar in gesprek gaan over iets wat ik gemaakt heb.
Maar de tijd gaat zo snel! De dag is voor mij gewoonlijk al om voordat ze, naar mijn gevoel, echt begonnen is. Misschien ben ik gewoon te traag of juist te ambitieus.
Eigenlijk moet ik een lijst boven mijn bureau hangen en daar elke week de belangrijkste gebeurtenis van die week op schrijven of zoiets, want als ik terug kijk op bijvoorbeeld het afgelopen jaar, stel ik vast dat ik eigenlijk heel veel voor elkaar heb gekregen, maar ik vind dat ik er nog lang niet ben.
Gelukkig heeft Simeon ten Holt er drie jaar over gedaan om Canto Ostinato te componeren. Eén uur muziek per jaar.
Als ik dus in 2013 ergens heel hard aan begin, mag er vanaf 2016 over mij gekletst worden.
Volgend jaar wordt ZOOOOOOOOOO rock'n'roll... :-)
Ik ken eigenlijk ook alleen zijn naam. Als ik zijn naam hoor denk ik daar spontaan 'Canto Ostinato' achteraan.
Simeon is namelijk vooral bekend vanwege dat muziekstuk. Het is nog niet zo lang geleden dat ik 'canto ostinato', of in elk geval een gedeelte daaruit, voor het eerst hoorde.
De hele compositie duurt namelijk ongeveer drie uur. Ik zeg ongeveer, want de uiteindelijke duur hangt af van de uitvoerenden. Dat heb je met muziek.
Ik heb inmiddels twee uitvoeringen van Canto Ostinato in mijn bezit. Ik heb ze nog niet echt uitgebreid vergeleken, want dat vergt nogal wat van een argeloze luisteraar als mijzelf.
Als muziek mijn hele leven was, deed ik dat vast en zeker binnenkort op een gepland moment, maar ik heb nog heel veel dingen te doen. Diep in ijn hart heb ik namelijk een ambitie die grenst aan wat Simeon heeft gepresteerd met dat werk: 'Canto Ostinato', een koppig lied.
Ik wil ook iets doen, iets maken, waar mensen over kibbelen of gewoon over praten. Ik droom er stilletjes van dat mensen na mijn dood tegen elkaar zeggen: "Ken jij Carine de Graaf?", en dan met elkaar in gesprek gaan over iets wat ik gemaakt heb.
Maar de tijd gaat zo snel! De dag is voor mij gewoonlijk al om voordat ze, naar mijn gevoel, echt begonnen is. Misschien ben ik gewoon te traag of juist te ambitieus.
Eigenlijk moet ik een lijst boven mijn bureau hangen en daar elke week de belangrijkste gebeurtenis van die week op schrijven of zoiets, want als ik terug kijk op bijvoorbeeld het afgelopen jaar, stel ik vast dat ik eigenlijk heel veel voor elkaar heb gekregen, maar ik vind dat ik er nog lang niet ben.
Gelukkig heeft Simeon ten Holt er drie jaar over gedaan om Canto Ostinato te componeren. Eén uur muziek per jaar.
Als ik dus in 2013 ergens heel hard aan begin, mag er vanaf 2016 over mij gekletst worden.
Volgend jaar wordt ZOOOOOOOOOO rock'n'roll... :-)
dinsdag 4 december 2012
Uit de lucht
De lucht heeft als belangrijke eigenschap dat er voortdurend dingen uit vallen.
In de winter is dat bijvoorbeeld: Sneeuw.
Het kan ook slecht nieuws zijn wat zomaar, plotseling, uit de lucht valt.
Of iets ongelofelijks.
Ik ben zelf nog nooit uit de lucht gevallen.
Als ik het goed herinner.
Maar ik laat me graag verrassen.
Vandaag heeft het niet gesneeuwd.
Ik had vandaag ook geen lekke band ofzo.
Er stond vandaag ook niet opeens een oude bekende voor mijn neus.
Gisteren gebeurde dat wel allemaal.
Vandaag vielen andere dingen uit de lucht.
Onder anderen inzichten en mogelijkheden.
Eigenlijk was vandaag veel interessanter dan gisteren.
Maar ik heb nog niet echt de tijd genomen om over gisteren en vandaag na te denken.
Dus misschien moet ik nog constateren dat de dingen niet zijn wat ze op dit moment lijken.
Sommige dingen, bedoel ik.
Andere dingen lijken vooral op wat ze zijn,
of is dat verwarrend?
En morgen is het Sinterklaas.
Maar dat wist men al,
dat valt niet uit de lucht
Dat valt gelukkig alles mee.
In d' één of and're hoek.
KOEK-KOEK!!!!
In de winter is dat bijvoorbeeld: Sneeuw.
Het kan ook slecht nieuws zijn wat zomaar, plotseling, uit de lucht valt.
Of iets ongelofelijks.
Ik ben zelf nog nooit uit de lucht gevallen.
Als ik het goed herinner.
Maar ik laat me graag verrassen.
Vandaag heeft het niet gesneeuwd.
Ik had vandaag ook geen lekke band ofzo.
Er stond vandaag ook niet opeens een oude bekende voor mijn neus.
Gisteren gebeurde dat wel allemaal.
Vandaag vielen andere dingen uit de lucht.
Onder anderen inzichten en mogelijkheden.
Eigenlijk was vandaag veel interessanter dan gisteren.
Maar ik heb nog niet echt de tijd genomen om over gisteren en vandaag na te denken.
Dus misschien moet ik nog constateren dat de dingen niet zijn wat ze op dit moment lijken.
Sommige dingen, bedoel ik.
Andere dingen lijken vooral op wat ze zijn,
of is dat verwarrend?
En morgen is het Sinterklaas.
Maar dat wist men al,
dat valt niet uit de lucht
Dat valt gelukkig alles mee.
In d' één of and're hoek.
KOEK-KOEK!!!!
zondag 2 december 2012
Wint d'r dip?
Komt het nu omdat ik echt gevoelig ben voor winterdip, of ben ik gewoon moe?
Maar het schiet weer eens niet op. Ik had vandaag zo vreselijk lekker veel willen doen en minstens de helft ligt nog te liggen, te wachten tot het ervan komt.
Vanmorgen heb ik wel soort van uitgeslapen, het was iets na achten toen ik uit mijn heerlijk warme holletje kroop (ik heb het fijnste bed van de wereld, al zeg ik het zelf) en daarna ben ik vrijwel meteen lekker dingetjes gaan doen. Mijn huisje is op orde, zelfs een heleboel dingen die al twee maanden lagen te schreeuwen om aandacht heb ik aangepakt.
Maar toch nog niet alles. En het kost me ook moeite om tevreden en voldaan te zijn over de dingen die gedaan zijn, mijn gemoed neigt vooral naar somberen om de dingen die nog moeten.
in de loop van de dag ben ik maar liefst twee keer in slaap gevallen in mijn stoel. Kennelijk ben ik toch wel behoorlijk moe.
Komt het omdat ik tegenwoordig meer dan honderd kilometer per week op de fiets afleg? Of is het omdat ik minstens drie ochtenden per week al voor half zeven mijn bed uit moet?
Heeft het te maken met mijn leeftijd? Val ik al onder de rubriek 'oud en versleten'?
Ik vind wel dat Winterdip niet leuk is. Winterdip zuigt. Winterdip is oncool. Winterdip is lelijk.
Winterdip is niet rock'n'roll.
Daarom heb ik maar besloten om een soort van plan te maken voor rond kerst. Kerst is volgens velen niks anders dan een winterdip met ballen.
Daarop heb ik maar vast weinig of geen boom gepland.
Wat me wel leuk lijkt is visite die (ook) geen zin heeft in Winterdip met ballen.
Ik heb genoeg ligplaatsten en beddengoed voor mezelf plus vier.
Eens zien of we eind van deze maand een anti-winterdip collectiefje kunnen organiseren.
Ja; 'We', want Twiggy doet ook mee.
Laat maar weten wie wil komen,
Klinkt dat goed als uitnodiging?
Voordeel van Winterdip is in elk geval dat ik vandaag een thema had voor Blogje,
Want dat moest ook nog.
En voor straks:
Welterusten XX
Maar het schiet weer eens niet op. Ik had vandaag zo vreselijk lekker veel willen doen en minstens de helft ligt nog te liggen, te wachten tot het ervan komt.
Vanmorgen heb ik wel soort van uitgeslapen, het was iets na achten toen ik uit mijn heerlijk warme holletje kroop (ik heb het fijnste bed van de wereld, al zeg ik het zelf) en daarna ben ik vrijwel meteen lekker dingetjes gaan doen. Mijn huisje is op orde, zelfs een heleboel dingen die al twee maanden lagen te schreeuwen om aandacht heb ik aangepakt.
Maar toch nog niet alles. En het kost me ook moeite om tevreden en voldaan te zijn over de dingen die gedaan zijn, mijn gemoed neigt vooral naar somberen om de dingen die nog moeten.
in de loop van de dag ben ik maar liefst twee keer in slaap gevallen in mijn stoel. Kennelijk ben ik toch wel behoorlijk moe.
Komt het omdat ik tegenwoordig meer dan honderd kilometer per week op de fiets afleg? Of is het omdat ik minstens drie ochtenden per week al voor half zeven mijn bed uit moet?
Heeft het te maken met mijn leeftijd? Val ik al onder de rubriek 'oud en versleten'?
Ik vind wel dat Winterdip niet leuk is. Winterdip zuigt. Winterdip is oncool. Winterdip is lelijk.
Winterdip is niet rock'n'roll.
Daarom heb ik maar besloten om een soort van plan te maken voor rond kerst. Kerst is volgens velen niks anders dan een winterdip met ballen.
Daarop heb ik maar vast weinig of geen boom gepland.
Wat me wel leuk lijkt is visite die (ook) geen zin heeft in Winterdip met ballen.
Ik heb genoeg ligplaatsten en beddengoed voor mezelf plus vier.
Eens zien of we eind van deze maand een anti-winterdip collectiefje kunnen organiseren.
Ja; 'We', want Twiggy doet ook mee.
Laat maar weten wie wil komen,
Klinkt dat goed als uitnodiging?
Voordeel van Winterdip is in elk geval dat ik vandaag een thema had voor Blogje,
Want dat moest ook nog.
En voor straks:
Welterusten XX
Werk
Nee, mij haal je niet over met termen als: "Economisch belang"of "Maatschappelijke verplichting".
Integendeel. Bij die begrippen trekt mijn maag samen, vergroten mijn pupillen zich en trekt het bloed weg uit mijn hoofd.
Werk is voor mij een deel van mijn leven. Zodra ik merk dat ik met iets bezig ben waar anderen mee geholpen zijn, iets waar ik veel voldoening en waardering in ervaar en wat ik blijkbaar goed kan, ben ik niet te stoppen.
Gek genoeg kan ik niet benoemen of omschrijven wat ik goed kan en graag wil.
Steeds als ik erover na begin te denken en probeer te beschrijven waar ik mezelf en de wereld een groot plezier kan doen, stuit ik op werkervaring en opleidingen die Economisch en Maatschappelijk misscchien erg waardevol zouden kunnen zijn, maar waar ik helemaal onpasselijk van word.
Lang geleden heb ik een diploma gehaald en ik heb een paar baantjes gehad die bij dat diploma aansloten. Als ik nu aan die baantjes terugdenk, trekt mijn maag samen... et cetera.
Ik heb letterlijk 's morgens huilend op de rand van mijn bed gezeten op dagen dat ik ging werken. De schrik zit er nog steeds in, zo diep dat ik opgelucht ben bij het -op zich slechte- nieuws dat er momenteel in de bouw elke dag vijftig mensen hun baan verliezen. Het idee dat er in die branche een enorm overschot aan personeel is, wat betekent dat er niemand in de bouw op mij zit te wachten, is een pak van mijn hart.
Er waren meer werkplekken waar ik diep ongelukkig van werd. Periodes waarin ik me afvroeg of het zin van het leven was om elke dag mijn verstand een beetje te verliezen zodat ik uiteindelijk net zo zou eindigen als die verknipte figuren die al heel lang dat werk deden. Figuren die hun levensvreugde schenen te halen uit onbenulligheden als de manier waarop de telefoniste haar brommerfiets in de stalling zet....
Aan de ene kant ben ik erg blij dat ik dat soort 'baantjes' overleefd heb en tegelijkertijd ben ik erg verbaasd dat ik daarin ben geslaagd, want rond mijn twintigste geloofde ik dat het mijn lotsbestemming was om een doods baantje te hebben, van het bescheiden loon wat ik zou verdienen een huisje te kopen, daar samen met een kleurloze partner heel snel oud in te worden en ergens rond mijn 64ste (eindelijk) te sterven.
Maar het liep dus anders. Ik heb jarenlang heel wonderlijk werk gehad en ik merk nu dat ik al die tijd met een zeker schuldgevoel geleefd heb omdat ik diep vanbinnen het gevoel had dat ik op de verkeerde plek was beland.
Wat ik rond mijn twintigste geloofde en vreesde, zat blijkbaar heel diep.
Net nu ik mezelf toe sta om te wennen aan het idee dat ik waarschijnlijk altijd op zal vallen en dat het helemaal niet verkeerd is om daar handig gebruik van te maken, klap ik dicht.
Net nu mijn situatie zo is dat ik klaar ben om de wereld te veroveren, kom ik niet verder dan een misplaatst schooldiploma en het gevoel dat alles wat ik jarenlang met heel veel plezier en overgave heb gedaan, totaal onbruikbaar is want alle branches waarin mijn kunde, kennis en vaardigheden van pas komen, lijken te zijn wegbezuinigd.
Net nu ik weer opkrabbel uit een diep dal en ik merk dat zelfs licht werk voor mij nu erg zwaar is, doemt het beeld op dat vandaag of morgen de omstandigheden mij weer dwingen om vijf ochtenden per week huilend op de rand van mijn bed te zitten.
Een jaar of tien geleden viel het leven mij zo ontzettend zwaar dat ik opeens kon begrijpen wat mensen ertoe drijft om zelfmoord te plegen. In de jaren daarna heb ik heel hard gevochten om dat begrip niet om te doen slaan in een verlangen en dat was soms heel, heel moeilijk.
Nou merk ik dat ik bang ben om opnieuw te vervallen in een leven wat me ...........
Laat ik er maar over ophouden. Ik ben immers veranderd. Tien jaar geleden viel ik in een zwart gat en ik heb sindsdien enorm veel gewonnen.
Dat gooi ik niet zomaar weg.
Kom nou!
Fl***er op met je kutbaan!
Integendeel. Bij die begrippen trekt mijn maag samen, vergroten mijn pupillen zich en trekt het bloed weg uit mijn hoofd.
Werk is voor mij een deel van mijn leven. Zodra ik merk dat ik met iets bezig ben waar anderen mee geholpen zijn, iets waar ik veel voldoening en waardering in ervaar en wat ik blijkbaar goed kan, ben ik niet te stoppen.
Gek genoeg kan ik niet benoemen of omschrijven wat ik goed kan en graag wil.
Steeds als ik erover na begin te denken en probeer te beschrijven waar ik mezelf en de wereld een groot plezier kan doen, stuit ik op werkervaring en opleidingen die Economisch en Maatschappelijk misscchien erg waardevol zouden kunnen zijn, maar waar ik helemaal onpasselijk van word.
Lang geleden heb ik een diploma gehaald en ik heb een paar baantjes gehad die bij dat diploma aansloten. Als ik nu aan die baantjes terugdenk, trekt mijn maag samen... et cetera.
Ik heb letterlijk 's morgens huilend op de rand van mijn bed gezeten op dagen dat ik ging werken. De schrik zit er nog steeds in, zo diep dat ik opgelucht ben bij het -op zich slechte- nieuws dat er momenteel in de bouw elke dag vijftig mensen hun baan verliezen. Het idee dat er in die branche een enorm overschot aan personeel is, wat betekent dat er niemand in de bouw op mij zit te wachten, is een pak van mijn hart.
Er waren meer werkplekken waar ik diep ongelukkig van werd. Periodes waarin ik me afvroeg of het zin van het leven was om elke dag mijn verstand een beetje te verliezen zodat ik uiteindelijk net zo zou eindigen als die verknipte figuren die al heel lang dat werk deden. Figuren die hun levensvreugde schenen te halen uit onbenulligheden als de manier waarop de telefoniste haar brommerfiets in de stalling zet....
Aan de ene kant ben ik erg blij dat ik dat soort 'baantjes' overleefd heb en tegelijkertijd ben ik erg verbaasd dat ik daarin ben geslaagd, want rond mijn twintigste geloofde ik dat het mijn lotsbestemming was om een doods baantje te hebben, van het bescheiden loon wat ik zou verdienen een huisje te kopen, daar samen met een kleurloze partner heel snel oud in te worden en ergens rond mijn 64ste (eindelijk) te sterven.
Maar het liep dus anders. Ik heb jarenlang heel wonderlijk werk gehad en ik merk nu dat ik al die tijd met een zeker schuldgevoel geleefd heb omdat ik diep vanbinnen het gevoel had dat ik op de verkeerde plek was beland.
Wat ik rond mijn twintigste geloofde en vreesde, zat blijkbaar heel diep.
Net nu ik mezelf toe sta om te wennen aan het idee dat ik waarschijnlijk altijd op zal vallen en dat het helemaal niet verkeerd is om daar handig gebruik van te maken, klap ik dicht.
Net nu mijn situatie zo is dat ik klaar ben om de wereld te veroveren, kom ik niet verder dan een misplaatst schooldiploma en het gevoel dat alles wat ik jarenlang met heel veel plezier en overgave heb gedaan, totaal onbruikbaar is want alle branches waarin mijn kunde, kennis en vaardigheden van pas komen, lijken te zijn wegbezuinigd.
Net nu ik weer opkrabbel uit een diep dal en ik merk dat zelfs licht werk voor mij nu erg zwaar is, doemt het beeld op dat vandaag of morgen de omstandigheden mij weer dwingen om vijf ochtenden per week huilend op de rand van mijn bed te zitten.
Een jaar of tien geleden viel het leven mij zo ontzettend zwaar dat ik opeens kon begrijpen wat mensen ertoe drijft om zelfmoord te plegen. In de jaren daarna heb ik heel hard gevochten om dat begrip niet om te doen slaan in een verlangen en dat was soms heel, heel moeilijk.
Nou merk ik dat ik bang ben om opnieuw te vervallen in een leven wat me ...........
Laat ik er maar over ophouden. Ik ben immers veranderd. Tien jaar geleden viel ik in een zwart gat en ik heb sindsdien enorm veel gewonnen.
Dat gooi ik niet zomaar weg.
Kom nou!
Fl***er op met je kutbaan!
woensdag 28 november 2012
Ziek geweest
Zonnetje schijnt, poes ligt op mijn schoot, lekker in mijn 'home-office' achter de computer. Radio zachtjes aan....
Wat wil ik nog meer?
Misschien dat het vervelende gevoel in mijn buik ophoudt?
Het was de afgelopen week nog veel erger dan nu. Ik was niet echt ziek in de zin van koorts, misselijk en onbekwaam, al heb ik één dag niet gewerkt wegens buikloop.
Maar ik voelde me helemaal niet blij. Beetje depri zelfs.
Nee, behoorlijk Depri (met een hoofdletter).
Ik geloof dat ziek zijn me nu echt niet meer goed afgaat. Als kind was ik altijd gewoon lekker zielig. Kon ik me lekker laten troetelen door Mamma. Waarom ben ik toen niet vaker ziek geweest???
Nee, dat is spijt achteraf. En misschien was ziek-zijn toen best heftig, niet zozeer voor mij, maar wel zozeer voor de mensen om me heen. Ik herinner me dat ik ooit in December een griep heb gehad. De Hong Kong griep. Die werd ook wel 'Mao-griep' genoemd. Volgens mijn broertjes 'Miauw-Griep'.
Dat was toen een flinke wereldwijde epidemie. Wauw! Was ik als zevenjarige toch een beetje/soort van wereldnieuws. Gelukkig hoorde ik niet bij de ruim 750.000 doden.
Maar nu voelde ik me dus niet lekker. Vorig jaar rond deze tijd ook niet. De grote overeenkomst is dat ik in de nasleep van een operatie zit.
Ik wil niet meer geopereerd worden. Ik vind het niet leuk, ik wil gewoon dat mijn lijf lekker doet wat ik wil. Vrolijk en blij buitenspelen. niet Auw en Brrrr.
Maar voorlopig hoeft er niks meer geopereerd te worden, heb ik besloten.
Er zijn egwel veel leuker dingen in het leven.
Lekker lunchen bijvoorbeeld. Heerlijk vers brood met jonge goudse kaas.
En een beker koffie.
Eet Smakelijk!!!
Wat wil ik nog meer?
Misschien dat het vervelende gevoel in mijn buik ophoudt?
Het was de afgelopen week nog veel erger dan nu. Ik was niet echt ziek in de zin van koorts, misselijk en onbekwaam, al heb ik één dag niet gewerkt wegens buikloop.
Maar ik voelde me helemaal niet blij. Beetje depri zelfs.
Nee, behoorlijk Depri (met een hoofdletter).
Ik geloof dat ziek zijn me nu echt niet meer goed afgaat. Als kind was ik altijd gewoon lekker zielig. Kon ik me lekker laten troetelen door Mamma. Waarom ben ik toen niet vaker ziek geweest???
Nee, dat is spijt achteraf. En misschien was ziek-zijn toen best heftig, niet zozeer voor mij, maar wel zozeer voor de mensen om me heen. Ik herinner me dat ik ooit in December een griep heb gehad. De Hong Kong griep. Die werd ook wel 'Mao-griep' genoemd. Volgens mijn broertjes 'Miauw-Griep'.
Dat was toen een flinke wereldwijde epidemie. Wauw! Was ik als zevenjarige toch een beetje/soort van wereldnieuws. Gelukkig hoorde ik niet bij de ruim 750.000 doden.
Maar nu voelde ik me dus niet lekker. Vorig jaar rond deze tijd ook niet. De grote overeenkomst is dat ik in de nasleep van een operatie zit.
Ik wil niet meer geopereerd worden. Ik vind het niet leuk, ik wil gewoon dat mijn lijf lekker doet wat ik wil. Vrolijk en blij buitenspelen. niet Auw en Brrrr.
Maar voorlopig hoeft er niks meer geopereerd te worden, heb ik besloten.
Er zijn egwel veel leuker dingen in het leven.
Lekker lunchen bijvoorbeeld. Heerlijk vers brood met jonge goudse kaas.
En een beker koffie.
Eet Smakelijk!!!
zondag 25 november 2012
Bij wijze van meten
Gisteren en eergisteren heb ik meer tijd dan me lief is voor de TV gehangen, maar dat mocht van mij. Ik leef niet in de middeleeuwen in een land waar je moet leven van slechts okkernoten en raapstelen die je met houtgestookte kamelen naar de weekmarkt in een dorp van plaggenhutten en lemen kotten moet sleuren om dat alles te ruilen voor glimmende schelpen en ronde kiezels.
Ik leef in een durp waar men minstens drie winkels heeft die platte TV's verkopen, dus wat let me om mee te doen. En houtgestookte kamelen komen hier zelfs in de modernste versie allang niet meer voor, dus ik kijk weleens TV. Punt.
Maar ik vind het ook niet erg om weleens niet te kijken. Niet uit ideologie, maar gewoon omdat ik er niet goed tegen kan om passief stil te zitten en al helemaal niet om intussen te gaan zitten staren naar iets wat me totaal niet kan boeien. Ik heb dus ook geen kabelabonnement. Ik geef mijn geld liever uit aan treinkaartjes.
Maar de afgelopen dagen was het dus even anders. Ik heb een paar dingen bekeken die als het ware een deel van mijn leven zijn - of waren.
Vrijdag keek ik naar een uitzending rondom een bekende Nederlander. Het programma stelde niet erg veel voor. Het had best een hoog 'ons kent ons' gehalte. Waar het om ging, of om zou moeten gaan, kwam er niet echt sterk uit naar voren, maar we kunnen niet elke dag een soort 'zomergasten' gaan maken en BN-ers die met tranen over de wangen gaan vertellen over de moeilijkste tijd uit hun leven? Kweenie of dat verkoopt.
Maar de BN-er in kwestie ben ik vóór zijn en mijn 'moeilijke periode' behoorlijk vaak tegengekomen. Hij voor de schermen, ik erachter. Ik was zelfs op zijn bruiloft.
Hij en ik zijn allebei in hetzelfde jaar in een groot zwart gat gevallen. We hebben allebei ontdekt dat 'de zin van het leven' heel veel weg kan hebben van iets wat door Stephen King is verzonnen.
Ik was toch wel benieuwd hoe het nu met hem gaat, daarom keek ik.
Zaterdag keek ik naar een film die ik al vaker gezien had, maar ik was benieuwd hoe ik daar nu naar kijk. Die film gaat over iemand die iets beleeft wat ik zelf inmiddels ook mee heb gemaakt. ik zag die film voor het eerst toen ik tegen die gebeurtenis aan zat te hikken en destijds heb ik daar toch veel hoop en inspiratie uit kunnen putten. Ik heb de film nu weer met heel veel aandacht kunnen bekijken, ik was er nog steeds niet op uitgekeken.
En nu zit ik dus te bedenken wat twee avonden 'kassie kijke' mij hebben geleerd.
*Even denken*
Ik ben de afgelopen jaren heel erg met mezelf bezig geweest. Ik had het daar zo druk mee dat ik bijna geen tijd meer had om te leven. daardoor ben ik zo'n beetje verleerd om te LEVEN.
Dat wordt dus mijn goede voornemen voor tweeduizenddertien:
GA GeeVeeDee WAT LEUKS DOEN !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik leef in een durp waar men minstens drie winkels heeft die platte TV's verkopen, dus wat let me om mee te doen. En houtgestookte kamelen komen hier zelfs in de modernste versie allang niet meer voor, dus ik kijk weleens TV. Punt.
Maar ik vind het ook niet erg om weleens niet te kijken. Niet uit ideologie, maar gewoon omdat ik er niet goed tegen kan om passief stil te zitten en al helemaal niet om intussen te gaan zitten staren naar iets wat me totaal niet kan boeien. Ik heb dus ook geen kabelabonnement. Ik geef mijn geld liever uit aan treinkaartjes.
Maar de afgelopen dagen was het dus even anders. Ik heb een paar dingen bekeken die als het ware een deel van mijn leven zijn - of waren.
Vrijdag keek ik naar een uitzending rondom een bekende Nederlander. Het programma stelde niet erg veel voor. Het had best een hoog 'ons kent ons' gehalte. Waar het om ging, of om zou moeten gaan, kwam er niet echt sterk uit naar voren, maar we kunnen niet elke dag een soort 'zomergasten' gaan maken en BN-ers die met tranen over de wangen gaan vertellen over de moeilijkste tijd uit hun leven? Kweenie of dat verkoopt.
Maar de BN-er in kwestie ben ik vóór zijn en mijn 'moeilijke periode' behoorlijk vaak tegengekomen. Hij voor de schermen, ik erachter. Ik was zelfs op zijn bruiloft.
Hij en ik zijn allebei in hetzelfde jaar in een groot zwart gat gevallen. We hebben allebei ontdekt dat 'de zin van het leven' heel veel weg kan hebben van iets wat door Stephen King is verzonnen.
Ik was toch wel benieuwd hoe het nu met hem gaat, daarom keek ik.
Zaterdag keek ik naar een film die ik al vaker gezien had, maar ik was benieuwd hoe ik daar nu naar kijk. Die film gaat over iemand die iets beleeft wat ik zelf inmiddels ook mee heb gemaakt. ik zag die film voor het eerst toen ik tegen die gebeurtenis aan zat te hikken en destijds heb ik daar toch veel hoop en inspiratie uit kunnen putten. Ik heb de film nu weer met heel veel aandacht kunnen bekijken, ik was er nog steeds niet op uitgekeken.
En nu zit ik dus te bedenken wat twee avonden 'kassie kijke' mij hebben geleerd.
*Even denken*
Ik ben de afgelopen jaren heel erg met mezelf bezig geweest. Ik had het daar zo druk mee dat ik bijna geen tijd meer had om te leven. daardoor ben ik zo'n beetje verleerd om te LEVEN.
Dat wordt dus mijn goede voornemen voor tweeduizenddertien:
GA GeeVeeDee WAT LEUKS DOEN !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
vrijdag 23 november 2012
Ziek
Vandaag was ik er niet. Niet overal niet, ik was wel op facebook, maar ik ben niet de wijde wereld in geweest. Ik heb ook niet gestudeerd, geen boodschappen gedaan en op het nippertje nog wel gekookt.
Gelukkig maar, want nu gaat het weer bijna zo goed als beter met me.
Maar dat is bijna. Ik durf nog niet te zeggen dat ik weer helemaal ben zoals ik graag zou willen.
Sterk, knap, pienter en ontwapenend.
Onder anderen...
Maar ik voelde het gisteravond al aankomen en achteraf durf ik te zeggen dat ik hier al minstens een jaar op heb gewacht.
Ziek zijn. Dat moest ervan komen, want ik heb niet het geduld om lang genoeg in een soort spaarstand te leven zodat alles wat er moet bezinken ook echt kan bezinken.
Dat geduld heb ik eigenlijk ook nooit nodig gehad want ik had steeds mijn migraine. Steeds als ik richting overbelasting ging sloegen bij mij de stoppen door. Kortsluiting in mijn hoofd, Een achtbaan in mijn centrale zenuwstelsel.
Twee dagen volkomen van de wereld, geen weet van tijd en plaats en moe, moe en nog eens moe. Daarna ging het weer.
Toch vind ik het niet erg dat de migraine uit mijn leven is want de prijs was wel hoog. Na een jaar of twintig regelmatig neurologische orkanen in mijn hoofd werd ik echt bang. Ik begon me af te vragen of er niet zo langzaam aan dingetjes stuk aren gegaan. Blijvende schade waardoor ik dement of schizofreen of blind of nog iets veel akeligers geworden zou zijn.
Ik ben wel wat geworden, maar niet iets akeligs. En volgens mij is een bijkomstigheid daarvan dat ik geen migraine meer heb. Dat is heel fijn. Alleen dat maakt die hele verandering de moeite al meer dan waard.
Maar intussen ben ik mijn noodstopje kwijt, dus nu moet ik ergens anders gaan leren resetten.
Nu ben ik ziekjes en dat kan ik eerlijk gezegd niet goed.
Ik ben al een hele week niet in orde en ik gebruik dat niet. Ik ben niet iemand die zomaar pardoes alles af zegt en zachtjes kreunend onder een dekentje kruipt.
Vandaag heb ik me ziek gemeld en dat had vooral een praktische reden want ik moet op de fiets overal heen en als je op het platteland woont is het soms ver fietsen. Dat wordt een probleem met buikloop...
Pas later op de dag merkte ik dat ik kennelijk echt ziek was. Misschien een beetje koortsig zelfs, erg gammel en eerlijk gezegd nergens toe in staat. Op feesboeken na en soms een beetje huilen.
Een beetje.
Maar nu is het weer klaar. Ik wil niet meer ziek zijn. Ik wil gewoon lekker een poosje op vakantie.
Dat is veel leuker.
Zieksniks.
Gelukkig maar, want nu gaat het weer bijna zo goed als beter met me.
Maar dat is bijna. Ik durf nog niet te zeggen dat ik weer helemaal ben zoals ik graag zou willen.
Sterk, knap, pienter en ontwapenend.
Onder anderen...
Maar ik voelde het gisteravond al aankomen en achteraf durf ik te zeggen dat ik hier al minstens een jaar op heb gewacht.
Ziek zijn. Dat moest ervan komen, want ik heb niet het geduld om lang genoeg in een soort spaarstand te leven zodat alles wat er moet bezinken ook echt kan bezinken.
Dat geduld heb ik eigenlijk ook nooit nodig gehad want ik had steeds mijn migraine. Steeds als ik richting overbelasting ging sloegen bij mij de stoppen door. Kortsluiting in mijn hoofd, Een achtbaan in mijn centrale zenuwstelsel.
Twee dagen volkomen van de wereld, geen weet van tijd en plaats en moe, moe en nog eens moe. Daarna ging het weer.
Toch vind ik het niet erg dat de migraine uit mijn leven is want de prijs was wel hoog. Na een jaar of twintig regelmatig neurologische orkanen in mijn hoofd werd ik echt bang. Ik begon me af te vragen of er niet zo langzaam aan dingetjes stuk aren gegaan. Blijvende schade waardoor ik dement of schizofreen of blind of nog iets veel akeligers geworden zou zijn.
Ik ben wel wat geworden, maar niet iets akeligs. En volgens mij is een bijkomstigheid daarvan dat ik geen migraine meer heb. Dat is heel fijn. Alleen dat maakt die hele verandering de moeite al meer dan waard.
Maar intussen ben ik mijn noodstopje kwijt, dus nu moet ik ergens anders gaan leren resetten.
Nu ben ik ziekjes en dat kan ik eerlijk gezegd niet goed.
Ik ben al een hele week niet in orde en ik gebruik dat niet. Ik ben niet iemand die zomaar pardoes alles af zegt en zachtjes kreunend onder een dekentje kruipt.
Vandaag heb ik me ziek gemeld en dat had vooral een praktische reden want ik moet op de fiets overal heen en als je op het platteland woont is het soms ver fietsen. Dat wordt een probleem met buikloop...
Pas later op de dag merkte ik dat ik kennelijk echt ziek was. Misschien een beetje koortsig zelfs, erg gammel en eerlijk gezegd nergens toe in staat. Op feesboeken na en soms een beetje huilen.
Een beetje.
Maar nu is het weer klaar. Ik wil niet meer ziek zijn. Ik wil gewoon lekker een poosje op vakantie.
Dat is veel leuker.
Zieksniks.
donderdag 22 november 2012
Idee
Ik las net in een krant dat vrouwen die kinderen hebben best wel dom en saai zijn. Ik hoop niet dat mijn kinderen het daarmee eens zijn, want het lijkt me vreselijk om als intelligent en levendig jongmens, opgezadeld te zitten met voorouders die helemaal niet interessant zijn.
Ik begin nou ook te twijfelen of ik wel verder moet gaan waarmee ik dit jaar begonnen ben. Zo saai allemaal.
Want, zie je: Dit jaar ben ik moeder geworden. Als je wil kan ik het uitleggen en als je nu al heel ingewikkeld vindt wat ik probeer te vertellen, ben je waarschijnlijk zelf moeder.
En ik wil mijn eigen soort niet afschrikken want gedeelde saaiheid is halve saaiheid. Met wie zou ik anders moeten kunnen nababbelen over dat geweldige boek: 'Vijftig tinten..."
Gelukkig is dat boek vertaald in het Nederlands, anders zou ik er niks van begrijpen en die mevrouw van dat winkeltje waar ze die speeltjes verkopen zei dat het best pijn doet als je die speeltjes niet goed gebruikt.
Ik wil zelf ook een boek schrijven. Volgens mij heb ik een bestseller in mijn hoofd. Iets over een studente die verliefd wordt op een jongeman die opgeleid wordt tot tovenaar. Wat ze precies samen gaan doen verklap ik nog niet. Het is trouwens niet makkelijk om te beschrijven, want ik ben nu bezig met in de praktijk te onderzoeken hoe het allemaal voelt. Ik had al wat leuks verzonnen met die bezem.
Hopelijk kan het makkelijk gehecht worden.
Nou vertel ik al teveel. Het moet wel spannend blijven.
Daarom ben ik maar begonnen met alles te herschrijven, want in de openingszin staat dat mijn hoofdpersoon graag moeder wil worden.
Zo'n saai wijf...
Daar wil niemand over lezen.
Ik krijg opeens een geniaal idee!
Ik ga schrijven over een Man die moeder wil worden.
Aan het werk dan maar!!!!!
Ik begin nou ook te twijfelen of ik wel verder moet gaan waarmee ik dit jaar begonnen ben. Zo saai allemaal.
Want, zie je: Dit jaar ben ik moeder geworden. Als je wil kan ik het uitleggen en als je nu al heel ingewikkeld vindt wat ik probeer te vertellen, ben je waarschijnlijk zelf moeder.
En ik wil mijn eigen soort niet afschrikken want gedeelde saaiheid is halve saaiheid. Met wie zou ik anders moeten kunnen nababbelen over dat geweldige boek: 'Vijftig tinten..."
Gelukkig is dat boek vertaald in het Nederlands, anders zou ik er niks van begrijpen en die mevrouw van dat winkeltje waar ze die speeltjes verkopen zei dat het best pijn doet als je die speeltjes niet goed gebruikt.
Ik wil zelf ook een boek schrijven. Volgens mij heb ik een bestseller in mijn hoofd. Iets over een studente die verliefd wordt op een jongeman die opgeleid wordt tot tovenaar. Wat ze precies samen gaan doen verklap ik nog niet. Het is trouwens niet makkelijk om te beschrijven, want ik ben nu bezig met in de praktijk te onderzoeken hoe het allemaal voelt. Ik had al wat leuks verzonnen met die bezem.
Hopelijk kan het makkelijk gehecht worden.
Nou vertel ik al teveel. Het moet wel spannend blijven.
Daarom ben ik maar begonnen met alles te herschrijven, want in de openingszin staat dat mijn hoofdpersoon graag moeder wil worden.
Zo'n saai wijf...
Daar wil niemand over lezen.
Ik krijg opeens een geniaal idee!
Ik ga schrijven over een Man die moeder wil worden.
Aan het werk dan maar!!!!!
dinsdag 20 november 2012
Gisteren
Gisteren schreef ik dingen over mensen van voor mijn blog. Mensen die ik toen kende en die ik uit het oog ben verloren en waar ik geen spijt van heb dat ik ze niet meer zie.
Er is ook nog een periode daar nog voor. Dat was een ander leven, voor mij letterlijk een ander leven.
Daar kende ik mensen die ik wel graag nog of weer wil kennen.
Graag zelfs.
Dus mensen die mij nog kennen van vroeger, uit de tijd dat ik .... ja, die!
Jullie mogen blijven, jullie wil ik graag in mijn nieuwe leven terugzien.
Dat wilde ik vandaag even kwijt.
:-)
En nu ik erover nadenk. Degenen die misschien ook in mijn leven beland zijn in die minder leuke tijd en die er nu nog zijn. Jullie moeten blijven, want zonder jullie zou het super ellendig geweest zijn voor mij.
Dankjulliewel omdat je bent wie je bent en bent waar je bent....
XX
Er is ook nog een periode daar nog voor. Dat was een ander leven, voor mij letterlijk een ander leven.
Daar kende ik mensen die ik wel graag nog of weer wil kennen.
Graag zelfs.
Dus mensen die mij nog kennen van vroeger, uit de tijd dat ik .... ja, die!
Jullie mogen blijven, jullie wil ik graag in mijn nieuwe leven terugzien.
Dat wilde ik vandaag even kwijt.
:-)
En nu ik erover nadenk. Degenen die misschien ook in mijn leven beland zijn in die minder leuke tijd en die er nu nog zijn. Jullie moeten blijven, want zonder jullie zou het super ellendig geweest zijn voor mij.
Dankjulliewel omdat je bent wie je bent en bent waar je bent....
XX
maandag 19 november 2012
Vliegt
Zie net dat ik alweer een paar jaar met dit gedreutel of blog bezig ben. Nee, ik ga het niet teruglezen. Kost best veel tijd volgens mij en aangezien die vliegt durf ik er niet teveel tegelijk mee te doen. ik geef toch de voorkeur aan een blog schrijven.
Dus daar ben ik weer, zal ik maar zeggen.
Ik zat net even op feesboek wat te 'contacthoppen'. Allemaal namen voorbij zien komen waar ik bij dacht 'oja!' Of: 'Gôh?'
Bij sommige namen twijfelde ik of ik even een berichtje achter zou laten:
"Hoehoeissetmetjau?-Metmeiissetgoed,Doeiiiii"
Maar ik heb het niet gedaan. eigenlijk horen al die mensen bij een tijd die allang vervlogen is en ik zou niet weten waarom ik die tijd terug zou willen halen want het was toen eigenlijk helemaal niet zo'n leuke tijd.
Dat lag niet aan die mensen, daar niet van, maar het is net of je een kwade geest oproept als je heel erg je best doet om een rottijd opnieuw te beleven.
Ik zou er eerst een poos over na moeten denken. Eerst op zoek gaan naar momenten die de boel leuk kunnen maken, zal ik maar zeggen.
En nu je het zegt: het was allemaal een tijd van ver vóór dit blogje.
Laat die mensen mij maar zoeken en vinden en mijn blogje lezen. Dan kunnen ze zeggen dat ze mijn blog hebben gelezen enzovoort.
Dan doen zij alles waarvan ik net gezegd heb dat ik ze niet wil doen.
That's what friends are for. (sorry, ik zing vals).
Klaar, opgelost. Nu moet ik afsluiten, geen tijd om verder te kletsen, kmoet vliegen!!!!!
Doeiiiiiiiiiii
Dus daar ben ik weer, zal ik maar zeggen.
Ik zat net even op feesboek wat te 'contacthoppen'. Allemaal namen voorbij zien komen waar ik bij dacht 'oja!' Of: 'Gôh?'
Bij sommige namen twijfelde ik of ik even een berichtje achter zou laten:
"Hoehoeissetmetjau?-Metmeiissetgoed,Doeiiiii"
Maar ik heb het niet gedaan. eigenlijk horen al die mensen bij een tijd die allang vervlogen is en ik zou niet weten waarom ik die tijd terug zou willen halen want het was toen eigenlijk helemaal niet zo'n leuke tijd.
Dat lag niet aan die mensen, daar niet van, maar het is net of je een kwade geest oproept als je heel erg je best doet om een rottijd opnieuw te beleven.
Ik zou er eerst een poos over na moeten denken. Eerst op zoek gaan naar momenten die de boel leuk kunnen maken, zal ik maar zeggen.
En nu je het zegt: het was allemaal een tijd van ver vóór dit blogje.
Laat die mensen mij maar zoeken en vinden en mijn blogje lezen. Dan kunnen ze zeggen dat ze mijn blog hebben gelezen enzovoort.
Dan doen zij alles waarvan ik net gezegd heb dat ik ze niet wil doen.
That's what friends are for. (sorry, ik zing vals).
Klaar, opgelost. Nu moet ik afsluiten, geen tijd om verder te kletsen, kmoet vliegen!!!!!
Doeiiiiiiiiiii
zondag 18 november 2012
Anders
Anders zijn is geen schande. Dat vind ik in elk geval niet.
Anders zijn kan wel heel moeilijk zijn. Niet alleen voor degene die anders is, maar zeer zeker ook voor degenen die zich nooit anders gevoeld hebben.
Naarmate anders-zijn minder nadrukkelijk wordt, wordt het moeilijker om te aanvaarden dat anders toch echt anders is en niet zomaar 'een soort van hetzelfde'
Dit durf ik te zeggen omdat ik in de loop van mijn leven op aardig wat manieren anders ben geweest. Het is voor mij intussen al erg gewoon om anders te zijn en eerlijk gezegd kan ik niet geloven dat het ooit anders zal zijn.
Eigenlijk is anders zijn heel gewoon. Iedereen is tenslotte anders. Er zijn mensen die anders-zijn niet hebben willen aanvaarden, anderen hebben anders-zijn met veel geweld uit proberen te roeien en ik geloof dat zelfs de moderne oorlogen en conflicten nog steeds bestaan doordat te veel mensen moeite hebben met 'anders'.
Ik weet inmiddels ook heel goed dat je als mens hevige interne conflicten kunt hebben als je anders bent.
Ik heb het grootste deel van mijn leven met mezelf overhoop gelegen en dat was niet leuk.
Gelukkig heb ik een weg gevonden om anders te kunnen zijn op een manier waar ik zelf goed mee kan leven.
In de zoektocht naar 'vrede met mezelf' heb ik onderzocht of er een manier bestaat die het voor mij mogelijk zou maken om te berusten in hoe ik was.
Voor mij bleek zo'n manier niet te bestaan. Sterker nog: Ik werd er hartstikke ziek van.
Gisteren las ik op internet een stukje van iemand anders die zichzelf sterk maakt om anders-zijn heel gewoon te laten zijn.
Volgens mij is daar niks mis mee.
Deze persoon is anders dan ik, maar in zekere zin niet heel veel anders.
Maar deze persoon ziet dat anders. Deze persoon vindt dat ik hetzelfde moet zijn., maar ik ben toch echt anders.
Toen ik het stukje van las wat deze persoon heeft geschreven, kreeg ik het best een beetje benauwd, want ik las dat deze persoon vindt dat ik geen vrouw mag zijn. Volgens deze persoon zou ik moeten kunnen leven in de vorm waarin ik destijds doodziek werd.
Ik kreeg heel sterk het idee dat deze persoon mij dood wenst.
Het idee dat ik geen man ben wordt door deze persoon heel enthousiast ondersteund, maar het idee dat ik een vrouw ben wordt door deze persoon met vuur bestreden.
Voor deze persoon bestaat er blijkbaar maar één weg als je 'in het verkeerde lichaam'geboren bent,
namelijk dat je, wanneer je het één niet wil zijn, je automatisch het ander niet zal zijn.
Alsof ik ooit de keus zou hebben gehad.
Voor mij geldt dat ik niet anders kàn zijn.
Misschien is het behelpen omdat ik door mijn genen en allerlei hormonen nou eenmaal lichamelijk nogal mannelijk lijk, maar voor mij is het ondoenlijk om een compromis te sluiten en niet alles te doen wat haalbaar is om 'zo vrouw mogelijk' te zijn.
Deze persoon meent dat ik me neerleg bij 'een maatschappelijk dichotoom'.
Voor mij is man of vrouw geen 'maatschappelijk dichotoom'. Volgens mij is man of vrouw niet uitgevonden door 'de maatschappij', maar toch echt een gegeven wat ergens in de evolutie is ontstaan. Evengoed als mijn hersenen in de loop van de evolutie hun huidige vorm hebben gekregen, een vorm zo complex dat ik nu beschik over een computer en het vermogen om deze tekst te schrijven. Of is 'taal' ook een maatschappelijke dwangbuis?
Volgens deze persoon bestaat er een tussenvorm waarin mensen niet mannelijk en niet vrouwelijk zijn. Volgens mij heb ik jarenlang in die vorm geleefd. Ik was daar heel erg ongelukkig bij.
Ik kan me zodoende niet voorstellen dat er mensen bestaan die gelukkig kunnen zijn 'tussen de seksen'.
Deze persoon kan zich blijkbaar het tegendeel niet voorstellen.
Wij zijn dus anders wat dat betreft. Het zij zo.
Ik kan dat verschil accepteren, deze persoon blijkbaar niet.
Deze persoon beweert dingen die mij in andere vakjes dwingen dan het 'maatschappelijk dichotoom' waar deze persoon zich tegen verzet.
Als ik deze persoon ooit in levende lijve tegenkom zal ik vragen om dat niet meer te doen. Ik wil me namelijk nooit meer in vakjes laten dwingen. Ik voel me heel goed bij anders-zijn.
En als het niet anders kan, moet het maar anders opgelost worden.
Anders zijn kan wel heel moeilijk zijn. Niet alleen voor degene die anders is, maar zeer zeker ook voor degenen die zich nooit anders gevoeld hebben.
Naarmate anders-zijn minder nadrukkelijk wordt, wordt het moeilijker om te aanvaarden dat anders toch echt anders is en niet zomaar 'een soort van hetzelfde'
Dit durf ik te zeggen omdat ik in de loop van mijn leven op aardig wat manieren anders ben geweest. Het is voor mij intussen al erg gewoon om anders te zijn en eerlijk gezegd kan ik niet geloven dat het ooit anders zal zijn.
Eigenlijk is anders zijn heel gewoon. Iedereen is tenslotte anders. Er zijn mensen die anders-zijn niet hebben willen aanvaarden, anderen hebben anders-zijn met veel geweld uit proberen te roeien en ik geloof dat zelfs de moderne oorlogen en conflicten nog steeds bestaan doordat te veel mensen moeite hebben met 'anders'.
Ik weet inmiddels ook heel goed dat je als mens hevige interne conflicten kunt hebben als je anders bent.
Ik heb het grootste deel van mijn leven met mezelf overhoop gelegen en dat was niet leuk.
Gelukkig heb ik een weg gevonden om anders te kunnen zijn op een manier waar ik zelf goed mee kan leven.
In de zoektocht naar 'vrede met mezelf' heb ik onderzocht of er een manier bestaat die het voor mij mogelijk zou maken om te berusten in hoe ik was.
Voor mij bleek zo'n manier niet te bestaan. Sterker nog: Ik werd er hartstikke ziek van.
Gisteren las ik op internet een stukje van iemand anders die zichzelf sterk maakt om anders-zijn heel gewoon te laten zijn.
Volgens mij is daar niks mis mee.
Deze persoon is anders dan ik, maar in zekere zin niet heel veel anders.
Maar deze persoon ziet dat anders. Deze persoon vindt dat ik hetzelfde moet zijn., maar ik ben toch echt anders.
Toen ik het stukje van las wat deze persoon heeft geschreven, kreeg ik het best een beetje benauwd, want ik las dat deze persoon vindt dat ik geen vrouw mag zijn. Volgens deze persoon zou ik moeten kunnen leven in de vorm waarin ik destijds doodziek werd.
Ik kreeg heel sterk het idee dat deze persoon mij dood wenst.
Het idee dat ik geen man ben wordt door deze persoon heel enthousiast ondersteund, maar het idee dat ik een vrouw ben wordt door deze persoon met vuur bestreden.
Voor deze persoon bestaat er blijkbaar maar één weg als je 'in het verkeerde lichaam'geboren bent,
namelijk dat je, wanneer je het één niet wil zijn, je automatisch het ander niet zal zijn.
Alsof ik ooit de keus zou hebben gehad.
Voor mij geldt dat ik niet anders kàn zijn.
Misschien is het behelpen omdat ik door mijn genen en allerlei hormonen nou eenmaal lichamelijk nogal mannelijk lijk, maar voor mij is het ondoenlijk om een compromis te sluiten en niet alles te doen wat haalbaar is om 'zo vrouw mogelijk' te zijn.
Deze persoon meent dat ik me neerleg bij 'een maatschappelijk dichotoom'.
Voor mij is man of vrouw geen 'maatschappelijk dichotoom'. Volgens mij is man of vrouw niet uitgevonden door 'de maatschappij', maar toch echt een gegeven wat ergens in de evolutie is ontstaan. Evengoed als mijn hersenen in de loop van de evolutie hun huidige vorm hebben gekregen, een vorm zo complex dat ik nu beschik over een computer en het vermogen om deze tekst te schrijven. Of is 'taal' ook een maatschappelijke dwangbuis?
Volgens deze persoon bestaat er een tussenvorm waarin mensen niet mannelijk en niet vrouwelijk zijn. Volgens mij heb ik jarenlang in die vorm geleefd. Ik was daar heel erg ongelukkig bij.
Ik kan me zodoende niet voorstellen dat er mensen bestaan die gelukkig kunnen zijn 'tussen de seksen'.
Deze persoon kan zich blijkbaar het tegendeel niet voorstellen.
Wij zijn dus anders wat dat betreft. Het zij zo.
Ik kan dat verschil accepteren, deze persoon blijkbaar niet.
Deze persoon beweert dingen die mij in andere vakjes dwingen dan het 'maatschappelijk dichotoom' waar deze persoon zich tegen verzet.
Als ik deze persoon ooit in levende lijve tegenkom zal ik vragen om dat niet meer te doen. Ik wil me namelijk nooit meer in vakjes laten dwingen. Ik voel me heel goed bij anders-zijn.
En als het niet anders kan, moet het maar anders opgelost worden.
zaterdag 17 november 2012
Reis
Een wijze chinees heeft ooit gezegd dat een lange reis begint met één stap. Ik bedacht me zojuist dat elke reis eindigt zodra je thuiskomt.
En nu zit ik dus verzonken in zelfonderzoek.
Ergens hoop ik dat ik me hier en nu thuisvoel in mijn leven zoals het nu is, maar tegelijkertijd vind ik het helemaal niet erg als dat nu niet zo is.
Ik wil nog best veel doen en beleven en ik geloof dat nog niet alle stukjes op z'n plaats gevallen zijn.
Er moet nog ergens een prins op een wit paard ontdekt worden, ik ben nog niet rijk en beroemd, de Nobelprijs ligt nog op me te wachten, Amerika moet nog door mij ontdekt worden en ik ben nog lang geen Master of Science in de Psychologie.
En dat is dan de toekomst.
Momenteel moet ik mezelf opnieuw ontdekken. Dat is niks om je zorgen over te maken, hoor. Ik kwam daar gisteren toevallig achter toen ik door Amsterdam liep. Vroeger, in een vorig leven, vond ik het eigenlijk altijd leuk om zomaar doelloos door Amsterdam te zwerven, beetje rondkijken, me nergens mee bemoeien.
Ik had me er gisteren op ingesteld dat ik mezelf op die manier goed bezig zou kunnen houden, maar die tijd is geweest. Leuke dingen wil ik graag delen en een leven zonder doelen, hoe klein ook, is een zinloos leven.
Ik heb heel lang een leven geleefd waar ik eigenlijk helemaal geen zin in had. Dat is nu over, dat heb ik gisteren heel goed gemerkt.
Nog een tegeltjeswijsheid van mezelf:
"Wie reist zonder doel is slechts een zwerver".
En nu ga ik een paar uurtjes studeren want ik moet nog veel doen eer ik Master of Science in de Psychologie ben.
En nu zit ik dus verzonken in zelfonderzoek.
Ergens hoop ik dat ik me hier en nu thuisvoel in mijn leven zoals het nu is, maar tegelijkertijd vind ik het helemaal niet erg als dat nu niet zo is.
Ik wil nog best veel doen en beleven en ik geloof dat nog niet alle stukjes op z'n plaats gevallen zijn.
Er moet nog ergens een prins op een wit paard ontdekt worden, ik ben nog niet rijk en beroemd, de Nobelprijs ligt nog op me te wachten, Amerika moet nog door mij ontdekt worden en ik ben nog lang geen Master of Science in de Psychologie.
En dat is dan de toekomst.
Momenteel moet ik mezelf opnieuw ontdekken. Dat is niks om je zorgen over te maken, hoor. Ik kwam daar gisteren toevallig achter toen ik door Amsterdam liep. Vroeger, in een vorig leven, vond ik het eigenlijk altijd leuk om zomaar doelloos door Amsterdam te zwerven, beetje rondkijken, me nergens mee bemoeien.
Ik had me er gisteren op ingesteld dat ik mezelf op die manier goed bezig zou kunnen houden, maar die tijd is geweest. Leuke dingen wil ik graag delen en een leven zonder doelen, hoe klein ook, is een zinloos leven.
Ik heb heel lang een leven geleefd waar ik eigenlijk helemaal geen zin in had. Dat is nu over, dat heb ik gisteren heel goed gemerkt.
Nog een tegeltjeswijsheid van mezelf:
"Wie reist zonder doel is slechts een zwerver".
En nu ga ik een paar uurtjes studeren want ik moet nog veel doen eer ik Master of Science in de Psychologie ben.
donderdag 15 november 2012
Ben er klaar mee
Afgelopen zaterdag had Paul de Leeuw een heleboel transmensen in zijn programma. Gisteren zag ik in 'man bijt hond' een transvrouw en komende zaterdag staat zo'n beetje heel de televisieavond op het tweede net in het teken van transdingessen.
Veel mensen verwachten dat ik dat alles vast en zeker met heel veel aandacht en toewijding zal volgen omdat ik (ook) een transgeval ben.
Maar deze week komt al dat nieuws heel slecht uit. In de eerste plaats is mijn tijd niet onbeperkt. ook voor mij zitten er niet meer dan 24 uur in één dag. Niet zo lang geleden heb ik op een rijtje gezet wat ik allemaal omhanden heb en hoeveel tijd elke bezigheid me ongeveer kost. Op de computer heb ik zo'n programma wat je in één keer alles uit kunt laten rekenen zodat er op het moment dat je alles hebt ingevuld onder het lijntje te zien is hoeveel uren per dag ik bezig zal zijn als ik me strikt aan mijn plan houd.
De uitkomst was 27,3 uur per dag en televisie kijken staat nergens in dat lijstje.
Sinds ik die som heb gemaakt zijn er steeds enorm veel dingen tussen gekomen. Ik mocht mijn moeder helpen omdat ze haar arm gebroken had, ik heb heel veel tijd gestoken in BredaPhoto want ik vond dat enorm leuk om te doen en ik ben verhuisd. Dat was heel hard nodig om allerlei redenen. Als laatste ongewone activiteit heb ik ook nog een ziekenhuisopname achter de rug.
Deze week was de eerste week sinds begin juli waarin vrijwel niks in de agenda staat wat niet in het lijstje van 27,3 uur per dag voorkomt. Deze week zou ik dus de draad op hebben moeten kunnen pakken.
Maar dat wil niet erg vlotten. Ik heb last van de nasleep van de operatie. Ik weet niet of het komt door de verdoving, ik was volledig onder narcose, of misschien door de pijn. Die is niet hevig, maar pijn brengt me doorgaans wel uit mijn evenwicht. Misschien is het psychisch, dat durf ik zo niet te zeggen. Maar ik heb dus eigenlijk heel weinig gedaan, deze week.
Vind ik zelf.
Als ik terugkijk heb ik misschien best veel gedaan. Visite ontvangen, op visite gegaan. gewerkt en nog eens gewerkt. Mijn cv. helemaal herzien, da's ook hard werken.
Gisteren was mijn eerste vrije dag, een dag met helemaal niks in mijn agenda en zo is mijn dag ook geweest. Ik kon niks. Ik was zelfs even bang dat ik in een herfstdip zou zitten. Zo erg is het net. Niks depressie; gewoon moe.
Daar ben ik dus klaar mee. Ik ben vaak en lang genoeg moe geweest. Sommige mensen die weten waar ze over praten, raadden me aan om te laten onderzoeken of ik misschien CVS zou hebben.
Dat wil ik niet hebben. Ik wil eerst weten of ik gewoon weer fris en sterk kan zijn als dat monster van een geslachtsaanpassing me met rust laat.
Ik ben dus ook klaar met transdinges, met genderchange. Ik loop er al heel mijn leven mee. Nog voor ik wist wat gender is, had ik er al een probleem mee. Ik ben heel mijn leven met dat probleem bezig geweest. Allang voordat ik durfde te aanvaarden dat ik 'ook zo' ben, wist ik alles van vaginaplastiek en hormoonbehandeling, kende ik de namen an klinieken waar je terecht kunt als je twijfelt over je geslacht. Ik heb de wereld afgezocht naar manieren om te kunnen leven in een verkeerd lichaam zonder daaronder gebukt te gaan.
En niet gevonden.
Van pure ellende heb ik de geslachtsaanpassende behandeling ondergaan. Ondanks alles heb ik er geen spijt van.
Nu wil ik gewoon als vrouw gaan leven. Eerst nog een poosje bakvis zijn, want dat had ik nog niet meegemaakt. Ik zit nu in het stadium van giechelen als een leuke man naar me kijkt, experimenteren met make-up, de neiging om kleertjes te kopen die tè strak, tè kort en tè goedkoop zijn.
Op zich best geinig om mee te maken....
Maar als je boven de vijftig bent... ??
Ik hoef niet meer op televisie te horen en te zien wat ik allang weet en al veel te goed ken. Ik heb geen zin om door de ogen van een televisiemaker/sensatiezoeker naar 'van die omgebouwden' te kijken. Ik ben niet zielig of raar. Ik zie er heel anders uit dan wat de televisiemaker/sensatiezoeker vertoont.
Ik heb ook geen zin om om naar debat op TV te kijken want bij debatten op TV gaat het nooit om de inhoud en helemaal niet om de waarheid. Bij debatten op TV zie ik doorgaans alleen maar mensen die een wedstrijd doen wie 'de grootste' heeft (en de presentator wint altijd).
Ik ga wel kijken naar de documentaire 'I am a woman now', want die gaat over vrouwen als ik die er al heel lang klaar mee zijn. Mensen die je nooit hoort of ziet. Ik hoop dat ik een beetje kan leren over mijn toekomst.
Daar ben ik namelijk nooit klaar mee
Veel mensen verwachten dat ik dat alles vast en zeker met heel veel aandacht en toewijding zal volgen omdat ik (ook) een transgeval ben.
Maar deze week komt al dat nieuws heel slecht uit. In de eerste plaats is mijn tijd niet onbeperkt. ook voor mij zitten er niet meer dan 24 uur in één dag. Niet zo lang geleden heb ik op een rijtje gezet wat ik allemaal omhanden heb en hoeveel tijd elke bezigheid me ongeveer kost. Op de computer heb ik zo'n programma wat je in één keer alles uit kunt laten rekenen zodat er op het moment dat je alles hebt ingevuld onder het lijntje te zien is hoeveel uren per dag ik bezig zal zijn als ik me strikt aan mijn plan houd.
De uitkomst was 27,3 uur per dag en televisie kijken staat nergens in dat lijstje.
Sinds ik die som heb gemaakt zijn er steeds enorm veel dingen tussen gekomen. Ik mocht mijn moeder helpen omdat ze haar arm gebroken had, ik heb heel veel tijd gestoken in BredaPhoto want ik vond dat enorm leuk om te doen en ik ben verhuisd. Dat was heel hard nodig om allerlei redenen. Als laatste ongewone activiteit heb ik ook nog een ziekenhuisopname achter de rug.
Deze week was de eerste week sinds begin juli waarin vrijwel niks in de agenda staat wat niet in het lijstje van 27,3 uur per dag voorkomt. Deze week zou ik dus de draad op hebben moeten kunnen pakken.
Maar dat wil niet erg vlotten. Ik heb last van de nasleep van de operatie. Ik weet niet of het komt door de verdoving, ik was volledig onder narcose, of misschien door de pijn. Die is niet hevig, maar pijn brengt me doorgaans wel uit mijn evenwicht. Misschien is het psychisch, dat durf ik zo niet te zeggen. Maar ik heb dus eigenlijk heel weinig gedaan, deze week.
Vind ik zelf.
Als ik terugkijk heb ik misschien best veel gedaan. Visite ontvangen, op visite gegaan. gewerkt en nog eens gewerkt. Mijn cv. helemaal herzien, da's ook hard werken.
Gisteren was mijn eerste vrije dag, een dag met helemaal niks in mijn agenda en zo is mijn dag ook geweest. Ik kon niks. Ik was zelfs even bang dat ik in een herfstdip zou zitten. Zo erg is het net. Niks depressie; gewoon moe.
Daar ben ik dus klaar mee. Ik ben vaak en lang genoeg moe geweest. Sommige mensen die weten waar ze over praten, raadden me aan om te laten onderzoeken of ik misschien CVS zou hebben.
Dat wil ik niet hebben. Ik wil eerst weten of ik gewoon weer fris en sterk kan zijn als dat monster van een geslachtsaanpassing me met rust laat.
Ik ben dus ook klaar met transdinges, met genderchange. Ik loop er al heel mijn leven mee. Nog voor ik wist wat gender is, had ik er al een probleem mee. Ik ben heel mijn leven met dat probleem bezig geweest. Allang voordat ik durfde te aanvaarden dat ik 'ook zo' ben, wist ik alles van vaginaplastiek en hormoonbehandeling, kende ik de namen an klinieken waar je terecht kunt als je twijfelt over je geslacht. Ik heb de wereld afgezocht naar manieren om te kunnen leven in een verkeerd lichaam zonder daaronder gebukt te gaan.
En niet gevonden.
Van pure ellende heb ik de geslachtsaanpassende behandeling ondergaan. Ondanks alles heb ik er geen spijt van.
Nu wil ik gewoon als vrouw gaan leven. Eerst nog een poosje bakvis zijn, want dat had ik nog niet meegemaakt. Ik zit nu in het stadium van giechelen als een leuke man naar me kijkt, experimenteren met make-up, de neiging om kleertjes te kopen die tè strak, tè kort en tè goedkoop zijn.
Op zich best geinig om mee te maken....
Maar als je boven de vijftig bent... ??
Ik hoef niet meer op televisie te horen en te zien wat ik allang weet en al veel te goed ken. Ik heb geen zin om door de ogen van een televisiemaker/sensatiezoeker naar 'van die omgebouwden' te kijken. Ik ben niet zielig of raar. Ik zie er heel anders uit dan wat de televisiemaker/sensatiezoeker vertoont.
Ik heb ook geen zin om om naar debat op TV te kijken want bij debatten op TV gaat het nooit om de inhoud en helemaal niet om de waarheid. Bij debatten op TV zie ik doorgaans alleen maar mensen die een wedstrijd doen wie 'de grootste' heeft (en de presentator wint altijd).
Ik ga wel kijken naar de documentaire 'I am a woman now', want die gaat over vrouwen als ik die er al heel lang klaar mee zijn. Mensen die je nooit hoort of ziet. Ik hoop dat ik een beetje kan leren over mijn toekomst.
Daar ben ik namelijk nooit klaar mee
dinsdag 13 november 2012
Mensen
Als je dit kunt lezen houd ik van je, want mensen kunnen lezen en ik houd van mensen.
Soms is dat behoorlijk hard werken en andere keren is het iets wat me gewoon overkomt.
Ik weet niet of ik teveel van mensen houd of juist lang niet genoeg. Ik weet wel dat ik eigenlijk altijd verlegen word van mensen.
Verlegen omdat ik volgens mezelf niet in staat ben om de mensen die ik overal tegenkom te geven wat ze verdienen. Ik heb eerlijk gezegd altijd het gevoel dat ik veel meer wil vragen dan ik kan geven.
Mensen hebben namelijk onwaarschijnlijk veel geduld met mij en dat vind ik vreselijk lief van iedereen.
Inmiddels heb ik ontdekt dat ik heel veel terug kan geven door dingen te doen die ik erg leuk vind.
Werken met mensen waarmee het leuk werken is.
Jammer genoeg kan ik maar op één plek tegelijk zijn en jammer genoeg moet ik soms dringend uitrusten.
Voor vandaag is de koek alweer op, meer dan op.
Het was een hele lekkere koek, daar niet van.
Volgende keer meer. Kunnen jullie zolang wachten?
Alvast bedankt voor je geduld.
Soms is dat behoorlijk hard werken en andere keren is het iets wat me gewoon overkomt.
Ik weet niet of ik teveel van mensen houd of juist lang niet genoeg. Ik weet wel dat ik eigenlijk altijd verlegen word van mensen.
Verlegen omdat ik volgens mezelf niet in staat ben om de mensen die ik overal tegenkom te geven wat ze verdienen. Ik heb eerlijk gezegd altijd het gevoel dat ik veel meer wil vragen dan ik kan geven.
Mensen hebben namelijk onwaarschijnlijk veel geduld met mij en dat vind ik vreselijk lief van iedereen.
Inmiddels heb ik ontdekt dat ik heel veel terug kan geven door dingen te doen die ik erg leuk vind.
Werken met mensen waarmee het leuk werken is.
Jammer genoeg kan ik maar op één plek tegelijk zijn en jammer genoeg moet ik soms dringend uitrusten.
Voor vandaag is de koek alweer op, meer dan op.
Het was een hele lekkere koek, daar niet van.
Volgende keer meer. Kunnen jullie zolang wachten?
Alvast bedankt voor je geduld.
zaterdag 10 november 2012
De wereld
Daarbuiten is een hele grote wereld. In die wereld gebeuren een heleboel dingen en veel van die dingen zijn Heel Belangrijk. Van die heel belangrijke dingen zijn er een boel die veel belangrijker zijn dan mijn dagelijkse beslommeringen.
Toch maak ik daar in mijn blog eigenlijk nooit een punt van. Ik geef niet mijn visie of mijn mening. Mijn wereldbeeld lijkt er niet toe te doen,Er zijn gewoon al veel te veel visies en meningen die overal en nergens op internet worden rondgestrooid. Ik heb eigenlijk besloten daar domweg niet aan mee te doen. Verandert er iets aan het dagelijkse leven in Amerika wanneer ik hier opschrijf wat ik vind van meneer en mevrouw Obama?
Vast niks.
Daarom doe ik dat dus niet.
En eerlijk gezegd vind ik de mensjes die heel veel en graag een mening en een oordeel en een visie verkopen, doorgaans helemaal geen fijne mensjes. Ik wil liever een fijn mensje zijn. Ook daarom zeg ik niet wat ik van zus of van zo vind.
En eigenlijk houdt het me domweg niet bezig wat er voor gewichtigheid in de wereld gebeurt. Ik speel daar geen rol in en ik geloof niet dat ik er een rol in wil spelen.Ik verwacht ook niet dat ik er een rol in zal gaan spelen.
Eigenlijk neemt het kleinschalige gepruttel van mijn eigen bezigheden me al genoeg in beslag. In elk geval genoeg om nu en dan over te bloggen. Misschien valt mijn kleinschalige gepruttel oit nog samen met hele belangrijke, wereldse gebeurtenissen. Ik sta voor veel mogelijkheden open.
Sinds dit weekend helemaal want gisteren heb ik iets beleefd wat voor mij de afsluiting betekent van de verandering.
Ik stel vast dat die hele verandering ervoor heeft gezorgd dat ik een paar jaar langs de zijlijn heb gestaan. Ik dacht heel lang dat ik een andere weg in was geslagen, maar dat is niet zo. Ik zat niet in het verkeerde leven, ik zat in het verkeerde lijf en daardoor leidde ik mijn leven op een manier waar ik me niet goed bij kon voelen.
Nu denk ik dat ik beter in staat ben om alles anders te benaderen, maar ik ben niet bang om me weer met dezelfde dingen bezig te gaan houden.
Maar het is wel spannend.
Ik zet de deuren weer open en ik ben vreselijk benieuwd wat er binnen gaat komen.
Ik ben op mijn manier heel erg bereid om de wereld weer te veroveren.
Toch maak ik daar in mijn blog eigenlijk nooit een punt van. Ik geef niet mijn visie of mijn mening. Mijn wereldbeeld lijkt er niet toe te doen,Er zijn gewoon al veel te veel visies en meningen die overal en nergens op internet worden rondgestrooid. Ik heb eigenlijk besloten daar domweg niet aan mee te doen. Verandert er iets aan het dagelijkse leven in Amerika wanneer ik hier opschrijf wat ik vind van meneer en mevrouw Obama?
Vast niks.
Daarom doe ik dat dus niet.
En eerlijk gezegd vind ik de mensjes die heel veel en graag een mening en een oordeel en een visie verkopen, doorgaans helemaal geen fijne mensjes. Ik wil liever een fijn mensje zijn. Ook daarom zeg ik niet wat ik van zus of van zo vind.
En eigenlijk houdt het me domweg niet bezig wat er voor gewichtigheid in de wereld gebeurt. Ik speel daar geen rol in en ik geloof niet dat ik er een rol in wil spelen.Ik verwacht ook niet dat ik er een rol in zal gaan spelen.
Eigenlijk neemt het kleinschalige gepruttel van mijn eigen bezigheden me al genoeg in beslag. In elk geval genoeg om nu en dan over te bloggen. Misschien valt mijn kleinschalige gepruttel oit nog samen met hele belangrijke, wereldse gebeurtenissen. Ik sta voor veel mogelijkheden open.
Sinds dit weekend helemaal want gisteren heb ik iets beleefd wat voor mij de afsluiting betekent van de verandering.
Ik stel vast dat die hele verandering ervoor heeft gezorgd dat ik een paar jaar langs de zijlijn heb gestaan. Ik dacht heel lang dat ik een andere weg in was geslagen, maar dat is niet zo. Ik zat niet in het verkeerde leven, ik zat in het verkeerde lijf en daardoor leidde ik mijn leven op een manier waar ik me niet goed bij kon voelen.
Nu denk ik dat ik beter in staat ben om alles anders te benaderen, maar ik ben niet bang om me weer met dezelfde dingen bezig te gaan houden.
Maar het is wel spannend.
Ik zet de deuren weer open en ik ben vreselijk benieuwd wat er binnen gaat komen.
Ik ben op mijn manier heel erg bereid om de wereld weer te veroveren.
zaterdag 3 november 2012
Hete sjokomelk
Vanmorgen werd ik met veel moeite wakker. Mijn biologische klok heb ik in de voorbije maanden vooruit weten te schuiven naar uiterlijk nul-zeven punt nul-nul uur opstaan, maar vanmorgen was het pardoes kwart over negen eer ik zelfs maar in staat was te gaan denken aan opstaan. Vlak daarna kwam Twiggy snuffelend informeren of ik vandaag nog mee zou komen doen aan het leven, met de nadruk op verplichtingen die een huisdier met zich meebrengen.
Twiggy kreeg haar ontbijtje vandaag dus net na halftien, dat was ook ongeveer de tijd waarop ik vaststelde dat mijn dag gevuld zou zijn met dreinende hoofdpijn met kans op toenemende druk op mijn hersenpan, mogelijk gepaard gaand met misselijkheid en uiteindelijk zelfs... Nouja, het zou er zomaar op uit kunnen draaien dat ik alweer vroeg in de middag in mijn bedje zou gaan kruipen om daar jammerend en huilend in een onrustige slaap te vallen.
Soms heb ik zulke hoofdpijn. Niet te verwarren met migraine, dat weet ik uit ervaringsdeskundigheid.
Maar het is meegevallen. Ik heb vandaag geen misselijkheid en treurnis toegelaten. Het kan dus!
Niet dat er grote gebeurtenissen voor in de plaats zijn gekomen. Mijn moeder en mijn zus zijn op visite geweest, dus vandaag is eigenlijk alweer helemaal goed. Het was voor mij heel bijzonder om te constateren dat wij alle drie heel erg van klassieke muziek houden, maar dat we die liefde (of is het een hobby?) op heel verschillende manieren beleven.
Mijn zus en ik hebben deze maand ook elk een missie in Amsterdam. Ik mag naar het ziekenhuis daarginds voor een operatie en mijn zus gaat optreden in het Koninklijk Concertgebouw....
Mijn kleine zussie is een hele grote meid, ben ik stiekem wel trots op, hoor.
Maar de hoofdpijn ging er niet mee weg, die begon aan het eind van de middag zelfs een pietsie naar misselijkheid te neigen. Toen heb ik maar pasta gemaakt met saus naar mijn recept (ik doe gewoon maar wat met de dingen die ik vind in de koelkast - en een ui)
ik heb ook nog een paar bladzijden gelezen in 50 shades of grey. Wat een waardeloos boek lijkt me dat zo op het eerste gezicht. Geef mij dan maar Johnny Depp in een zomerse outfit, daar krijg ik het dan weer wel aangenaam warm van. Maar de hoofdpijn is nog steeds niet over.
Toen heb ik op uitzendinggemist gekeken naar de aflevering van dat programma van Wilfrid de Jong waarin hij 24 uur met Valentijn de Hingh heeft doorgebracht. Ik was gewoon benieuwd naar Valentijn, hoe ze over sommige dingen denkt en ik vond het leuk om te horen dat zij op sommige punten hetzelfde in het leven staat als ik, maar dat er op andere punten weer hele grote verschillen zijn. Door naar Valentijn te kijken en te luisteren voel ik me weer een stuk meer tevreden met mezelf, ondanks de hoofdpijn.
En nu maak ik dus mijn blogje. Als je nu denkt dat de computer geen goed doet aan mijn hoofdpijn, kan ik je gerust stellen: ik tiep blind. Ik kijk niet naar het scherm. Die rode kringeltjes onder een woord als 'kringeltjes' hinderen me dus ook totaal niet.
Het schijnt overigens dat cacao genezende eigenschappen heeft en dat er ook een stofje in zit wat een verstoorde hormoonhuishouding kalmeert. En omdat ik vandaag teleur ben gesteld in 50 tinten troep en daarbij hoofdpijn heb, vermoed ik een vrouwen-issue wat me parten speelt, bovendien is het een beetje winter aan het worden en binnenkort is het sinterklaas. Bovendien vind ik een beker hete sjokomel aan het eind van de dag gewoon lekker.
Dus nu moet ik van mezelf en voor mezelf een beker hete chocolademelk maken.
En als dat op is: Naar bed!
Om te slapen, want ik heb hoofdpijn.
Twiggy kreeg haar ontbijtje vandaag dus net na halftien, dat was ook ongeveer de tijd waarop ik vaststelde dat mijn dag gevuld zou zijn met dreinende hoofdpijn met kans op toenemende druk op mijn hersenpan, mogelijk gepaard gaand met misselijkheid en uiteindelijk zelfs... Nouja, het zou er zomaar op uit kunnen draaien dat ik alweer vroeg in de middag in mijn bedje zou gaan kruipen om daar jammerend en huilend in een onrustige slaap te vallen.
Soms heb ik zulke hoofdpijn. Niet te verwarren met migraine, dat weet ik uit ervaringsdeskundigheid.
Maar het is meegevallen. Ik heb vandaag geen misselijkheid en treurnis toegelaten. Het kan dus!
Niet dat er grote gebeurtenissen voor in de plaats zijn gekomen. Mijn moeder en mijn zus zijn op visite geweest, dus vandaag is eigenlijk alweer helemaal goed. Het was voor mij heel bijzonder om te constateren dat wij alle drie heel erg van klassieke muziek houden, maar dat we die liefde (of is het een hobby?) op heel verschillende manieren beleven.
Mijn zus en ik hebben deze maand ook elk een missie in Amsterdam. Ik mag naar het ziekenhuis daarginds voor een operatie en mijn zus gaat optreden in het Koninklijk Concertgebouw....
Mijn kleine zussie is een hele grote meid, ben ik stiekem wel trots op, hoor.
Maar de hoofdpijn ging er niet mee weg, die begon aan het eind van de middag zelfs een pietsie naar misselijkheid te neigen. Toen heb ik maar pasta gemaakt met saus naar mijn recept (ik doe gewoon maar wat met de dingen die ik vind in de koelkast - en een ui)
ik heb ook nog een paar bladzijden gelezen in 50 shades of grey. Wat een waardeloos boek lijkt me dat zo op het eerste gezicht. Geef mij dan maar Johnny Depp in een zomerse outfit, daar krijg ik het dan weer wel aangenaam warm van. Maar de hoofdpijn is nog steeds niet over.
Toen heb ik op uitzendinggemist gekeken naar de aflevering van dat programma van Wilfrid de Jong waarin hij 24 uur met Valentijn de Hingh heeft doorgebracht. Ik was gewoon benieuwd naar Valentijn, hoe ze over sommige dingen denkt en ik vond het leuk om te horen dat zij op sommige punten hetzelfde in het leven staat als ik, maar dat er op andere punten weer hele grote verschillen zijn. Door naar Valentijn te kijken en te luisteren voel ik me weer een stuk meer tevreden met mezelf, ondanks de hoofdpijn.
En nu maak ik dus mijn blogje. Als je nu denkt dat de computer geen goed doet aan mijn hoofdpijn, kan ik je gerust stellen: ik tiep blind. Ik kijk niet naar het scherm. Die rode kringeltjes onder een woord als 'kringeltjes' hinderen me dus ook totaal niet.
Het schijnt overigens dat cacao genezende eigenschappen heeft en dat er ook een stofje in zit wat een verstoorde hormoonhuishouding kalmeert. En omdat ik vandaag teleur ben gesteld in 50 tinten troep en daarbij hoofdpijn heb, vermoed ik een vrouwen-issue wat me parten speelt, bovendien is het een beetje winter aan het worden en binnenkort is het sinterklaas. Bovendien vind ik een beker hete sjokomel aan het eind van de dag gewoon lekker.
Dus nu moet ik van mezelf en voor mezelf een beker hete chocolademelk maken.
En als dat op is: Naar bed!
Om te slapen, want ik heb hoofdpijn.
vrijdag 2 november 2012
Made in Noord-Brabant
Nu woon ik dus in Made. Deze week heb ik eindelijk een beetje tijd gehad om het dorp te herontdekken. Ik kende het hier namelijk al, want de eerste twintig-en-nogwat jaar van mijn leven woonde ik hier een dorpje verderop. Made had toen al een regiofunctie (sorry, ik heb zo gauw geen beter woord bij de hand)
Het is toch wel een geinig dorp. Erg plattelands, duidelijk minder stads dan Prinsenbeek maar toch meer mijn 'roots'. Ik ben van oorsprong een bijna-boerentrieneke. Mijn ouders hadden zelf geen boerderij, maar het scheelde niet veel. Mijn moeder is de dochter van een agrariër en mijn vader was een boerenzoon die nooit ver van zijn oorsprong is afgedwaald.
Dat vind ik niet erg. Koeien zijn lieve beesten, hun poep ruikt helemaal niet vies en weet je dat het een superlekker gevoel is om met blote voeten in een verse koeienvlaai te stappen? Lekker warm en smeuiïg...
Hier op het dorp kom je niet veel koeienstront tegen op straat. Dat mag niet meer, geloof ik. Vroeger toen de Marktstraat nog 'Mèrtstroat' heette, kon je nog wel eens een boer met zijn veestapel over het dorp zien lopen. Meestal liep er dan nog een mens of wat mee want koeien lijken heel gedwee, maar dat zijn ze niet. Ze moeten soms aangespoord worden, soms juist het tegendeel. Daar is menskracht bij nodig. In Amerika hebben ze daarvoor Cowboys uitgevonden, hier waren dat gewone boerenmensen, niet eens koeienhoeders. Hullie liepe gewòòn te koeie stouwe.
De mèrt is nog wel elke woensdagochtend in de Marktstraat en ze proate nog altei stikplat mè mekoar. Kwies bekáánt nie mir dè't ken...En nu stop ik met plat typen, niet in de laatste plaats omdat het niet meevalt om Mades dialect te praten in plaats van Bredaas.
Toch een behoorlijk verschil.
Wonderlijk, dat wel.
Dat verschil, bedoel ik.
Op zulke momenten merk ik dat ik best veel avonturen heb mogen beleven. De dingen van ooit zijn niet meer vanzelfsprekend en het vanzelfsprekende van nu is opeens een groot wonder.
Net zoals de herhalingen die de geschiedenis voor me uitrolt.
Ik bedacht me gisteren dat ik in 1961 geboren ben in een huis met nummer 5. Daar heb ik pakweg twee jaar gewoond om daarna te verhuizen naar een huis met nummer 20.
ongeveer 50 jaar later ben ik herboren in een huis met nummer 5.
Daar heb ik ruim twee jaar gewoond en nu woon ik op nummer 20.
Dat vind ik toch een prachtige uitnodiging om dit voorjaar, zodra de zon schijnt, lekker op blote voeten door een wei vol koeien te gaan lopen.
Omdat de eerste stap van een lange reis niet al te willekeurig hoeft te zijn.
The best shit is Made in Noord-Brabant.
No shit!
Het is toch wel een geinig dorp. Erg plattelands, duidelijk minder stads dan Prinsenbeek maar toch meer mijn 'roots'. Ik ben van oorsprong een bijna-boerentrieneke. Mijn ouders hadden zelf geen boerderij, maar het scheelde niet veel. Mijn moeder is de dochter van een agrariër en mijn vader was een boerenzoon die nooit ver van zijn oorsprong is afgedwaald.
Dat vind ik niet erg. Koeien zijn lieve beesten, hun poep ruikt helemaal niet vies en weet je dat het een superlekker gevoel is om met blote voeten in een verse koeienvlaai te stappen? Lekker warm en smeuiïg...
Hier op het dorp kom je niet veel koeienstront tegen op straat. Dat mag niet meer, geloof ik. Vroeger toen de Marktstraat nog 'Mèrtstroat' heette, kon je nog wel eens een boer met zijn veestapel over het dorp zien lopen. Meestal liep er dan nog een mens of wat mee want koeien lijken heel gedwee, maar dat zijn ze niet. Ze moeten soms aangespoord worden, soms juist het tegendeel. Daar is menskracht bij nodig. In Amerika hebben ze daarvoor Cowboys uitgevonden, hier waren dat gewone boerenmensen, niet eens koeienhoeders. Hullie liepe gewòòn te koeie stouwe.
De mèrt is nog wel elke woensdagochtend in de Marktstraat en ze proate nog altei stikplat mè mekoar. Kwies bekáánt nie mir dè't ken...En nu stop ik met plat typen, niet in de laatste plaats omdat het niet meevalt om Mades dialect te praten in plaats van Bredaas.
Toch een behoorlijk verschil.
Wonderlijk, dat wel.
Dat verschil, bedoel ik.
Op zulke momenten merk ik dat ik best veel avonturen heb mogen beleven. De dingen van ooit zijn niet meer vanzelfsprekend en het vanzelfsprekende van nu is opeens een groot wonder.
Net zoals de herhalingen die de geschiedenis voor me uitrolt.
Ik bedacht me gisteren dat ik in 1961 geboren ben in een huis met nummer 5. Daar heb ik pakweg twee jaar gewoond om daarna te verhuizen naar een huis met nummer 20.
ongeveer 50 jaar later ben ik herboren in een huis met nummer 5.
Daar heb ik ruim twee jaar gewoond en nu woon ik op nummer 20.
Dat vind ik toch een prachtige uitnodiging om dit voorjaar, zodra de zon schijnt, lekker op blote voeten door een wei vol koeien te gaan lopen.
Omdat de eerste stap van een lange reis niet al te willekeurig hoeft te zijn.
The best shit is Made in Noord-Brabant.
No shit!
zaterdag 27 oktober 2012
Soms loopt het heel anders
Vorige week was ik nog heel blij met het idee dat ik nu helemaal klaar zou zijn met ‘ombouwen’, maar die blijdschap mag ik nog een weekje of twee uitstellen.
Misschien hangt het in de lucht, is het mijn karma, of gewoon een tegenvaller of gewoon iets waar een gemiddelde sterveling niet zoveel invloed op heeft. In elk geval is het deze week al twee keer gebeurd dat iets gewoon niet gebeurd is. Eerst was er woensdag een training. Tot mijn eigen vreugde was de reis erheen een vlekkeloze onderneming. Alle bussen en treinen reden braaf op tijd, mijn chipkaart gaf geen problemen en , nouja, het was gewoon geweldig!
Maar de cursisten lieten het ruimschoots afweten….. Dus was het beter om dan de cursus maar af te lasten. Jammer, maar niet erg. Nu kon ik me tenminste nog in alle rust en vrede voorbereiden op de operatie die voor donderdag gepland was.
En donderdag was ik er helemaal klaar voor. Ook die reis verliep geweldig. Ik had een lift naar Amsterdam tot vrijwel voor de deur van het ziekenhuis en ik was daar meer dan ruim op tijd: Al voor 8 uur terwijl ik me pas om half elf hoefde te melden op de afdeling.
Ik heb nog rustig een kopje thee gedronken en een beetje zitten dutten in de kantine bij de ingang van de poli en ik kwam helemaal kalm en mentaal hartstikke klaar voor de operatie aan op de afdeling. Na de intake en de bloeddrukmeting kreeg ik een bedje toegewezen en daar kroop ik in. Ik heb niet meer geslapen want ik had een hele gezellige kamergenote en dus deden we babbelen.
De planning was dat ik om ongeveer halftwee geopereerd zou gaan worden. De dokter kwam rond elf uur aan mijn bed, samen met de zaalarts en een anesthesist en nog iemand om even te vertellen wat me te wachten stond. Bij dat gesprekje liet de dokter weten dat het waarschijnlijk wat later zou worden.
Geen probleem, want ik had verder toch geen plannen. De zuster kwam ook nog langs met een kalmerend pilletje. Kwestie van protocol, volgens mij geen noodzaak, en daarna nog babbelen en wachten.
Het werd één uur, halftwee, kwart voor twee en om twee uur zei ik voor de grap dat er nu maar eens wat moest gebeuren, anders wilde wel heel graag wat eten.
Misschien was dat een grapje te veel. Ik had namelijk al eerder een paar bijdehante opmerkingen gemaakt en soms vergeet ik dat mijn grapjes vaak erg serieus lijken. Misschien had de dokter begrepen dat ik echt heel erg tegen de operatie op zag en misschien geloofden ze ook dat ik niet helemaal goed had begrepen wat voor ingreep me te wachten stond, in elk geval stond om een paar minuten over twee de dokter met de zaalarts en de anesthesist en de assistent aan mijn bed om te vertellen dat de operatie niet door kon gaan. Iets met andere ingrepen die uitliepen en een besluit van hogerhand om ‘mij’ dan maar te schrappen voor die dag.
Misschien kwam het door het kalmerende pilletje, maar ik nam het heel sportief op. Ik kreeg een lunch en ik was vrij om te gaan. Om iets over vier stond ik weer bij de auto waar ik mee was gelift naar Amsterdam, klaar om terug naar huis te gaan.
Vrijdag sliep ik uit en daarna wilde ik lekker op het gemak allerlei dingetjes in miojn huisje gaan doen die ik nog steeds moest doen, maar waar ik nog niet aan toe was gekomen. Maar het ging heel slecht, eigenlijk. Misschien was ik gewoon heel moe vanwege de drukke weken die ik nu achter de rug heb. Misschien was het de teleurstelling vanwege de operastie die niet door was gegaan of misschien was het de uitwerking van het kalmerende pilletje, maar ik had best een rotdag. De klusjes die ik deed lukten niet, mijn humeur was beneden nul en aan het eind van de middag kon ik alleen nog maar huilen.
Ik vond het echt heel erg dat dfe operatie niet was doorgegaan, dat ik nog niet klaar was met het hele verhaal. ik weet heel goed dat dingen niet altijd lopen zoals je hoopt, ik weet ook dat het niet helpt om boos te worden om dingen waar je geen invloed op hebt, ik weet ook dat het geen zin heeft om te treuren om dingen die gebeurd zijn maar ik weet ook dat teleurstelling best pijn kan doen.
Maar dat was gisteren. Vandaag is een nieuwe dag. Vandaag wachten andere dingen die ik kan doen en laten. Het is mooi weer en ikmoet nog even bij deze en gene op bezoek, dus lekker buitenspelen.
En de dokter heeft plechtig beloofd dat ik over twee weken de allereerste ben op het lijstje, dus dan moet het echt gaan gebeuren, dan mag ik echt een punt zetten achter het gedoe.
Ik kan het bijna niet geloven……
zondag 21 oktober 2012
Rock’n’Roll is not a gender-issue
Gisteravond zag ik op televisie een programma over Paradiso, voor niet Nederlanders en niet-Poptempeliers: The Paradiso Club in Amsterdam.
Toen ik de beelden zag kreeg ik een gevoel wat misschien nog het meeste lijkt op het gevoel wat jij, argeloze lezer, misschien krijgt als je de het huis van je beste vriendje of vriendinnetje binnenstapt.
Paradiso is één van die plekjes in Nederland waar ik meer dan ééns geweest ben en eigenlijk nooit door de voordeur naar binnen ben gegaan. Weet je hoe cool dat is? Of is het gewoon rock’n’roll?
Eigenlijk had ik geen tijd om naar dat programma te kijken, want toen ik gisteren naar huis wilde gaan vanuit mijn (vrijwilligers-)werk op het BredaPhoto festival, stond mijn fiets met een lekke band. gelukkig was één keer oppompen precies genoeg om gewoon naar huis te kunnen fietsen. God zij dank… Want het is best lang lopen van Breda-Centrum naar Made.
Vandaag moest ik ook weer werken, dus mijn fietsje kon maar beter in orde zijn. Zodoende ben ik gisteravond na dat programma over Paradiso nog maar op zoek gegaan naar de bandenplakspullen en ik heb mijn fietsje in de kou en het donker gerepareerd.
De bandenplakspullen hebben nog steeds geen vaste plek, want ik zit nog half-half in mijn verhuizing. Eigenlijk gekkenwerk, bedacht ik me gisteravond weer eens: Ik heb geen betaald werk, maar ik werk momenteel zeven dagen per week omdat ik vier vrijwilligersbanen heb. Ik ben drie weken geleden verhuisd en ik heb mijn kasten nog niet eens ingericht, ik loop nog steeds eindeloos te zoeken naar allerlei spulletjes en ik ben eigenlijk elke dag zodra ik tijd heb om de boel te gaan ordenen te moe om daar echt aan te beginnen.
En toen ik gisteren de artiesten in die documentaire hoorde praten over het leven ‘on the road’, kwam ik opeens weer thuis. Mijn leven in de afgelopen weken heeft niet weinig weg van een toertje met een bandje.
En dat heeft wel wat….
En vandaag zag ik op feesboek een foto van een bandje wat ik zo’n beetje persoonlijk ken. Die foto was gisteren genomen in een poptempel ergens in het land. Zou ik nog –of weer- met zo’n bandje op pad kunnen en willen gaan? Zou het mij lukken om de vrouwelijke versie van een roadie te kunnen zijn?
Ik heb dat werk, dat leven, de afgelopen vijf jaar op afstand gehouden omdat ik dacht dat het publiek raar tegen me zou gaan doen. Hoe kan ik zoiets weten als ik het nooit heb meegemaakt, maar toch dacht ik het. Nu begin ik te begrijpen dat ik vooral onzeker ben over mijn eigen attitude.
Vroeger was rock’n’roll immers makkelijk: Eén keer per maand een schone broek, één keer per week een schoon t-shirt en… raad maar naar de rest…
Kei-stoer en zo zijn roadies nou eenmaal….
Meisjes-roadies zijn toch in de eerste plaats meisjes. En meisje-zijn is toch anders dan roadie zijn. Dat heb ik al lang geleden geleerd. Ik heb allebei die dingen ook al een poosje geoefend, maar ik heb het nog nooit tegelijkertijd gedaan.
Ik dacht altijd dat ik er vast niks van zou bakken, dat het bij mij toch of-of zou gaan worden, maar nu denk ik toch wel dat het moet kunnen.
Maar ik ben geen Groupie!
zaterdag 20 oktober 2012
Alles is leuk!
Ach, mensen. Ik ben kei-blij want ik mag eindelijk brommer rijden! Het is zo fijn om te merken dat de voorzienigheid van me houdt. De jeugd van tegenwoordig moet heel veel geld en moeite uitgeven om dat 'am' rijbewijs te veroveren en ik heb het zomaar spontaan en voor niks kado gekregen bij mijn nieuwe rijbewijsje! Alle andere categorieën heb ik niet makkelijk gehaald. Voor BE moest ik twee keer afrijden, voor C drie keer (of was het vier keer?) en ... Nouja, voor de brommert dus helemaal zonder examen pardoes gehaald.
Zal ik dan ook maar een skoeter gaan kopen?
Neuj....
Denk toch maar niet;
Met zo'n ding ben ik namelijk een gevaar op de weg.
En dat op mijn leeftijd.
Aan de andere kant is het nu wel heel goed mogelijk dat ik ergens in een zonnig buitenland tijdens de vakantie een scootertje mag huren of lenen om vrolijk rond te tuffen door een fraai landschap, blij zwaaiend naar prachtige locals die met hun donkere krullen en verblindende glimlach .. ehm .......
Nee, ik vertel niet verder. Ik wil hier in stilte van genieten. Zo'n mooi uitzicht.... yummie!
.........................
Het gaat ook goed met Twiggy! Ze is gezellig met me mee verhuisd en, nouja, het is gewoon fantasties! In het flatje had het arme beestje beswel stress. Ze was altijd een beetje schuchter en moest nogal eens spugen, maar in ons nieuwe huisje heeft ze nog nooit gekotst en ze loopt mij een beetje rond te commanderen (een beetje, hoor) en ze doet nu ook aan tuinieren!
Gistermiddag heb ik een uurtje in de tuin staan ploeteren: Onkruid eruit en de boel harken enzo. En vanmorgen, nog voor het ontbijt, wilde Twiggy naar buiten. Weet je wat ze deed? Ze ging een kuiltje graven voor een tulpenbol!
Jammer genoeg heb ik nog geen tulpenbollen gekocht, maar Twiggy maakt daar helemaal geen punt van. Ze deed gewoon een beetje kattenmest in het kuiltje en toen deed ze het kuiltje weer dicht. Als we volgende week ofzo wel tulpenbollen hebben is er alvast één plekje voorbereid.
Lief, hè?
Ik hoop dat het de komende weken nog een beetje lekker weer blijft want dit is het laatste weekend BredaPhoto, dus vanaf maandag heb ik eindelijk weer vrije tijd. Dan kan ik de tuin verder winterklaar maken. Volgend weekend misschien nog niet want donderdag word ik geopereerd. Ik weet niet hoe beroerd ik me daarna zal voelen en hoe lang ik me beroerd zal voelen en of ik te beroerd zal zijn om de tuin aan te pakken, maar dat betekent niet dat het slecht weer mag zijn want als je je ziek voelt, voelt het toch beter als het weer niet al te misselijk is.
En anders blijf ik lekker binnen met een mooi muziekje erbij.
Deze week heb ik eindelijk mijn Hie-Fie weer aangesloten en ik heb alweer genoten van prach-ti-guh muziek! Ik ben zo blij dat ik mooie muziek zo vreselijk mooi mag vinden!
Heerlijk, echt waar!
En ik heb heel veel plezier in m'n baantjes en ook in het van en naar mijn werk gaan. Ik woon in een heel mooi stukje Nederland, echt waar!
Ik kan het iedereen aanraden om hier een keertje te komen fietsen, maar ik gun het bijna niemand, want als ik 's morgens door de binnenpolder fiets en de zon komt op boven Den Hout, dan geniek ik van de leegte, de weidsheid en de rust van het landschap. Niks dan schaapjes en vogeltjes in de buurt.
Lekker ongestoord genieten!
En na het werk weer terug. Hele harde regen die door de naden van mijn jas heen sijpelt. Nat, koud en ellendig thuiskomen. Kachel aan, droge kleren aan, hete sjokomel en de poes op schoot... WaauW!
Als je dat gevoel niet kent weet je echt niet wat je mist, maar het is een hele bijzondere ervaring. In goed Brabants heet het: 'Erremoei Leije'
En nu zit ik lekker in het Huis Voor Beeldcultuur te suppoosten en te internetten. Kopje koffie erbij, vriendelijk lachen tegen wildvreemde mensen, soms een praatje maken over alles behalve het weer en politiek.
Ik vind het echt heel leuk allemaal.
En het is niet jammer dat het ophoudt. Er zijn zoveel dingen gekomen en gegaan in mijn leven en sommige leken een ramp toen het ophield, maar ik heb hele stapels fijne herinneringen, zoveel dat er nauwelijks plek is voor nare herinneringen. Maar er is nog wel meer dan genoeg plek voor nog meer dingen en dan pik ik de leuke eruit.
En later als ik oud en versleten ben mogen de mensen aan me vragen wat mijn leukste herinneringen zijn. Dan zal ik even in mijn geheugen spitten en heel tevreden vaststellen dat Alles wat ik me herinner Leuk is!
Zal ik dan ook maar een skoeter gaan kopen?
Neuj....
Denk toch maar niet;
Met zo'n ding ben ik namelijk een gevaar op de weg.
En dat op mijn leeftijd.
Aan de andere kant is het nu wel heel goed mogelijk dat ik ergens in een zonnig buitenland tijdens de vakantie een scootertje mag huren of lenen om vrolijk rond te tuffen door een fraai landschap, blij zwaaiend naar prachtige locals die met hun donkere krullen en verblindende glimlach .. ehm .......
Nee, ik vertel niet verder. Ik wil hier in stilte van genieten. Zo'n mooi uitzicht.... yummie!
.........................
Het gaat ook goed met Twiggy! Ze is gezellig met me mee verhuisd en, nouja, het is gewoon fantasties! In het flatje had het arme beestje beswel stress. Ze was altijd een beetje schuchter en moest nogal eens spugen, maar in ons nieuwe huisje heeft ze nog nooit gekotst en ze loopt mij een beetje rond te commanderen (een beetje, hoor) en ze doet nu ook aan tuinieren!
Gistermiddag heb ik een uurtje in de tuin staan ploeteren: Onkruid eruit en de boel harken enzo. En vanmorgen, nog voor het ontbijt, wilde Twiggy naar buiten. Weet je wat ze deed? Ze ging een kuiltje graven voor een tulpenbol!
Jammer genoeg heb ik nog geen tulpenbollen gekocht, maar Twiggy maakt daar helemaal geen punt van. Ze deed gewoon een beetje kattenmest in het kuiltje en toen deed ze het kuiltje weer dicht. Als we volgende week ofzo wel tulpenbollen hebben is er alvast één plekje voorbereid.
Lief, hè?
Ik hoop dat het de komende weken nog een beetje lekker weer blijft want dit is het laatste weekend BredaPhoto, dus vanaf maandag heb ik eindelijk weer vrije tijd. Dan kan ik de tuin verder winterklaar maken. Volgend weekend misschien nog niet want donderdag word ik geopereerd. Ik weet niet hoe beroerd ik me daarna zal voelen en hoe lang ik me beroerd zal voelen en of ik te beroerd zal zijn om de tuin aan te pakken, maar dat betekent niet dat het slecht weer mag zijn want als je je ziek voelt, voelt het toch beter als het weer niet al te misselijk is.
En anders blijf ik lekker binnen met een mooi muziekje erbij.
Deze week heb ik eindelijk mijn Hie-Fie weer aangesloten en ik heb alweer genoten van prach-ti-guh muziek! Ik ben zo blij dat ik mooie muziek zo vreselijk mooi mag vinden!
Heerlijk, echt waar!
En ik heb heel veel plezier in m'n baantjes en ook in het van en naar mijn werk gaan. Ik woon in een heel mooi stukje Nederland, echt waar!
Ik kan het iedereen aanraden om hier een keertje te komen fietsen, maar ik gun het bijna niemand, want als ik 's morgens door de binnenpolder fiets en de zon komt op boven Den Hout, dan geniek ik van de leegte, de weidsheid en de rust van het landschap. Niks dan schaapjes en vogeltjes in de buurt.
Lekker ongestoord genieten!
En na het werk weer terug. Hele harde regen die door de naden van mijn jas heen sijpelt. Nat, koud en ellendig thuiskomen. Kachel aan, droge kleren aan, hete sjokomel en de poes op schoot... WaauW!
Als je dat gevoel niet kent weet je echt niet wat je mist, maar het is een hele bijzondere ervaring. In goed Brabants heet het: 'Erremoei Leije'
En nu zit ik lekker in het Huis Voor Beeldcultuur te suppoosten en te internetten. Kopje koffie erbij, vriendelijk lachen tegen wildvreemde mensen, soms een praatje maken over alles behalve het weer en politiek.
Ik vind het echt heel leuk allemaal.
En het is niet jammer dat het ophoudt. Er zijn zoveel dingen gekomen en gegaan in mijn leven en sommige leken een ramp toen het ophield, maar ik heb hele stapels fijne herinneringen, zoveel dat er nauwelijks plek is voor nare herinneringen. Maar er is nog wel meer dan genoeg plek voor nog meer dingen en dan pik ik de leuke eruit.
En later als ik oud en versleten ben mogen de mensen aan me vragen wat mijn leukste herinneringen zijn. Dan zal ik even in mijn geheugen spitten en heel tevreden vaststellen dat Alles wat ik me herinner Leuk is!
zondag 14 oktober 2012
Een slag in de rondte
Nog 10 dagen en dan werk ik een dagje niet. Dan ga ik naar het ziekenhuis om pijn te lijden, want ik wil mooi zijn.
Nu ben ik dus aan het werk. Geen uitgesproken inspannend werk, maar toch. Halverwege juli is het begonnen, toen liep het uit de hand. Dat ik voor die tijd al twee vrijwilligersbaantjes had is niet het probleem, want die kostten alles bij elkaar amper een halve dag per week aan tijd. De derde vrijwilligersbaan kon me de kop ook nog niet kosten, want drie ochtenden per week erbij maakt nog steeds geen basis voor een burn-out. Het werd pas echt werk toen ik ok nog een beetje mocht gaan mantelzorgen voor mijn moeder want ik had nog niet verteld dat ik als autoloze armoedzaaier overal op de fiets heenga en Breda is maar een kleine stad, dus voor je het weet rijd je langs velden en wegen naar de dorpjes ‘in de buurt’. Noem het Prinsenbeek, Made, Bavel en Tilburg dan weer niet, dat kan met de trein, al is het station nog wel een eindje fietsten.
Pas toen er een vierde baantje bij kwam en bijna tegelijkertijd een verhuizing, werd het heel veel. Zeven dagen per week werken, veertig kilometer per dag fietsen en tussendoor nog gewoon een leven leiden lukt me niet. Ik heb in de afgelopen weken alle uitnodigingen voor feestjes af moeten slaan, mijn studie stil moeten leggen en twee dagen ziek moeten melden.
En waarom?
Ik ben het thuiszitten beu. Meer dan beu. Zeker in die flat in Prinsenbeek met twintig mensen op een kluitje. Twintig mensen die ‘niks met elkaar hebben’, die elkaar vooral lastig vinden omdat iedereen te dicht in de lebensraum van alle anderen zit. Als ik het zo lees noem ik het vluchtgedrag en niet zomaar hard werken.
En toch: Ik geniet ervan. Werken is leuk, als het tenminste leuk werk is. Ik zou het best altijd willen doen en dan voor geld en af en toe een beetje tijd om dat geld leuk te besteden, aan een vakantie bijvoorbeeld.
Nog tien dagen en dan ga ik naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis doen ze nog iets aan mijn lijf en dan is dat klaar; dan ben ik af. Als ik af ben ben ik klaar. Klaar voor een nieuw iets. Misschien wel een nieuwe baan?
Dan zal ik wel met één of twee of drie of vier vrijwilligersbanen moeten stoppen.
Er zijn tenslotte grenzen.
dinsdag 9 oktober 2012
Vibes
De titel komt soms zomaar in me op en dan moet ik daaruit een lijn zien te trekken waarlangs ik mijn verhaaltje zal vertellen.
Vandaag kwam ik op ‘Vibes’ omdat ik nu nogal gefrustreerd ben door de moderne digitale rommel. De dingen werken niet zoals ik inmiddels gewend ben, dat hoort bij de ruis van een verhuizing, denk ik. Natuurlijk heb ik met van alles rekening gehouden rondom de verhuizing, maar niet met de digitale snelweg die nu ernstig onderbroken blijkt en daardoor opeens veranderd is in een onverhard pad waar je liever niet op belandt. Hier heersen namelijk de wetten van het Behoud van Maximale Ellende. Met name internetbankieren is zojuist gesneuveld en daardoor kan ik nu niet gewoon mijn rekeningetjes betalen. Nu zal ik moeten gaan bellen met de één, langsgaan bij de ander en vooral niet boos worden of gefrustreerd op gewoon in een rothumeur belanden door zoiets stoms als de moderne digitale wereld die nog minder is dan een kaartenhuis, een geloof of zelfs bijgeloof.
Eigenlijk is internet en wat er aan vastzit helemaal niks. Het is het al helemaal niet waard om je leven door te laten bepalen. (dat zeg ik nu tegen mezelf en het helpt. Ik voel me alweer wat beter)
Dus daar wil ik mijn ‘bad vibe’ loslaten, want mijn leven zit vol met goede vibes. Zoveel dat ik het nauwelijks vol kan houden: Een stuk of veel vrijwilligersbanen, net in een ander huisje getrokken en daardoor heb ik deze maand iedere dag een prachtige fietstocht gehad.
Mijn huisdier voelt zich ook heel erg thuis in ons nieuwe huisje, geloof ik. Ze is op de eerste dag al heel lang buiten wezen spelen en kwam weer heel braaf en tevreden terug naar ons nieuwe huisje alsof ze haar hele kattenleven al op ons nieuwe adres woont.
En natuurlijk mijn werk. Ik geniet ervan. Ik zie hele mooie dingen en ik ontmoet allerlei mensen. Het zijn allemaal verhalen die zich aanbieden en die ik met plezier lees. Ik begin ook steeds meer plezier te beleven aan het verhaal van mijn eigen leven. Misschien word ik nu eindelijk volwassen?
Het heeft hoe dan ook een goede vibe, dat gekke leven van mij en eigenlijk is het niet erg om daar soms een ‘bad vibe’ zoals een haperend internet doorheen te laten walsen, want het zijn begrippen als ‘dynamiek’ en ‘contrast’ die heel veel bijdragen aan de schoonheid van de kunst, de muziek en alles waar ik zo ontzettend van geniet.
Cheers!!
woensdag 12 september 2012
Sprookjes en dromen
Vroeger, toen wolkjes zich nog wel eens met de hand rose lieten kleuren........
Vandaag weer eens een blog met in mijn achterhoofd de mensen die worstelen met de gedachte dat ze in het verkeerde lijf zitten.
Vroeger, dus. Toen heel de wereld mij liet geloven dat ik een jongetje was.
Ik weet nog steeds niet precies hoe het was om voor jongetje te spelen. Natuurlijk had dat leven zijn leuke en minder leuke perioden, maar er was toch altijd die ondertoon dat het leven niet van mij hield.
Ik weet zo gauw geen treffendere manier om het te omschrijven.
Dat leven was zo vertrouwd en vanzelfsprekend, ik dacht er eigenlijk niet aan dat het niet echt fijn was om 'hij' te zijn. Het soort ongerief waar je aan went, zoals een traptrede die kraakt.
Soms stoort dat gekraak heel erg en soms heb je er helemaal geen erg in en na verloop van tijd betekent dat rotgeluid zelfs dat je thuis bent.
Dus ik vroeg me weleens af hoe het zou zijn om als meisje of vrouw te leven en ik vroeg me weleens af hoe het zou zijn om geen jongen of man meer te hoeven zijn. Soms was het alleen maar een gedachte, andere keren een hele levendige droom maar eigenlijk altijd waren die gedachten en die dromen sprookjesachtig.
Meisje-zijn had een zekere glans, iets geheimzinnigs. Een kriebel in mijn buik die niet hetzelfde is als verliefd zijn, een kriebel die misschien wel ongeveer hetzelfde voelt als het idee dat je zwanger bent?
Ik probeer het te raden...
En later, toen ik steeds zekerder werd van mijn vrouw-zijn, toen ik ermee aan het vechten was, werd dat magische gevoel eigenlijk alleen maar sterker. De kriebel werd een soort pijn. Iets om bang van te zijn.
Ik denk dat de moeilijkste fase van mijn geslachtsaanpassing de tijd was waarin ik moest aanvaarden dat ik echt 'zo' was. Die periode heeft wel vijf jaar geduurd. Als ik nu terugdenk aan het gevoel wat ik daarbij had, komt het me heel onwerkelijk voor, alsof ik het niet echt heb meegemaakt.
in die tijd ervoer ik nog steeds een sprookjesachtig gevoel, niet heel sterk, maar het was er wel. Sprookjes zijn niet altijd lief en zoet. Denk maar aan prinsesjes die wreed worden vergiftigd of kindertjes die opgevroten worden door een boze wolf.
En in die jaren werd het idee dat ik uiteindelijk geen man meer zou zijn steeds concreter. Al die tijd kwam de grens waarvoorbij het sprookje werkelijkheid ging worden, harder op me af suizen.
En nu ben ik die grens over.
Wat is er met het sprookje gebeurd?
Het is verdwenen.
Volgens mij bestaan sprookjes niet. Dat heb ik nu wel geleerd.
Dat magische, wonderlijke, tintelende gevoel wat de tegenhanger was van dat zeurend ongelukkige gevoel waarmee ik een heel leven zat opgescheept is weg, net als dat ongelukkig gevoel.
Het is nu blanco, neutraal. Heel gewoon.
Niks spannends aan.
Strikt genomen is dat heel wonderlijk want ik ben nu eindelijk verlost van het idee dat ik helemaal niet weet of ik goed of verkeerd bezig ben.
Het is zoals het is, en zo is het.
Punt
Vandaag weer eens een blog met in mijn achterhoofd de mensen die worstelen met de gedachte dat ze in het verkeerde lijf zitten.
Vroeger, dus. Toen heel de wereld mij liet geloven dat ik een jongetje was.
Ik weet nog steeds niet precies hoe het was om voor jongetje te spelen. Natuurlijk had dat leven zijn leuke en minder leuke perioden, maar er was toch altijd die ondertoon dat het leven niet van mij hield.
Ik weet zo gauw geen treffendere manier om het te omschrijven.
Dat leven was zo vertrouwd en vanzelfsprekend, ik dacht er eigenlijk niet aan dat het niet echt fijn was om 'hij' te zijn. Het soort ongerief waar je aan went, zoals een traptrede die kraakt.
Soms stoort dat gekraak heel erg en soms heb je er helemaal geen erg in en na verloop van tijd betekent dat rotgeluid zelfs dat je thuis bent.
Dus ik vroeg me weleens af hoe het zou zijn om als meisje of vrouw te leven en ik vroeg me weleens af hoe het zou zijn om geen jongen of man meer te hoeven zijn. Soms was het alleen maar een gedachte, andere keren een hele levendige droom maar eigenlijk altijd waren die gedachten en die dromen sprookjesachtig.
Meisje-zijn had een zekere glans, iets geheimzinnigs. Een kriebel in mijn buik die niet hetzelfde is als verliefd zijn, een kriebel die misschien wel ongeveer hetzelfde voelt als het idee dat je zwanger bent?
Ik probeer het te raden...
En later, toen ik steeds zekerder werd van mijn vrouw-zijn, toen ik ermee aan het vechten was, werd dat magische gevoel eigenlijk alleen maar sterker. De kriebel werd een soort pijn. Iets om bang van te zijn.
Ik denk dat de moeilijkste fase van mijn geslachtsaanpassing de tijd was waarin ik moest aanvaarden dat ik echt 'zo' was. Die periode heeft wel vijf jaar geduurd. Als ik nu terugdenk aan het gevoel wat ik daarbij had, komt het me heel onwerkelijk voor, alsof ik het niet echt heb meegemaakt.
in die tijd ervoer ik nog steeds een sprookjesachtig gevoel, niet heel sterk, maar het was er wel. Sprookjes zijn niet altijd lief en zoet. Denk maar aan prinsesjes die wreed worden vergiftigd of kindertjes die opgevroten worden door een boze wolf.
En in die jaren werd het idee dat ik uiteindelijk geen man meer zou zijn steeds concreter. Al die tijd kwam de grens waarvoorbij het sprookje werkelijkheid ging worden, harder op me af suizen.
En nu ben ik die grens over.
Wat is er met het sprookje gebeurd?
Het is verdwenen.
Volgens mij bestaan sprookjes niet. Dat heb ik nu wel geleerd.
Dat magische, wonderlijke, tintelende gevoel wat de tegenhanger was van dat zeurend ongelukkige gevoel waarmee ik een heel leven zat opgescheept is weg, net als dat ongelukkig gevoel.
Het is nu blanco, neutraal. Heel gewoon.
Niks spannends aan.
Strikt genomen is dat heel wonderlijk want ik ben nu eindelijk verlost van het idee dat ik helemaal niet weet of ik goed of verkeerd bezig ben.
Het is zoals het is, en zo is het.
Punt
Verkiezingen
Nee, ik heb de campagnes nauwelijks gevolgd. Eigenlijk vind ik het laf van die mensen om campagne te voeren, want naar mijn idee is hun gewone doen en laten buiten verkiezingstijd veel meer zeggend dan de vage kreten waarmee ze reclame proberen te maken voor hun kluppie.
Maar wat de boer niet kent kiest 'ie niet, schijnt het. Degene die het meest vertrouwde gezicht heeft op verkiezingsdag krijgt het meeste rode vlekjes, vandaar de uitdrukking 'de mazelen' als we elkaar succes wensen (dat verzin ik zomaar spontaan)
Gek eigenlijk dat het vandaag weer de verjaardag is van die bizarre gebeurtenis die waarschijnlijk gezorgd heeft voor de grimmige sfeer die nu heerst in onze wereld.
9-11.
Ik weet niet of de bedenkers van die actie ooit hebben geweten hoe het uiteindelijk is gelopen.
Waren die torens niet ontworpen met het idee dat er een goede kans bestond dat er een vliegtuig tegenaan zou botsen?
Het was toch de bedoeling dat de schade niet zou ernstig zou zijn?
Zulke dingen vraag ik me nog wel eens af, maar dat verandert niets aan wat er gebeurd is en in zekere zin nog steeds gaande is.
Maar morgen gaan we weer kiezen en ik ben toch wel benieuwd wat dat ons brengt.
Nu ik dit schrijf gloeit er even een golf van optimisme door me heen die zegt: "We krijgen een nieuwe regering die in staat is om alle kleine belangetjes te vergeten, die niet bang is om risico's te nemen en die de kracht heeft om de boel positief te zien".
Jammer genoeg ziet het er heel anders uit.
Ik verwacht dat we binnen de kortste keren weer naar de stembus mogen.
Het ergste vind ik eigenlijk nog dat ik niet uit hoef te leggen waarom ik dat denk, want iedereen tegen wie ik dit zeg verwacht hetzelfde.
En toch ga ik stemmen. Blijkbaar wil ik graag optimistisch zijn, alsof er iets kan gebeuren wat '9-11' om zal keren.
Leve 9-12 !!
Maar wat de boer niet kent kiest 'ie niet, schijnt het. Degene die het meest vertrouwde gezicht heeft op verkiezingsdag krijgt het meeste rode vlekjes, vandaar de uitdrukking 'de mazelen' als we elkaar succes wensen (dat verzin ik zomaar spontaan)
Gek eigenlijk dat het vandaag weer de verjaardag is van die bizarre gebeurtenis die waarschijnlijk gezorgd heeft voor de grimmige sfeer die nu heerst in onze wereld.
9-11.
Ik weet niet of de bedenkers van die actie ooit hebben geweten hoe het uiteindelijk is gelopen.
Waren die torens niet ontworpen met het idee dat er een goede kans bestond dat er een vliegtuig tegenaan zou botsen?
Het was toch de bedoeling dat de schade niet zou ernstig zou zijn?
Zulke dingen vraag ik me nog wel eens af, maar dat verandert niets aan wat er gebeurd is en in zekere zin nog steeds gaande is.
Maar morgen gaan we weer kiezen en ik ben toch wel benieuwd wat dat ons brengt.
Nu ik dit schrijf gloeit er even een golf van optimisme door me heen die zegt: "We krijgen een nieuwe regering die in staat is om alle kleine belangetjes te vergeten, die niet bang is om risico's te nemen en die de kracht heeft om de boel positief te zien".
Jammer genoeg ziet het er heel anders uit.
Ik verwacht dat we binnen de kortste keren weer naar de stembus mogen.
Het ergste vind ik eigenlijk nog dat ik niet uit hoef te leggen waarom ik dat denk, want iedereen tegen wie ik dit zeg verwacht hetzelfde.
En toch ga ik stemmen. Blijkbaar wil ik graag optimistisch zijn, alsof er iets kan gebeuren wat '9-11' om zal keren.
Leve 9-12 !!
maandag 10 september 2012
Even klagen
Nou, zeg.. Wat heb ik me nou toch weer op de hals gehaald: een studie!
De school heeft zelfs een eigen feesboekpagina. Weet je wat je daar ziet?
Allemaal van die blije types die zitten te kraaien dat studeren zoooooo leuk is!
Nou, die hebben vast niet zo'n leven als ik. Elke dag hartstikke vroeg mijn nest uit want met zo'n lelijk hoofd als mij ben ik elke dag zowat een uur aan het poetsen en plamuren eer ik de deur uit durf. Dan moet ik op de fiets naar mijn werk, helemaal aan de andere kant van die stikdrukke stad, uitkijken voor al die halfbewusteloze stomkoppen die niet opletten. ik ging vanmorgen nog bijna op mijn gezicht omdat zo'n moedertje haar piepkuikens strategisch over mijn pad had verspreid. Normaal gesproken zou dat moeten kunnen, ik ben veel te goed, dus ik slalom er wel tussendoor, maar hier had zo'n design-yuppen architekt de stoep maar eens opgeleukt met spekgladde estetisch verantwoorde straatstoffering, dus daar ging ik! Bijna de ecologische waterpartij in!
Ja, ik rij weleens over de stoep, want die fietspaden hier zijn één drama. Boomwortels, losse tegels, gaten, geparkeerde bussjuss, loslopende scholieren en waar een fietspad het hardst nodig is, is er helemaal geen.
Maar ik heb het nog steeds overleefd.
Mijn werk zal ik het maar niet over hebben, want je weet maar nooit wie dit leest en niemand houdt zijn mond nog tegenwoordig en ze zullen nooit aan me komen vragen wat ik nou eigenlijk bedoel, hoor. Iedereen loopt gewoon maar wat te kletsen en te roddelen en straks heb ik het gedaan, weet je wel!
nou, en dan naar huis. Dat hele takke-eind weer terug door die stad. Op de terugweg neem ik altijd een andere route, want rond die tijd loopt alles op rollators en dat is helemaal doodeng om tussendoor te fietsen.
Eigenlijk mag die route niet, want dat is deels busbaan, deels winkelstraat, maar hoe kom ik anders op tijd thuis?
Ik heb het namelijk druk zat. ik moet mijn huishoudentje bijhouden en de tuin en boodschappen doen en ook nog studeren. Dat laatste is een klinklare ramp met die buren van mij. Hier in de flat heerst volgens mij een ADHD epidemie. Aan het eind van de dag loopt iedereen op klompen rond te klossen en ze hangen over de balkons te schreeuwen en te doen. hiertegenover is een groot grasveld, maar die rotjochies van de buren lopen dus gewoon tegen mijn buitenmuur aan te voetballen.
Ik word helemaal neuroties van de herrie!
En als ik dan maar TV wil gaan kijken zie ik alleen maar voetballers, Politici of Jan Smit met z'n vrienden. Hoezo is de TV een linkse hobby? Als dat een linkse hobby is ben ik een marmot uit Venlo hoor! Gelukkig heb ik geen kabelabonnement want als de eerste drie zenders al om te janken zijn ga ik echt niet betalen voor nog veertig keer meer van hetzelfde. Ik ben niet gek!
En nou wil ik eigenlijk gaan slapen, maar dat zit er niet in, want die dove van hiernaast houdt dus wel van Jan Smit. Ik heb al honderd keer uitgelegd dat ik van mijn rust hou, maar hij zet zijn lawaai geen streep zachter.
Vorige keer heb ik al eens geprobeerd om met mijn MP3 te gaan slapen, maar ik ben allergies voor van die oordopjes. Ik kon twee dagen mijn bril niet op en mijn oorbellen niet in van de pijn aan mijn oren.
Hèhè.... dat is eruit.
Sorry lieve mensen XX
De school heeft zelfs een eigen feesboekpagina. Weet je wat je daar ziet?
Allemaal van die blije types die zitten te kraaien dat studeren zoooooo leuk is!
Nou, die hebben vast niet zo'n leven als ik. Elke dag hartstikke vroeg mijn nest uit want met zo'n lelijk hoofd als mij ben ik elke dag zowat een uur aan het poetsen en plamuren eer ik de deur uit durf. Dan moet ik op de fiets naar mijn werk, helemaal aan de andere kant van die stikdrukke stad, uitkijken voor al die halfbewusteloze stomkoppen die niet opletten. ik ging vanmorgen nog bijna op mijn gezicht omdat zo'n moedertje haar piepkuikens strategisch over mijn pad had verspreid. Normaal gesproken zou dat moeten kunnen, ik ben veel te goed, dus ik slalom er wel tussendoor, maar hier had zo'n design-yuppen architekt de stoep maar eens opgeleukt met spekgladde estetisch verantwoorde straatstoffering, dus daar ging ik! Bijna de ecologische waterpartij in!
Ja, ik rij weleens over de stoep, want die fietspaden hier zijn één drama. Boomwortels, losse tegels, gaten, geparkeerde bussjuss, loslopende scholieren en waar een fietspad het hardst nodig is, is er helemaal geen.
Maar ik heb het nog steeds overleefd.
Mijn werk zal ik het maar niet over hebben, want je weet maar nooit wie dit leest en niemand houdt zijn mond nog tegenwoordig en ze zullen nooit aan me komen vragen wat ik nou eigenlijk bedoel, hoor. Iedereen loopt gewoon maar wat te kletsen en te roddelen en straks heb ik het gedaan, weet je wel!
nou, en dan naar huis. Dat hele takke-eind weer terug door die stad. Op de terugweg neem ik altijd een andere route, want rond die tijd loopt alles op rollators en dat is helemaal doodeng om tussendoor te fietsen.
Eigenlijk mag die route niet, want dat is deels busbaan, deels winkelstraat, maar hoe kom ik anders op tijd thuis?
Ik heb het namelijk druk zat. ik moet mijn huishoudentje bijhouden en de tuin en boodschappen doen en ook nog studeren. Dat laatste is een klinklare ramp met die buren van mij. Hier in de flat heerst volgens mij een ADHD epidemie. Aan het eind van de dag loopt iedereen op klompen rond te klossen en ze hangen over de balkons te schreeuwen en te doen. hiertegenover is een groot grasveld, maar die rotjochies van de buren lopen dus gewoon tegen mijn buitenmuur aan te voetballen.
Ik word helemaal neuroties van de herrie!
En als ik dan maar TV wil gaan kijken zie ik alleen maar voetballers, Politici of Jan Smit met z'n vrienden. Hoezo is de TV een linkse hobby? Als dat een linkse hobby is ben ik een marmot uit Venlo hoor! Gelukkig heb ik geen kabelabonnement want als de eerste drie zenders al om te janken zijn ga ik echt niet betalen voor nog veertig keer meer van hetzelfde. Ik ben niet gek!
En nou wil ik eigenlijk gaan slapen, maar dat zit er niet in, want die dove van hiernaast houdt dus wel van Jan Smit. Ik heb al honderd keer uitgelegd dat ik van mijn rust hou, maar hij zet zijn lawaai geen streep zachter.
Vorige keer heb ik al eens geprobeerd om met mijn MP3 te gaan slapen, maar ik ben allergies voor van die oordopjes. Ik kon twee dagen mijn bril niet op en mijn oorbellen niet in van de pijn aan mijn oren.
Hèhè.... dat is eruit.
Sorry lieve mensen XX
Hoe ernstig pak ik het aan?
En dan komt de dag dat een mens beseft dat er meer is tussen hemel en aarde dan leven bij het moment.
Dat is een hele mooie openingszin. Misschien gebruik ik die nog wel vaker, maar vandaag wil ik ermee zeggen dat ik vind dat ik nu maar eens klaar moet zijn met de dingen die ik tot nu toe deed. Nou, nee, misschien niet zo strikt. Ik vind zelf dat ik het op een andere manier moet doen.
'Kiezen voor een andere insteek', heette het voordat de wereld simpelweg verdeeld was in 'goede zaken' en 'slechte zaken'
Mijn grootste hoop, wens, verlangen en behoefte is om nu eindelijk weer eens echt aan het werk te mogen. Ik ben klaar met beter worden, het is goed zo.
Dat betekent dat mijn blogje vandaag niet lang kan worden, want ik moet nog een hoop doen. Onder anderen mijn C.V. opschuieren. Er staat ontzettend veel in en op één of andere manier is het me toch gelukt om alles zo te omschrijven dat er niet uit naar voren komt wat ik het belangrijkste vind.
Dat is ook een kunst.
Nou, ehm..... Werk-ze dan maar.
!
Dat is een hele mooie openingszin. Misschien gebruik ik die nog wel vaker, maar vandaag wil ik ermee zeggen dat ik vind dat ik nu maar eens klaar moet zijn met de dingen die ik tot nu toe deed. Nou, nee, misschien niet zo strikt. Ik vind zelf dat ik het op een andere manier moet doen.
'Kiezen voor een andere insteek', heette het voordat de wereld simpelweg verdeeld was in 'goede zaken' en 'slechte zaken'
Mijn grootste hoop, wens, verlangen en behoefte is om nu eindelijk weer eens echt aan het werk te mogen. Ik ben klaar met beter worden, het is goed zo.
Dat betekent dat mijn blogje vandaag niet lang kan worden, want ik moet nog een hoop doen. Onder anderen mijn C.V. opschuieren. Er staat ontzettend veel in en op één of andere manier is het me toch gelukt om alles zo te omschrijven dat er niet uit naar voren komt wat ik het belangrijkste vind.
Dat is ook een kunst.
Nou, ehm..... Werk-ze dan maar.
!
zaterdag 8 september 2012
Anders Wonen
Het is nog steeds een beetje onwerkelijk, maar ik ga verhuizen. Het laatste weekend van deze mand staat in mijn agenda gemarkeerd als VERHUIZEN!.
Grote letters in een rood vak. Ik heb al een stel sterke jongemannen gevraagd om me dat weekend te helpen en ze hebben beloofd te komen.
Het is niet te geloven, ik krijg er kriebels van in mijn buik en een deel van mij twijfelt nog of ik wel een goede keus maak terwijl een ander deel van mij met een zucht van verlichting en blij roepend heel uitbundig zin heeft om te verkassen.
Men zegt dat het helemaal geen kwaad kan om spannende beslissingen te nemen. Ik voel me niet aangetrokken tot een geregeld leven, maar toch merk ik u dat ik beetje bang ben om een stap te nemen waarvan ik niet helemaal zeker ben hoe het uit zal pakken. Betekent dit gevoel dat ik oud aan het worden ben?
Misschien leef ik nu gewoon meer bewust van mezelf. Het kan heel goed dat ik daarom veel meer dan ooit de spanning voel, want spannend vind ik het zeker. Voor mij is het meer dan zomaar naar een andere plek vertrekken. Ik sluit voor mijn gevoel een heel leven af. Definitief een dikke streep eronder. Terugkijken met andere ogen en zeker niet blijven hangen in de pijn die het me gekost heeft om te komen waar ik nu ben.
Ja, ik ben nu sentimenteel aan het doen. Nu mag het nog: zitten simmen om 'Arme Ik'.
Morgen wil ik erom lachen en morgen wil ik terugkijken op alle wonderlijke jaren die geweest zijn als een boeiend experiment waar ik toevallig de rol van Proefkonijn in heb mogen spelen.
Ik mag hier nog snotteren, daar was dit flatje voor. Hier heb ik gehuild tot mijn ogen pijn deden. Nu mag iemand anders zijn of haar verdriet op deze plek laten stromen. Succes ermee.
Toch zijn er nog veel dingen waarbij ik me afvraag hoe erg ik ze zal missen. Zal ik de leuke dingen straks sterker missen dan de vervelende dingen?
Pfffffff.... Ik zit echt sentimenteel te doen.
Maar nu ik er nog eens goed over nadenk, alles op een rijtje zet en mijn gevoel laat spreken, stel ik vast dat ik hier steeds heb gewoond alsof het was om te proberen of ik het kan. Dit was nooit echt mijn plek, noot echt mijn thuis. Hier woonde ik niet echt, hier verbleef ik zoals iemand die heel ziek is geweest en in stapjes opknapt. Dit was de laatste stap in het herstel en nu mag ik naar huis.
Dat gevoel komt niet zomaar ergens vandaan want de eerste maanden dat ik hier woonde (of was het zelfs meer dan een jaar?) had ik elke werkdag een afspraak of consult bij een paramedicus of therapeut.
Hier heb ik hard gewerkt om Carine te kunnen worden.
En nu is het klaar.
We gaan verhuizen, Poes.
Heb jij er ook zin in?
Grote letters in een rood vak. Ik heb al een stel sterke jongemannen gevraagd om me dat weekend te helpen en ze hebben beloofd te komen.
Het is niet te geloven, ik krijg er kriebels van in mijn buik en een deel van mij twijfelt nog of ik wel een goede keus maak terwijl een ander deel van mij met een zucht van verlichting en blij roepend heel uitbundig zin heeft om te verkassen.
Men zegt dat het helemaal geen kwaad kan om spannende beslissingen te nemen. Ik voel me niet aangetrokken tot een geregeld leven, maar toch merk ik u dat ik beetje bang ben om een stap te nemen waarvan ik niet helemaal zeker ben hoe het uit zal pakken. Betekent dit gevoel dat ik oud aan het worden ben?
Misschien leef ik nu gewoon meer bewust van mezelf. Het kan heel goed dat ik daarom veel meer dan ooit de spanning voel, want spannend vind ik het zeker. Voor mij is het meer dan zomaar naar een andere plek vertrekken. Ik sluit voor mijn gevoel een heel leven af. Definitief een dikke streep eronder. Terugkijken met andere ogen en zeker niet blijven hangen in de pijn die het me gekost heeft om te komen waar ik nu ben.
Ja, ik ben nu sentimenteel aan het doen. Nu mag het nog: zitten simmen om 'Arme Ik'.
Morgen wil ik erom lachen en morgen wil ik terugkijken op alle wonderlijke jaren die geweest zijn als een boeiend experiment waar ik toevallig de rol van Proefkonijn in heb mogen spelen.
Ik mag hier nog snotteren, daar was dit flatje voor. Hier heb ik gehuild tot mijn ogen pijn deden. Nu mag iemand anders zijn of haar verdriet op deze plek laten stromen. Succes ermee.
Toch zijn er nog veel dingen waarbij ik me afvraag hoe erg ik ze zal missen. Zal ik de leuke dingen straks sterker missen dan de vervelende dingen?
Pfffffff.... Ik zit echt sentimenteel te doen.
Maar nu ik er nog eens goed over nadenk, alles op een rijtje zet en mijn gevoel laat spreken, stel ik vast dat ik hier steeds heb gewoond alsof het was om te proberen of ik het kan. Dit was nooit echt mijn plek, noot echt mijn thuis. Hier woonde ik niet echt, hier verbleef ik zoals iemand die heel ziek is geweest en in stapjes opknapt. Dit was de laatste stap in het herstel en nu mag ik naar huis.
Dat gevoel komt niet zomaar ergens vandaan want de eerste maanden dat ik hier woonde (of was het zelfs meer dan een jaar?) had ik elke werkdag een afspraak of consult bij een paramedicus of therapeut.
Hier heb ik hard gewerkt om Carine te kunnen worden.
En nu is het klaar.
We gaan verhuizen, Poes.
Heb jij er ook zin in?
donderdag 6 september 2012
Vrije weekenden II
Maar, goed. Om nog even ergens op terug te komen. Het is nu donderdag en ik heb geen andere verplichtingen of afspraken dan wat ik zelf wil. In de volksmond heet het: "Ik ben vandaag vrij".
Ik ben graag vrij op donderdag. Liever dan op zaterdag en zondag. In het weekend is bijna iedereen vrij en daarom voelt het of er in de weekends weinig vrije ruimte voor mij overblijft.
Ik had al iets gezegd over fietsen. Ik vind het nog steeds erg leuk om te fietsen, vooral met veel rust en ruimte om me heen. In de weekenden, zeker bij mooi weer, bestaat dat niet.
Dan kan ik andere dingen gaan doen in de weekends. Iets in de tuin, bijvoorbeeld. Maar ook dan ben ik niet de enige die iets in de tuin aan het doen is. Zelf ben ik een ambachtelijk soort tuinier: Tuingerei met een snoer eraan komt er bij mij niet in en iets met een benzinetank vind ik ronduit misdadig. Anderen denken daar duidelijk merkbaar anders over. In het weekend kan ik echt niets in mijn tuin horen groeien want het gezoem en gebrom van de buren is om razend van te worden. Als dat in de loop van de middag eindelijk verstomt komt er iets anders tevoorschijn:
Het draagbare koeiencrematorium.
Soms ruikt het draagbare koeiencrematorium als een sushibar die in brand staat, want vis kan ook op de barbecue.
Had ik al gezegd dat de geur van barbecue niet mijn favoriet is?
Ik kan nog steeds niet begrijpen waarom mensen met een prachtig huis, voorzien van een weelderige keuken, op mooie dagen "Dakloze sloeber" gaan zitten spelen met vieze stukken vlees die ze gaan zitten verschroeien boven een miezerig vuurtje in de tuin. Zelfs de treurig makende hoeveelheden drank ontbreken niet, net als de armoeiïge kleding en het zorgwekkende tijdstip waarop men begint met zuipen.
Lieve mensen, het is niet leuk om dakloze sloeber te zijn en het is nog veel minder leuk om daar op z'n platte manier de spot mee te drijven. "Barbekjoe" klinkt misschien wel sjiek en buitenlands, het is TRIEST.
Het is slecht voor het miljeuj, het kost heel veel onschuldig dierenleed en de buren hebben er godsgruwelijk veel last van.
Ik hou van de natuur, ik vind koetjes en varkentjes erg lief en mijn rust is me heilig, dus ik blijf liever uit de tuin op mooie dagen en als het regent gaat geen enkel verstandig mens voor de lol in de tuin rondhangen, dus ik ook niet.
Misschien zou ik in het weekend kunnen gaan shoppen. We hebben tweeënvijftig koopzondagen per jaar en op zaterdag blijven de winkels extra laat open en als het shoppen tegenvalt is er altijd wel een evenement of een festival in of om het 'winkelhart' waar men naartoe kan.
Men doet dat dus massaal. De keren dat ik per ongeluk in het weekend in de stad was, vroeg ik me verbaasd af wie er dan in hemelsnaam nog aan het tuinieren of aan het barbecueën waren, want iedereen was in de stad samen met zijn familie, vrienden en buren. Ik begrijp heel goed waarom er tegenwoordig bij elk groot warenhuis naast de ingang een broodjesbar zit. Je moet echt zorgen dat je wat te eten bij je hebt voor onderweg, anders sta je te verkrampen van de honger tegen de tijd dat je eindelijk aan de beurt bent bij de kassa.
De festivals en evenementen in de stad sla ik met liefde over want dat lijkt mij teveel op een kolossale barbecue voor iedereen die geen eigen buitenruimte heeft, en er zijn heel veel mensen zonder eigen buitenruimte. Zo te zien heeft nagenoeg de hele bevolking van de stad geen eigen buitenruimte.
Als ik dan maar besluit om gewoon thuis te blijven, heb ik ook weer pech, want Handige Hans Van Hiernaast doet graag aan timmeren en boren. Hij verdient daar de kost mee en in het weekeinde oefent hij voor doordeweeks-op-het-werk. Het gehamer en gezaag gaat door merg en been. Gelukkig neemt Handige Hans Van Hiernaast weleens een zaterdagje vrij en dat geeft Bertje Beat van Hierboven de ruimte om zijn favoriete elektronische Hoempapa muziek te oefenen. De surroundset met krachtige subwoofer gaat dan vol open en de kopjes in mijn kast rinkelen vrolijk mee in de maat van de muziek.
Maar goed, ik wil niet klagen. Ik zat gewoon even hardop te verzinnen wat er leuker is dan in het weekend rond te neuzen op de meubelboulevard.
En als ik er zo over nadenk.... ?
Ik had ooit een baan waarvoor ik bijna altijd in het weekend aan het werk was. Toen leek de wereld veel rustiger en veel meer geordend. Ik heb weleens heimwee naar die tijd.
Nee, dat is niet waar; Ik heb vaak, om precies te zijn elk weekend, heimwee naar die tijd.
Ik denk dat ik maar weer op zoek ga naar zo'n baan, dan kom ik eindelijk tot rust.
Ik ben graag vrij op donderdag. Liever dan op zaterdag en zondag. In het weekend is bijna iedereen vrij en daarom voelt het of er in de weekends weinig vrije ruimte voor mij overblijft.
Ik had al iets gezegd over fietsen. Ik vind het nog steeds erg leuk om te fietsen, vooral met veel rust en ruimte om me heen. In de weekenden, zeker bij mooi weer, bestaat dat niet.
Dan kan ik andere dingen gaan doen in de weekends. Iets in de tuin, bijvoorbeeld. Maar ook dan ben ik niet de enige die iets in de tuin aan het doen is. Zelf ben ik een ambachtelijk soort tuinier: Tuingerei met een snoer eraan komt er bij mij niet in en iets met een benzinetank vind ik ronduit misdadig. Anderen denken daar duidelijk merkbaar anders over. In het weekend kan ik echt niets in mijn tuin horen groeien want het gezoem en gebrom van de buren is om razend van te worden. Als dat in de loop van de middag eindelijk verstomt komt er iets anders tevoorschijn:
Het draagbare koeiencrematorium.
Soms ruikt het draagbare koeiencrematorium als een sushibar die in brand staat, want vis kan ook op de barbecue.
Had ik al gezegd dat de geur van barbecue niet mijn favoriet is?
Ik kan nog steeds niet begrijpen waarom mensen met een prachtig huis, voorzien van een weelderige keuken, op mooie dagen "Dakloze sloeber" gaan zitten spelen met vieze stukken vlees die ze gaan zitten verschroeien boven een miezerig vuurtje in de tuin. Zelfs de treurig makende hoeveelheden drank ontbreken niet, net als de armoeiïge kleding en het zorgwekkende tijdstip waarop men begint met zuipen.
Lieve mensen, het is niet leuk om dakloze sloeber te zijn en het is nog veel minder leuk om daar op z'n platte manier de spot mee te drijven. "Barbekjoe" klinkt misschien wel sjiek en buitenlands, het is TRIEST.
Het is slecht voor het miljeuj, het kost heel veel onschuldig dierenleed en de buren hebben er godsgruwelijk veel last van.
Ik hou van de natuur, ik vind koetjes en varkentjes erg lief en mijn rust is me heilig, dus ik blijf liever uit de tuin op mooie dagen en als het regent gaat geen enkel verstandig mens voor de lol in de tuin rondhangen, dus ik ook niet.
Misschien zou ik in het weekend kunnen gaan shoppen. We hebben tweeënvijftig koopzondagen per jaar en op zaterdag blijven de winkels extra laat open en als het shoppen tegenvalt is er altijd wel een evenement of een festival in of om het 'winkelhart' waar men naartoe kan.
Men doet dat dus massaal. De keren dat ik per ongeluk in het weekend in de stad was, vroeg ik me verbaasd af wie er dan in hemelsnaam nog aan het tuinieren of aan het barbecueën waren, want iedereen was in de stad samen met zijn familie, vrienden en buren. Ik begrijp heel goed waarom er tegenwoordig bij elk groot warenhuis naast de ingang een broodjesbar zit. Je moet echt zorgen dat je wat te eten bij je hebt voor onderweg, anders sta je te verkrampen van de honger tegen de tijd dat je eindelijk aan de beurt bent bij de kassa.
De festivals en evenementen in de stad sla ik met liefde over want dat lijkt mij teveel op een kolossale barbecue voor iedereen die geen eigen buitenruimte heeft, en er zijn heel veel mensen zonder eigen buitenruimte. Zo te zien heeft nagenoeg de hele bevolking van de stad geen eigen buitenruimte.
Als ik dan maar besluit om gewoon thuis te blijven, heb ik ook weer pech, want Handige Hans Van Hiernaast doet graag aan timmeren en boren. Hij verdient daar de kost mee en in het weekeinde oefent hij voor doordeweeks-op-het-werk. Het gehamer en gezaag gaat door merg en been. Gelukkig neemt Handige Hans Van Hiernaast weleens een zaterdagje vrij en dat geeft Bertje Beat van Hierboven de ruimte om zijn favoriete elektronische Hoempapa muziek te oefenen. De surroundset met krachtige subwoofer gaat dan vol open en de kopjes in mijn kast rinkelen vrolijk mee in de maat van de muziek.
Maar goed, ik wil niet klagen. Ik zat gewoon even hardop te verzinnen wat er leuker is dan in het weekend rond te neuzen op de meubelboulevard.
En als ik er zo over nadenk.... ?
Ik had ooit een baan waarvoor ik bijna altijd in het weekend aan het werk was. Toen leek de wereld veel rustiger en veel meer geordend. Ik heb weleens heimwee naar die tijd.
Nee, dat is niet waar; Ik heb vaak, om precies te zijn elk weekend, heimwee naar die tijd.
Ik denk dat ik maar weer op zoek ga naar zo'n baan, dan kom ik eindelijk tot rust.
Abonneren op:
Reacties (Atom)