Drie weken?

Ja, drie weken stil, zo ongeveer.
Gebeurt er dan zoooo weinig in mijn kleine leventje?
Nee, er gebeurt eigenlijk te veel om op te noemen.
Had ik al verteld dat ik naar de opera ben geweest?
Of na zoveel jaar weer eens in mijn oude stamkroeg?
Had ik gemald dat ik mijn ex-collegae met een bezoek vereerd had?
Of van de dokter die me nu tot februari vol spanning af laat wachten?

Had ik al verteld dat ik eindelijk begin te leren om ook eens naar mezelf te luisteren?
Heb ik al laten weten dat mijn dochter ontzettend dapper is?
En dat mijn zoon zo'n goed mens is?

Ik heb ook nog niet vermeld dat ik niet erg goed ben in petanque, geloof ik.
Jullie weten ook nog niet dat mijn supermooie blauwe laarzen een drama zijn om te dragen als ik een middag ga shoppen.
En ik ben voorlopig helemaal up-to-date met mijn blitse smart-phone. Wat een wonder is zo'n ding. zeg!

Kerstversiering kopen is een vak apart, weet ik nu. Op dit moment ben ik nog niet verder dan een streng kerstboomlampjes. De rest volgend jaar misschien?
Radio 6 is helemaal top om op zondagmiddag lekker HARD te zetten!

Die strakke, korte rokjes zijn heerlijk om te dragen (met een maillot) en het trekt in mijn geval ook aardig wat bekijks.

Komende week ben ik elke avond bezet, dus het wordt vast pas na de kerst eer ik weer wat van me laat horen.

Fijne dagen Allemaal!

Total Kaputt

Kaatje is moe. Misschien komt het door de koffie? Maar het is zo lekker: Anderhalf theelepeltje oploskoffie in een mok, beetje suiker naar smaak en dan kokend hete melk erop. Hmmmmmm, zo lekker. 's Avonds als de dag gedaan is met mijn boek op schoot, radio aan. Lekker warm, lekker lekker. Er zit wel cafeïne in. Lig ik daardoor zo lang wakker, te draaien in mijn bedje? Koude kieren om me heen. Zus draaien, zo draaien en als mijn holletje eindelijk warm is en helemaal goed om me heen past klappert buurman keihard met een deur. Boem!
Wakker!
Weer van voor af aan zoeken naar een plekje in mijn bedje waar de slaap en ik saampjes passen.

Dus dan zit ik overdag en ben moe. Moe als toen Pfeiffer me te pakken had. Moe als werk ik veel te hard. Moe als heb ik een leven geleefd waar ik nog lang niet klaar mee ben. Moe van medicijnen misschien?
Ik word soms moe van het moe zijn. Ik wil zoveel, zo enorm veel. Er is van alles in de wereld waar ik bij wil horen: Mooie dingen, prachtige dingen, fantastische dingen. Als ik zie, hoor en voel hoe mooi iets kan zijn, waarom kan ik daar dan niks mee doen???

Moe. Te moe om gewoon tegen de kunstenaars te zeggen dat ze mooie mensen zijn, dat ze mooie dingen maken: Muziek waar ik van ga glimmen. Belden waar ik graag bij sta. Foto's of schilderingen waar ik mijn oogjes vierkant op staar. Zo mooi, zooooo MOOI!

En er is vast nog veel meer. Ik zou zo graag meedoen, dingen doen voor mensen en met mensen die de wereld zo ongelofelijk mooi maken.
Maar ik ben te moe.

Total Kaputt....

Olivier W. Bommel

Als ik mezelf in de afgelopen tijd vergeleek met een sprookjesfiguur, was dat de prinses op de erwt of Assepoester. Vandaag heb ik ontdekt dat de vergelijking met Doornroosje misschien meer op zijn plaats is. Jij vertelde dat je elke tien jaar van je leven een ander motto toe kan passen. Je vertelde ook welke waarheid er voor jou in die ene zin uit dat nummer van Joe Jackson schuilt. Voor mij geldt een ander nummer: Nineteen forever.

De tijd waarin ik die witte Opel had, was voor mij mijn leven. Alles wat daarna zou komen wilde ik helemaal niet. Een leven als plattelander met een loopbaan van veertig jaar bij de plaatselijke zuivelfabriek voor de boeg, en dat dan ook nog eens als man, was voor mij gelijk aan de hel op aarde.

Als ik dan toch zou moeten stranden in het voorportaal van de dood, bleef ik liever steken in het leven zoals we hadden in die tijd. In zekere zin is me dat ook gelukt want toen iedereen om me heen begon te denken over een huwelijk en een hypotheek, was ik elk weekend bij een popconcert, leefde ik ’s nachts en had ik door de week de tijd aan mezelf. Een speels bestaan maar toch net serieus genoeg om van te kunnen leven. Misschien bracht het lot me daarom ook bij Herman, wij hadden de weerzin voor een geregeld leven gemeen. Bovendien was de status van ‘Roady’ een prachtig iets om in weg te vluchten. Man of Vrouw? Nee; ik was Roady!

Daarnaast had ik niks. Waarschijnlijk is dat vooral de reden waarom ik helemaal warm loop als ik over mijn leven als roady vertel. Ik heb gewoon niks anders te vertellen. Vergelijk het met een jong kind wat voor het eerst naar een plek als de Efteling is geweest. Ik heb bijna twintig jaar in mijn pretpark geleefd en ik werd het nooit beu, want ik maakte elke keer iets nieuws mee, steeds groter, steeds mooier en steeds spannender.

De uren ik geen Roady was moest ik huisvader zijn en ik wist niet hoe. Mijn eigen vader was een plattelander met een loopbaan van veertig jaar bij de plaatselijke zuivelfabriek. Precies waar ik geen voorbeeld aan wilde nemen. Ik had geen nauw contact met mannen van mijn leeftijd die ook huisvader waren. De pappa’s op school gaven me het gevoel dat zij iets deelden wat ik niet begreep. Achteraf noem ik dat: ‘man-zijn’.

De relatie die ik had met de moeder van mijn kinderen durf ik haast niet te beschrijven. Ik geloof niet dat wij met elkaar omgingen zoals de meeste paren dat doen. Ik werd in de loop van de jaren steeds ongelukkiger en ook steeds onzekerder. Op zeker moment was het zo erg dat ik haar heb gesmeekt of ik mijn eigen leven terug mocht hebben.

Het was zeker geen mooie tijd. De spanning in huis was soms zo hevig dat het leek of we in oorlogstijd leefden. Een tijdlang bleef ik bij haar vanwege de kinderen en uiteindelijk heb ik haar min of meer gedwongen bij me weg te gaan, ook vanwege de kinderen. Die twee leden minstens zo erg onder de spanning als ik, bovendien was het zo, dat we er financieel meer dan hopeloos voorstonden en dat ik niet in staat was dat probleem op te lossen en dat mijn ex ook geen oplossing bood. Ik koos ervoor om de klap alleen op te vangen.

Het was een flinke klap. Een half jaar wonen in de crisisopvang, en inmiddels al ruim een jaar psychotherapie zijn niet eens het ergste, Vandaag drong tot me door dat ik al heel lang, al jaren, niet meer gelééfd heb. Mijn hele wereld was stukje bij beetje aan het vergaan. Werk, huis, geld, gezin, familie, vrienden, waardigheid, zelfvertrouwen….

Alles verdween. Niet strikt in de volgorde die ik opnoemde, maar het was weg. Sinds een jaar ongeveer lukt het me om het weer stukje bij beetje te verzamelen. Ik weet niet of dit het moeilijkste of het zwaarste jaar was van mijn leven, misschien wel allebei? Dat weet ik pas over een tijdje, denk ik. Het was ook niet echt een mooi jaar maar ik heb me in mijn piepkleine appartementje altijd veilig en gelukkig gevoeld. Ik heb hier meer dan eens letterlijk gehuild van geluk!

Hier had ik een basis en een schuilhutje. Er waren opeens mensen om me heen om me op weg te helpen. Nu heb ik eindelijk de moed en binnenkort ook de middelen, om eindelijk weer te gaan leven! Om ouder te kunnen zijn dan 19. Doornroosje mag eindelijk ontwaken. Ik denk niet dat er een Prins voor nodig is, het was gewoon tijd. Misschien wel tijd voor een feestje……

Avondje uit

Ik ben een beetje soort van verliefd.
Op mezelf.
Gisteravond heb ik namelijk zo'n ontzettend fijne avond gehad en dat heb ik helemaal zelf voor mezelf bedacht en geregeld. ik heb vandaag nog heel de dag na lopen soezen, zo heerlijk!

Ik was naar het theater, datzelfde theater waar ik zoveel jaar geleden elke dag als technicus te vinden was.
Maar gisteren was helemaal nieuw voor me. Ik was namelijk nog nooit eerder als vrouw alleen naar het theater geweest. Ik was ook nog nooit naar een opera geweest.

Een leuk radio interview met Karin Strobos, een aansprekende recensie en het idee om iets bij te wonen waar ik niets vanaf weet, waren voor mij de redenen om naar 'Der Rosenkavalier' te gaan.

Ik was heel de dag toch wel een beetje nerveus en toen ik mezelf aan het mooi maken was voor mijn deftig avondje uit, was ik net zo nerveus als de eerste keer dat ik Helemaal Prachtig de wijde wereld betrad.

Omdat ik ruim op tijd van huis was vertrokken had ik nog alle tijd om met een kopje koffie de sfeer in de foyer op me in te laten werken. Hoe knap is het, om een ruimte die zo groot en ruim is, toch intiem en geborgen te laten zijn, wat een wonder van architectuur. Natuurlijk heb ik me ook heel erg vermaakt met mensen kijken. Als je me nu vraagt wat voor soort mensen van opera houdt, zal ik zeggen: "Alle soorten".
Jong, oud. Van Stand of volks. Smaakvol gekleed of  niet-kunnen. Ze waren er allemaal.

Ik had een plekje in de loge. Heerlijk ruim en weinig drukte, zo'n plekje waar je lekker je schoenen uit kunt doen en met gestrekte benen heerlijk ontspannen kunt zitten zonder dat iemand hinder van je heeft en ik had ook helemaal geen hinder van anderen. Het enige nadeel, waardoor het een heel goedkoop plekje was, is dat ik een groot deel van het speelvlak niet kon zien, maar daar stond tegenover dat ik in de orkestbak kon kijken. Ik zat recht tegenover de harp, dat prachtige sprookjesachtige instrument.

En de voorstelling? Het was heerlijk om daar te zitten, om het gewoon te laten gebeuren. Niet gehinderd door te veel kennis van zaken. Voor mij was het een avontuur waarbij ik ogen en oren tekort kwam. Ik werd lekker niet afgeleid door de geluidskwaliteit, het lichtplan, taalgebruik, changementen of de mise en scene.
Ik was echt uit!
Wat me wel opviel was een heel mooi orkest. Fijne stemmen. Heel veel luistergenot. Verwondering ook: Hoe kun je -goed- zingen als je plat op je rug ligt? Is het niet vreselijk inspannend om steeds in een on-eigen houding te staan en te lopen en ondertussen toch je stem helemaal te blijven gebruiken? Alles kwam op mij heel logisch over. Nergens haperingen of gekunsteld. Heel de avond een glimlach op mijn gezicht. Heerlijk!

Mijn eerste spontane gedachte na afloop was: "Ik kan me absoluut voorstellen dat mensen helemaal idolaat kunnen zijn van opera!"

Bij het kaartje zat een consumptiebon. Daarvan heb ik mezelf een witte wijn getrakteerd, even een beetje zondigen. Nagenieten.....

En nog steeds.
Beetje verliefd op mezelf, op Octavian, Marschallin, Sophie, Baron Ochs...............

Stemkunsten

Ook dat is iets wat zomaar kan veranderen: De klank van je stem. Dat is bij mij nu heel erg aan de hand. In deze tijd van het jaar komt het namelijk nog wel eens voor dat mijn luchtwegen een beetje ontstoken of een beetje geïrriteerd raken. In de Medische volksmond heet dat: "Een verkoudheidje".

Op zich zou geen drama mogen vinden dat mijn stem veranderd is want ik was in de afgelopen maanden namelijk al heel druk onder professionele begeleiding in de weer om mijn verbale klankbeeld drastisch aan te passen aan mijn uiterlijke verschijning.
De kwestie is namelijk dat mensen die me zien keurig 'mevrouw' tegen me zeggen, maar mensen die me niet zien en wel horen, aan de telefoon bijvoorbeeld, noemen me 'meneer'.

Met een duur woord heet dit verschijnsel 'Genderdysfonie'. In gewone mensentaal heb ik gewoon een rotstem. Voor een man is er misschien goed mee te leven, maar voor mij dus niet. Daarom ben ik ermee aan het werk gegaan. Ik heb heel veel oefeningetjes geleerd om de toonhoogte naar boven bij te stemmen. Ik ben nog steeds bezig om me een vlotte, heldere articulatie eigen te maken en met meer melodie te leren spreken en vooral om de brom uit mijn stem te halen.
En nu lijkt alles weg. Ik brom, ik mompel en ik kan wel huilen als ik mezelf hoor.

Oefenen helpt momenteel niet. Al ga ik heel voorzichtig en zorgvuldig met mijn stem om, na een kwartiertje doet mijn hals pijn. Het schroeit en het brandt.
Dus ik doe maar kalmpjes aan. Geen praatjes voorlopig. Dan maar wat meer schrijven.

Op mijn blog, bijvoorbeeld.

still believe

Zaterdag 20 november 2010 heb ik, samen met heel veel andere mensen, geschreeuwd om cultuur.
Als je kijkt naar mijn leventje van dit moment, is dat misschien niet zo toepasselijk. Ik doe immers weinig of niks aan cultuur. Ik luister muziek vanaf CD, de radio of via Internet. Misschien is mijn smaak of voorliefde wat elitair geworden in de loop der jaren, dat zal ik niet ontkennen. Tussen de platen die ik soms al meer dan 30 jaar bezit staan artiesten als Kate Bush en U2. Wat verderop in de tijd duiken namen als Miles Davis en Keith Jarrett op.
Tegenwoordig staat hier bijna altijd Radio 4 aan. Klassiek.

Maar ooit was ik deel van de wereld die Rock'n'Roll wordt genoemd. Niet als toehoorder met een leren jas aan.
Nee, ik zat er middenin. Ik ontweek de sex, bedankte voor de drugs maar ik was elke 'saturday night' te vinden waar het allemaal gebeurde. Hoeveel kilometers asfalt bij nacht heb ik gezien, hoeveel bezwete jonge mensen die een avond beleefden alsof het de laatste van hun jonge leven zou zijn - of juist de eerste. Ik heb van ze gehouden als van mezelf, ik heb ze gehaat uit het diepst van mijn hart.

Ik was nooit allen, weleens eenzaam als we moe en bezweet op weg gingen naar een bed, ergens, om neer te storten, uit te puffen. In die donkere uren op die oeverloos saaie zee van zwart teer met witte strepen dobberden we soms als schipbreukelingen, vreemdelingen, troubadours die op weg waren om in deze of gene uithoek de rust te verstoren van mensen die hun leven ingevuld hadden met regelmaat en regels.

Degene die me leerde hoe mooi en toch betrekkelijk dit alles was noemde zichzelf een fenomeen, een Rock'n'Roll junkie. Hij zong dat hij nooit clever zou worden, toonde zich aan de wereld als een berekende idioot of als een onverhoopte filosoof. Hij zou licht blijven geven als een eternal flame...

Maar het leven is sterker dan leven zelf. een jaar of tien geleden hield het voor hem op. Ik raakte toen iets kwijt. Was het een deel van mijn jeugd? van mijzelf? van mijn opvoeding?
Of ontdekte ik eindelijk dat het geen zin heeft om je leven te vullen met doen-alsof?

In de jaren daarna heb ik ermee gevochten. Ik heb in hoeken en gaten gekeken waar ik liever niet over vertel, onder anderen de plek waar je heen moet om zelf je leven te kunnen afbreken. Ik ben er doorheen gekomen.
Gisteren heb ik uitgelegd als wie en wat, dus daar laat ik het maar bij.

Maar zaterdag jongstleden stond ik voor het Chassé theater, een plek waar ik ook een band mee heb. Daar en toen, bij het vallen van de avond, op het breekpunt tussen zaterdagmiddag en Saturday night, gebeurde er iets. Toeval bestaat niet, het was even of alles speciaal voor mij was bedacht.

Op dat podium daar in de kou stelden zich de koperblazers van het Brabants Orkest op, samen met een popband. Ik was benieuwd welke mix tussen klassieke- en lichte muziek ze voor ons bedacht hadden.
Als speciale gast werd Brabants' beroemdste saxofonist aangekondigd: Bertus Borgers.
Ja; die ene, die man die als geen ander het scheurend koper van de sax kon voegen naar het moeizaam kreunende keelgeluid van Herman Brood.
Bertus Borgers waar ik altijd als vanzelf dat lickje achteraan hoor en dan het zinnetje:
"You make me feel like I've drawn a losers card...."

Ik schreeuwde nog in stilte: "Dit doe je niet, nee! Doe het niet!"
Maar daar was dat lickje en dan het zinnetje, dus ik heb het laten komen zoals het kwam.

Het was zo vreemd. Die muziek op het plein voor het theater. Dat theater waar ik ooit collega's was met Joost. Diezelfde Joost die me zoveel jaar eerder voor het eerst liet zien hoe je kunt toveren met spotlights, theaterdoek en zetstukken. Joost die mij verliefd liet worden op de eeuwige, zachte schimmelgeur waar elk goed theater van doortrokken is. Dezelfde Joost die er niet meer is, die eenzelfde stap nam als Herman om er maar niet meer te hoeven zijn.

Ik stond daar en ik zag ze samen glimlachen naar mij. Nog heel even voelde ik me verbroederd, want eigenlijk ben ik ook gestopt, als het ware.
Maar ik ga verder, opnieuw verder. Daar waar ik steeds bang was om mijn oude leven als een last mee te moeten torsen, weet ik sinds deze week dat het avontuur wat ik jarenlang beleefd heb misschien wel mijn grootste schat is.
Ik heb geglimlacht naar hen, ze een heimelijk kushandje toegeworpen en ik dacht: "It ain't my way to quit, mom......  "

Toen ben ik door de kou en het duister naar huis gefietst. Ik heb mezelf een flink bord hete snert voorgezet en nog maar eens bedacht dat er helemaal niks mis mee is om mijn leven op mijn manier te leven.......

:)

Changes

Oplettende lezers hebben het misschien al gezien of je wist het al, maar ooit leefde ik als jongetje. Later als man en een jaar of wat geleden kwam ik erachter dat ik dat niet kon. Ik weet niet hoe het zit, volgens sommige geleerden zitten er verschillen tussen hersens van jongetjes en meisjes en dan zou ik meisjeshersens hebben.

Om het heel plat te zeggen: "Tussen  mijn oren ben ik een wijf".
Of dat het enige is waardoor ik me zo onprettig, later ongelukkig en uiteindelijk doodziek ben gaan voelen in het leven wat ik probeerde te leiden als man, weet eigenlijk niemand. Onderzoek is nog volop gaanden, maar omdat er in verhouding heel weinig mensen zijn met hetzelfde ongenoegen als ik, is er voor de geleerden niet veel onderzoeksmateriaal voorhanden, dus het gaat nog een poos duren eer ze kunnen verklaren wat er allemaal een rol speelt in deze wonderlijke toestand.

Omdat ik besloten heb om niet meer te doen aan 'stel dat' en ook niet meer aan 'wat als' ga ik zo min mogelijk speculeren. Hier en nu is wat ik heb.
Daarbij heb ik ook het geluk gehad om eens dieper in de wereld van Esoterie te kijken en meteen ook wat meer in contact te komen met ziekten waar je niet tegenop kunt.
Tegenwoordig is mijn God het leven zelf en daarbinnen kom ik al zoveel bovennatuurlijke toestanden tegen dat ik me afvraag waar lieden die in 'iets ergens boven' geloven nou toch voor proberen te vluchten?

Maar dat is niet mijn punt. Ik begon iets te vertellen over verandering. Mensen die mij al heel lang kennen vinden dat ik veranderd ben, dat ik een grote stap genomen heb. Misschien vinden ze dat ik gek ben, of zielig of juist heel dapper.
Ik vind zelf dat ik alleen maar datgene doe wat nodig is om het beste van mijn leven te maken. Diep van binnen ben ik niet veranderd. Wat ik zie als ik alles loslaat en mezelf bekijk, zie ik Mijzelf. Als ik alle eigenschappen samen vat tot één begrip, noem ik mezelf Levenslustig.
Ik hou van het leven.
De keuze die ik een paar jaar geleden voor me zag was sterven of opnieuw gaan leven. Opnieuw, want heel veel van de dingen die ik als jongen en als man deed, zijn na-aperij. Er was niet heel veel eigen aan wat ik deed en hoe ik leefde. Ik probeerde te zijn als de mannen om me heen en deed hen na.
Nu ben ik dat allemaal opnieuw aan het beschouwen. Soms raak ik helemaal de kluts kwijt, maar ik kom er helemaal doorheen.
Ik noem het geen veranderen, ik noem het verwerkelijken. Sinds een paar jaar ben ik bezig te worden zoals ik me werkelijk voel. Dat is niet het leukste wat je als volwassen mens kunt doen. Het doet soms meer pijn dan ik kan beschrijven, maar achter elke donkere dag schijnt de zon iets helderder als voorheen en zolang ik eerlijk ben tegen mezelf en vertrouw op mijn levenszin is het heel goed vol te houden.

Ik probeer momenteel te leven met de dag. De weg duurt nog minstens drie jaar en daar probeer ik niet te veel aan te denken, want dat is nog behoorlijk lang. Toch kan ik het niet laten om me stilletjes af te vragen of de levenslustige IK die in me zit uiteindelijk net zo krachtig en helder aan de oppervlakte komt.

Ik hoop het voor jullie, want ik ben in werkelijkheid een heel fijn mens.

Boelveel liefs.

Carine XX

Zaterdag

Hoe bedenk ik zo'n kopje: 'Zaterdag' en dat op zaterdag. Applaus voor mezelf!
Straks ga ik in de stad schreeuwen. Nou ja, solidair zijn. Ik ben namelijk niet zo schreeuwerig. Bovendien wil ik een beetje voorzichtigjes doen met mijn stemmetje, het bromt namelijk nog steeds.

Verder zit ik heel erg te twijfelen over mijn lidmaatschap van een internet-lotgenoten-praatgroepje.
(niet schrikken: Ik ben lotgenoot maar bij tijden geniet ik ontzettend van mijn lot)
Degene die dat beheert is namelijk niet 100% stressbestendig. Ze is in de voorbije jaren meer dan eens met hartklachten uitgevallen en wat ik nu zie gebeuren lijkt wel heel erg op andere keren. Ik zou er haast iets onder durven verwedden dat deze dame de komende kerst in bed door moet brengen, al dan niet in een ziekenhuis.

Nadeel van haar toestand is wel dat het forum niet meer is wat het had kunnen zijn. Af en toe lijkt het wel of Basil Fawlty de boel runt. Er wordt niet meer gemodereerd, er wordt gecensureerd. Berichtjes die ik gepost heb zijn opeens zonder nadere uitleg verdwenen, de boel gaat te pas en te onpas op slot of is zomaar tijdelijk uit de lucht en ik durf bijna niks meer te schrijven want alles wat niet past in het wereldbeeld van Basil Fawlty is 'fout'.

Het is voor mij niet de vraag of ik nog lid wil blijven, het is voor mij een kwestie van wanneer ik daar vertrek. Misschien vandaag nog wel.....

Maar verder gaat het goed met me, hoor. De afgelopen twee weken waren behoorlijk pittig maar ik vind zelf dat ik me er goed doorheen geslagen heb. Ik ben wel heel erg moe, maar het is nu weekend dus ik hou het kalm en rustig. In elk geval een beetje bloggen, want het was even stil hier. Mijn otobio ligt alweer een paar daagjes stilletjes te sudderen. Dat was namelijk één van de moeilijke dingetjes in de voorbije weken: Als je gaat graven in je verleden ontdek je weleens iets wat allerlei emoties oproept. Misschien is mijn leven wat meer bewogen dan dat van veel anderen, dat weet ik zo niet, maar er waren wel wat momenten die destijds te heftig waren om echt helemaal door te laten dringen. Als het dan gaat om een serie gebeurtenissen heb je later opnieuw een momentje nodig om het allemaal eens rustig te verwerken. Daar ben ik dus tot en met vorig weekend zoet mee geweest.

Deze week was gewoon druk. Lange dagen, intensieve dagen, vermoeiende dagen, spannende momenten en dan heb ik nog steeds het gevoel dat er best weinig gebeurt in mijn kleinschalige leventje.

Het meest indrukwekkende was het weerzien met een stel ex-collega's. Hun reacties waren zo hartelijk en lief. Het is moeilijk onder woorden te brengen wat het met me doet, maar ik voel me er helemaal warm door van binnen.
Het meest emotionele was deze week voor mij de eerste fysieke voorbereiding op de operatie (waar ik nog meer dan een jaar op moet wachten) die er hopelijk voor gaat zorgen dat ik me niet mismaakt meer voel.

Maar nu ga ik eerst de stad in: Schreeuwen om cultuur.
De zon schijnt, dus het wordt vast prachtig!

Hangen en Jonger

Ach, laat mij ook eens hier en daar een suffig woordspelinkje neer kliederen.Ik doe dat anders nooit...

Maar ik had dus een klein weekje echte, authentieke Prinsenbeekse Hangjongeren voor mijn deur. Eerst dacht ik dat het wel zou moeten kunnen, een paar van die knaapjes die kennelijk in het portiek stonden te schuilen voor het slechte weer. Zulke kinderen zijn tenslotte ook maar mensen en het is al treurig genoeg wanneer je als ongeveer veertienjarige niet gewoon bij Mamma thuis naast de verwarming mag zitten.

Mijn medeleven was wel en niet terecht, want ze bleven terugkomen om te schuilen> het is deze week behoorlijk bar geweest. Zelf als je niet beter zou weten, had je nog gedacht dat het november was.Maar wat is er dan met jongens van een jaar of veertien die op een gure doordeweekse avond, als de wereld nat een koud is, in een wildvreemd portiek samen staan te klonteren?

Het waren geen arme sloebertjes. Hun kleren waren schoon en heel en allemaal volgens de laatste mode. Ze dronken geen alcohol. Dat hadden ze ook niet kunnen kopen, want daar zijn ze nog te jong voor. Ze stonden wel te roken. Hele dure sigaretten, geen goedkope tabak van Aldi of Liddl.
Nou weet ik dat sigarettenrook soms zoetig kan ruiken. Dit rook nog wat zoeter, wat weeïger. Ik durf haast te zeggen: Als THC-damp.

Van mij mogen ze dat allemaal, hoor - al vraag ik me toch wel af of het een optimale manier is om je op een sprankelende toekomst voor te bereiden. Het punt was, dat ik het gewoon niet fijn vond om elke avond een clubje 'bengels' op amper meer dan een muurdikte van mijn vredige woonkamertje te weten. Ook het idee dat er vast mensen bestaan die erover denken om bij mij op bezoek te komen, die misschien op het laatste moment besluiten om het bezoek uit te stellen. Misschien heeft deze jeugd de schijn tegen, maar er zijn nu eenmaal mensen die simpelweg schrikken en bang worden van een groepje jonge mannetjes zo 's avonds in het portiek van een flat waar ze geen van allen wonen.

Ik heb gewikt en gewogen, diverse belangen en behoeften tegenover elkaar gezet en uiteindelijk moest ik eerlijk toegeven dat de rust in en om mijn hutje me in de loop van het afgelopen jaar zo vreselijk intens dierbaar is geworden, dat ik die niet prijs wil geven. Aan niemand, dus ook niet aan hangende jongeren. Eerst ben ik, gewapend met mijn kleine hartje en de moed der vertwijfelden, naar ze toe gegaan. Ik heb ze verzocht om direct te vertrekken en zij beloofden om dat ook -direct- te doen.
Een uur later stonden ze er nog.

Had ik al gezegd dat ik niet heel erg van spelletjes houd? De tweede keer ben ik simpelweg gaan melden dat ik verder niet aan zou dringen en er al helemaal niet over peinsde om te onderhandel: Ik heb gemeld dat ze op een plek stonden waar ze niks te zoeken hadden, waar ze hinderlijk waren en waar ze weg moesten. Mijn Plek! Ik heb ze eerlijk verteld dat ik het onderhandelen en argumenteren over ging dragen aan mensen die dat veel beter kunnen dan ik, namelijk de politie...

In een vorig leven zou ik het gruwelijk met iedereen eens geweest zijn dat het helemaal niet lief, zelfs bot en gemeen is van mij om de politie erbij te halen. Het gevolg zou zijn dat ik elke avond met strakke schoudertjes gespannen zou zitten luisteren of ze nog steeds braaf zouden staan te blowen, of dat er misschien al eens eentje in mijn voortuin zou staan te pissen. Ik zou me onzeker afvragen of het wel verstandig zou zijn om 's avonds van huis te gaan, want er zitten wel goede sloten op de terrasdeuren, maar de ramen zijn heel simpel, kwetsbaar glas.En als ik weg had durven gaan, zou ik niet onbevangen thuiskomen, want zo'n groepje jongens tegenover een vrouw alleen... Je hoort weleens van die dingen...

Dus ik dacht bij mezelf: "Die ettertjes weten heel goed dat ze hier beter niet kunnen gaan hangen. Ze konden met hun ogen dicht aan zien komen dat er iemand zou komen vertellen dat ze op moesten zouten, dus waarom zou ik die iemand niet zijn?"
In de tweede plaats heb ik al een heel leven te pas en te onpas de wensen en verlangens van anderen vóór laten gaan op die van mij. Op het laatst was ik alles kwijt, tot aan mijn ruggengraat toe.
Dus nu ben ik aan het oefenen om te kiezen voor wat ik wil, kan en mag hebben. Zonder ruggengraat krijg je dat lang niet altijd voor elkaar, dus mag je gerust hulp vragen. De politie leek me wel een aardige keus. Daan hoef ik immers geen familie, vrienden of bekenden op te zadelen met toestanden die ook heel goed verkeerd uit kunnen pakken.

Ik denk niet dat de hangjongeren waar ik last van had terug zullen komen voor wraak. Eigenlijk zaten er een paar hele aardige jongens bij. Van die types die spontaan met twee woorden spreken als je ze alleen tegenkomt. Zouden ze begrijpen dat ik niet vervelend deed om wie of wat ze zijn, maar dat ik het niet fijn vond wat ze deden.

Vast wel. En anders leg ik het nog wel eens aan ze uit.

Zie ginds komt....

Wat een mooie storm vandaag, zeg! Ik heb er lekker doorheen gewandeld onder mijn knaloranje paraplu. Gelukkig is die heel stevig, want soms wilde de wind 'm met alle geweld stukmaken, maar dat is niet gelukt.

Ik had een afspraak op het dorp. Meestal doe ik zoiets op de fiets, maar vandaag ben ik echt blij dat ik ben gaan lopen. Wat lijkt het lang geleden dat ik zó genoten heb van de herfst! Jarenlang vond ik herfst niet leuk. Misschien komt het omdat mijn vader tien jaar geleden in de herfst is overleden. Vaders worden oud, gaan dingen mankeren en dan komt er een dag dat je hoort dat hij in het ziekenhuis is opgenomen. Eerst was er nog hoop en plotseling niet meer. Ik heb niet eens echt afscheid van hem kunnen nemen. Ik heb de laatste keer dat ik alleen bij hem was iets gefluisterd in de trant van:
 "Is dit nou de manier waarop ik afscheid moet nemen van mijn vader? Ik kan je niet eens meer de hand drukken. Niet eens meer in de ogen zien. Wat moet ik zeggen? 'Het ga je goed, Pa?'."

En toen was ik stil. Hij ook.

De jaren daarna was herfst de tijd van nat, koud, donker en kil in mijn lijf. Ik was er bijna aan gewend...

Maar nu is de herfst weer Mooi!!! Ik durf ervan te genieten, spontaan genieten!
Ik ben vanmiddag na mijn afspraak nog naar de winkel gegaan en heb melk, pepernoten en cacao gekocht.

Thuis lekker kaarsjes aangestoken om het grauwe halflicht mooi te maken, een hete choco gemaakt en met de pepernoten erbij heb ik Sinter-knus gevierd. Heerlijk!

Ik heb ook nog drie woorden op de muur geschreven. Niet letterlijk op het behang maar op het schoolbord.

'Integer'
'Optimistisch'
'Berustend'

Er schiet me nu niks te binnen wat ik daar nog aan toe wil voegen. Er zal vast nog wel wat te bedenken zijn, maar deze kwamen op als de woorden die ik in mijn blazoen wil schrijven. Zó wil ik leven.

Alles en iedereen in zijn waarde laten.
Nooit de dag door somberheid laten beheersen.
Weten dat je niet alles kunt veranderen.

Dat is even in het kort, hé?

Ik vond dat ik het vandaag goed deed met mijn Sinterknus feestje.
Het was echt een geweldige dag!

dag!

Ik en apparaten....

Er was eens een tijd dat de wereld meende dat 'techniek' wel wat voor mij zou zijn. Hoe men nou precies op dat idee is gekomen, mag een klinkklaar raadsel heten, want apparaten en ik, ik en apparaten.....  ?

Laat ik het een drama noemen. 

Zolang alles werkt zoals ik van de dingen verwacht is er niks aan de hand, maar owee als er een kink in de kabel zit. Dan weet ik niet waar ik het zoeken moet. Dan kan ik soms uren, dagen, weken bezig zijn met het onwillige tuig. De oplossing is vaak onwaarschijnlijk simpel, althans in de ogen van mensen die wel kundig en bekwaam zijn op het gebied van kinken in kabels. 

Voor mij is het een uitputtingsslag. Ik stel een diagnose die eigenlijk nergens op gebaseerd is. Nouja, op onkunde en verkeerde aannames. Neem mijn prachtige nieuwe Modem. Ik wist uiteindelijk zeker dat het ding niet in orde was. Ik had de klachtomschrijving al helemaal klaar. Uitgebreid onderzocht met behulp van twee computers, dus geen twijfel mogelijk.

Die ene monteur zag het in één keer: Er zat een fout apparaatje tussen de stekker en de modem. Klaar.....

Nu heb ik een printer en ik weet het niet. Hij print, kopieert, scant. Eigenlijk doet 'ie alles wat hij moet doen, maar ik voel me niet goed bij het apparaat, want de printjes zagen er niet goed uit. Dat zou toch niet mogen bij een nieuw-uit-doos apparaat.

Ik had 'm alweer ingepakt met alles wat erbij in de doos zat er weer bij in de doos en ik was al helemaal klaar om ermee terug te gaan naar de winkel, maar omdat de winkel dicht was, heb ik de printer weer uit de doos gehaald en aangesloten. Even één en ander geprint en nu weet ik het niet meer. Dat laatste ding wat ik heb afgedrukt ziet er prachtig uit. 

Zou het dan toch weer aan mij liggen?

Ik ga er maar van uit. Ik denk dat ik maar op zoek ga naar een hypnotiseur die mijn technische achtergrond kan wissen. Ik ben toch niet van plan daar nog veel mee te doen. Ik word er vooral sjagrijnig van. Dat gepruts allemaal, bah!

Dan heb ik ruimte in mijn hoofd om te vullen met kennis waar ik blij van word. Mensenkennis lijkt me bijvoorbeeld prachtig, zodat ik niet meer de fout maak figuren te geloven die me zomaar dingen wijsmaken.

Zodat ik meteen weet dat mensen die mij een schroevendraaier in mijn handen proberen te praten, dat vooral doen om hun eigen volslagen onhandigheid te overschreeuwen. 

Zodat ik meteen zie wanneer iemand niet is wat 'ie lijkt. 

Of kunnen berusten in het leven. Niet tobben over een miskoop maar erom glimlachen en vaststellen dat de mensheid gelukkig nog steeds niet de status van 'onfeilbare grootheid' heeft bereikt. Grinnikend naar de haperende printer kijken en bedenken dat ik het beste een goede vriend kan opbellen om samen een kop thee of een drankje mee te drinken en intussen te luisteren wat hij met een printer als deze zou doen. Missschien wil hij dat dan zelfs vóór mij doen. Dan mag hij daar morgen mee naar de winkel en als hij terug komt van het omruilen kunnen we samen lunchen en tegen elkaar zeggen dat er niets gezelligers bestaat als een kapotte printer.

Of zal ik gewoon mijn technische achtergrond steeds verder naar de achtergrond laten verdwijnen. Eigenlijk gebeurt dat al. Ik voel me er goed bij en dus blijkbaar nóg beter worden. Hoe minder technisch ik me voel, hoe makkelijker ik kan berusten. De verloren tijd van rommelen met kapotte apparaten vul ik met zoveel meer liefde en plezier met zaken die ik fijn vind.

Een blogje schrijven bijvoorbeeld.

Als jullie dit alles met half zoveel aandacht en genot lezen als waarmee ik het geschreven heb, zijn jullie nu eventjes heel erg gelukkig.

XX

Regen en Zonneschijn

Regen en zonneschijn wisselen elkaar af. Dat heb ik weleens horen zeggen. Jullie misschien ook, in een andere vorm waarschijnlijk, maar dat maakt niet uit.
Welk van de twee het vervelendst is, valt niet altijd met zekerheid te zeggen. Dat ligt aan... euhm... Dingen... Zaken... Toestanden en gedoe.

Mijn verdrietige bui is over. Dat werd ook hoog tijd: Drie weken malaise is best hard werken om doorheen te komen. Waar dat nou precies door kwam? Misschien de tijd van het jaar, dit is het jaargetijde waarin mijn vader stierf en afgelopen weekend zou een man met wie ik vrij intensief ben opgetrokken 64 jaar geworden zijn. Hij is een paar jaar geleden nogal dramatisch aan zijn einde gekomen.
Misschien dat ik dan toch onbewust en ongewild in het gevoel van verlies ben gevallen. Door dat gevoel raakte er iets van slag wat hormonen betreft en voor ik het wist zat ik vreselijk droevig te wezen met een snoet vol pukkels op de koop toe.

De betere bui duurt alweer een week. Ik heb in die week behoorlijk veel dingen gehoord en geleerd. Het was eigenlijk een hele wonderlijke week. Zo'n week waarna je tegen jezelf zegt: "Ik ben gegroeid!"
Misschien zou ik iedereen die iets heeft bijgedragen moeten bedanken, maar zouden al die mensen snappen wat er aan de hand is?

Ach laat ik de grote lijn gewoon volgen en iedereen die dit leest of dit kent van horen zeggen gewoon bedanken.

"Bedankt allemaal! Ik ben heel blij met jullie! Ja, jullie allemaal! Dikke kus van mij, jullie zijn lief!"

Asjeblieft...

Spannende dingen....

Maandag werd er dus een nieuwe combiketel in mijn hutje geplaatst. Voor de verwarming lijkt het niet zo veel uit te maken. Dat weet ik niet precies, want volgens mij heb ik nogal kouwelijke buren. De thermometer in mijn huiskamer heeft zolang ik hier woon altijd een temperatuur aangegeven van minstens 19 graden, ook als mijn verwarming uit stond in de winter Eerst dacht ik nog dat de thermostaat stuk was, maar bij de nieuwe ketel hoort een nieuwe, digitale, thermostaat en die geeft ook altijd meer dan 19 graden aan, ook als mijn verwarming uit staat en het buiten een graad of zes is.

Maar het verschil in warmwater is onvoorstelbaar!
Met de vorige ketel had ik alleen maar keus tussen koud en 'heet met dodelijke kracht'. Soms lukte het om een iets minder levensgevaarlijke straal uit dat monster te halen, maar dat was uitzonderlijk. Na drie keer heel erg klagen bij de huisbaas heeft een vriendelijke waterkundige me een hele mooie douchekop gegeven en sindsdien had ik niet meer de neiging om in paniek weg te rennen zodra de douche warm werd, maar echt comfortabel was het nog steeds niet.
Nu heb ik dus een douche die ik aangenaam zachtjes lauwwarm over me heen kan laten sprinkelen. Ik moet er bijna weer aan wennen.

Een ander wonder is dat ik nu in 3 tellen heet water uit de kraan heb. In de douche, maar ook in de keuken. In de tijd dat ik hier woon heb ik volgens mij het meeste water verbruikt met wachten op warm water. Ik begon me daar best schuldig over te voelen: Zo ontzettend veel prachtig schoon, helder water zomaar weg laten stromen? Dat kan toch niet?
Daarom maakte ik mijn afwaswater heet in de waterkoker. Het duurde niet eens zo erg veel langer en ik gooide veel minder schoon water ongebruikt weg. Mijn waterkoker was een plastic geval wat ik een halfjaar geleden voor twee euro bij de kringloop had gevonden. Toen zag het er al niet erg fris uit, maar zonder geld kun je je geen eisen veroorloven, dus ik deed het ermee. Ik kookte er mijn theewater mee en soms een kopje bouillon, maar de ingebrande kalk van de waterkoker was toch wel te proeven en ontkalken leek er uiteindelijk meer kwaad dan goed aan te doen.
Door zuinig te leven en een beetje mazzel lukt het me weleens om wat centjes over te houden en een week of wat geleden durfde ik al eens in de winkels en op internet te gaan snuffelen voor een hele hagelnieuwe waterkoker.Niet van harte, want de ouwe deed het immers nog, ondanks z'n verkalkte voorkomen.
Waterkokers kunnen dúúr zijn, sommige kosten meer dan 100 euro!!!!

Maar voor minder dan 20 euro is er ook al aardig wat keus, maar die zijn bijna allemaal van plastic en dat wilde ik toch liever niet, want zo intensief als ik 'm zou gaan gebruiken, zou het ding al snel weer helemaal geel en vies zijn van de ingebrande kalk.
Maar nu kan ik zonder schuldgevoel mijn afwaswater uit de kraan tappen. In drie tellen is het heet! Nu zal een nieuwe waterkoker alleen maar een theewatertje of een kopje hete bouillon hoeven te koken. Het idee van een nieuwe waterkoker was opeens een goed plan! Prompt zag ik op internet een leuk, roestvrijstalen waterkokertje bij een electronicagigant hier in de buurt voor net geen twee tientjes. Precies goed voor mij! Ik heb toch nog een dag of wat zitten twijfelen, maar dat vieze, vergeelde plastic ding is ècht góór!

Dus vanmiddag ben ik naar die winkel gefietst en heel trots en parmantig heb ik mijn nieuwe waterkokertje uit het schap gepakt. Helemaal blij liep ik in de richting van de kassa en toen kwam ik langs de computerhoek.
Daar stonden ook Printers. Heel Veel Printers. Ik ging er toch maar even kijken, want ik had me voorgenomen om ooit weer eens een printer te kopen. Ik had er eerder al één, maar die heb ik aan iemand gegeven die er destijds dringend een moest hebben.

Printers zijn eigenlijk helemaal niet duur meer tegenwoordig. Je hebt ze al met een scanner en een beeldschermpje en een kaartlezer erin voor nog geen zestig euro!
Ik was helemaal verbaasd!
En voor nog eens tien euro meer kun je draadloos printen!
Ik was verbijsterd!
En veel keus!!

Dus ik heb printers staan bekijken tot ik er draaierig van werd. Ik bedacht me dat ik voor mijn studie en voor mijn verhalen toch eigenlijk niet zonder printer kon. Ik bedacht me dat ik me altijd wel erg onbeholpen voelde als ik een officiële brief zat te schrijven met een balpen op lijntjespapier. Ik bedacht me dat ik in het afgelopen jaar erg goed heb leren tiepen op de computer. Ik bedacht me dat dat printen bij de bibliotheek op de duur toch ook niet goedkoop is. Ik bedacht van alles en ik bedacht me dat ik nog een beetje méér geld op mijn rekening had dan ik gewend ben.......

En nou heb ik een dus een gloednieuwe printer die ook kan scannen. Eentje met een draad, zonder kaartlezer en er zit geen schermpje in, maar hij maakt keurige drukwerkjes, dus ik denk wel dat 'ie goed is.

Of hoop ik dat? Want het is best een wiebelig plastic geval.
Voor mijn doen was het best veel geld, hoor.
Dus als het nou niet de allerbeste voor z'n prijs is? Dat is toch zonde van mijn centjes.
Als 't ie volgende week al stukgaat, dan moet 'ie gerepareerd worden, dus heb ik toch weer géén printer en wordt 'ie dan wel helemaal goed gemaakt?
Wat een kopzorgen geeft zo'n printer, ik word er helemaal ongedurig van...

Kopje thee dan maar, dan word ik misschien weer wat rustiger.

Hmmmmm.... De thee is vandaag wel heel erg lekker.....!

Wat zal ik eens met mij gaan doen?

Mijn leven is er een van grote en kleien wonderen. Eigenlijk meer dan ik aan kan, lijkt het soms.
Vanavond bedacht ik me dat mijn mijn naam toch wel toepasselijk is: Carine, Catharina, Cat.
Het heet immers dat een kat negen levens heeft. Met een beetje goede wil, tel ik er nu vier. Ik ben nu met mijn vierde leven bezig, of zijn het er al meer?

In als die levens komt in elk geval één ding overeen. Als mensen me vragen wat ik wil gaan doen haal ik mijn schouders op en zeg ik: "Dat weet ik niet".
Welk beroep past bij mij?
"Dat weet ik ook niet".
Wat vind ik leuk om te doen?
"Alles, als het maar op een leuke manier gebeurt". Behalve voetballen en luisteren naar Jan Smit. Da's echt nooit leuk.

Dus wat wil ik nu gaan doen? hoe zal ik mijn geld voortaan gaan verdienen, hoe maak ik me nuttig en verdienstelijk tussen nu en mijn pensioen?

Dat laatste is het makkelijkst te beantwoorden: Ik ga niet met pensioen. Zodra mijn roeping me vindt, zal ik altijd door blijven gaan tot ik moet stoppen omdat ik over mag naar het hiernamaals, of hiernaniets. da's een kwestie van opvatting, of van moed.
Vanmiddag fietste ik over het dorp met de hevige herfstwind om mijn oren en voor het eerst in veel te lang was ik helemaal los van mijn eigen getob en onbegrip tussen anderen en mij. Even dat heerlijke vrije gevoel dat ik in mijn eentje lekker mijn eigen leven leef. Geen stemmen van anderen die mij proberen te overtuigen van dingen die ze zelf vaak niet eens kennen.
Er was opeens allemaal Ik! - Punt!

Opeens wist ik het. Op dit moment in dit leven is alles wat ik wil: Mijn verhalen schrijven.
Al het andere komt daarna. Vanmorgen had ik nog 14 verhalen in mijn hoofd, inmiddels zijn het er 15 geworden. Ik raak steeds verder achterop. Tijd om er echt wat mee te doen.
Of mijn verhalen de vervulling gaan worden van de tijd die komen gaat, weet ik niet. Volgens de wetten van het leven kan nog steeds van het één het ander komen. Ik zit er niet mee. Ik ben vandaag al dolblij dat ik voor het eerst in mijn leven helemaal zelf, alleen, zonder advies, zonder goedbedoelde druk van anderen bedacht, ontdekt, vastgesteld dat ik een weg heb om te gaan.

Schrijver....
Wordt dat mijn vijfde leven, of zie ik er één over het hoofd.

Wat geeft het ook. Ik wens iedereen veel leesplezier

XX

Soort van verliefd.. ?

Soms zou je als mens met al je nukken en luimen, je te snelle oordelen, vooroordelen en te weinig tijd om even stil te staan en beter te kijken en te luisteren, willen dat er iets bestond waardoor je dat muurtje niet meer had.
Harry Mulish was in mijn ogen altijd min of meer het prototype betweterige intellectueel. Die pijp, die bril, die lichaamshouding. Daarbij zijn accent en zijn kennelijk ongenaakbare zelfverzekerdheid lieten hem op radio en TV niet altijd als een erg menselijke mens overkomen.

Vanavond zag ik op internet een interview met hem terug wat twee jaar geleden is opgenomen. Een gedeelte in zijn geboortehuis, nog een stuk in het huis waar hij daarna woonde en de rest in zijn laatste woning in Amsterdam.
Met aandachtig kijken en luisteren kwam ik erachter dat Mulish een heel warm mens was. Niks arrogant. Ook niet betweterig, maar erudiet. Tot mijn verrassing heeft hij niet eens een middelbare schooldiploma.
Hij was iemand met een subtiele, diepgaande humor. Iemand met een benijdenswaardig vermogen om het leven te kunnen beleven zoals het zich aandient en pas later vol verwondering te bedenken dat hetgeen gebeurd was eigenlijk heel bijzonder was, zó bijzonder dat hij er prachtige verhalen uit heeft geput.

Het interview was twee jaar voor zijn dood, maar toen al liet hij zien dat het leven wat hem gegeven was, al een eind gevorderd was met het laatste hoofdstuk. Hij was nog niet ziek, nog helder van geest, maar als het boek uit is, is het uit. Dan mag het dichtgeslagen worden en opgeborgen. Misschien wil je nog één keer de kaft strelen, als om het boek te bedanken voor wat het je gaf. Daarna staat het in de kast. Een boek tussen de boeken en als je ogen later nog eens langs de rug glijden zal je even vervallen in een mijmering of alleen een glimlach en je bent blij dat zoiets in je leven heeft mogen bestaan.

Moet ik Harry nu bedanken? Of mag ik gewoon stilletjes blij zijn omdat hij Harry Mulish was........


Ik ben ook blij met de mensen om me heen. Maar het kost me moeite om de brug te slaan tussen vroeger en nu. Ik kan niet verdergaan waar ik met oude vrienden gebleven was, en ik weet niet of het hen lukt om nieuwe vrienden met hen te worden. Ik weet niet precies hoeveel er nu anders is of wat zij als anders zullen ervaren dan toen, dus ik weet ook niet wat ik moet zeggen als ik ze weer zal ontmoeten. Kan ik de draad nog oppakken of valt er geen touw aan vast te knopen?
"Gewoon proberen," zeggen ze, maar wat is gewoon en hoe vaak mag ik proberen? Ik zucht zo diep als ik kan en ik vermoed, zover ik mezelf ken, dat er vast een dag komt waarop ik plotseling en heel onhandig over deze enorme drempel heen klim om er daarna achter te komen dat er eigenlijk niks aan de hand was.

Vandaag komt het er niet meer van.
Morgen dan?

Of later....

Beetje Triest

Stel:
Je hebt AIDS of kanker. Of je kind gaat zomaar dood. Of je partner is door een wrede ziekte langzaam dood aan het gaan. Het kan ook gebeuren dat iemand die heel dichtbij je staat heel erg geestesziek is.

Ja, gruwelijk, niet. Je wil er niet aan denken. Nee, echt: Je wil er niks van weten...... Bah!

Eigenlijk zouden we er allemaal heel veel van moeten weten. Niet dat ik alle mensen iets ergs toe wens, integendeel. Maar we zouden best wat meer betrokken mogen zijn. Niet zo schichtig doen alsof alle narigheid die ik net noem besmettelijk is. Ziek zijn is geen straf van God en het is geen Zonde als je een naaste die lijdt wat aandacht en begrip geeft.

Wonderlijk, toch: Half Nederland zit vaak genoeg voor de televisie toe te kijken hoe zwaar iemand die ze helemaal niet kennen het heeft. Misschien maken ze een centje over op een goede-doelen rekening, of ze kunnen een keertje de slaap niet zo makkelijk vatten, want 'het is toch wat'.

Maar wie snapt nou echt hoe moeilijk het soms is om te leven met Groot Leed? Ja, goed: de mensen die er mee zitten of vlakbij staan, maar als het je niet treft, raakt het je ook niet. Dat weet ik eerlijk gezegd ook uit eigen ervaring. Jullie toch ook?

Maar in het afgelopen jaar heb ik de andere kant beter leren kennen. Het werk wat ik doe voor Stichting Alzheimer Nederland, heeft niet direct met de ziekte, de patiënten of hun naasten te maken, maar door te zien en te horen weet ik inmiddels een beetje wat het is en wat het doet met mensen.
Ik ken mensen die een familielid hebben wat geestesziek is, zo erg dat ze nooit meer 'beter' wordt. Hoe wreed om te zien dat een dierbare opeens een vreemde kan zijn, de weg naar haar eigen hart opeens kwijt is. Hoe moeilijk om daarmee om te gaan of zelfs mee te leven.
Ik hoor en lees verhalen van mensen die zomaar pardoes hun kind, hun man of de liefde van hun leven verliezen aan de dood. Hoe ze vechten met een verdriet wat groter is dan zijzelf.

En hoe de wereld naar ze kijkt en onhandig mompelt dat het uiteindelijk allemaal wel goed komt.
Naast het verdriet wat je al hebt, krijg je de eenzaamheid erbij, want je zeurt teveel of je treurt te lang.
En we zien je nooit meer op een feest? Geef je nog wel om je vrienden, je familie, de buren?

Geven hullie wel om mij?
Want als ik weer eens zo hard heb gehuild dat mijn lijf er pijn van doet, kan ik ze wel bellen, maar hebben ze geen tijd. Of ze hebben als zo vaak gezegd dat ik flink moet zijn, dat anderen zich er toch ook mee redden?

Het gaat vandaag en gisteren en de hele maand eigenlijk, of beter gezegd: Mijn hele leven al, niet zo lekker met me. Soms heb ik daar behoorlijk last van. Dan mis ik de mensen die ooit beloofden dat ze 'er' voor me zouden zijn. Ze zijn er niet. Ze hebben het te druk met niet willen weten. Ze houden liever afstand, want misschien worden ze geraakt door iets wat niet in de planning past.
Of ze zijn het gewoon vergeten.

Zo, dat lucht al een beetje op.
een beetje.

De lol van laminaat en ander burengerucht

sinds kerstmis 2009 woon ik in een knus klein appartementje vrijwel aan de rand van Prinsenbeek. Voor mij is dit een volmaakt plekje om thuis te leren komen in mijn eigen leven. Over dat leven ben ik inmiddels gaan schrijven in de hoop dat er een paar boeken van gemaakt mogen worden. Meer dan één, want mijn leven loopt langs meerdere lijnen.
Het werken aan die boeken zal ook een oorzaak zijn waardoor ik soms wat minder tijd en aandacht neem voor mijn blog. Soms is het namelijk een heel boeiend avontuur om je eigen leven opnieuw mee te maken, zeker als het op een open en vrijblijvende manier is. Eigenlijk alsof je het allemaal nog eens rustig na leest.

Overigens is dit appartement meteen een goede plek om te schrijven. Er heerst hier rust zonder dat ik me verlaten voel. Ik woon op de begane grond, dus de mensen op straat zijn mensen in mijn blikveld. Schrijven die je alleen, maar zoals het hier gaat is het zeker niet eenzaam.

Het complex is 15 jaar geleden gebouwd. Het heeft bijna alle bouwkundige fouten die ijverige energiebezuinigers destijds plachten te maken, maar dat geeft zo'n bijna-nieuwbouwgeval toch weer het cachet van iets ouds.
Waar bouwers ook grote moeite mee blijken te hebben is akoestiek. Ik heb nog nooit een betonnen muziek instrument gehoord en ik verwacht ook niet dat er zoiets bestaat. Beton kan namelijk helemaal niet met geluid overweg. Beton heeft geen zin om te klinken. Als ik op de muur klop, hoor ik eigenlijk niks, alleen maar de 'klop', maar niet de muur. De buren horen mijn 'klop' net zo hard als ik zelf. Beton wil het geluid graag zo snel mogelijk kwijt, dus beton geeft elk gerucht onverdroten door.

Dus in deze tijden van laminaat, wat ook nauwelijks geluid dempt, heeft beton het druk met geluid doorgeven.
Overal worden vloeren kamerbreed van gelamineerd namaakhout voorzien en iedereen die niet op sokken door zijn huisje sluipt, is hoorbaar aanwezig.

Hier in deze flat, heeft het laminaat juist een gunstig effekt. Wij zijn ons allemaal zo vreselijk bewust van de gehorigheid van onze woningen, dat we leven als muizen, zo stil.
Okee, soms moet buurman 13 wat energie kwijt en dan dreunt er een uur lang moderne dansmuziek door het gebouw. Of hij van 23 is in een slechte bui en dan speelt hij ook zulk soort muziek, nog harder dan die van 13. Maar dat zijn momenten. Geen dagenlang doordreinende overlast en al helemaal geen nachtenlang ongerief. Buurman 15 heeft een paar keer de fout gemaakt met een vriend een lange avond door te halen, inclusief pizzabezorgers die na 02:00uur op de verkeerde bel stonden te drukken.
Er was weinig voor nodig om hem uit te leggen dat we allemaal het recht hebben op een eigen leven en dat niemand daar iets over zal zeggen, zolang je er een ander niet mee lastig valt.

Het is dus wondermooi wonen hier. Ik durf zelfs te beweren dat dit voor het eerst van mijn leven is dat ik me vredig, veilig en zielsgelukkig voel in het hutje waar ik woon.

Of ben ik dood en is dit de hemel?
Dat zal toch niet....

Foto van mij

Waarom zou je een punt maken van wel/niet foto? Of -wat eigenlijk nog erger is dan geen foto- een plaatje waar je zelf niet of niet herkenbaar opstaat?
Ik zal de mensen die niet met hun snoet herkenbaar op internet willen, echt niet afvallen of veroordelen. Er zijn meer dan veel redenen om niet herkend te willen worden. Ik vind het nu opeens ook heel spannend om mijn gezicht zomaar overal te uploaden. Schaam ik me voor mezelf of ben ik verlegen of bang van mensen?
Zou allemaal kunnen, toch.

Ik denk dat mijn probleem is dat ik moet leren hoe ik om moet gaan met 'gezien worden'.
Het grootste deel van mijn leven was ik als een schildpadje. Bij alles wat me leek te belagen trok ik mijn koppie en mijn pootjes in om zo te wachten tot de narigheid vanzelf overging. Ook als ik het idee had dat ik anderen tijdens bezigheden die voor hun belangrijk waren, in de weg liep, spring ik als een haas opzij, want wie was ik om invloed te durven hebben op andermans leven?

Waanideeën? Misschien wel. In zekere zin heeft het toch wel gewerkt: Ik leef nog en ik word niet gezocht door de arm der wet wegens ernstig kwaad wat ik ergens aangesticht zou hebben.
Tuurlijk zijn er dingen in mijn leven die veel mooier, grootser en indrukwekkender geworden zouden kunnen zijn als ik eens vaker ergens een voet tussen de deur had gezet, mijn mond open gedaan, boos geworden, "Ik wil dat!", of: "Ik wil dat niet!" had geroepen, maar ik heb me voorgenomen om geen "Wat als...!" te roepen. Spijt? wat heb je eraan. Het is beter om te zorgen dat je spijt de baas wordt.

O, wat klink ik weer makkelijk en keukenmeiden-filosofies, maar het is volgens mij, geen slecht standpunt, wel met de kanttekening dat ik geen schildpadje meer wil zijn. Ik hou van mensen, ik heb ze graag om me heen.
Niet iedereen is altijd even prettig gezelschap. Voor sommigen is dat hun werk, bij anderen het karakter. Schildpadjes houden daar nooit van. Ik ben nu bezig om te wennen aan een leven wat geleefd mag worden, waar zichtbaar durven zijn betekent dat ik moet leren niet bang te zijn, dat ik moet leren mijn eigen Grote Broer of Grote Zus te zijn.

Geen schildpadje meer zijn.
Schildpadjes eindigen vroeger of later in de soep.
Dat heb ik nu wel gehad, geloof ik.

Jezelf optillen

Tsja.. Eigenlijk was ik niet van plan vandaag te bloggen, maar toen hobbelden mijn gedachten zomaar ergens heen en ik kwam bij de vraag uit:
"Kun je jezelf optillen?"

Dus toch maar even terug over het hobbelweggetje.

Sommigen van de lezers hier hebben geen idee van mijn leven sinds het begin van deze eeuw.Ik ga het hier niet ophoesten. mijn ambitie is om dat eertijds in boekvorm te verspreiden, niet als blog.

wat ik wel kan zeggen is, dat het leven wat ik ooit leidde helemaal weg is. Over en uit. Misschien noemen ze me over een poesje 'Feniks', dat zo ik erg fijn vinden, maar op dit moment is het nog lang niet duidelijk of ik uit de as ga verrijzen of dat ik misschien gewoon uit een ei moet komen. Who Knows?

Ik hoef het ook niet te weten. Als er nu een helderziend iemand (misschien ikzelf) haarfijn zou beschrijven hoe ik over twaalf maanden leef, wat zou ik in de tussentijd kunnen doen?
Op mijn handen zitten en ongeduldig wachten tot het zover is? Misschien gebeurt er wel iets vreselijks over twaalf maanden, krijg ik een hartaanval ofzo. Dan zit ik mezelf twaalf maande lang helemaal zenuwachtig te maken, bang te zijn, steeds banger te worden, tot mijn hart het begeeft van de spanning....
Nee! Ik hoef niet precies te weten wat de toekomst brengen zal, dank je!

Dus ik blijf bij vroeger en vooral NU. Ik had ooit, zeg maar: In de vorige eeuw, een erg Wonderlijk Leven. Ik vind het vooral Wonderlijk omdat ik al die tijd het gevoel had, dat het helemaal niet mijn leven was, alsof ik voor iemand in moest vallen: "Piet komt niet. Doe jij maar net of je Piet bent, dan komt het wel goed".
Wonderlijk genoeg kwam het meestal ook goed en was het ook leuk.

Maar nu speel ik niet meer dat ik Piet ben. Een opluchting, bevrijding en nog zo wat. Zakken vol roze wolkjes, weet ik veel. Zal ik er ook nog een paar van die schattige engeltjes bij doen?
Dat wordt te veel hè. Dan gelooft niemand me meer. Dus geen engeltjes vandaag.

Maar als Piet zijnde deed ik dus niet alleen dingen die ik niet was. Er zat wel degelijk een heleboel van mij in mijn Piet, ook dingen die ik mis.
In mijn hoofd weet ik best goed hoe het was en wat ik nu opnieuw kan doen zonder dat Piet daarbij nodig is.
Probleem is, dat het gevoelsmatig te sterk met elkaar verbonden is. Bijna alles wat ik als Piet deed is Piet gebleven voor mijn gevoel. Wat ik al zei: Mijn verstand weet beter, maar mijn verstand is niet de baas.

Samen met Piet heb ik ook eigenschappen losgelaten die ik nu gewoon mis. Het zijn soms zelfs eigenschappen die beter bij mij passen dan bij Piet. Maar hoe leer ik die eigenschappen en vaardigheden opnieuw te gebruiken zonder daarbij een Piet-gevoel te krijgen.
Het Piet-gevoel betekent dat ik me weer ga hullen in somberheid, gevangen ga voelen en alle roze wolkjes grijs zie worden.
Wat ik wil is dat alle wolkjes verdwijnen: De grijze, maar de roze ook. Ik wil de zon zien schijnen. Punt!

Dus nu moet ik die stukjes van Piet af gaan halen. Dan mezelf die stukjes aan gaan passen en meten tot ze me eigen zijn zoals ik nu ben. Het is niet uit de as verrijzen, ook niet uit een ei kruipen en eigenlijk toch weer allebei dat.
(Soms is het leven ingewikkelder dan een droom, want de werkelijkheid moet er in passen)

Als ik Piet nog beter kan scheiden van ik, kan ik naar een hoger plan, kan ik mezelf verheffen.
Het is alsof ik mezelf op wil tillen.
Daarom mijn vraag: "Kun je jezelf optillen?"

Mijn eerste gedachte is dat dat niet kan. Je hebt een vast punt nodig, iets wat het verschil aangeeft tussen hoger en lager. Een punt om je aan op te trekken, misschien zelfs tegen af te zetten. Iets wat ervoor
zorgt dat je blijft waarnemen wat 'hoog' is en wat 'laag'.

mijn tweede gedachte is: "En wat als ik zelf dat punt zou zijn?"

Dan denk ik aan het Paard uit mijn droom van een paar nachten geleden. Hoe het dier me aankeek en zwijgend aan me vroeg: "Waar heb je mij toch steeds voor nodig? Je kan het immers makkelijk zèlf!"

- What a job.......

Heb ik het zo druk?

Vandaag was ik heel moe, alsof ik me de hele week halfdood gewerkt had. Moe zoals vroeger toen een werkdag voor mij 16 uur of langer duurde en daarvan een stuk of veel op een rij, dankuwel.

Het zal vast een heleboel te maken hebben met emoties en ook met tijdelijk full-time mamma zijn en ook met een paar korte nachten. De emoties hebben heel veel te maken met mijn dochter. Alles wat ze vertelde over haar leventje van dit moment. Het maakt me onrustig, onzeker. Hoe erg is het? Wat kan ik er aan doen?
Voorlopig kan ik weinig anders doen dan een veilige haven voor haar zijn. Maar welke last draagt ze mee? Wat ga ik daarvan merken?
Ik denk dat ik op zoek moet gaan naar een groter huis, iets waar meer ruimte is dan hier want met meer dan één mens in dit appartementje is erg krap, hoor.

Verder merk ik dat het gedoe met CZ best diep zit. Als ik langs de praktijk van mijn huidtherapeute fiets springen de tranen in mijn ogen. Waarom mag ik niet gewoon de behandeling afmaken?
Ooit op de lagere school, op mijn verjaardag, had iemand uit de klas een streek uitgehaald. Niemand meldde zich als dader en de rest van de klas hield zich netjes aan de regel dat je niet klikt. De bullebak van een meester vond dat daarom de hele klas moest nablijven. Op mijn verjaardag !!!!
Bij wijze van coulance hoefden we "Niet zo heel lang" na te blijven.

Het gevoel wat ik had toen ik die middag naar huis liep heb ik nu ook weer een beetje. Domme grote mensen met hun redeloze machtsspelletjes. Wat een opgave was het om me jarig te voelen, om de teleurstelling en het gevoel bestolen te zijn, weg te drukken.

Ook de verspreking van mijn ex aan de telefoon toen ze me belde om te informeren of onze dochter eergisteren naar school was gegaan: "Dan moet je maar nadenken over ruilen..."
Ze heeft zich er alvast op ingesteld dat we van woning (en leven?) gaan ruilen....
Het domme lef om daarmee aan te komen vind ik al een afgrijselijke inbreuk op mijn leven. Het allerergste is misschien nog dat ze zoiets niet zelf bedenkt en dat ze ook niet kan begrijpen wat ze in feite oppert.
Ze zwelgt in hokus-pokus, laat haar leven bepalen door koffiedik-kijkers en aanverwanten en dan bij voorkeur degenen die haar precies vertellen wat ze graag wil horen. Ach, dat laatste maakt niet uit, ze geeft er zelf altijd wel een draai aan...
Maar blijkbaar heeft één van die Chakra-likkers haar aangepraat dat ik hier niet hoor te wonen maar zij wel...

Ik ga die zweefmolen helemaal niet uitleggen waarom ruilen geen optie is. Het is gewoon NEE !

Vandaar mijn droom van gisternacht, denk ik. Ik ga hem hier niet opschrijven want dan denkt iedereen dat ik ook een zweefteef ben.
In die droom zat de boodschap dat ik een veel sterker karakter heb dan ik mezelf wil laten geloven en vooral dat het hoog tijd is dat ik me nergens meer voor schaam en voortaan vertrouw op mijn eigen kracht en inzicht.

Fier, sterk, mooi, pienter en indrukwekkend als een groot, glanzend zwart paard.
Gelukkig heb ik nog een redelijk klein ego.

Intuïtief of verstandig?

Vandaag heb ik de afspraken voor het permanent verwijderen van mijn gezichtsbeharing allemaal gecancelled.
Het is zeker niet zo dat ik mijn baard graag wil houden. Absoluut niet !!!!!!!!!
Ik ben gewoon mijn vertrouwen in CZ helemaal kwijt. Echt helemaal. Als ik nu denk aan de ingrepen en behandelingen die ik in de komende jaren zal ondergaan, krijg ik buikpijn omdat ik niet meer durf te geloven dat alles ook werkelijk zal gebeuren. "Zullen ze het wel betalen?" Dat is de vraag die onwillekeurig in me opkomt.
Het mag toch niet zo zijn dat ik de rest van mijn leven moet gaan slijten als een halfbakken man-noch-vrouw, alleen maar omdat er een stel omhooggevallen boekhouders (als zo iemand ver genoeg valt, mag het zich 'econoom' noemen) gedreven door een perverse inborst en gebrek aan menselijke betrokkenheid, meent te kunnen beslissen dat mijn leven niet meer is dan 'een spelletje'.

Ik heb mijn vertrouwen in CZ niet zomaar van de ene op de andere dag losgelaten. Men heeft er werkelijk alles aan gedaan om mij teleur te stellen, tot wanhoop te drijven en vreselijk verdrietig te maken. De vele, vele uren die ik heb besteed aan telefoongesprekken met mensen die de regels zeer goed schijnen te kennen, maar bij een willekeurige uitzondering of ontsporing volslagen verlamd raken. De uren die ik heb rondgedwaald van overheidsinstantie naar vrijwilligersorganisatie met als enige doel een helder antwoord te kunnen krijgen van CZ/zorgkantoor: "IS het 'JA' of is het 'NEE'. Niets anders, geen m'sschien of kweenie of belmaartrug of weet-U-t-zeker.
Toen het antwoord op die ene vraag JA bleek te zijn, maar binnen een dag toch weer NEE, heb ik gehuild als een boos kind: Machteloos en wanhopig en met een beschadigd vertrouwen.

Al bijna tegelijkertijd kwam ik in een molen van (gespeelde?) onwetendheid, menselijke vergissingen die plotselijng veranderden in computerproblemen, maar die uiteindelijk niets anders waren dan 'bewust beleid'...
- Sinds ik in mijn kindertijd naar doctor Who keek, heb ik niet meer zoiets wonderlijks meegemaakt als dit. De Tardis blijkt echt te bestaan en hij bevindt zich in ons eigen Tilburg !! -

Toen deze versie van de Tardis weer gewoon een telefooncel was, werd ik gebeld dat alles goed zou komen;
Mijn baard zou mogen verdwijnen.....
Inmiddels is er weer een paar keer kortsluiting geweest in de Tardis. Op papier mag ik nog minstens tien ontharings behandelingen van 'maximaal € 250,- per behandeling'.
In de digitale wereld staat, dat ik nu nog alles bij elkaar niet meer dan € 27,50 kan declareren zevenentwintig en een halve euro.
Dr Who, waar ben je? O, je werkt tegenwoordig voor KPN......

KPN internet plus bellen doet het nu bijna helemaal volgens de standaards die anno 2010 gelden. Bijna...
Hoe maak je met een Win 7 computer verbinding met die fraaie experia-box?
Antwoord: Met een UTP cat 5 kabel....

Mijn dochter logeert een poosje bij me. Ze had even een andere omgeving, andere sfeer nodig. Ik voel me helemaal Mammie. Daar word ik dan weer helemaal blij van. Dan is leven met een baard weer even vol te houden en de digitale wereld (gelukkig) niet de mijne. Opeens is het leuk om werk te maken van de maaltijd, om je bezigheden af te stemmen op de agenda van een ander. Gezellig allebei met de laptop op schoot: "Is je huiswerk al af?" kopje thee erbij en morgen op tijd weer op.

Nu moet ik het ontbijt klaar gaan zetten, want morgen weer druk!

Wat een mooie dag

Vandaag was echt een hele mooie dag. Zo mooi dat KPN me zelfs niet treurig kon krijgen met hun storingen.
ik wilde vanmorgen de administratie en wat dies meer zij bijwerken, daar hoorden ook een stuk of wat telefoontjes bij. foon doettut niet. Volgens de storingsdienst was het een landelijk probleem.
Net nog even gebeld met de techneuten, maar volgens hullie werkt alles nog gewoon zoals het hoort????

Draadloos ding doet het nu weer. Ik doe nou al een paar jaar draadloos internet, maar deze storing is helemaal nieuw voor me: Verkeerd broadcast kanaal.....
Nooit te oud om te leren. Alleen jammer dat die druif die me gisteren zo vreselijk boos maakte dit ook niet weet.
Achja. In de ICT wordt tegenwoordig ook zomaar iedereen aangenomen, schijnt het.

Verder gewoon lekker aangetutteld. Ik geloof dat ik mijn voortuin veel eerder had moeten kortwieken, want ik was vandaag zo ontzettend gelukkig in mijn hutje! Eindelijk weer vrij uitzicht, lekker met de terrasdeuren open en een mok koffie erbij naar de mensen buiten kijken en zwaaien.
Dat het zoveel met me doet, vrij uitzicht. De wereld om me heen kunnen zien!
En ik altijd maar denken dat ik typisch iemand zou zijn voor een hutje op de hei. Nee, dus! Ik ga voor volgend jaar zorgen dat er gewoon een knus grasveldje komt. Zo één waar je lekker in de zon kunt liggen. Wat maakt het uit dat ze me zien. Bekenaren zijn geen menseneters!

Nu is het alweer laat. Nog even een kopje thee en een boek op schoot. Morgen op tijd weer op, vanwege mooi weer.

Knopen doorhakken

Dat kan erg moeilijk zijn, hoor. Er zijn toch wel een aantal dingen die ik op dit moment niet gaan zoals ik het had verwacht of gehoopt. Om maar met het meest heet van de naald te beginnen: Het vervelende gedrag van KPN.
Het internetabonnement wat heb afgesloten, is van het type: Altijd online met een draadloos modem. Vandaag was het of-of. Online met een draad door mijn huis, of draadloos en geen internet. Misschien zou ik dit voor één dagje niet erg hebben gevonden, maar het gehannes met de verbindingen van KPN is al ruim een maand gaande. Dit was lang niet het ergste. Het is meer dan eens gebeurd dat ik ruim een dag helemaal geen telefoon en helemaal geen internet had. Vandaag dus weet met de storingsdienst gebeld. Zo'n type aan de lijn die zich kennelijk niet voor kan stellen dat er ook nog een wereld buiten zijn beeldscherm bestaat, een wereld waarin apparaten soms niet doen wat je ervan mag verwachten, dus volgens hem mankeert er niks aan mijn modem.
Zou het dan aan mijn computertje liggen? Herstel: Aan mijn computertjeS (meervoud).....
Tel daarbij op hoe ik al weet ik hoelang gestalkt wordt door glasvezel verkopers, ga ik haast denken dat KPN iets van me wil ofzo.
Moet ik glasvezel nemen? Waarom? Ik kijk géén TV, wil ook niet. Doe niet aan online gamen, chatten gaat prima, alles loopt real-time en downloaden hoeft van mij helemaal niet met 'the speed of light'. Zo snel kan ik immers niet eens luisteren.

Dus waarom, waarom, waarom méér betalen voor iets wat ik werkelijk niet hóef!!!
En áls ik dan 8% meer ga betalen, weet ik dan zeker dat ik 24/7 draadloos online ben? Weet ik dan zeker dat die nare ettertjes me niet meer lastig vallen om mij TeleVisie met een harddiskding aan te smeren?

Zal ik naar Tele2 overstappen of helemaal geen internet+bellen meer doen, gewoon mobiele dinges, eventueel een IJ-foon met skype, en internetten in de bieb of bij MacDonald ofzo?
Of gewoon bij een kantoor van KPN binnenstampen met die ontaard lelijke, mislukt-retro-eighties-design k*tmodem onder de arm om te melden dat ik hem graag wil ruilen voor iets mét WiFi, zonder TieVie.
GVD nogantoe!!!

Welleke knoop zal ik doorhakken, want het businesscenter van KPN zit drie kwartier fietsen hiervandaan, dus dat is ook niet 'snel even'.

Verder krijg ik een sik van mijn baard. De zorgverzekeraar vraagt zich kennelijk af wat nou het probleem is.
Een vrouw met een baard? Bijna elk vrouwelijk zoogdier heeft een baard, wat is nou het punt? De moeder van de meeste politici in de eeuwen vóór christus hadden ook vaak een baard. We kunnen als zorgverzekeraar toch echt niet elke cosmetische modegril gaan vergoeden, hoor mevreer, euh... menouw...
Nou mag ik dus nog 5 keer declareren, daarna nog 10 keer als de aanvraag goed onderbouwd wordt.
Iets zegt mij, dat "Un wijf meej unne sik ziettur tognie oit", niet volstaat, net zo min als de mededeling dat er een paar snotaapjes van de scouting soms dingen naar me roepen. Het argument dat die ene knappe jongen laatst schrok toen 'ie me zoende, zal ook niet echt meewegen...

Dus wat zal ik nou doen? Zwart werken, bijvoorbeeld 's avonds achter het station - vrouwen van mijn soort schijnen goed in de markt te liggen, zeggen ze- en daarvan zelf de ontharing betalen.
Of voorlopig alleen lichtflitsen, zodat alle donkere haren weg zijn, dan valt 'het' niet zo op; kijk maar naar Sinterklaas en de Kerstman, die hebben ook een spierwitte baard. Dat wisten jullie niet hè? Valt helemaal niet op, dus dat ziet niemand!
Ik kan voorlopig gewoon doorgaan met een combinatie van lichtflitsen en (haartje voor haartje) elektrisch epileren. Vijftien keer is op geen enkele manier genoeg om tot een vrouwelijk-glad gezicht te komen. Maar mijn gevoelens wegen echt niet op tegen 28 miljard euro wat de staat schijnt te missen. We leven in een wereld waar economen beslissen en die kijken toch anders naar de wereld dan gezonde mensen, helaas.

Ik kan ook nog leren berusten en hopen. Dat laatste doe ik volop. Het eerste ben ik mee gestopt, want de rust in berusting wordt al snel eeuwig en daar zie ik geen been in.

En dan mijn studie. Zal ik maar gewoon beginnen. Al het geld wat het moet kosten, nergens vandaan toveren en hard aan het werk. Voorlopig geen nieuwe kleren kopen, geen beleg op mijn brood en alleen op zon- en feestdagen iets warms op tafel. Verse hond schijnt best aardig te smaken.

Veel aan mijn hoofd...
Gelukkig weet ik al vrij goed wat ik in elk geval niet wil. Dat ga ik niet uitleggen. Als je dat echt heel graag wil weten moet je aan mijn moeder gaan vragen wat volgens haar het beste is voor mij, dan vertelt ze je haarfijn wat ik voor geen goud wil doen. Ze is zò bijzonder!

En nu ben ik moe. Mijn stem ging gisteren veel beter dan vandaag. Boos-zijn is vast een heel mannelijke bezigheid, want je gaat er lelijk van praten. Moet ik daar nu nog even wat aan gaan doen? En mijn arme gitaar wil ook nog even gezellig op schoot komen zitten.
Maar de afwas is gedaan, alle schone was netjes in de kast en de voortuin is weer voor mij alleen en niet meer ook voor de bovenburen. Ik was bijna vergeten dat het zo licht kon zijn in huis...
Behalve 's nachts, maar dat is bijna overal zo - gelukkig ben ik best normaal !!

Tot de volgende Blog XXX

Vandaag is het...

Vandaag is het..?

Was het.
Een heerlijke, zachte herfstdag. Vanmiddag even een rondje door het bos gefietst en ik werd er helemaal blij van.
Het bos is ook een mooie plek om stem te oefenen, gezellig met de vogeltjes mee piepen.
Verder niet veul gedaan. Nog gehuild bij het nieuws dat Antonie Kamerling heeft besloten niet verder te leven.
"heeft besloten", alsof je dat zomaar even doet: "Wat zal ik vandaag eens doen? Nieuwe schoenen kopen of.....?" Zou het me zo aangrijpen omdat ik inmiddels uit bittere ervaring weet hoe weinig vanzelfsprekend 'leven' kan zijn en vooral hoe godvergeten zwaar het is om op die plek te zijn waar alles somber en grauw is, hoe lood- en loodzwaar alles wat je ziet, denkt en voelt, moet zijn eer je je eigen leven niet meer kunt dragen?
Volgens mij heb ik gewoon staan huilen van geluk omdat ik weer even wist hoeveel mazzel ik heb gehad dat ik weg heb kunnen komen van dat hele moeilijke plekje waar hij dus niet meer uit is gekomen.

Schrikt U hiervan? Het was die andere ik die het niet meer aan kon. Hij heeft zichzelf niet doodgemaakt, dat mocht ik doen.
Was dat leuk, vraagt U? was het gemakkelijk?

Waarom denkt U dat ik vorige dinsdag de hele dag heb gehuild, als een Moeder die haar kind zag sterven?
'Tuurlijk doet het pijn. Ik heb destijds besloten om verder te leven, niet zomaar. Alles is nu anders. Ik voel me nog steeds een beetje onzeker, soms bang. Geen weg terug; ik heb 'hem' immers dood gemaakt.
Teruggaan betekent doodgaan.....

He, ....
Wat ik hier boven schreef klinkt wat abstract. Gestoord misschien? Beangstigend?
Als je dat leest snap je misschien een beetje waarom het voor de zomaar-iemanden van deze wereld onmogelijk is te begrijpen wat het is om te zijn hoe ik ben. Je kunt je er een beeld van vormen, maar je kunt het niet 'vatten'. Dat hoop ik voor je. Want als je dit hartstikke begrijpt, heb jij ook een ellendige tijd doorgemaakt. Zoiets gun ik geen mens. Hou het maar bij problemen waar duizenden troostende armen voor zijn, dat is al erg zat.

Ik heb gisteren nog vergeten te vertellen dat ik een ander kapsel heb. Ik lijk nu heel erg op mijn zus en ik vraag me af of zij dat kan waarderen want het zou zomaar kunnen dat m'n zus niet op mij wil lijken :lol:

Verder heb ik gisteren niet opgeschreven dat ik het grootste gedeelte van de dag een gevoel van afscheid had. Niet zomaar dagzeggen, maar definitief Afscheid. Een beetje in de rouw. Ik denk dat het te maken heeft met wat ik hierboven schreef. Loslaten, aanvaarden dat 'hij' er niet meer is. Nooit meer... Ja, wat?
Zou ik nog kunnen 'zuipen met de Maten'? Stoere dingen doen, Sterke verhalen vertellen?
Zou ik steeds zo vreselijk om dit liedje moeten huilen omdat het over mij en mezelf gaat?

De radio speult, wooden heart
Ik heb al liedjes opgespaard
Vur ooit, ge wit maar nooit

M'n whiskyglas is halfvol
Maar ooit dan stop ik helemaal
Ooit, as ge ooit

Refrein: 
As ge ooit nog 's terug komt
As ge ooit een hart van spijt
As ge ooit terug bij mijn komt
Moete weten, mij raakte nie meer kwijt

Couplet:
M'n achterdeur is nie op slot
Omdat ik 'm openlaat 
Vur ooit as ge ooit
Dan doe ik al ons kleren uit
Ik wil alleen maar huid op huid
Ooit, as ge ooit

(Gerard van Maasakkers. As ge ooit)

Het zou zomaar kunnen. Ik vind mezelf wel heel lief tegenwoordig. Dat was ook wel eens anders.

en nu ga ik naar mooie liedjes luisteren

Keep it simpel, keep it beautiful

Ik zat te denken om een vergelijking te maken tussen voetbal en politiek.
Iets in de trant van; "Hoe meer ze hun best doen om het uit te leggen, hoe minder ik ervan snap".
Daarbij is een hardwerkende (scheids-)rechter alijd een kl**tzak en geen van beide bezigheden is een linkse hobby.

Dat was even hard werken voor mij; mezelf mentaal bezighouden met zoiets fysieks als gesublimeerde sex.
Ik houd het leven liever simpel en overzichtelijk. Een beetje als in de korte verhalen van Remco Campert.
Een beetje.

Gisteren nog iets heel moois gezien. Ontroerend zelfs. Een poosje geleden is de overbuurvrouw bevallen, maar het ging niet goed met het kindje, dus moest het met spoed naar het Sofia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Sinds die tijd was het in en om het huis van de buren heel stil, zelfs hun auto stond nooit meer in de straat, tot een paar dagen geleden. Je vraagt je dan toch af of het kindje er ook is.

Gisteravond om half zeven kwam er een grote groep mensen de straat in gewandeld. Mannen, vrouwen en een heleboel kinderen. Ze begonnen met zijn allen heel hard 'lang zal hij leven' te zingen en twee mannen zetten een paar palen in de voortuin van de buren waar ze een bord aan vastmaakten waarop staat:
"Hoera, een jongen!"

Verder heb ik eindelijk weer wat rust in mijn lijf. Zou de innerlijke worsteling om mijn oude leven los te laten dan bijna afgelopen zijn? Ik merk wel dat ik, door mijn verleden los te laten, het opeens heel gemakkelijk weer toe kan laten. Het voelt niet meer als mijn leven maar gewoon als mijn verhaal. De druk is eraf.
Toch is het afscheid nemen niet eenvoudig. Mijn hart is in de rouw. Niet vreemd, want in feite neem ik afscheid van een persoon. Dit had ik een jaar geleden niet kunnen geloven, want voor mijn gevoel zou 'IK' toch altijd 'IK' blijven, maar zo vanzelfsprekend blijkt het dus niet te zijn.
Voor de mensen die mij gekend hebben en nog steeds willen kennen, zal het ook niet makkelijk zijn?

Nu moet ik nog even zoeken naar woorden om mee uit te leggen, proberen althans, wat ik nu precies voel.
Wie weet vertel ik er nog wel over...

zeven vleermuizen en een vrolijk spookje.

Dit is het verhaal van lange reizen die ik maakte en vreemde plekken die ik zag:

Ooit dacht ik dat het niet zo moeilijk hoefde te zijn om een beroemd artiest te kunnen worden. Misschien deed ik er te makkelijk over, of was ik te verlegen om in de spotlights te staan, maar wat ook de reden was, ik werd geen beroemd artiest, maar ik kwam er wel vreselijk dichtbij.

En wat waren er opeens een boel beroemde artiesten en wat kwam ik ze op vreemde plaatsen tegen!
Ik heb dertien gevangenissen bezocht en in elke bajes stond een man met een hoed en een gitaar samen met drie vrienden de blues te spelen. Zelfs in de sjiekste concertzaal van het land stond die man met die hoed, die gitaar en die vrienden om Bach, Mozart, Debussy en vele anderen te trakteren op de blues.

Later trof ik iemand die sex&drugs&rock'n'roll bij elkaar wist te mixen tot veel meer dan de som der delen. Deze man was geen sterveling; hij was een fenomeen. Letterlijk onsterfelijk, weet ik nu. Voor hem en door hem heb ik heel Nederland, Duitsland en België doorkruist, alsof ik op zoek was naar iets wat niet voor iedereen zomaar te vinden is. Op de dag dat hij onsterfelijk werd, mocht ik hem dragen.

Ik kwam ook op een plek waar wel honderdduizend mensen naar hele beroemde sterren kwamen kijken en luisteren en ik mocht daar de instrumenten van die hele beroemde sterren het podium op- en af sjouwen.

Nog later zocht ik rust en hoopte die te vonden in het wonderlijke duister van het Theater.
Daar vond ik ballet, Shakespeare, Sprookjes, Muziek op instrumenten zonder snoer en nog veel meer grote en kleine wonderen.

Al die tijd en op al die plekken kwam ik heel vaak zeven vleermuizen en een vrolijk spookje tegen. Die hielpen me met sjouwen en de weg zoeken en plezier maken en nog veel meer.

Toen werd ik ziek en de vleermuizen en het spookje raakten buiten beeld. Ik dacht heel vaak dat ik misschien iets verkeerd had gedaan.
Veel later ben ik ze voorzichtig gaan zoeken en ik kwam ze pardoes weer tegen.
"Vinden jullie het niet erg dat ik nu helemaal anders ben dan toen?" vroeg ik een beetje bang.
"Nee, hoor", zeiden ze als uit één mond.
en nou ben ik zo blij als twee kindjes !!!!

Schaapjes tellen

Oftewel: Slaap ik nou nog niet?
Nee. En ik heb besloten om deze nacht ook zo mogelijk over te slaan.
Ik ben helemaal van slag. Misschien toch aan het puberen?
Ja dat heb ik dan weer. Normaliter is een vrouw van mijn leeftijd helemaal into de overgang.
Not me!!!!

Ja, nee. Ik moet effe ergens doorheen en dan krijg je dat. Ik heb nou wel een gainog idee. Vroeger had je op de Duitsche televisie nachts altijd van die gaat-nergens-over dingen: Hele nacht commentaarloos gedreutel. Camera in een auto die doelloos door de Heimat toerde. Camera voorin een trein die van A naar XYZ onderweg was. en nog zo wat.
Nou had ik dus verzonnen om tussen 02:00 en 07:00uur (noem maar iets) beelden van schapen uit te zenden.
Om te tellen, als je me begrijpt. Zou dit idee voor mij een stel schapen op het droge kunnen krijgen? (niet jatten!!)

Soms krijg ik wel vaker ideeën op dagen als deze. Maar nou lijkt het even niet zo. Vandaag misschien iets te druk zitten faceboeken. Zoiets is heel gek om te doen als je meer dan eens in je leven zomaar pardoes uit een netwerk bent gestapt. Het doet iets vreemds met de tijd, want al die mensen van zoveel jaar geleden bestaan nog. Het netwerk waar je ze van kent is ook nog behoorlijk intact. Hullie leven hun leven nog steeds verder, dus ze bestaan allemaal in het nu, maar toch is de hele bende bij elkaar typisch en volslagen 'vroeger' voor mij.

Het is bijna alsof ik deze of gene gewoon op zou kunnen bellen om de draad weer op te pakken. Maar dat doe'k lekker niet. Sommige dingen zijn teveel veranderd. Sommige draden moest ik absoluut loslaten om verder te kunnen. Misschien later, als ik oud & nieuw goed uit de war kan houden.

Een nacht niet slapen hoort bijvoorbeeld ook wel erg bij oud. Hopelijk is dit de laatste. Er is immers geen reden meer om me te verbergen voor de dag. Al moet ik zeggen dat het wel zijn charme heeft. Zitten schrijven met een hele rustige Pat Metheny erbij. Is dat erg? Daarnet stond Die Zauberflöte nog op. Dat vond ik vroeger nog veel erger.
Ja, ouder worden heeft me aardig verpest. ik rook bijvoorbeeld alweer vier jaar niet meer. Cold Turkey gestopt. Dat is helemaal niet knap, dat is geloven in een goede reden. Dat krijg je ook bij het ouder worden: Idealen en overtuigingen wisselen van plek, krijgen concurrentie van dingen als verplichtingen en veranderende inzichten. De behoefte om ook eens serieus aan jezelf te denken en de constatering dat altijd jong blijven toch wel erg zwaar wordt na verloop van tijd.

Maar ik zou nou ook goed kunnen stoppen met roken: Geert Wilders en hoe-heet-dat-mormel-ook-weer van de VVD willen het roken in de kleine cafés weer gaan toestaan.
Dan laat het zich wel raden wat er in die kroegen gemiddeld aan de ene kant van een sigaret hangt. Daar wil je toch no-way bij horen?
Het was voor mij in elk geval vier jaar geleden een heel sterk argument om niet-roker te worden: Goed kijken naar de verstokte rokers die tien tot twintig jaar ouder zijn dan ik. In mijn ogen waren het hele vieze, treurige oude griezels. Zo wilde ik echt niet worden. Zodoende.

Inmiddels is het alweer bijna tijd voor de laatste midnight-snack. Wat zal ik doen? Iets gezonds? Rauwe bloemkool en een kopje groene thee? Eitje in de pan met iets bouillon-achtigs? Mokje koffie is natuurlijk niet te versmaden op tijden als deze. Laat ik daar maar eens mee beginnen. Dan licht uit en gordijnen open om de wereld licht te zien worden. Radio 1 erbij aan. Dan hoort de rest van de wereld er ook helemaal bij.

Ik improviseer wel wat. Samen met Pat Metheny.

Wilde Mossels

Vandaag heb ik een soort van gespijbeld. Voor mijn gevoel tenminste. Als ik er nog eens goed over nadenk, is eigenlijk alleen gitaarspelen er tot nu toe helemaal bij ingeschoten. Maar ik heb wel het gevoel dat ik deze dag eigenlijk geen moer heb uitgevoerd. Lang geslapen, dat is: Tot na elven en vervolgens pas rond één uur in de kleren en verder alles tempo doeloe.

Ik heb overigens een nieuw vriendje. Hij is groen, kan vreeeselijk goed springen en vraagt of hij verkering mag met mijn ploetertje.... (als 'ie maar niet in mijn bed kruipt.. ieuwww)

Maar wel zo'n 'vandaag even niks' dag. Wel kinderpostzegels gekocht bij twee van die kinderpostzegelkinderen.
Wat kunnen ze al heerlijk zelfverzekerd en wereldwijs voor je deur staan, maar toch ook weer erg nerveus want het is natuurlijk egwel serious business.

Lekker heel de middag terrasdeuren open en eigenlijk de hele afgelopen week eens laten bezinken.
Hoe kan ik bijvoorbeeld leren om vriendelijk edoch beslist aan de buitenwereld te laten merken dat ik niet alles wil slikken?
Zoals een opmerking van iemand die in feite niet weer waar ze over lult, maar die het -als goede vriendin zijnde- toch errug zonde vindt dat ik en mijn ex uit elkaar zijn. En dat nota bene uitkraamt waar één van de kinderen bij is.
Dat ik dan niet meer half verontschuldigend ga zitten hakkelen dat ons uit elkaar gaan toch écht het beste was.
Maar dat ik gewoon, vriendelijk glimlachend en de zeikert in kwestie strak aankijkend vaststel dat het haar zaken niet zijn,(gvd nogges aan toe!!!)

Of zo'n lijer van een kutverkopertje wat hier gisteren aan de deur stond. Zodra de hufter besluit dat ik 'meneer' moet heten voortaan dan maar meteen de deur in zijn smoel kwakken.
Beter nog: Figuren die ik niet ken en niet uitdrukkelijk verwacht lekker voor de deur laten staan....

Zoiets moet ik me dus met nadruk eigen maken. Wil niet meer over me laten lopen, zeg maar, ook niet door groene springbeestjes.

Maar toch nog over 'Wilde Mossels'. In feite een beeld van mijn puberjaren en jong volwassen tijd in een piepklein wereldje waar men elkaar vooral wijsmaakt dat de rest van de wereld absoluut niet deugt en waar je op je 23ste al serieus begint met doodgaan.
Mijn god, wat ben ik bang geweest om zo'n leven te moeten leiden. Dat had ik gisteren ook al geschreven, maar dat gevoel is nog even blijven plakken.

Natuurlijk was het bij mij dubbelop, want ik wilde niet wegzinken in de plattelandscultuur en ik wilde niet oud worden en doodgaan in een mannenleven. Als je dan niemand hebt die je daar uit lijkt te kunnen redden en je weet niet hoe je  helemaal zelf een weg zou moeten uit die drek, is de kans erg groot dat je domme dingen gaat doen.
Misschien maar goed dat ik van nature en van huis uit niet zo dapper ben. Nu speelt me dat best wel parten, maar toen heeft het er voor gezorgd dat ik niet totaal ontspoord ben, maar alleen maar bijna dertig jaar heel ongelukkig en onzeker.
Wat bof ik weer.

That Bleu feeling on a puple day

Leek me gewoon leuk om zomaar een niks-titel te verzinnen.
Maar bluesy was het vandaag wel. Viel niet mee om vandaag in de stemming te komen. Eigenlijk lukte het helemaal niet. Ik ben nou bezig met een soort van therapie die H. me heeft aanbevolen: Elke oggend als eerste drie A4-tjes volpennen. Ik heb immers een hoofd vol verhalen maar het lukt nauwelijks om daar iets van op schrift te krijgen. Gig al meer dan een week hartstikke goed, maar vanmorgen knapte er iets. Halverwege het tweede kantje kon ik niet meer. Ik begon te huilen en ik kon niet meer stoppen. Van alles en nog wat gedaan om mezelf wat op te vrolijken, maar het bleef allemaal in mineur. Op zich is een soepele huilbui nooit weg, hoor. Zolang het maar op tijd stopt, maar dit was te gek.

Zou het een hormonen-ding zijn? Of iets van vroeger wat al sinds bijna een maand op aan het spelen is?
Of die film die ik gisteren gezien heb? 'Wilde Mossels' heet die. Heel mooie Nederlandse film. Goeie filmmakers hier. mogen we trots op zijn. Ik ben ook geboren en getogen op zo'n durpke waar de horizon eindeloos en leeg is, net als het dagelijkse leven. Sommige mensen zweren bij zo'n bestaan. Ik niet. Voor mij was dat de hel op aarde. Zooooo blij dat ik de wijde wereld heb mogen zien, avonturen heb mogen beleven en nu op één of ander onnozel Brabants durpke mag wonen. Gelukkig rijden er ook treinen en files naar Amsterdam.

In die film herkende ik mijn jaren als jong-volwassene. Het gevoel had ik er ook weer bij. Wat een leed...
Zou dat mij vandaag verdriet hebben doen zijn?
Of ben ik nog in de rouw?
Ik had gisteren ook nog wat dozen uitgepakt en tussen de bruikbare en niet meer bruikbare troep zaten nog wat herinneringen aan de eerste maanden van 2009. Dat maakte ook best wat los. Wat een klote-tijd was dat.

Wat heb ik me toch lang en krampachtig groot gehouden. Ik schat zo'n jaar of 50 dat ik altijd deed of het niet zo erg was. Krampachtig optimistisch proberen te blijven. Iets in de trant van: "Als ons afgebrande huis nog heel lang na blijft smeulen, liggen we in elk geval lekker warm vannacht".

Durf ik, kan ik nu eindelijk verdrietig zijn om dingen waar ik me verdrietig door voel? En zou ik bijna niet hebben kunnen stoppen met huilen omdat het ook best verdrietig is om helemaal alleen te zijn als ik heel erg verdrietig ben?
Nee, even niet aan denken. Ik ga er bijna weer van huilen.....

Gelukkig eindigde de middag met een etterbakje wat me Glasvezel Internet van KPN aan kwam smeren. Hij stelde zich niet voor, stond bijna tegen me te schreeuwen, schold me uit voor 'meneer' en vond me impliciet heeeeeel dom omdat ik niet begrijp dat dat bijna 3 euro per maand meer betalen voor iets waar ik niet om vraag, hartstikke fout is.
Meteen maar een klacht naar KPN gemaild en in stilte besloten om eens te kijken wat Ziggo of tele2 te bieden hebben. Aan de ene kant hoop ik dat KPN me niet meer stalkt met die glasvezel, maar ik mag toch graag dat ventje nog eens aan mijn deur treffen. Kan ik proberen of ik het nog kan: Klootzakjes schofferen tot ze bijna gaan huilen. Voor mijn burn-out deed ik dat regelmatig. Ik had er zelfs stiekem plezier in, op z'n tijd.
Overigens vermoed ik dat mijn internet allang via glasvezel loopt, of zouden ze de straat weer openbreken om mijn snoertje van de ene kabel op de andere te solderen als ik over zou stappen? Denk het niet, hè....

Vanavond nog even naar Tilburg geweest. Lotgenoten groepje. bestaat al een poos, maar ik was er nog nooit geweest. Ik vond de reis heen en terug best leuk, kennelijk begin ik te wennen aan de trein, en het daar zijn?
Eigenlijk alleen maar nieuwsgierig of het altijd zo is. Indien ja, ben ik bang dat ik snel weer afhaak. Nou ja, het is voor mij toch al heel wat dat ik er geweest ben. Nu weer lekker veeeeeel te laat naar bed. Morgen moet ik helemaal niks. Bijkomen van de afgelopen week. Was toch best pittig allemaal.

XXX

Herfst..

Het is vandaag herfst. Melancholie geurt door de lucht.
De gedachten die in mij opkomen kleuren kleuren rood-bruin-geel pastel.
Zorgen? Geen zorgen. Even alles stil in mijn huis en in mijn hoofd.

Nou ja. Soms heb ik van die momenten, dan moet het er even uit. Toch, maar toch.
Maar toch. Vorige week een hele gekke week gehad. ik had woensdag even het gevoel dat alles wat ik nog mee draag uit een vorig leven me te veel aan het worden was. Even het verlangen om die dikke jas waar niet de naam in staat die ik mezelf gegeven heb, van me af te laten donderen en eindelijk, eindelijk helemaal schoon en helder te zijn.
Helemaal vrij en onbezorgd, misschien wel onbezonnen, alle kanten op te dansen. Blij, ik. Ik blij.

Het zal niet lang meer duren, denk ik. Nog een maand of drie en dan beslissen de geleerden of ik echt mag zijn wie ik feitelijk ben. Cryptisch? Nee toch.
De wachtlijst voor de uiteindelijke ingreep is blijkbaar nog zo'n anderhalf jaar en dan kan ik echt niet meer terug.
Joepie !!
Het zal de eerste tijd nog voelen als fietsen zonder zijwieltjes, vermoed ik. Ach, ik hoef het ook nog niet te weten. Ik zie het dan wel. Geen gehakkel meer van: "Ik ben, nee was, nouja wordt..... euhm.... Ikke.. eh.. Carine.."

Eerst maar even al die kleine dingen die mijn dag vullen op rij zien te krijgen, niet meer om 10 uur saafs nog gitaar oefenen, geen blog meer hoeven tiepen na middernacht. Niet meer proberen te studeren als mijn lijf in bed moet liggen. En dan had ik het nog niet eens over.
Had ik al gezegd dat er een cursus Frans in de kast ligt?

Zo, nu eerst mail checken, dan gitaar stemmen (ploeter is ook stemapparaat) en eens proberen of ik 'nothing else matters' al ee beetje door begin te krijgen.

Ciao!!

Feesjuhh

De bovenbuurknul geeft een feest en volgens mij is hij vergeten de buren te verwittigen. Ik denk dat ik dus maar moet verzinnen hoe ik mezelf de komende uren het meest efficient kan amuseren. Op zich niet zo vreselijk dat iemand een reden heeft om iets te vieren en die reden ook in volle glorie aangrijpt.
Wel jammer dat die iemand druk doende is zich een reputatie aan te meten van een druk nachtelijk sociaal leven.
Met andere woorden: De lul heeft eer een handje van om 's nachts samen met een stel vrienden behoorlijk lawaai te maken.

Zolang hij niet in een flat zou wonen die erg gehorig is, is dat helemaal geen punt......
Maar ik woon hier ook nog en ik wil graag rustig wonen.
Is trouwens ook best onbeschoft om een feest te geven waarvan ik heel erg de lasten ondervind en niet eens mij uit te nodigen.... :(

Nouja. Kan ik lekker bloggen met op de achtergrond een mix van Wagner op mijn radio en een doffe dreun van de buurman. Overigens wel een leuke dag gehad. De laatste kostbare en bruikbare spulletjes uit de opslag hierheen gehaald, samen met Jonas. Daarna hebben we lekker samen gebabbeld en muziek geluisterd en ook al was het Jonas' plan niet om hier te blijven eten heeft hij dat toch gedaan. Hij heeft heel lief geholpen met de afwas en is pas rond negen uur vertrokken. Het was heel gezellig. Moeten we vaker doen.

Nou kan ik mijn bezigheden dus onder anderen uitbreiden met een tiepcursus en Franse les. Gelukkig maar, want ik stond echt op het punt me vreselijk te gaan vervelen.....

Misschien is het toch een beter plan om eerst maar eens te kijken naar mijn dagindeling en te zien hoe ik de dagelijkse dingetjes die er nu nog te vaak bij inschieten een vast plekje kan geven, zodat de dingen gedaan worden en het voor mezelf lijkt of ik het helemaal niet zo druk heb.
Bijna 50 en nog druk bezig een volwassen leven te ontwikkelen. Goed hè?

Ach, als het toch nog een boel herrie is, kan ik net zo goed nu mijn stem oefeningetjes gaan doen en ook nog een stukje gitaar pingelen. Elluk nadeel hep se foordeeluh.

Let's Rock!!!

Wie is er bang voor de Wattookweer...

Gisteren vroeg iemand heel terloops aan me iets over bang zijn. Gewoon opmerkinkje tussendoor, eigenlijk niks om zwaar aan te tillen. Maar toen ik vandaag zo'n beetje klaar was met schulden afbetalen en boodschappen doen, kwam dat woordje toch weer bovendrijven.

Misschien niet goed om zomaar pardoes, pakweg in de loop van een mooie nazomermiddag, proberen te ontdekken waarom die terloopse vraag zo blijft plakken.
Waarschijnlijk is iedereen wel bang, al is het maar heel soms en dan nog een piepklein beetje. Helemaal nooit nergens bang voor zijn schijnt juist heel erg niet goed te zijn.
Er zijn ook nog soorten bang, natuurlijk. Bang als er een auto heel hard recht op je afkomt, bijvoorbeeld. Bang van zo'n ding op de kermis, bang dat er iets vreselijks met je kind gebeurt en noem nog maar tien bangigheden op.

Maar hoe bang kun je zijn voor iemand waar je helemaal niet bang voor bent? Nee, echt niet bang van die persoon. Als die persoon ergens op één of andere manier angst op zou roepen, zou het een voorbode van verdriet kunnen zijn, of een gevoel van onmacht of gewoon iets wat je onbewust en onterecht bij die persoon zoekt.
Ik heb gezocht naar dat stukje bang en ik kon het niet zomaar vinden. Ik heb gehuild van onmacht, vreselijk staan zweten van boosheid. Op het punt gestaan om degene die dat kleine vraagje had gesteld op te bellen met de wedervraag: "WAT BEDOEL JE NOU EIGENLIJK?????"

Ik wilde even heel graag dat er iemand bij me was. Een iemand bij wie ik mijn frustratie lucht kon geven, maar die was er niet.
Vrienden te ver weg.
Familie zelfs nog verder van huis...

Ze vinden dan wel dat ik vaker van me moet laten horen, maar wanneer vinden hullie eigenlijk dat ik het misschien prettig zou vinden om wat van hullie te zien?
Is geen verwijt. Gewoon een stille vraag.
Misschien heb ik van huis uit het begrip 'Betrokken & Liefdevol' gewoon niet meegekregen.

Liefde kan een mens verschrikkelijk bang maken.

Nu wil ik even huilen.

Hoera, het is lente!!

Nou ja, sort of.
Of gewoon: wat is het toch een heerlijk weer de laatste paar dagen.
U hoort het, ik ben in een veel betere stemming dan de vorige keer.
Ik moet er wel bij vermelden dat de scheerzeep echt helemaal ruk was. Niet aan te bevelen voor de gevoelige huid. Misschien iets voor in de keuken, in combinatie met de kaasschaaf of dunschiller dan maar?
Vandaag dus maar even bij de bodyshop iets gehaald wat vijf keer zo veel kost, maar tien keer zo goed werkt.
Ik kreeg ook het prettige nieuws dat CZ 'een vergissing' had gemaakt en dat ik al het ontbaarden gewoon vergoed krijg. Nu ben ik dus de Dame met de Verdwijnende Baard. Klinkt toch veel beter dan Dame met Baard. Het is al erg genoeg om twee keer in één week met een pot scheerspul bij de kassa te staan. Wat een feest als dat nooit meer hoeft!

Ik mag ook iets leuks met m'n haar gaan laten doen, dus ik voel me echt veel rielekster. Dan kwam ook nog het bericht, dat één van de posten die ik nog af moet betalen nu op 27 euro na is afbetaald, daardoor heb ik elke maand weer wat meer te besteden. Dan kan ik dus rond kerst definitief aan mijn cursus beginnen. Spannend!!
Verder merk ik dat ik de afgelopen tijd veel beter in mijn vel ben gaan zitten. Ik aarzel veel minder zodra ik de wijde wereld in ga. Ik vind het erg leuk om dingen die ik gewend was niet meer te doen, want ik vind ze echt niet  prettig om te doen. En het is juist heel erg leuk om andere dingen die ik vroeger niet zou durven, juist wel te doen en vast te stellen dat ik daar helemaal blij van kan worden.

Ik denk dat ik me ook goed voel omdat ik de afgelopen nacht heerlijk geslapen heb en vanmorgen al vóór zeven uur naast mijn bedje stond en meteen hard aan het werk ben gegaan om mijn writers block klein te hakken. Nu nog een goede dagindeling om alle dingen die ik elke dag te doen heb, ook echt te kunnen doen. (ik moet nu nog gitaar pingelen, stemoefenen en dagelijks brokje proefcursus)
Daarom is Blog nu Klaar.

Volgende!